İçeriğe atla

Judy Collins

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Judy Collins
2008 yılında Cambridge Folk Festival'da Collins
Genel bilgiler
DoğumJudith Marjorie Collins
1 Mayıs 1939 (85 yaşında)
Seattle, Washington, Amerika Birleşik Devletleri
Başladığı yerDenver, Colorado, Amerika Birleşik Devletleri
Tarzlar
Meslekler
  • Şarkıcı
  • şarkı yazarı
  • müzisyen
  • oyuncu
Çalgılar
  • Vokal
  • piyano
  • gitar
Etkin yıllar1959-günümüz
Müzik şirketi
İlişkili hareketler
Resmî sitejudycollins.com
1963 yılında Hootenanny dizisinde Collins

Judith Marjorie Collins (d. 1 Mayıs 1939), Amerikalı şarkıcı ve şarkı yazarı. Kaydettiği materyalde (halk müziği, gösteri melodileri, pop müzik, rock and roll ve standartlar dahil) eklektik zevkleri ve sosyal aktivizmi ile bilinmektedir.

Collins'in A Maid of Constant Sorrow adlı ilk albümü 1961 yılında çıktı, ancak öncelikli single'ı 1967 yılında çıkardığı Wildflowers albümünden "Both Sides, Now" -Joni Mitchell tarafından yazıldı- oldu. Single, Billboard Pop Single'ları listesinde ilk 10'a yükseldi.[2] Collins, böylelikle En İyi Halk Performansı dalında ilk kez Grammy Ödülü kazandı.[3]

Collins, kariyerinin en büyük başarısını Stephen Sondheim'ın en çok satan 1975 albümü Judith'in "Send in the Clowns" single'ı ile elde etti. Single, 1975 yılında Billboard Single'ları listesine girdi ve 1977 yılında bu başarıyı tekrarlarken, aralıksız 27 hafta listede kaldı ve Collins, En İyi Pop Vokal Kadın Performansı dalında bir Grammy Ödülü adaylığı alırken, Sondheim için Yılın Şarkısı dalında Grammy Ödülü kazandı.

Müzik kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Collins, hayatının ilk on yılını geçirdiği Washington, Seattle'da beş kardeşin en büyüğü olarak dünyaya geldi. Kör bir şarkıcı, piyanist ve radyo programı sunucusu olan babası, 1949 yılında Denver, Colorado'da bir iş aldı ve aile oraya taşındı. Collins, Antonia Brico ile klasik piyano çalıştı ve 13 yaşındayken ilk çıkışını yaparak Mozart'ın İki Piyano Konçertosu'nu gerçekleştirdi. Brico, hem o zaman hem de daha sonra Collins'in halk müziğine olan ilgisini geliştirdi, bu da onu piyano derslerini bırakma zor kararına götürdü. Yıllar sonra, uluslararası alanda tanındıktan sonra Brico'yu Denver'daki konserlerinden birine davet etti. Daha sonra Collins, Brico'nun gençken caz ve ragtime piyano çalarken hayatını kazandığını keşfetti (Singing Lessons, ss. 71-72). Küçük yaşta Collins, babası aracılığıyla birçok profesyonel müzisyenle tanışma şansına sahip oldu.[4]

1960'ların başında Woody Guthrie ve Pete Seeger'ın müziği ve halk müziğinin yeniden canlanmasıyla çıkan geleneksel şarkılar, Collins'in ilgisini ve şarkı sözlerine olan sevgisini uyandırdı. Piyano ustası olarak ilk çıkışından üç yıl sonra gitar çalıyordu. Denver'in Doğu Lisesi'nden mezun olduktan sonra halk sanatçısı olarak ilk kez sahneye çıktığı Boulder, Colorado'daki Michael'ın Barında ve Denver'daki halk kulübü Exodus'daydı. Müziği Connecticut Üniversitesi'nde ün kazandı. Partilerde ve kampüs radyo istasyonunda David Grisman ve Tom Azarian ile birlikte konserler verdi.[5] Sonunda New York'taki Greenwich Village'e gitti burada 35 yıl boyunca ilişkilendirildiği bir plak şirketi olan Elektra Records ile anlaşana kadar Gerde'nin Folk City gibi kulüplerinde oynadı. 1961 yılında Collins, A Maid of Constant Sorrow adlı ilk albümünü çıkardığında 22 yaşındaydı.[6]

