จอห์น วิลค์ส บูธ
จอห์น วิลค์ส บูธ | |
|---|---|
 จอห์น วิลค์ส บูธ | |
| เกิด | 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1838 เบล แอร์, แมริแลนด์, สหรัฐ |
| เสียชีวิต | เมษายน 26, 1865 (26 ปี) พอร์ทรอยัล, เวอร์จิเนีย, สหรัฐ |
| อาชีพ | นักแสดง |
| มีชื่อเสียงจาก | ผู้ลอบสังหารอับราฮัม ลินคอล์น |
| บิดามารดา | จูเนียส บรูตัส บูธ และ แมรี แอนน์ โฮล์มส |
| ลายมือชื่อ | |
 | |
จอห์น วิลค์ส บูธ (อังกฤษ: John Wilkes Booth; 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1838 - 26 เมษายน ค.ศ. 1865) เป็นนักแสดงละครเวทีชาวอเมริกันที่เป็นคนลอบสังหารประธานาธิบดี อับราฮัม ลินคอล์นที่โรงละครฟอร์ดส, กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ในวันที่ 14 เมษายน 1865 บูธเป็นสมาชิกจากครอบครัวนักแสดงละครเวทีที่โด่งดังจากรัฐแมริแลนด์ และในทศวรรษที่ 1860 นั้นเอง เขาก็กลายเป็นนักแสดงที่โด่งดังเช่นกัน [1] บูธมีความคิดเห็นโน้มเอียงเข้าข้างฝ่ายสมาพันธ์และประณามการบริหารของลินคอล์นอย่างรุนแรง และคับแค้นเป็นอย่างมากเมื่อฝ่ายใต้แพ้สงครามกลางเมืองอเมริกัน เขาต่อต้านแนวคิดที่จะล้มล้างระบบทาสในสหรัฐฯ และข้อเสนอของลินคอล์นที่จะขยายสิทธิ์เลือกตั้งไปยังทาสที่เป็นไทแล้ว
บูธและกลุ่มผู้ก่อการวางแผนที่จะสังหารลินคอล์น, รองประธานาธิบดี แอนดรูว์ จอห์นสันและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ วิลเลียม เอช. ซูเวิร์ดเพื่อช่วยเหลือในความพยายามของฝ่ายใต้ แม้ว่ากองทัพเวอร์จิเนียเหนือของนายพลโรเบิร์ต อี. ลีจะยอมแพ้ไปแล้วเมื่อสี่วันก่อนหน้านี้ ตัวบูธเองเชือว่าสงครามยังไม่สิ้นสุดลงเพราะนายพลโจเซฟ อี. จอห์นสตันของฝ่ายสหพันธ์ยังคงสู้รบกับกองทัพของสหรัฐฯ อยู่ ในบรรดาผู้ก่อการทั้งหมด บูธเป็นคนเดียวที่สามารถปฏิบัติหน้าที่ตามแผนการได้สำเร็จ เนื่องจากซูเวิร์ดเพียงแค่บาดเจ็บ แต่ก็พักฟื้นจนหายดีในเวลาต่อมา ส่วนลินคอล์นได้ถึงแก่อนิจกรรมในเช้าถัดมาหลังจากถูกบูธใช้ปืนยิงหนึ่งนัดเข้าที่ด้านหลังของศีรษะ
หลังจากการลอบสังหาร บูธขี่ม้าหนีไปยังรัฐแมริแลนด์ทางตอนใต้ ก่อนจะเดินทางไปยังไร่ในแถบชนบทในรัฐเวอร์จิเนียทางตอนเหนือในอีก 12 วันต่อมา ก่อนที่เขาจะถูกตามสะกดรอยมาถึงที่ และถูกบอสตัน คอร์เบ็ท ทหารสหรัฐฯ ยิงโดยฝ่าฝืนคำสั่งที่ให้จับเป็น ผู้ก่อการอีก 8 คนที่เหลือถูกจับกุม ไต่สวนและถูกตัดสินว่าผิดจริง โดยที่ในนั้นมี 4 คนที่ถูกแขวนคอ หลายปีต่อมา มีคนเขียนหนังสือที่เสนอทฤษฎีว่าบูธสามารถหลบหนีผู้จับกุมได้ และเสียชีวิตภายใต้ชื่อใหม่ในอีกหลายปีต่อมา
เสียชีวิต
[แก้]Conger ติดตาม Jett และสอบปากคำเขาโดยเรียนรู้ตำแหน่งของ Booth ที่ฟาร์ม Garrett ก่อนรุ่งสางของวันที่ 26 เมษายนทหารติดตามผู้หลบหนีซึ่งซ่อนตัวอยู่ในยุ้งฉางยาสูบของ Garrett เดวิดเฮโรลด์ยอมจำนน แต่บูธปฏิเสธความต้องการที่จะยอมจำนนของคองเกอร์โดยพูดว่า "ฉันชอบที่จะออกมาต่อสู้" ทหารจึงจุดไฟเผายุ้งฉาง [150] [151] ขณะที่บูธเดินเข้าไปในโรงนาที่สว่างไสวจ่าบอสตันคอร์เบ็ตต์ก็ยิงเขา ตามบัญชีต่อมาของ Corbett เขายิงไปที่บูธเพราะผู้หลบหนี "ยกปืนขึ้นจะยิง" ใส่พวกเขา [151] รายงานของ Conger ต่อ Stanton ระบุว่า