EPISODE 42

                                    

                                          
Zawgyi 
                          
ကႏုတ္ထြင္းထားတဲ့ အျဖဴေရာင္သစ္သားတံခါးေလးကို ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာပဲ ျဖာက်ေနသည့္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ရဲ႕ ျခည္။ ေႏြးေထြးသည့္ေနေရာင္အထိအေတြ႕က
ထံုက်ဥ္ေနသည့္ ႏွလံုးသားအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးျခင္း
မရွိ။
                          
ခပ္စိမ္းစိမ္း သစ္ရြက္ေလးေတြေပၚက ႏွင္းရည္စက္
ေလးေတြ တလိမ့္ခ်င္း က်ဆင္းသြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ရနံ႔အသက္တို႔ၾကား က်န္ရစ္ခဲ့ အတိတ္ကာလႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ အနာဂတ္တို႔
အေၾကာင္း ဆူဟို ေတြးမိသြားျပန္သည္။
                          
ဒီေနရာကို လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့သည့္ အရာမ်ား
လည္းရွိသည္။ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း
ရွိသလို ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္ အခ်င္းအရာမ်ား ကိုလည္း နားလည္လာသည္။ 
                          
ဤသို႔ဤႏွယ္ ရႈပ္ေထြးလွသည့္ အေတြးတို႔အနက္ 
မဆုတ္မနစ္ယံုၾကည္ခဲ့မိသည့္ ခံယူခ်က္တစ္ခုအတြက္
အတၱႀကီးစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။
                          
သို႔ရာတြင္ အဆံုးသတ္၌ ယခုကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရသည္ ကိုေတာ့ ကံၾကမၼာလို႔သာ မွတ္ယူရေတာ့မည္။
                          
ေသြးေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့သေယာင္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွ တိုးညင္း
လွသည့္ ပင့္သက္ကို ရႉထုတ္ရင္း အျဖဴေရာင္ တိမ္လိပ္
တို႔၏ အဆံုးသတ္အနားတို႔ကို ေငးၾကည့္သည္။
                          
*ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦး၊ ႏႈတ္ဆက္စကားေတာင္ မေျပာ
ျဖစ္ခဲ့ပဲ အခုလို ထြက္သြားရေတာ့မယ္။ တိုေတာင္းလွ
တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့လို႔ ေက်းဇူးပါပဲ*
                          
မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ရင္း ေကာင္းကင္ကို တေမ့တေမာ
ၾကည့္ေနသည့္ ဆူဟို။ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ Omma တို႔ရဲ
စကားသံအခ်ိဳ႕ကို ၾကားမွ အသိျပန္ဝင္လာသည္။
                          
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးေလးဂ်ံဳန္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔
ျပန္ေတာ့မယ္"
                          
ဆိုင္အျပင္ဘက္ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးေပၚအထိ
ဆူဟိုတို႔သားအမိကို လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ဦးေလးဂ်ံဳန္း
၏ မ်က္ႏွာက ဆူဟို႔ဆီက ႏႈတ္ဆက္စကားေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။