பாகம் 23
காதல் என்பது ஒரு பரவசநிலை. அது தன்னையே மறக்கச் செய்கிறது... வாழ்வில் முன்பு எப்போதும் செய்யாத பலவற்றை செய்ய வைக்கிறது... யாரும் அறியாத ஒரு உலகத்தில் நம்மை சஞ்சரிக்க வைக்கிறது... சிரிக்க வைக்கிறது... அழவைக்கிறது... வெட்கப்பட வைக்கிறது...!
சாதாரண மனிதர்களின் நிலையே அப்படி என்றால், முன்பு எப்பொழுதும் அன்பை கண்டிராத வர்ஷினியின் நிலை பற்றி கூறவும் தான் வேண்டுமா? அவளிடம் ஏற்பட்டிருந்த மாற்றத்தை கவனிக்க, அவளுடைய பெற்றவர்களுக்கு வேண்டுமானால் நேரமில்லாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவள் முகத்தில் திடீர், திடீரென தவழ்ந்த புன்னகை ஒருவனை வெகுவாய் குழப்பியது.
அந்த ஒருவன் வேறுயாருமல்ல வர்ஷினியின் தம்பி ரிஷி தான். அவர்களின் வீட்டில், வர்ஷினியின் மீது அக்கறை கொண்டுள்ள ஒரே ஜீவன்... வர்ஷினினிக்கு, கார்த்திக்கை துளியும் பிடிக்கவில்லை என்பது அவனுக்கு தெரியும். அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவளை புன்னகை வைப்பது எது? ஒருவேளை அவள், அந்த முட்டாளை விரும்பத் தொடங்கி விட்டாளோ? அவள் மீது பரிதாபப்பட்டான் ரிஷி. தான் கூர்ந்து கவனிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதை கவனிக்கவேயில்லை வர்ஷினி.
தனது அபக்கஸ் வகுப்பை முடித்துக்கொண்டு வீடு திரும்பிய ரிஷி, வர்ஷினி அவனது அறையில் அமர்ந்து, அவனுடைய ப்ராஜெக்ட் வேலையை செய்து கொண்டிருப்பதை பார்த்து ஆச்சரியம் அடைந்தான். ஏனென்றால், இந்த முறை அவன் அவளிடம் உதவி கேட்கவேயில்லை.
"என்னக்கா செஞ்சுகிட்டு இருக்க?"
"உன்னுடைய ப்ராஜெக்ட் வொர்க்"
"ஆனா, நான் உங்கிட்ட கேட்கவே இல்லயே"
"நீ எங்கிட்ட கேட்கல.. ஆனா, நீ கேப்பேன்னு எனக்கு தெரியும்"
"என்னக்கா விஷயம் நீ ரொம்ப எக்ஸைட்டடா இருக்க...?"
வர்ஷினி எச்சரிக்கை அடைந்தாள்.
"எனக்கு எக்ஸாம் நெருங்கிகிட்டு இருக்கு. கொஞ்சம் பதட்டமா இருந்தது. கொஞ்சம் மைண்டை டைவர்ட் பண்ணலாம்னு இங்க வந்தேன்"
