Yeni Zelanda'nın vize politikası

Yeni Zelanda giriş damgası

Yeni Zelanda Vizesi

Vizeden muaf ülkelerden birinin vatandaşı olmadıkça Yeni Zelanda'ya girmek isteyen bir yabancı uyruklu vatandaşın vize alması gerekmektedir.

• 61 vize muafiyeti uygun ülkelerden birinin vatandaşı,
• Bir vatandaş ya da Trans-Tazman Seyahat Düzenlemesi kapsamında Avustralya'da sürekli ikameti olan,
• Birleşmiş Milletler laissez-pasör sahibi ya da
• diğer hükümleri uyarınca vizesiz seyahat için uygun (kuvvet, yolcu gemisi yolcu ve mürettebat, uçak mürettebatı vb ziyaret).

Tüm ziyaretçiler 1 ay boyunca geçerli bir pasaportunuz olmalıdır. Ziyaretçiler kaldıktan karşılamak için yeterli fonların kanıt tutmak için gereklidir. 2015'te tüm vize başvuruları online olacaktır.

Vize politikası haritası

Bu ülkelerin pasaport hamilleri vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler

  Yeni Zelanda

  Vizeden muaf Ülkeler (3 ay)

  Birleşik Krallık (6 ay)

  Avustralya (mesken hakkı)

Vize muafiyeti ülkeleri

2009 Göç Yasası altında ve Göçmenlik (Visa, Giriş İzni ve İlgili Sorunlar) Düzenlemeleri aşağıdaki 60 ülke pasaportu sahipleri 90 güne kadar vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler.

Avrupa Birliği Andorra Arjantin Bahreyn Brezilya Brunei Kanada Şili Hong Kong İsrail Japonya Güney Kore Kuveyt Makao Malezya Meksika Monako Umman Katar San Marino Suudi Arabistan Singapur Tayvan Birleşik Arap Emirlikleri ABD Uruguay Birleşmiş Milletler laissez-passer Vatikan

Cook Adaları

Cook Adaları'na gitmek isteyen tüm ziyaretçiler, milliyetlerine bakılmaksızın, maksimum 31 gün kalış süreli vizeden muaftır. Turistik amaçlı seyahat eden ziyaretçiler 6 aya kadar maksimum, 31 günlük periyotlarla, kalış sürelerini uzatabilirler.

Niue

Niue'ye gelen tüm ziyaretçiler, milliyetlerine bakılmaksızın, maksimum 30 gün kalış süreli vizeden muaftır. Konaklama süresinin uzatılması mümkündür.

Tokelau

Tüm ziyaretçilerin seyahatlerinden en az 2 hafta önce, Apia Tokelau Apia İrtibat Bürosundan Tokelau'ya girmek için izin almaları gerekir. Tokelau'ya sadece Samoa'dan tekne ile ve Samoa Göçmenlik Yönetimlerinden verilen izinle ulaşılabilir.

İstatistikler

Yeni Zelanda 2014/15 mali yılda 262.033 adet ziyaretçi vizesi vermiştir. Ülkeler şunlardır:

Başvuranın uyruğu	Verilen ziyaretçi vizesi sayısı
Çin	128,849
Hindistan	40,142
Fiji	14,511
Filipinler	10,002
Tonga	9,128
Tayland	8,425
Samoa	7,421
Rusya	3,994

Çoğu ziyaretçi şu ikamet yerlerinden geldi:

Ziyaretçi ülkesi	2015	2014
Avustralya	1,326,800	1,247,760
Çin	355,904	264,864
ABD	243,104	220,512
Birleşik Krallık	203,952	194,416
Japonya	87,328	81,136
Almanya	84,544	78,912
Güney Kore	64,992	55,488
Kanada	52,352	48,800
Singapur	49,584	48,800
Hindistan	46,000	37,392
Hong Kong	36,288	31,456
Malezya	34,240	31,536
Fransa	33,376	30,608
Tayvan	31,200	24,576
Fiji	26,352	23,824
Hollanda	22,256	21,600
Tayland	21,696	21,696
Samoa	21,184	18,784
İsviçre	19,136	18,016
Yeni Kaledonya	17,728	17,200
Tonga	17,600	15,312
Güney Afrika	17,008	15,856
Fransız Polinezyası	16,912	16,320
Endonezya	16,176	15,296
Filipinler	14,016	11,888
İsveç	13,920	12,960
Brezilya	13,152	12,240
Cook Adaları	10,560	10,096
Danimarka	10,288	9,536
İspanya	10,144	9,136
Toplam	3,131,927	2,857,400

Tarihçe

1881'den önce

İlk yıllarda Yeni Zelanda Avrupalılar tarafından dünyadaki en uzak ülke olarak görülüyordu. Avrupalıların çoğu için Yeni Zelanda açık bir ihtimaldi, tehlikeli denizlerde 100 gün süren bir yolculuk yapıyorlardı.

1792 gibi erken bir tarihte balina avcıları ülkenin kuzey ucuna ve aynı zamanda geçici ziyaretçiler olarak geldi. Ayrıca misyonerler Yeni Zelanda'ya geldi. 1839'da toplam Māori olmayan nüfus yaklaşık 2.000 idi.

1839'a kadar Yeni Zelanda'da yalnızca 2.000 göçmen vardı; 1852 yılına kadar yaklaşık 28.000 vardı. Bu olağanüstü değişimin belirleyici anı 1840'dı. O yıl, Waitangi Antlaşması imzalandı. Bu, Avrupa nezdinde İngiliz otoritesini kurdu ve İngiliz göçmenlere vatandaş olarak yasal haklar verdi. Yeni Zelanda Şirketi yerleşimlerine taşınan kişilerin çoğu İngiliz idi.

