ห้อย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *hoːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຫ້ອຍ (ห้อย), ภาษาไทลื้อ ᦠᦾᧉ (ห้อ̂ย), ภาษาไทดำ ꪬ꫁ꪮꪥ (ห้อย), ภาษาไทขาว ꪬꪮꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ ႁွႆႈ (ห้อ̂ย), ภาษาไทใต้คง ᥞᥩᥭᥲ (ห้อ̂ย), ภาษาพ่าเก ꩭွႝ (หอ̂ย์), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜩 (รอ̂ย์), ภาษาจ้วง hoij, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hoij
เป็นศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภาของ cernuous, pendulous (คำคุณศัพท์)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | ฮ็่อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hɔ̂i |
| ราชบัณฑิตยสภา | hoi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hɔj˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ห้อย (คำอาการนาม การห้อย)
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]ห้อย
- ที่แขวนติดอยู่
- โคมไฟห้อย
- ที่หย่อนลง
- ปากห้อย