Nayif Havatme
Naif Havatme, (d. 17 Kasım 1938, Es-Salt, Ürdün) Filistinli politikacıdır.
Hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Havatme Rum Katolik bir bedevi kabilesinden gelmekteydi. 1954 yılında yüksek eğitimine Kahire’de devam ederken, Arap Ulusal Hareketi örgütüne katılarak partinin sol kanadında yer aldı. Eğitimini ekonomik problemler nedeniyle yarım bıraktı. 1956 yılında Ürdün’e geri döndü ve bir Katolik okulunda öğretmenlik yaptı. Bir yandan da devrimci aktiviteleri yönetti. 1958'de Lübnan'a iltica etti. Sonrasında ise Irak'a sürgüne gönderildi. AUH'nin Irak kolunu beş yıl boyunca yönetti. Abdülkerim Kasım'ın düşüşünden sonra, Büyük Britanyalılara karşı savaşmak için Güney Yemen’e gitti ve 1963-1967 yılları arasında burada savaştı. Ürdün’de çıkan genel aftan faydalanarak 1967’de tekrar bu ülkeye döndü ve Filistin Halk Kurtuluş Cephesine katıldı. Kurucularından biri olduğu FHKC’den koparak 1969 yılında Filistin'in Kurtuluşu İçin Demokratik Cephe’yi (FKDC) oluşturarak bu Marksist hareketin genel sekreteri oldu. Havatme, Suriye’de yaşayarak bu ülkeyle iyi ilişkiler kurdu ve FKDC Suriye’den destek aldı. Havatme, İsrail devletinin yanında bir Filistin devleti kurulmasını savunan ilk Filistinli lider oldu.
İdeolojisi
[değiştir | kaynağı değiştir]Havatme İsrail devletinin bir demokratik Filistin devletine dönüşmesini istedi ve ne İsrail, ne Filistin ne Yahudi ne Müslüman ne de Hristiyan bir devlet olarak var olmaması gerektiğini savundu.
Onun için bu devlet siyonizmi terk etmeli - Fakat Yahudi kültürünü değil - ve Panarabizmi istememeli – fakat Arap kültürünü değil. Bu devlet, “Filistin Demokratik Halk Devleti” olacaktır ve birleşik demokratik Arap Halk devleti ile bütünleşecektir. Bu devlet, birleşmiş Arap ulusunun aracılığıyla dünya devrimine demir mızrak olarak hizmet edecektir. Havatme tüm ulusçulukları ortadan kaldıracak bir devlet ister. Arap ulusunu, federal, konfederal, demokratik, halkçı, devrimci bir devlette milliyetçi karakter taşımadan görmek ister.[1]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Le nationalisme arabe, Olivier Carré, p.120