1853'ten 1870'e kadar Yeni Zelanda'daki Māori olmayan nüfus, 30.000'in altında iken 250.000'in üzerine çıktı. 1840'ların girişinde olduğu gibi üç ana grup vardı - doğrudan İngiltere'den gelen yardımlı aileler; Tazman Denizi'nden daha iyi bir yaşam arayan bireyler; ve askeri yerleşimciler.

1881-1914

Göçle ilgili kısıtlamalar ilk olarak 1881'de uygulanmıştır. O zamana kadar Yeni Zelanda'ya gelen herkes ülkede kalmayı başarmıştı.

1881'deki Çin Göçmenler Yasası, belirli bir insan grubunun ülkeye girişini kısıtlayan ilk yasaydı. Bir gemiye binecek Çinli sayısı, geminin ağırlığının her 10 tonu ile sınırlıydı. Ülkeye giren her Çinli kişiye de 10 sterlinlik bir anket vergisi uygulandı. Çinlilerden farklı olarak, çoğu Kızılderililer İngiliz denekleriydi ve 19. yüzyılın sonlarına kadar Yeni Zelanda'ya girmekte serbestti. 1896'dan itibaren, İngiliz hükûmetinin itirazlarına rağmen, Yeni Zelanda, göçmenleri sadece Çinlileri değil, aynı zamanda Kızılderilileri ve diğer Asyalıları da kısıtlayan daha kapsamlı bir yasa çıkarmaya çalıştı.

1914-1945

1916 Savaş Yönetmeliği uyarınca, Birinci Dünya Savaşı sırasında, 15 yaşın üzerindeki hiç kimse Yeni Zelanda'da pasaportu veya uyruğunu veya kimliğini belirten başka bir belge olmadan ülkeye giremezdi.

1919 yılındaki İstenmeyen Göçmenler Hariç Tutma Kanunu uyarınca, Almanların ve Avusturya kökenli Macarların avukat tarafından verilen bir lisans olmadan girmeleri yasaklandı.

1920'de Göçmenlerin Kısıtlanması Değişikliği Yasası, olası Asyadan gelen göçü kısıtlamak için kabul edildi, ancak Asyalılar tek hedef değildi. Ayrıca İngiliz olmayan diğer insanların, özellikle Dalmaçyalılar ve İtalyanlar gibi güney Avrupalıların girişini de engellemek için bu yasa kullanıldı.

1930'ların Depresyon döneminde geçirilen 1931 Göçmen Kısıtlaması Değişikliği Yasası, yabancıların (İngiliz olmayan göçmenlerin bildiği gibi) Avrupa'dan Yeni Zelanda'ya girmesini engelledi. Bunun tek istisnası, istihdamı, önemli miktarda sermayeyi veya bilgi ve becerileri güvence altına almış olmalarıydı.

1945 sonrası

1961'den itibaren sadece Avustralyalılar Yeni Zelanda'ya sınırsız giriş yapmıştır. Bu, 1840 yılında Yeni Zelanda'nın Avustralya gibi bir İngiliz kolonisi haline geldiği uzun süredir devam eden bir haktı. 1920'lerde başlayan karşılıklı seyahat düzenlemeleri, bu serbest hareketi bir ülkeden diğerine resmîleştirdi. 1973'te Trans-Tasman Seyahat Düzenlemesi, Avustralya ve Yeni Zelanda vatandaşlarının izin almak için başvuru yapmak zorunda kalmadan birbirlerinin ülkelerini ziyaret etmek, yaşamak, çalışmak veya süresiz olarak kalmalarına izin verdi.

1961 Göçmenlik Değişikliği Yasası uyarınca, İngiliz ve İrlandalı göçmenlerin yanı sıra Yeni Zelanda dışındaki diğer vatandaşların da (serbestçe girebilecek olan Avustralyalılar hariç) Yeni Zelanda'ya girmeden önce izin almaları gerekiyordu. Uygulamada, izin sadece İngilizler ve İrlandalılar için bir formaliteydi; ülkeye varışta izinleri verildi. Bununla birlikte, ilk kez, 1961 Yasası, İngiliz ve İngiliz olmayan insanları Yeni Zelanda'ya girmeye çalıştıklarında aynı temele soktu. 1974’ün göç politikası incelemesinden sonra, diğer tüm göçmenler gibi göçmenlerin de vatanlarından ayrılmadan önce izin almaları istenmiştir. İngilizler ve İrlandalılar artık diğer ülkelerin vatandaşları ile aynı haklara sahipti.

1940'lar ve 1970'ler arasında Yeni Zelanda, Batı Avrupa ülkeleri ile vizesiz anlaşmalar imzaladı.

Fiji, Samoa ve Tonga'ya 18 Şubat 1987'de, Endonezya'ya 21 Ekim 1998'de, Tayland'a 1 Ocak 2001'de, Zimbabve'ye 21 Şubat 2003'te, Kiribati, Nauru ve Tuvalu'ya 8 Aralık 2003'te ve Güney Afrika vatandaşlarına 21 Aralık 2016'da vizesiz giriş hakkı, yasadışı göç nedeniyle iptal edilmiştir.

2017 yılı itibarıyla, 2009 Göç Yasası ve Göçmenlik (Vize, Giriş İzni ve İlgili Konular) Yönetmeliğine göre 60 ülkenin pasaport sahipleri 90 güne kadar vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler.