İçeriğe atla

Agalmatophilia

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Agalmatophilia (Yunan agalma "heykelinden" ve -philia φιλία = aşk), bir heykele, oyuncak bebeğe, mankene veya diğer benzer figüratif nesneye cinsel çekicilik içeren bir parafilidir. Çekim, nesneyle gerçek cinsel temas arzusunu, tercih edilen nesnenin canlı veya cansız bir örneğiyle cinsel (veya cinsel olmayan) karşılaşma fantezisini, bu tür nesneler arasındaki karşılaşmaları izleme eylemini veya kazanılan cinsel zevki içerebilir. dönüştürülme veya bir başkasını tercih edilen nesneye dönüştürme düşüncelerinden. Agalmatophilia may da kapsayacak Pygmalionism (gelen efsane ait Pygmalion kişinin kendi yaratılış bir nesne için sevgi gösterir).[1] Agalmatophilia, Nesne cinselliğinin bir biçimidir.

Klinik çalışma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Agalmatophilia, onsekizinci yüzyılın sonları ve on dokuzuncu yüzyıl hukuk tıbbında yaygın olarak kabul edilen, heykel-erotikleştirmenin tıbbileştirilmesi için yirminci yüzyıl terimidir.[2] Gerçek tarihsel vakalar azdır. Krafft-Ebing, 1877'de Venus de Milo'nun bir heykeline aşık olan ve onunla cinsel ilişkiye girmeye çalışırken keşfedilen bir bahçıvan vakasını kaydetti.[3]

Fantezi, dönüşüm, rol yapma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Bazı bireyler için önemli bir fantezi, tercih edilen nesneye (bir heykel gibi) dönüştürülmek ve ilişkili bir hareketsizlik veya felç durumu yaşamaktır. Bu tür fanteziler, rol oynamaya ve "lastik oyuncak bebek" veya "lateks oyuncak bebek" gibi görünen veya bir heykelin içine hapsolup bir müzede sergilenmekten hoşlanan fetişistler tarafından kullanılan kendi kendine uydurulmuş terim olarak genişletilebilir.

Sanatta

[değiştir | kaynağı değiştir]

Cinselleştirilmiş yaşam boyu bebekler, Hans Bellmer, Bernard Faucon, Helmut Newton, Morton Bartlett, Katan Amano, Kishin Shinoyama[4] ve Ryoichi Yoshida gibi ünlü sanat fotoğrafçılarının çalışmalarında kapsamlı bir şekilde yer aldı.

Agalmatophilia, Luis Buñuel'in, kadın kahramanın bir heykelin ayak parmağını emdiği L'Âge d'Or'da belirgin bir şekilde öne çıkıyor; Hollandalı yazar Jan Wolkers'ın Kort Amerikaans ("Crew Cut") (1962) adlı romanında (ve aynı adlı film, 1979'dan kalma roman), burada ana karakter (Derek de Lint'in oynadığı filmde) bir alçı gövdeye ilgi duyar ve nihayetinde seks yaparken yakalanır; Tarsem Singh'in gerilim filmi The Cell'de (2000) kurbanlarının bedenlerini beyazlatarak oyuncak bebeklere benzeyen bir seri katili anlatıyor.

Romantik komedi filmi Mannequin (1987), bir mağazada bulduğu hareketli bir mankenle ilişkisi olan bir vitrin tasarımcısını konu alıyor.

Süper kahraman web televizyon dizisi The Umbrella Academy'deki (2019) Beş Numaralı karakter, Dolores adlı bir mankene aşık oluyor.

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Ellis, 1927.
  2. ^ Janssen (30 Haziran 2020). "From Libidines nefandæ to sexual perversions". History of Psychiatry (İngilizce): 0957154X2093725. doi:10.1177/0957154X20937254. ISSN 0957-154X. 
  3. ^ Kick, 2005.
  4. ^ "シノヤマネット - 篠山紀信 写真・映像ライブラリー". shinoyama.net. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2019. 

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Alexandre, Elisabeth (2005). Des poupées et des hommes. Enquête sur l'amour artificiel (Dolls and Men - Investigation into Artificial Love). La Musardine. 2-84271-252-8.
  • Dorfman, Elena (2005). Still Lovers. Channel Photographics. 0-9766708-1-X.
  • Ellis, Havelock (1927). Studies in the Psychology of Sex. "Volume V: Erotic Symbolism; The Mechanism of Detumescence; The Psychic State in Pregnancy". 1-4375-0927-4.
  • Gross, Kenneth (1992). The Dream of the Moving Statue. Cornell University Press. 0-8014-2702-9.
  • Kick, Russ (2005). Everything You Know about Sex Is Wrong. The Disinformation Company. 1-932857-17-6.
  • Krafft-Ebing, Richard von (1906). Psychopathia Sexualis, with Special Reference to the Antipathic Sexual Instinct: A Medico-Forensic Study. 1-55970-425-X.
  • Plumb, Suzie (Editor) (2005). Guys and Dolls: Art, Science, Fashion and relationships. Royal Pavilion, Art Gallery & Museums. 0-948723-57-2.
  • Scobie A, Taylor J. (January 1975). Journal of the History of the Behavioral Sciences: Vol 11, Issue 1: "Agalmatophilia, the statue syndrome." Wiley Periodicals, Inc.
  • Simmons, Laurence (2006). Freud's Italian Journey. Rodopi. 90-420-2011-3.
  • Wenk, Silke (1989). "Pygmalions Wahlverwandtschaften. Die Rekonstruktion des Schöpfermythos im nachfaschistischen Deutschland" IN: Konstruktionen von Männlichkeit und Weiblichkeit in Kunst und Kunstgeschichte. Berlin.
  • White, M. J. (November 1978). Journal of Sex Research; Vol. 14, Issue 4: "The Statue Syndrome: Perversion? Fantasy? Anecdote?".

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Agalmatophilia&oldid=32707812" sayfasından alınmıştır