Gemeentehuis Karl-Marx-Hof

Geopend in 1930 en met bijna 1050 meter een van de langste woongebouwen ter wereld

Ook wel het “Versailles voor de arbeiders” genoemd. Het Karl-Marx-Hof is een van de beroemdste gemeentelijke gebouwen in Wenen en ligt in het 19e district van Wenen, Döbling. Het werd geopend in 1930 en is met een lengte van ongeveer 1.050 meter het langste aaneengesloten woongebouw ter wereld. Het gebouw wordt beschouwd als een icoon van “Rood Wenen”. Het is een monumentaal pand en is door de stad Wenen ook aangewezen als structurele beschermingszone.Het monumentale pand werd tussen 1927 en 1930 gebouwd naar de plannen van Otto Wagners leerling Karl Ehn. Het is een symbool van het sociaal-democratische hervormingsbeleid van de jaren 1919-1934 (Rood Wenen). In deze periode werden veel gemeenschapsgebouwen gebouwd. In Duitsland zou dit sociale huisvesting worden genoemd.
Veel sociaal-democraten uit die tijd hadden de visie om een nieuwe sociale orde te creëren. Met onderwijs- en gezondheidszorgbeleid. Dat zie je ook terug in deze gemeenschapsgebouwen. Er mocht slechts maximaal 30% van de beschikbare bouwoppervlakte worden bebouwd, zodat er toch voldoende lucht en licht in de appartementen komt. In het Karl-Marx-Hof is dit slechts 18%. Er wordt ook gezegd dat werknemers ook recht hebben op schoonheid. De 4 figuren op de voorkant van de huizen symboliseren de nieuwe beroepsbevolking: de eerste vrouw met boeken staat voor onderwijs (gemeenschapsgebouwen hadden hun eigen bibliotheek), de man met de boeien voor de vrijgelaten arbeider, de vrouw met de baby voor de kinderopvang (de gemeenschapsgebouwen hadden kleuterscholen) gebaseerd op het Montessori-model) en de vrouw met de wasbeker staat voor hygiëne. Met hun huisvestingsbeleid wilden de sociaaldemocraten, die Wenen van 1919 tot 1934 regeerden, een einde maken aan het algemene woningtekort. Uit een woningtelling uit 1917 bleek dat 92%[2] van alle toen bestaande appartementen geen eigen toilet hadden en dat 95%[2] van alle appartementen geen waterleiding had. De arbeidersappartementen in Wenen hadden een gemiddelde oppervlakte van 20 m², wat overeenkomt met dat 58%[2] van de mensen in arbeidersgezinnen geen eigen bed (slapers) had. Ook in de omgeving was het krap, aangezien de basisconstructie 85% bedroeg,[2] met 4 tot 5 verdiepingen. Iedereen die niet in een van de vele ‘bendekeukenhuizen’[2] hoefde te wonen, waar geen ramen of directe ventilatie waren, had geluk.