İlk başta geleneksel halk şarkıları veya başkaları tarafından yazılmış -özellikle zamanın protesto şarkı yazarları Tom Paxton, Phil Ochs ve Bob Dylan gibi- şarkıları söyledi. O dönemde Dylan'ın "Mr. Tambourine Man" ve Pete Seeger'ın "Turn, Turn, Turn" gibi şarkılarının kendi versiyonlarını kaydetti. Collins ayrıca az bilinen müzisyenleri daha geniş bir topluma taşımada da etkili oldu. Örneğin, yıllar boyunca yakın arkadaş olan Kanadalı şair Leonard Cohen'in şarkılarını kaydetti. Ayrıca Eric Andersen, Fred Neil, Ian Tyson, Joni Mitchell, Randy Newman, Robin Williamson ve Richard Fariña gibi şarkıcı-şarkı yazarlarının ulusal beğeni kazanmadan çok önce şarkılarını kaydetti.[7][8]

Collins'in ilk birkaç albümü basit gitar temelli halk müziklerinden oluşurken, 1966 yılında In My Life albümü ile bu branşın dışına çıkmaya başladı ve Beatles, Leonard Cohen, Jacques Brel ve Kurt Weill gibi çeşitli kaynaklardan da eserlerine yer verdi.[8] Mark Abramson'un yapımcılığını üstlenip Joshua Rifkin'in düzenlediği albüme eklemeler yapıldı. Bir halk sanatçısı için büyük bir hareket olan bu albüm, Collins'in sonraki on yıldaki çalışmaları için rotasını belirledi.[9]

1967 yılında çıkardığı, Abromson'un yapıp Rifkin'in düzenlediği Wildflowers albümünda Collins, ilk kez "Since You've Asked" şarkısıyla başladığı kendi bestelerini kaydetmeye başladı. Albüm, Collins'e büyük bir hit ve Aralık 1968'de Billboard Hot 100 listesinde 8. sıraya ulaşan sağlayan Mitchell'ın "Both Sides, Now" şarkısına Grammy Ödülü kazandırdı.[10] İki şarkı ("Who Knows Where The Time Goes" ve "Albatross"), 1968 yılının The Subject Was Roses filminde yer aldı.

1968 yılında The Smothers Brothers Comedy Hour programında Collins

Collins'in Who Knows Where the Time Goes adlı 1968 albümünün yapımını David Anderle üstlendi ve albümde Stephen Stills'in gitar sesleri yer alıyordu. Time Goes, yumuşak bir country sesine sahipti ve Ian Tyson'ın "Someday Soon" ve İngiliz şarkıcı-şarkı yazarı Sandy Denny tarafından yazılan başlıktaki parçayı da içeriyordu. Albümde ayrıca Collins'in "My Father" kompozisyonu ve Leonard Cohen'in "Bird on the Wire"ın ilk kapaklarından birini de içeriyordu.[11]

1970'lerde Collins, bir sanat şarkıcısı ve halk şarkıcısı olarak üne sahipti ve kendi besteleriyle ön plana çıkmaya başlamıştı. Ayrıca geniş malzeme yelpazesiyle tanınıyordu: bu dönemdeki şarkıları arasında geleneksel Hristiyan ilahisi "Amazing Grace", Stephen Sondheim'ın Broadway baladı "Send in the Clowns" (her ikisi de single olarak ilk 20'de yer aldı), Joan Baez'in "A Song for David" ve kendisinin "Born to the Breed" gibi kompozisyonlarının kaydı bulunuyordu.[12]

Collins, Ocak 1978'de yayınlanan bir The Muppet Show bölümünde,[13] "Leather-Winged Bat", "I Know An Old Lady who Swallowed a Fly", "Do Re Mi" ve "Send in the Clowns" şarkılarını seslendirdi. Ayrıca birkaç kez Susam Sokağı'nda yer aldı ve burada Anything Muppet balıkçılarının bir korosuyla "Fishermen's Song" adlı şarkıyı seslendirdi. Ayrıca Biff ve Sully ile üçlü olarak "The Sad Princess" adlı modern müzikal masalı söyledi.[14] 1983 animasyon filmi The Magic of Herself the Elf' müziğini seslendirirken, Rankin-Bass TV filmi The Wind in the Willows'un tema şarkısını söyledi.[15]

