เธาลาคีรี
| เธาลาคีรี | |
|---|---|
 มุมมองของเธาลาคีรี I จากทางใต้ | |
| จุดสูงสุด | |
| ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล | 8,167 เมตร (26,795 ฟุต) |
| ความสูง ส่วนยื่นจากฐาน | 3,357 เมตร (11,014 ฟุต) [1] |
| รายชื่อ | แปดพัน อัลตรา |
| พิกัด | 28°41′54″N 83°29′15″E / 28.69833°N 83.48750°E |
| ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ | |
  เธาลาคีรี | |
| เทือกเขา | เธาลาคีรีหิมัล |
| การพิชิต | |
| พิชิตครั้งแรก | 13 พฤษภาคม 1960 โดย ควร์ท ดีมแบร์เกอร์ และคณะ |
| เส้นทางง่ายสุด | ตะวันออกเฉียงเหนือ |
เธาลาคีรี (อักษรโรมัน: Dhaulagiri) เป็นภูเขาในประเทศเนปาลมีความสูง 8,167 เมตร หนึ่งในยอดเขาแปดพันเมตร และสูงที่สุดเป็นอันดับเจ็ดของโลก ถือเป็นเป็นภูเขาที่สูงที่สุดที่ตั้งอยู่ในพรมแดนของประเทศเดียว พิชิตสำเร็จครั้งแรกในวันที่ 13 พฤษภาคม 1960 โดยคณะนักไต่เขาชาวสวิส, ออสเตรีย และเนปาล เขาอันนาปุราณะ I (สูง 8,091 m (26,545 ft)) ตั้งอยู่ห่างไป 34 km (21 mi) ทางตะวันออกของเธาลาคีรี ชื่อเขา "เธาลาคีริ" (धौलागिरी) เป็นชื่อภาษาเนปาล มีที่มาจากภาษาสันสกฤตคำว่า ธวล (धवल) แปลว่าสีขาว, ความงาม[2] และคีรี (गिरि) แปลว่าภูเขา[3]
ในปี 1808 การคำนวณสำรวจพื้นที่พบว่าเธาลาคีรีเป็นเขาที่สูงที่สุดที่ยังไม่ได้สำรวจ[4][5] จนถึงปี 1838 ซึ่งเขากังเจนจุงคาขึ้นอันดับหนึ่งแทน และตามด้วยเขาเอเวอเรสต์ในปี 1858
เธาลาคีรี I ตั้งอยู่ทางตะวันออกของเทือกเขาเธาลาคีรี มีความสูงชันจากพื้นที่ลุ่มเบื้องล่างด้วยความสูง 7,000 m (22,970 ft) จากที่ลุ่มแม่น้พกาลีคัณฑกีเบื้องล่างซึ่งห่างไป 30 กิโลเมตรทางใต้ ส่วนฝั่งใต้มีความสูงชันที่ 4,000 m (13,120 ft) ชั้นหินที่พบบนยอดของเธาลาคีรีมีลักษณะเช่นเดียวกับของเขาเอเวอเรสต์ กล่าวคือประกอบด้วยหินปูนและโดโลไมต์ซึ่งเกิดจากการก่อตัวใต้มหาสมุทร ในขณะที่ยอดเขาแปดพันอื่น ๆ ในเทือกเขาหิมาลัยเป็นหินแกรนิตที่ก่อตัวขึ้นใต้พื้นโลก[6]
เธาลาคีรีเป็นเขาแปดพันลำดับก่อนสุดท้ายที่ถูกพิชิต และเป็นยอดเขาแปดพันแห่งสุดท้ายในเนปาลที่ถูกพิชิต ทุกเส้นทางในการพิชิตเขาล้วนมีความอันตราย การไต่ขึ้นส่วนใหญ่ใช้เส้นทางทางตะวันออกเฉียงเหนือเช่นเดียวกับการพิชิตครั้งแรก ข้อมูล ณ ปี 2007 มีผู้พิชิตเขาเธาลาคีรีสำเร็จ 358 คน และเสียชีวิต 58 คน หมายความว่ามีอัตราการเสียชีวิตในการพิชิตอยู่ที่ 16.2%[7] ระหว่างปี 1950 ถึง 2006 นักพิชิตเขา 2.88% จาก 2,016 คนที่ไต่เขาเหนือกว่าเบสแคมป์ของเธาลาคีรี I เสียชีวิต สูงกว่าอัตราเสียชีวิตเฉลี่ยของบรรดาเขาแปดพันในแเนปาลซึ่งอยู่ที่ 1.63%[8]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Dhaulāgiri, Nepal". Peakbagger.com.
- ↑ Monier-Williams, op. cit. p. 513
- ↑ Monier-Williams, op. cit. p. 355
- ↑ Waller
- ↑ Colebrooke 1818.
- ↑ "The Eight-Thousanders". www.earthobservatory.nasa.gov (ภาษาอังกฤษ). 2013-12-17. สืบค้นเมื่อ 2024-01-12.
- ↑ "Dhaulagiri I". 8000ers.com. สืบค้นเมื่อ 4 January 2014.
- ↑ Salisbury, Richard; Hawley, Elizabeth (September 2007). "The Himalaya by the Numbers, a statistical analysis of mountaineering in the Nepal Himalaya" (PDF). สืบค้นเมื่อ 25 April 2011.
บรรณานุกรม
[แก้]- Colebrooke, H.T. (January 1818), Thomson, Thomas (บ.ก.), "On the height of the Himalaya mountains", Annals of Philosophy, vol. XI no. LXI, pp. 47–52, สืบค้นเมื่อ 21 April 2015
- Diemberger, Kurt (1999). The Kurt Diemberger Omnibus (Summits and Secrets). Seattle, WA, USA: The Mountaineers. ISBN 0-89886-606-5.
- Monier-Williams, Monier (1964) [1899]. A Sanskrit-English Dictionary. Oxford University Press. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
- Neate, Jill (990). High Asia: An Illustrated History of the 7,000 Metre Peaks. Mountaineers Books. ISBN 0-89886-238-8.
- Waller, Derek John (2004). The Pundits: British Exploration of Tibet & Central Asia. Lexington, KY, USA: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9100-9. สืบค้นเมื่อ 4 January 2014.
- Isserman, Maurice; Weaver, Stewart (2010). Fallen Giants: A History of Himalayan Mountaineering from the Age of Empire to the Age of Extremes. Yale University Press. ISBN 978-0300164206. สืบค้นเมื่อ 19 October 2014.