eritaedje

Walon (Rifondou)

Etimolodjeye

Do viebe « eriter » avou l’ cawete « -aedje ».

Prononçaedje

AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɛ.ʀi.ˈtɛt͡ʃ/ /ɛ.ʀi.ˈtat͡ʃ/ /ɛ.ʀœ.ˈtat͡ʃ/ /ɛ.ʀi.ˈtaːt͡ʃ/ (betchfessî ae)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɛ.ʀi.ˈtɛt͡ʃ/
Ricepeures : eri·taedje

Sustantif

singulî	pluriyal
eritaedje	eritaedjes

eritaedje omrin

no d’ fijhaedje et no di çou k’ est fwait (accion et si adierça) do viebe «eriter».
- C' est kés lwès ki vont, po l' eritaedje di béns foû payis ?
(pus stroetmint) béns k' on rçût d' on moirt, shuvant les rîles do payis.
- Ele ni nos lait, come eritaedje, k' on hopea d' vîs eritaedjes — D.T.W.
- Eritaedje et pårtixhaedje, ça n' fwait nén bon manaedje (C. Derycke).
rujhes, trait d' caractere k' on a come ses parints ou d' ses tayons, k' i shonne k' on nd a erité.
- Si feye k' end esteut consyinne (k' il aveut viké tot veyant voltî ene comere k' on lyi aveut espaitchî d' maryî) av riçû l' eritaedje, et d' ké manire ! — Rodolphe Dedoyard (fråze rifondowe).
- « Efant, cwand dj' a pretchî l' amour,
  L' ome a semé l' haeyeme e s' cour,
  Eritaedje des poennes k' on-z edeure. » — Louis Lagauche, "L' inmant", (1947), Simpe istwére, p. 151 (fråze rifondowe).
- Les troes sours tinént d' leu mame po tot. Djalot d' cist eritaedje la, li rwè s' vola fé cwite di ses båsheles et, bon k' i fjheut lu-minme les lwès, i tchessa evoye ses efants … — Paul-Henri Thomsin, ratournant e walon Walon’rèye, tére di lédjindes, 1998, p. 47 (fråze rifondowe).
(imådjreçmint) tuzance et uzances k' nos ratayons ns ont leyî.
- Lès cias qu’on v’nu au monde su l’ têre di Walonîye,
  Ont r’çû d’ leûs ratayons, on pèsant èritadje,
  Qu’i l’zî faut co disfinde minme quand c’èst malaujîy :
  Lès-ûsances, li payis, leû nom èt leû lingadje.
  — Jean-Paul Daussain, Amon nos-ôtes lès walons.