Reggio Emilia staat voor een pedagogiek van het luisteren in plaats van voor een pedagogiek van het vertellen. ‘Het kind heeft honderd talen, maar de school en de samenleving stelen er negenennegentig.’
Loris Malaguzzi (1920-1994) voeren we op in aflevering dertien (#13) van een lange reeks aan onderwijsmensen en bronnen die we deze zomer dagdagelijks de revue laten passeren. Om het pedagogische hart warm te houden en onszelf te blijven voeden.
In 1951 richtte Malaguzzi in het Italiaanse Reggio Emilia een centrum voor geneeskunde, pedagogiek en psychologie. Hier konden kinderen met beperkingen of leermoeilijkheden zich ontwikkelen en vanuit verschillende invalshoeken geholpen worden. Vanaf 1963 werd hij, vanwege zijn ruime ervaring en zijn visie, gevraagd mee te denken over de nieuw te openen ‘pre-schools’ in Reggio Emilia.
De pedagogiek van Reggio Emilia is diepgeworteld in de gemeenschap en de geschiedenis van het dorp. Reggio Emilia, een socialistische enclave in een fascistisch land ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, werd in deze oorlog hard getroffen, onder andere door de aanwezigheid van een wapenfabriek aan de rand van het dorp. Na de oorlog was de wens onder de inwoners en het lokale bestuur groot om aan de wederopbouw te beginnen en daarbij vooral aandacht te geven aan kinderen en hun toekomst. De burgemeester van Reggio Emilia en de mensen in de gemeenschap pleitten voor zelf op te richten voorscholen, als tegenhangers van de katholieke staatsscholen in de rest van het land.
Loris Malaguzzi, die daar min of meer per toeval lucht van kreeg, raakte zo betrokken bij de Reggio Emilia-pedagogiek. Deze richt zich met name op kinderen van voorschoolse en basisschoolleeftijd. De kern is dat kinderen in de eerste jaren van hun leven hun persoonlijkheid ontwikkelen en dat ze behept zijn met wel honderd talen waarmee ze uitdrukking (kunnen) geven aan hun ideeën. Voorbeelden zijn liedjes, tekeningen, toneelstukken, kleiwerkjes, etc.
Fundamenteel in de visie van Reggio Emilia is het inzicht dat kinderen zelf al alle kwaliteiten in huis hebben om de wereld te ontdekken. Volwassenen zijn er om ze daarbij te ondersteunen, maar leren ook van de kinderen. Reggio Emilia staat voor een pedagogiek van het luisteren in plaats van voor een pedagogiek van het vertellen. Pedagogiek van het luisteren houdt in dat de volwassene de kinderen volgt, door goed naar hen te kijken en te luisteren. Het binnenplein van een school en het centrale plein van Reggio Emilia spelen een belangrijke rol in deze pedagogiek. Er vinden ontmoetingen plaats, zowel tussen kinderen onderling als tussen de kinderen en de burgers van het dorp.
Dit portret is geschreven door Joyce van den Bogaard.
https://lnkd.in/eysXyDpA
Passievol fingerfoodspecialist en gastvrouw op Coloriet Laarhof, auteur, ervaringsdeskundige (Tourette en ASS) en hobbyfotograaf.
3wMooi project!