Corbett ยิง Booth "โดยไม่มีคำสั่งข้ออ้างหรือข้ออ้าง" และแนะนำให้ Corbett ถูกลงโทษเพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งเพื่อเอาชีวิต Booth [151] บูธซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสที่คอถูกลากจากโรงนาไปที่ระเบียงบ้านไร่ของการ์เร็ตต์ซึ่งเขาเสียชีวิตในอีกสามชั่วโมงต่อมาอายุ 26 ปี [146] กระสุนเจาะกระดูกสันหลังสามชิ้นและตัดไขสันหลังบางส่วนทำให้เขาเป็นอัมพาต [24] [150] ในช่วงเวลาใกล้ตายมีรายงานว่าเขากระซิบว่า "บอกแม่ว่าฉันตายเพื่อประเทศของฉัน" [146] [150] ขอให้ยกมือขึ้นแตะใบหน้าเพื่อที่เขาจะได้เห็นพวกเขาบูธพูดคำพูดสุดท้ายของเขาว่า "เปล่าประโยชน์ ไร้ประโยชน์ "และเสียชีวิตเมื่อรุ่งอรุณกำลังแตกสลาย [150] [152] ในกระเป๋าของบูธพบเข็มทิศเทียนรูปผู้หญิง 5 คน (นักแสดงหญิงอลิซเกรย์เฮเลนเวสเทิร์นเอฟฟี่เจอร์มอนแฟนนีบราวน์และลูซี่เฮลคู่หมั้นของบูธ) และสมุดบันทึกที่เขาเขียนถึงการเสียชีวิตของลินคอล์นว่า "เรา ประเทศนั้นเป็นหนี้ปัญหาทั้งหมดของเธอกับเขาและพระเจ้าก็สร้างฉันให้เป็นเครื่องมือในการลงโทษของเขา "[153]
หลังจากการตายของ Booth ไม่นาน Edwin พี่ชายของเขาก็เขียนถึง Asia น้องสาวของเขาว่า "อย่าคิดว่าเขาเป็นพี่ชายของคุณอีกต่อไปตอนนี้เขาตายไปแล้วเพราะอีกไม่นานเขาจะต้องไปทั่วโลก แต่ลองนึกภาพเด็กผู้ชายที่คุณรัก นั่นคือส่วนที่ดีกว่าของจิตวิญญาณของเขาในอีกโลกหนึ่ง "[154] เอเชียยังมีจดหมายปิดผนึกที่บูธมอบให้เธอในครอบครองเมื่อเดือนมกราคม พ.ศ. 2408 เพื่อเก็บรักษาไว้ ในจดหมาย Booth เขียนว่า:
ฉันรู้ว่าฉันโง่แค่ไหนที่ต้องทำตามขั้นตอนเช่นนี้ที่ด้านหนึ่งฉันมีเพื่อนมากมายและทุกสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข ... ยอมแพ้ทั้งหมด ... ดูเหมือนคนบ้า แต่พระเจ้าเป็นผู้พิพากษาของฉัน ฉันรักความยุติธรรมมากกว่าฉันทำประเทศที่ปฏิเสธมากกว่าชื่อเสียงหรือความมั่งคั่ง [86]
จดหมายของ Booth ถูกยึดโดยกองกำลังของรัฐบาลกลางพร้อมกับเอกสารของครอบครัวอื่น ๆ ที่บ้านของเอเชียและเผยแพร่โดย The New York Times ในขณะที่การล่าสัตว์ยังอยู่ระหว่างดำเนินการ มันอธิบายเหตุผลของเขาในการวางแผนต่อต้านลินคอล์น ในนั้นเขาประกาศว่านโยบายสงครามของลินคอล์นเป็นหนึ่งใน "การทำลายล้างทั้งหมด" และกล่าวว่า:
ผมเคยจัดภาคใต้ถูก การเสนอชื่อของอับราฮัมลินคอล์นเมื่อสี่ปีที่แล้วเป็นการทำสงครามกับสิทธิและสถาบันทางใต้อย่างชัดเจน ... และเมื่อมองไปที่การเป็นทาสของชาวแอฟริกันจากจุดยืนเดียวกันที่ถือโดยผู้มีกรอบอันสูงส่งในรัฐธรรมนูญของเรา I for one เคยคิดว่านี่เป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่ง (ทั้งสำหรับตัวเองและเรา) ที่พระเจ้าประทานให้ ประเทศที่ชื่นชอบ ... ฉันยังได้ศึกษาอย่างหนักเพื่อที่จะค้นพบว่าเหตุใดที่สิทธิของรัฐในการแยกตัวออกมาถูกปฏิเสธเมื่อชื่อของเราสหรัฐอเมริกาและคำประกาศอิสรภาพทั้งสองให้การแยกตัว [5]
- ↑ Clarke, Asia Booth (1996). Terry Alford (บ.ก.). John Wilkes Booth: A Sister's Memoir. Jackson, Miss.: University Press of Mississippi. p. ix. ISBN 0-87805-883-4.
 | บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |