Chapter 34

                                    

                                          

                          
[Ran’s POV]
                          
 
                          
“Ginamit ka lang niya” ang mga kataga iyon ang patuloy na naglalaro sa isipan ko. Ang tanga ko pala talaga kase nagpagamit ako. Hindi lang basta nagpagamit, nahulog pa sa patibong niya, napaibig niya ako.
                          

                          
Ngayon alam ko na ang lahat. Alam ko na ang totoo  kaya wala ng kwenta isipin pa ang nakaraan. Simula ngayon araw na ito, kakalimutan ko na siya. Na parang hindi siya dumating sa buhay ko. Akala niya kawalan siya? 
                          

                          
Naninikip na naman ang dibidb ko. Ayaw ko na umiyak. Tama na ang pagiging tanga. Tumigil ka na sa pag iyak. Napahawak ako sa dibdib ko at wari pinapalo ko ito ng kamay ko. Huminto ka na sa pagmamahal sa lalaki iyon.
                          

                          
Hanggang dumating ang araw na pinakahihintay ko. Hindi na ako umiiyak dahil ayaw ko na mas lalo maging tanga. Pinamanhid na rin siguro ang puso ko dahil sa mga nangyari.
                          
 Bumalik ako sa dati. Iyong maangas at masayahin na Ran. Pinilit ko ibalik ang sarili ko sa dati, pero ang puso ko mukhang matatagalan pa.
                          
Papasok ako ng school sa oras kung saan may klase ako at pag wala na aalis na ako kaagad, hindi na ako tumatambay pa, baka kase makita ko pa siya. Naghanap ako ng bago trabaho, nagtrabaho ako sa isang mini bar, bilang isa waitress sa Xavier Bar at nagpaka busy ako doon. Sa umaga nasa school ako at pag gabi nasa trabaho, bago ako umuwi sa bahay ay dinadalaw ko si Lola, hindi pa rin siya nagigising. Nagpaka busy ako, gusto ko lagi ako may ginagawa. Kase sa oras na wala, naalala ko siya. Ayaw ko na siya maalala pa, gusto ko tuluyan na siya mabura sa isipan ko.
                          
 Wala kami klase sa isa subject and two hours pa bago ang susunod na class, kaya naman naisipan ko magtambay muna sa library. Papunta na ako sa library nung makasalubong ko sila. Nahinto siya sa paglalakad at kahit hindi ko man siya tignan alam ko nakatingin siya sa akin. Hindi ko pinansin ang presensya niya at dinaanan ko lang siya. Kasasabi ko lang simula ngayon wala na ako kilala Alek. Ilang beses nangyari sa linggo iyon na lagi kami nagkakasalubong at hindi ko alam kung bakit. Ganon pa rin ang ginagawa ko at maging siya. Umarte na kami dalawa na hindi namin kilala ang isa’t isa, na parang wala kami pinagsamahan, pero wait, wala naman talaga kami pinagsamahan dahil ang lahat ng iyon ay isa lamang palabas. Pero sh** lang, habang tumatagal bakit mas lalo ako nasasaktan.
                          

                          
Ano ba Ran, please huwag ka na magpa apekto pa sa kanya. Kaya naman ginawa ko everytime na makikita ko siya darating ay lumilihis na ako sa iba daan. Ayaw ko na magkasalubong pa kami. Lalayo na ako. Kailangan ko makalayo para hinid na ako masaktan pa dahil kahit ano gawin ko, kahit labanan ko man ang sakit ay natatalo pa rin ako dahil mas lalo ako nasasaktan sa ginagawa namin.
                          

                          
Pero bakit ayaw sumakay ng tadhana sa gusto ko mangyari. Nakita ko siya. Nakatayo sa gilid ng waiting shed ng school. Hindi niya kasama si Julie. Malayo ako sa kanya. Hindi ko malaman kung bakit bigla ako nagtago sa likod ng pader at pasekreto ko siya tinitignan. Kahit ilang beses ko ipaniwala sa sarili ko na hindi ko siya namimiss pero ang totoo niyan miss na miss  ko na siya, napatunayan ko sa sarili ko na ang gaga ko na talaga. Pwede ba huminto ka na sa pagtibok sa kanya. Pinunasan ko ang luha ko.
                          
Naghintay lang ako doon, hinihitay ko na umalis siya sa waiting shed kase doon ako dadaan. Ayaw ko makita niya ako at magkasalubong pa kami. Pero halos isang oras na ang lumipas pero hindi pa rin siya umaalis. Naiinis na ako bakit ba ang tagal niya? Malelate na ako sa trabaho. Lumipas ulet ang ilang minute at nandoon pa rin siya. Napilitan na ako lumabas sa pinagtataguan ko. Inisip ko na lang na mas importante ang trabaho ko kesa ang makasalubong lang siya. Kase inisip ko kung mawawalan ako ng trabaho, hindi na ako magiging busy at pagnangyari iyon mahihrapan lalo ako makamove on kay Alek. Ayaw ko nga ng ganon kaya lumabas na ako at mabilis lang ako naglakad. Habang papalapit ako sa kanya mas lalo lumalakas ang kabog ng dibdib ko. Hindi ko pinahalata. Malapit na ako sa kanya nung tumingin siya sa akin. Hindi ko siya tinignan at naglakad lang ako.