Joe DiMaggio
Joseph Paul DiMaggio (doğum adı: Giuseppe Paolo DiMaggio; (25 Kasım 1914 – 8 Mart 1999), (takma adları " Joltin' Joe ", " The Yankee Clipper " ve " Joe D. "), 13 yıllık kariyerinin tamamını New York Yankees'i adına Major League Baseball'da oynayan Amerikalı bir beyzbol orta saha oyuncusuydu. Kaliforniya'da İtalyan göçmenlerin çocuğu olarak dünyaya gelen oyuncu, tüm zamanların en iyi beyzbol oyuncularından biri olarak kabul ediliyor ve beyzbolda en uzun galibiyet serisi rekorunu kırmasıyla tanınıyor (15 Mayıs - 16 Temmuz 1941 arasında 56 maç).[1]
DiMaggio, üç kez Amerikan Ligi (AL) En Değerli Oyuncu Ödülü'nü kazandı ve 13 sezonunun her birinde All-Star oldu. Yankees'teki görev süresi boyunca kulüp, on Amerikan Ligi flaması ve dokuz Dünya Serisi şampiyonluğu kazandı. Dokuz kariyer Dünya Serisi, on madalya kazanan Yankee Yogi Berra'nın ardından ikinci sırada yer alıyor.
1951 sezonundan sonra emekli oldu. 1955'te Beyzbol Onur Listesi'ne alındı ve 1969'da beyzbolun yüzüncü yılında yapılan bir ankette sporun yaşayan en büyük oyuncusu seçildi.[2] Kardeşleri Vince (1912–1986) ve Dom (1917–2009) da büyük ligin orta saha oyuncularıydı. DiMaggio, beyzbolun dışında aynı zamanda evliliği ve Marilyn Monroe'ya ömür boyu bağlılığıyla da tanınır.
DiMaggio yetişkin yaşamının büyük bir bölümünde çok sigara içiyordu.[3] 12 Ekim 1998'de akciğer kanseri ameliyatı için Hollywood, Florida'daki Memorial Bölge Hastanesi'ne kaldırıldı ve 99 ɡün orada kaldı.[4] 19 Ocak 1999'da Hollywood, Florida'daki evine döndü ve 8 Mart'ta 84 yaşında öldü. DiMaggio'nun avukatı Morris Engleberg, eski karısı Marilyn Monroe'ya atıfta bulunarak son sözlerinin "Sonunda Marilyn'i göreceğim" olduğunu söyledi.[5]
DiMaggio'nun cenazesi 11 Mart 1999'da San Francisco'daki Saints Peter ve Paul Kilisesi'nde düzenlendi.[6] ve üç ay sonra Kaliforniya, Colma'daki Holy Cross Mezarlığı'na defnedildi.[7] Oğlu da aynı yıl 6 Ağustos'ta 57 yaşında öldü.[8]
Mirası
[değiştir | kaynağı değiştir]The New York Times, ölümünde DiMaggio'nun 1941'deki 56 maçlık galibiyet serisini "spordaki belki de en kalıcı rekor" olarak nitelendirdi.[9]
Bir Amerikan ikonu olan DiMaggio'nun kariyeri boyuncaki popülaritesi o kadar yüksekti ki, hem kariyeri boyunca hem de emekli olduktan on yıllar sonra film, televizyon, edebiyat, sanat ve müzikte ona referans verildi.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Arbesman, Samuel; Strogatz, Steven (30 Mart 2008). "A Journey to Baseball's Alternate Universe". The New York Times. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2017.
- ^ Callahan, Gerry (19 Temmuz 1999). "Hank Or Ted Or Willie Or...:Who's the best living ballplayer now that Joe DiMaggio's gone?". Sports Illustrated. 3 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2009.
- ^ Wine, Steven (9 Mart 1999). "JOE DIMAGGIO 1914–1999: Goodbye, Joe". Kitsap Sun. Bremerton, Washington. Associated Press. 4 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2020.
- ^ Berkow, Ira (25 Kasım 1998). "Sports of The Times; DiMaggio, Failing, Is 84 Today". The New York Times. 26 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2009.
- ^ "Report: DiMaggio's Final Words". ABC News. 12 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2014.
- ^ "Yankee Clipper eulogized". ESPN SportsCentury. Associated Press. 25 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Eylül 2008.
- ^ "Fit for the Clipper / DiMaggio's tomb a work of grace, precision". Sfgate. 16 Haziran 1999. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2024.
- ^ "The Obit for Joe DiMaggio Jr (Joe DiMaggio's Only Son Dies)". The Deadball Era. Associated Press. 7 Ağustos 1999. 20 Ekim 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2009.
- ^ Durso, Joseph (9 Mart 1999). "Joe DiMaggio, Yankee Clipper, Dies at 84". The New York Times. 3 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2009.
