Rozdział 2

                                    

                                          
Coraz bardziej nękały go wątpliwości, czy przyjazd tutaj miał sens.  Niby nic go nie rozpraszało, codzienne obowiązki nie były skomplikowane,  ot, trzy razy dziennie sprawdzenie czujników i pułapek, raz czy dwa  razy dziennie kilkusetmetrowy spacer, gdy coś się złapało i trzeba było  wykonać skan lub gdy jakieś zwierzę zmieniło położenie czujnika lub  kamery. O resztę dbały automaty. Teoretycznie mógł kończyć pisanie  pracy. Czasu miał wystarczająco. Ale jakoś nie szło...
                          
Zdjął gogle i wyprostował ręce. Przeciągnął się i wyszedł na taras  wieży. Wokół łagodne zbocza, i niemal jak okiem sięgnąć tylko las, las i  las... No i błyszczący w słońcu zakręt Sanu w dole. Gdyby była noc  widziałby przytłumione światła Leska i znacznie wyraźniejsze Soliny.  Kurort miał swoje prawa. Dwieście tysięcy mieszkańców i wczasowiczów nie  chciało zasłaniać latarni i neonów. Nie po to przyjechali, nie na tym  polegała zabawa. Zresztą genetycznie zmodyfikowanym rybom i  plezjozauridom w Zalewie to nie przeszkadzało. I nie miało przeszkadzać.  Wręcz przeciwnie. Ich przystosowanie do światła i hałasu gwarantowało,  że nie będą zapuszczać się do dzikiej strefy. A nawet gdyby im się to  zdarzyło, to byłyby łatwym łupem dla wilków i niedźwiedzi. W nocy  niewiele widziały, a wbudowany przez inżynierów instynkt nie pozwalał im  atakować zwierząt stałocieplnych.   
                          
Gorzej było z owocami starszych eksperymentów... Sięgnął po wiszący na  ścianie lorneton i błyskawicznie wyostrzył obraz na zakręcie Sanu. No  tak... Rodzina karłowatych słodkowodnych fok bezczelnie baraszkowała  między głazami. Matka i dwoje młodych. Obecnie przepisy surowo  zabraniały tworzenia sztucznych ssaków, ale ten gatunek powstał na długo  przed ich wprowadzeniem. 
                          
Z punktu widzenia ekologii foki to były szkodniki. Zjadały nie tylko  uciekające z zalewu ryby, ale też naturalne gatunki. Co gorsza polowały  również na płazy, które tutaj niemal cudem udało się reintrodukować po  wielkim wymieraniu XXI wieku. Jednak wydawały się tak urocze... Mimo że  były efektem inżynierii, biologowie nie uzyskali zgody na ich  eliminację. Zwłaszcza młode i matki były nietykalne. Szeroka publiczność  czuła się związana uczuciowo ze wszystkimi ciepłokrwistymi, niezależnie  od tego czy były to gatunki naturalne, odtworzone, jak mamuty lub  kwaggi, czy totalnie wymyślone. Czasem tylko przenoszono największe foki  do obszarów gdzie szkody przez nie wyrządzane były mniejsze, bo  naturalnej fauny już tam i tak prawie nie było. Głównie wpuszczano je do  Wisły i Odry. Niestety potrafiły stamtąd wrócić, zapory i zasieki  omijając lasem. Zresztą tak naprawdę najwięcej genów miały z uchatek,  więc chodziły całkiem dobrze. Nawet po drogach. 
                          
Foki były też jedynymi większymi żywymi istotami  jakie widywał tu za  dnia i na własne oczy. Reszta towarzystwa pojawiała się tylko w nocy na  obrazach z noktowizorów. Mógłby je co prawda bez trudu wytropić,  wszystkie przecież były zaczipowane, ale regulamin surowo tego  zabraniał. Nie wolno było niepokoić podopiecznych, a ingerować można  było tylko w przypadku gdy osobnik rzadszego gatunku był napastowany  przez mniej zagrożonego. W praktyce oznaczało to że mógłby ruszyć się z  wieży gdyby wilki zaatakowały niedźwiedzia lub rysia. Jednak o tej porze  roku było to mało prawdopodobne.
                          
Wrócił do środka. Toster wyczuł jego przejście i otworzył się z  trzaskiem roztaczając wokół kuszącą woń sera. Mimowolnie sięgnął jak  zwykle. Zresztą wolał brakiem apetytu nie zdradzać majordomusowi  kłopotów z samopoczuciem. Zaraz by uruchomił jakąś procedurę naprawczą, a  przecież i tak nadmiar kalorii mu nie groził. Ta aplikacja uczyła się  szybko i już drugiego dnia zbilansowała jego posiłki i wykryła czym go  skusić. Podejrzewał zresztą, że mogłaby to zrobić szybciej, ale  pierwszego dnia jej priorytetem był jego odpoczynek po podróży i relaks.  
                          
Skończył jeść i ponownie usiadł w fotelu, założył google, a druciki  elektrod błyskawicznie wplotły się w jego włosy i przyssały do skóry.  Nawet nie zdążył do końca tego poczuć, bo już dryfował w przestrzeni  interfejsu. Już skręcał w kierunku "ruchomych obrazków" gdy powstrzymał  go jego własny asystent. Kocur uśmiechał się łagodnie, ale w łapach  trzymał złowieszczy transparent: "DEADLINE 335h 55 min 32 sek."...
Już 31... Coraz mniej czasu. Niechętnie zawrócił w stronę wciąż otwartego prezentera.
(Źródło:  https://skradzionesny.home.blog/2019/01/03/stacja-ii/ )