5-Kayıp Bardak

                                    

                                          
Birkaç gün boyunca evde soğuk rüzgârlar esti.. Yarası beresi umurumda bile değildi. İlaçlarını kesinlikle içmiyordu, biliyorum. Ben okula gidip geliyor, gerekmedikçe odamdan dışarı çıkmıyordum. Onun arkadaşları bir kez gelmişti ama onları duymamak için kulaklıklarımı takmış ve yine odamdan dışarı adımımı atmamıştım. 
                          
Perşembe akşamı, evde yine sessizlik kol gezerken ben odamda volta atıyordum. Ertesi gün Arda okula gelecekti. Belki de bunu söylemeliydim ona. Sonuçta gitar çalmayı öğrettiği de yoktu bana. Arda'ya mecburdum artık.. 
                          
"Gece?" dedi, sesi kadar yorgun olan parmakları kapımı tıklatırken. Sustum. Günlerdir yaptığım gibi.. Onun günlerdir yaptığı gibi.
                          
"Uyumadığını biliyorum." dedi bu kez. Yine hiçbir şey söylemediğimde sıkıntılı bir nefes verdi.
                          
"Sanırım.. Ters giden bir şeyler var.." dediğinde, kaşlarım çatıldı. Ne demek istediğini anlamamıştım.
                          
"Yarayla ilgili.. Gece ben.. Pek iyi hissetmiyorum.." Duyduklarımla koşarak kapıyı açtığımda Doğu kapının dibine oturmuş yarasına bastırıyordu. Korkuyla yanına eğilip kazağını kaldırdım.
                          
"Neyin var?" dedim ama bal gözleri, açık kalmayı reddediyor gibiydi.
                          
"Doğu?" dedim telaşla.
                          
"Annem ya da dur.. Ablam.. Ablamı ara." dedi ve telefonunu uzattı.
                          
"Ne annesi, ne ablası? Hastaneye gitmeliyiz." dedim telaşla.
                          
"Sakin ol Gece. Ablamı ara." dedi bir kez daha. Rehbere girip 'abla' yazan isme tıkladım ve aradım. İnsan en azından 'ablam' falan yazardı, değil mi? Tek derdimiz bu mu şu an Gece? 
                          
"Alo Doğu?"
                          
"İyi akşamlar. Ben Gece. Doğu'nun-"
                          
"Ev arkadaşısın, biliyorum. Ne oldu? Doğu iyi mi?"
                          
"Evet. Yani hayır. Pek değil. Yarasıyla ilgili bir problem var sanırım."
                          
"Beni aramak yerine doktora götürmeyi neden denemedin?" dediğinde donup kaldım. Ağzımdan 'ha?' gibi kabaca bir şaşırma eylemi çıkmaması için müthiş bir çaba sarf etmiştim. 
                          
"Sakin ol.. Şaka yapıyorum." dedi karşıdaki kadın. Kardeşinin kötü olduğunu söylüyordum ve o bana şaka yapıp gülüyordu.. İnanılır gibi değil..
                          
"Doğu bana bahsetti. Yarası biraz enfekte olmuş. Antibiyotiklerini düzenli almıyor olmalı. Ayrıca pansumanları da aksatılmış."
                          
"Ben çok denedim, yemin ederim. Masal Teyze'ye de söz verdim biliyorum ama Doğu-"
                          
"İnat edip kendisinin çelikten yapıldığını iddia etmiştir. Biliyorum. Ondan bir tane daha var bu evde. Biz iki kişi zor ikna ediyoruz." dedi ve güldü. Demek, Doğu sadece fiziken değil, her yönden babasına benziyordu..
                          
"Gece.. Şimdi sana bir şey söyleyeceğim ama sinirlenme olur mu?"
                          
"Size neden sinirleneyim ki?"
                          
"Doğu sana söyledikleri için pişman olmuş. Ama özür dilemek pek ona göre değil, bu yüzden benden rica etti."
                          
"Ne yani, onun adına siz mi özür dileyeceksiniz?" 
                          
"Saçma, biliyorum ama biraz öyle olacak."
                          
"Buna gerek yok. Lütfen bana yarasıyla ilgili ne yapmam gerektiğini söyleyin. Özür dilemesini beklediğim kişi siz değilsiniz. Dilemesi gereken kişi dilemedikçe, o özür benim için hiçbir anlam ifade etmeyecek." dedim gözlerimi Doğu'dan ayırmadan. Güya çaktırmadan beni dinliyordu. Hem çok iyi bir yalancı, hem de çok iyi bir oyuncuydu!