1990 yılında Collins, Columbia Records anlaşması altında Fires of Eden albümünü yayınladı. Albüm, sadece Kit Hain ve Mark Goldenberg tarafından yazılan "Fires of Eden" single'ından oluşuyordu. Single, Billboard'un Adult Contemporary listesinde 31. sıraya yükseldi. Piyasaya sürüldüğü sırada Collins, şarkıyı The Tonight Show Starring Johnny Carson ve The Joan Rivers Show başta olmak üzere birkaç kez canlı yayında seslendirdi. Şarkıyı tanıtan ve Collins'i içeren bir müzik klibi de yayınlandı.[16] Daha sonra Cher, "Fires of Eden" şarkısını 1991 yılında çıkardığı Love Hurts albümünde kullandı.

Collins, 1995 yılında bir kitabı imzalarken

Collins'in ilk anı yazısı Trust Your Heart 1987 yılında yayınlandı ve ardından 1995 yılında Shameless romanı izledi. İkinci anı yazısı Sanity and Grace (2003), Ocak 1992'de oğlu Clark'ın ölümünü anlatıyordu. Menajeri Katherine DePaul'un yardımıyla Wildflower Records'u kurdu. 1993 yılında Başkan Bill Clinton'ın ilk açılışında "Amazing Grace" ve "Chelsea Morning" şarkılarını seslendirdi. 2006 yılında Eliot Spitzer için bir reklamda "This Little Light of Mine" şarkısını söyledi.[17]

Shawn Colvin, Rufus Wainwright ve Chrissie Hynde dâhil olmak üzere çeşitli sanatçılar, 2008 yılında Collins'in hürmetine Born to the Breed albümünü cover'ladı.[18] Aynı yıl Collins, Beatles şarkılarının toplandığı kendi cover'ını çıkardı ve 18 Mayıs'ta Pratt Institute'tan onursal bir doktora aldı. 2010 yılında Collins, Amy Speace'in şarkısı olan "The Weight of the World"ü Newport Folk Festival'da seslendirdi.[19]

Collins; 7, 9, 10,[20][21] 11,[22] 12, 13 ve 14. Yıllık Bağımsız Müzik Ödülleri jüri üyeliğine katıldı ve bunu yaparken bağımsız müzisyenlerin kariyerlerine büyük destek verdi.

Temmuz 2012'de Collins, Avustralya'nın SBS kanalında yayınlanan RocKwiz programına konuk sanatçı olarak katıldı.[23]

25 Haziran 2019 tarihinde The New York Times Magazine, Judy Collins'i 2008 Universal yangınında malzemesinin imha olduğu bildirilen yüzlerce sanatçı arasında listeledi.[24]

Aktivizmi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Neslinin diğer birçok halk şarkıcısı gibi Collins de sosyal aktivizme çekildi. Siyasi idealizmiyle, 1960'ların Marksist simgesi Che Guevara'nın onuruna "Che" adlı baladı oluşturdu.[25]

Collins, Yippie hareketine sempati duydu ve liderleri Abbie Hoffman ve Jerry Rubin ile arkadaş canlısıydı. 17 Mart 1968 tarihinde Hoffman'ın New York'ta bulunan Americana Hotel'deki basın toplantısına partinin oluşumunu duyurmak için katıldı. 1969 yılında Chicago'da Chicago Seven'ı desteklemesinden dolayı ifade verdi; ifadesi sırasında Pete Seeger'ın "Where Have All the Flowers Gone?" şarkısını söylemeye başladı ve savcı Tom Foran ile yargıç Julius Hoffman tarafından uyarıldı.[26]

1971 yılında üreme özgürlüğünü sınırlayan "arkaik yasaların" sona erdirilmesi çağrısında bulunan "Düşüklerimiz Var" adlı Ms kampanyasında adını imzaladı. 1982 yılında, beş çocuk annesi birisinin istenmeyen bir hamileliği sonlandırma konusundaki kararsızlığı hakkında "Mama Mama" adlı şarkıyı yazdı.[27][28][29][30]

Collins, 1984 yılında çıkardığı silah karşıtı olduğunu belirten "Shoot First" şarkısını yazdı.[31]

1990'ların sonlarında UNICEF'in temsilcisiydi ve kara mayınlarının kaldırılması adına kampanya yürüttü.[32][33]

Daha sonraki şarkıları arasında çevre hakkında "River of Gold" ve hayalperestler hakkında "My Name Is Maria" yer alıyordu.[34]

Kişisel yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Collins, on bir yaşında çocuk felci geçirdi ve iki ay hastanede yattı.[35]

Collins, iki kez evlendi. İlk evliliğini 1958 yılında Peter Taylor ile yaptı ve aynı yıl ondan tek çocuğu Clark C. Taylor oldu. 1965 yılında evlilikleri sonlandı.[36]

1962'de Carnegie Hall'da sahneye ilk çıkışından kısa bir süre sonra tüberküloz teşhisi kondu ve altı ayını bir sanatoryumda iyileşmek için harcadı.[37]

Collins, daha sonra 1970'lerde sigarayı bıraktıktan sonra bulimiyadan muzdarip olduğunu söyledi. Yıllarca alkol bağımlılığı, kişisel ve müzikal yaşamına verdiği zarar ve depresyon duygularına nasıl katkıda bulunduğunu yazdı.[38]

Nisan 1996'da, Nisan 1978'den beri gördüğü tasarımcı Louis Nelson ile evlendi ve beraber Manhattan'da yaşamaya başladı.[39]

Ödülleri ve tanınması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Collins, ikisi En İyi Halk Performansı veya Halk Kaydı, biri En İyi Halk Albümü ve biri En İyi Kadın Pop Vokal Performansı dalında dört kez Grammy Ödülleri'ne aday gösterildi.

Stephen Sondheim, Collins'in Judith adlı albümünde "Send in the Clowns" performansının popülaritesine dayanarak Yılın Şarkısı dalında 1976 Grammy Ödülü kazandı.[46]

Diğer ödülleri

Listeye giren single'ları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Şarkı ABD ABD AC AUS Album
1967 "Hard Lovin' Loser" 97 – - In My Life
1968 "Both Sides, Now" 8 3 37 Wildflowers
1969 "Someday Soon" 55 37 – Who Knows Where the Time Goes
"Chelsea Morning" 78 25 – (single only)
"Turn! Turn! Turn!/To Everything There Is A Season" 69 28 – Recollections
1970 "Amazing Grace" 15 5 10 Whales & Nightingales
1971 "Open The Door (Song For Judith)" 90 23 – Living
1973 "Cook With Honey" 32 10 – True Stories and Other Dreams
"Secret Gardens" 122 – – True Stories and Other Dreams
1975 "Send in the Clowns" 36 8 13 Judith
1977 "Send in the Clowns" (yeniden) 19 15 – Judith
1979 "Hard Times For Lovers" 66 16 – Hard Times for Lovers
1984 "Home Again" (T. G. Sheppard ile düet) – 42 – Home Again
1990 "Fires of Eden" – 31 – Fires of Eden

Filmografisi

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Baby's Bedtime (1992)
  • Baby's Morningtime (1992)
  • Ufaklık (1994), hamile kadınlar için bir spa işletmecisi rolünde
  • Christmas at the Biltmore Estate (1998)
  • A Town Has Turned to Dust (1998; Rod Serling bilimkurgu öyküsünden uyarlanmış bir tele-film)
  • The Best of Judy Collins (1999)
  • Intimate Portrait: Judy Collins (2000)
  • Judy Collins Live at Wolf Trap (2003)
  • Wildflower Festival (2003) (Konuk sanatçılar Eric Andersen, Arlo Guthrie ve Tom Rush ile DVD)
  • Girls (TV, 2013), 2. sezon, 8. bölüm: "It's Back"
  • Danny Says (2016)

