twelete
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal |
|---|---|
| twelete | tweletes |
twelete femrin
- tot çou k' on fwait po s' rinde prôpe et gåy et s' mostrer åzès djins.
- Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
Mins, mi, l’ djoyeusté di mi åme, c’ est l’ twelete. — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "L’awoureux Colas" (fråze rifondowe). - On rdjet di s' loumire candje tote vosse twelete,
Vos vs fjhoz bele come l' ôr ou claire come l' årdjint. — , Tchanson po l’êwe d’Oûte, (1947), p. 156 (fråze rifondowe). - Les djins ki sont-st åtoû do lét ont fwait leu twelete eto. — Louis Lecomte, Ramâdje.
- Ele n' est nén po les tweletes et po shure li môde, hê, leye. — Motî Gilliard.
- Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
- (mot do bastimint) plaece arindjeye esprès po les djins aler fé leu ptite et grande comission (pixhî et tchire).
Ratourneures
[candjî]- fé s' twelete ou fé twelete
- ele fwait s' twelete divant d' sôrti: si dit d' ene båshele ki tådje po vni å monde.
Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