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Trust Your Heart (1987)
  • Amazing Grace (1991)
  • Shameless (1995)
  • Singing Lessons (1998)
  • Sanity and Grace: A Journey of Suicide, Survival and Strength (2003)
  • The Seven T's: Finding Hope and Healing in the Wake of Tragedy (2007)
  • Sweet Judy Blue Eyes: My Life in Music (2011) 0-307-71734-8 OCLC 699763852

RIAA sertifikaları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Albüm başlığı Sertifika[51]
In My Life Altın
Wildflowers Altın
Who Knows Where the Time Goes Altın
Whales & Nightingales Altın
Colors of the Day Platin
Judith Platin

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ William Ruhlmann "Judy Collins – Discography" 7 Kasım 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "AllMusic.com" Erişim tarihi: 30 Ekim 2017.
  2. ^ "Judy Collins – Chart history". Billboard. 8 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  3. ^ "Bio Synopsis". Biograsphy.com. 20 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2015. 
  4. ^ Malkoski, Paul A. (2012). The Denver Folk Music Tradition: An Unplugged History, from Harry Tuft to Swallow Hill and Beyond. The History Press. s. 52. ISBN 978-1609495329. 
  5. ^ "Time "Striking a Chord" Erişim tarihi: 12 Nisan 2008". 19 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2020. 
  6. ^ "Reviews of new albums". Billboard. 27 Kasım 1961. s. 28. 
  7. ^ Simmons, Sylvie (2012). I'm Your Man: The Life of Leonard Cohen. McClelland & Stewart. ISBN 978-0771080401. 
  8. ^ a b Courrier, Kevin (2005). Randy Newman: American Dreams. ECW Press. ss. 65-66. ISBN 978-1550226904. 
  9. ^ AllMusic'te In My Life review. 16 Mart 2013 tarihinde erişildi.
  10. ^ "Judy Collins". Billboard. 1 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2013. 
  11. ^ "Judy Collins Concert: Has Fans Gentle on Her Mind". Billboard. 24 Mayıs 1969. s. 22. 
  12. ^ Santosuosso, Ernie (11 Mayıs 1975). "Judy Collins' flight of fancy". Boston Globe. 
  13. ^ Garlen, Jennifer C.; Graham, Anissa M. (2009). Kermit Culture: Critical Perspectives on Jim Henson's Muppets. McFarland & Company. s. 218. ISBN 978-0786442591. 
  14. ^ Ann, Lolordo (13 Ağustos 1977). "Judy Collins changing styles". Lodi News-Sentinel. 
  15. ^ Woolery, George W. (1989). Animated TV Specials. Scarecrow Press. ISBN 978-0810821989. 
  16. ^ Judy Collins – Fires of Eden (music video) on Dailymotion: http://www.dailymotion.com/video/x6c2f5 20 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  17. ^ Clark, Eric (12 Ekim 2008). "After spinning others' songs into gold, Judy Collins gets tribute album of her own works". Gazette, The (Cedar Rapids-Iowa City, IA). 
  18. ^ "Basking in the Afterglow of a Tribute Album" 17 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. by John Soeder, Cleveland Plain Dealer, 24 Haziran 2009.
  19. ^ "Amy Speace on Mountain Stage". NPR Music. 12 Ağustos 2010. 3 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Eylül 2010. Judy Collins, who chose Speace as the first artist on her Wildflower label, has been singing her song "The Weight of the World" at prominent venues of late, including the 50th anniversary of the Newport Folk Festival and the Isle of Wight. 
  20. ^ "Independent Music Awards". Independent Music Awards. 23 Eylül 2010. 30 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2010. 
  21. ^ "Top40-Charts.com". Top40-Charts.com. 23 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2010. 
  22. ^ "11th Annual IMA Judges 26 Ağustos 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Independent Music Awards. Erişim tarihi: 4 Eylül 2013.
  23. ^ Blundell, Graeme. "Bang a gong as Rockwiz turns 10". The Australian. 25 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2013. 
  24. ^ Rosen, Jody (25 Haziran 2019). "Here Are Hundreds More Artists Whose Tapes Were Destroyed in the UMG Fire". The New York Times. 25 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Haziran 2019. 
  25. ^ Collins doesn't rest on laurels but looks for songs' surprises 7 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. by John Soeder, Cleveland Plain Dealer, 26 Haziran 2009
  26. ^ "Testimony of Judy Collins in the Chicago Seven Trial". Law.umkc.edu. 19 Ağustos 1968. 19 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2010. 
  27. ^ "Women speak out: 'My abortion'". Los Angeles Times (İngilizce). 13 Kasım 2013. ISSN 0458-3035. 25 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2019. 
  28. ^ Leive, Cindi (30 Haziran 2018). "Opinion | Let's Talk About My Abortion (and Yours)". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 3 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2019. 
  29. ^ "Mama Mama" lyrics 25 Mayıs 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. (n.d.). Judycollins.com. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2012.
  30. ^ Ruhlmann, William. (n.d.) Times of Our Lives review 25 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Allmusic. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2012.
  31. ^ "Shoot First". 28 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2020. 
  32. ^ Roos, John (26 Ocak 1996). "Taking a Novel Approach; A Grieving Judy Collins Finds Writing a Book Helps the Healing Process". Los Angeles Times. s. 30. ProQuest 293262779. 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2020. 
  33. ^ Brozan, Nadine (9 Temmuz 1996). "Chronicle". The New York Times. 7 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2008. 
  34. ^ "Stills & Collins bring decades of activism to Revolution Hall". Portland Tribune. 30 Nisan 2013. 28 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2020. 
  35. ^ Interview by Wendy Schuman (17 Şubat 2011). "Judy Collins tells Beliefnet how she used meditation and prayer to cope with illness and her son's suicide". Beliefnet.com. 16 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2012. 
  36. ^ "Biography for Judy Collins". Internet Movie Database. 29 Mart 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  37. ^ Judy Collins (Ekim 1998). Singing lessons: a memoir of love, loss, hope, and healing. Simon and Schuster. s. 127. ISBN 978-0-671-00397-5. 3 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2010. 
  38. ^ Judy Collins (Ekim 1998). Singing lessons: a memoir of love, loss, hope, and healing. Simon and Schuster. ss. 172-190, 238-240. ISBN 978-0-671-00397-5. 3 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2010. 
  39. ^ Brady, Louis Smith (21 Nisan 1996). "Weddings: Vows; Judy Collins, Louis Nelson". The New York Times. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  40. ^ "Grammy Award Nominees 1964 – Grammy Award Winners 1964". Awardsandshows.com. 12 Mayıs 1964. 13 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  41. ^ "Grammy Award Nominees 1968 – Grammy Award Winners 1968". Awardsandshows.com. 29 Şubat 1968. 13 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  42. ^ "Grammy Awards Nominees 1969 – Grammy Award Winners 1969". Awardsandshows.com. 12 Mart 1969. 13 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  43. ^ "Grammy Award Ceremony 1970 – Grammy Award Winners 1970". Awardsandshows.com. 11 Mart 1979. 17 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  44. ^ "Grammy Award Nominees 1976 – Grammy Award Winners 1976". Awardsandshows.com. 28 Şubat 1976. 13 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2015. 
  45. ^ Barker, Andrew (8 Şubat 2017). "Judy Collins Talks Her First Grammy Nomination in 40 Years: 'I've Been Working All This Time'". Variety.com. 9 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2017. 
  46. ^ "Send in the Collins". Times Press Recorder. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2013. 
  47. ^ "Judy Collins : Awards". IMDb.com. 4 Nisan 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2015. 
  48. ^ "Judy Collins". Colorado Women's Hall of Fame. 2019. 9 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2017. 
  49. ^ "BBC – Press Office – 10th Radio 2 Folk Awards". 10 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2020. 
  50. ^ "National Recording Registry Picks Are "Over the Rainbow"". Library of Congress. 29 Mart 2016. 29 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2016. 
  51. ^ "American album certifications – Judy Collins". Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wikimedia Commons'ta Judy Collins ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
Ödüller
Önce gelen
Steve Earle 		İlk Değişiklik Merkezi/AMA "Americana'nın Ruhu" Serbest Konuşma Ödülü
2005 		Sonra gelen
Charlie Daniels
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Judy_Collins&oldid=34109651" sayfasından alınmıştır