பொதுவுடைமை

கம்யூனிஸ்ட் கட்சி என்பது கம்யூனிசத்தின் சமூக-பொருளாதார இலக்குகளை அடைய முயலும் ஒரு அரசியல் கட்சியாகும் . கம்யூனிஸ்ட் கட்சி என்ற சொல் கார்ல் மார்க்ஸ் மற்றும் ஃபிரெட்ரிக் ஏங்கல்ஸ் ஆகியோரால் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் அறிக்கை (1848) என்ற தலைப்பில் பிரபலப்படுத்தப்பட்டது . ஒரு முன்னணி கட்சியாக , கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தொழிலாள வர்க்கத்தின் (பாட்டாளி வர்க்கத்தின்) அரசியல் கல்வி மற்றும் வளர்ச்சிக்கு வழிகாட்டுகிறது . ஆளும் கட்சியாக, கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பாட்டாளி வர்க்கத்தின் சர்வாதிகாரத்தின் மூலம் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துகிறது . விளாடிமிர் லெனின்ஏகாதிபத்திய ரஷ்யாவில் சோசலிச இயக்கம் சித்தாந்த ரீதியாக எதிர்க்கும் பிரிவுகளாக, போல்ஷிவிக் பிரிவு ("பெரும்பான்மையினர்") மற்றும் மென்ஷிவிக் பிரிவு ("சிறுபான்மையினர்") எனப் பிரிக்கப்பட்ட போது, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை புரட்சிகர முன்னணிப் படையாக உருவாக்கியது . அரசியல் ரீதியாக திறம்பட செயல்பட, லெனின் ஜனநாயக மத்தியத்துவத்துடன் நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு சிறிய முன்னணி கட்சியை முன்மொழிந்தார், இது தொழில்முறை புரட்சியாளர்களின் ஒழுக்கமான கேடரின் மையப்படுத்தப்பட்ட கட்டளையை அனுமதித்தது . ஒரு கொள்கை ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டவுடன், அரசியல் இலக்குகளை அடைய ஒவ்வொரு போல்ஷிவிக்கின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட கொள்கைக்கு முழு அர்ப்பணிப்பு தேவைப்பட்டது.

இதற்கு நேர்மாறாக, ஆரம்பத்தில் லியோன் ட்ரொட்ஸ்கியை உள்ளடக்கிய மென்ஷிவிக் பிரிவு, கம்யூனிசப் புரட்சியை அடைவதில் வெகுஜன மக்களின் முக்கியத்துவத்தை கட்சி புறக்கணிக்கக் கூடாது என்று வலியுறுத்தியது. புரட்சியின் போக்கில், சோவியத் ஒன்றியத்தின் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியாக (CPSU) மாறிய போல்ஷிவிக் கட்சி 1917 அக்டோபர் புரட்சிக்குப் பிறகு ரஷ்யாவில் அரசாங்க அதிகாரத்தை ஏற்றுக்கொண்டது . கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் உருவாக்கத்துடன்(Comintern) 1919 இல், கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைமை என்ற கருத்து உலகளவில் பல புரட்சிகர கட்சிகளால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. சர்வதேச கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தை கருத்தியல் ரீதியாக தரப்படுத்தவும், உறுப்புக் கட்சிகளின் மையக் கட்டுப்பாட்டை பராமரிக்கவும், Comintern அதன் உறுப்பினர்கள் தங்கள் பெயர்களில் "கம்யூனிஸ்ட் கட்சி" என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று கோரியது.

CPSU இன் தலைமையின் கீழ், மரபுவழி மார்க்சியத்தின் விளக்கங்கள் ரஷ்யாவிற்குப் பயன்படுத்தப்பட்டு , உலகம் முழுவதும் லெனினிஸ்ட் மற்றும் மார்க்சிஸ்ட்-லெனினிச அரசியல் கட்சிகளின் தோற்றத்திற்கு வழிவகுத்தது . லெனினின் மரணத்திற்குப் பிறகு, ஜோசப் ஸ்டாலினின் ஃபவுண்டேஷன்ஸ் ஆஃப் லெனினிசம் (1924) என்ற புத்தகம் லெனினிசத்தின் அதிகாரப்பூர்வ விளக்கமாக இருந்தது .

வெகுஜன அமைப்புகள்

ஆரம்பகால பொதுவுடைமை

லெனினின் கோட்பாட்டில் ஒரு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் அங்கத்துவம் செயலில் உள்ளவர்களுக்கு மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்பதால் , கட்சிக்கு வெகுஜன ஆதரவைத் திரட்ட தனி அமைப்புகளின் வலைப்பின்னல்கள் தேவைப்பட்டன. பொதுவாக, கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் பல்வேறு முன்னணி அமைப்புகளை கட்டமைத்தன, அதன் உறுப்பினர்கள் பெரும்பாலும் கம்யூனிஸ்டுகள் அல்லாதவர்களுக்குத் திறந்தனர். பல நாடுகளில், கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் மிக முக்கியமான முன்னணி அமைப்பு அதன் இளைஞர் பிரிவு ஆகும். கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் காலத்தில் , இளைஞர் கழகங்கள் ' இளம் கம்யூனிஸ்ட் லீக் ' என்ற பெயரைப் பயன்படுத்தி வெளிப்படையான கம்யூனிஸ்ட் அமைப்புகளாக இருந்தன . பின்னர் பல நாடுகளில் யூத் லீக் கருத்து விரிவடைந்தது, மேலும் 'ஜனநாயக இளைஞர் கழகம்' போன்ற பெயர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன.

சில தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் மாணவர்கள், பெண்கள், விவசாயிகள் மற்றும் கலாச்சார அமைப்புகள் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. பாரம்பரியமாக, இந்த வெகுஜன அமைப்புகள் பெரும்பாலும் அரசியல் ரீதியாக கட்சியின் அரசியல் தலைமைக்கு அடிபணிந்தன. 1990 களில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஆட்சிகள் வீழ்ச்சியடைந்த பிறகு, வெகுஜன அமைப்புகள் சில நேரங்களில் தங்கள் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி நிறுவனர்களை விட அதிகமாக வாழ்ந்தன. சர்வதேச அளவில், கம்யூனிஸ்ட் இன்டர்நேஷனல் பல்வேறு சர்வதேச முன்னணி அமைப்புகளை (தேசிய வெகுஜன அமைப்புகளை ஒன்றோடொன்று இணைக்கிறது), யங் கம்யூனிஸ்ட் இன்டர்நேஷனல் , ப்ரோஃபின்டர்ன் , க்ரெஸ்டின்டர்ன் , இன்டர்நேஷனல் ரெட் எய்ட் , ஸ்போர்ட்டிர்ன் போன்றவற்றை ஏற்பாடு செய்தது. இவற்றில் பல அமைப்புகள் கலைக்கப்பட்டது. கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் கலைப்பு. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, உலக ஜனநாயக இளைஞர் கூட்டமைப்பு , மாணவர்களின் சர்வதேச சங்கம் , உலக தொழிற்சங்கங்களின் கூட்டமைப்பு , போன்ற புதிய சர்வதேச ஒருங்கிணைப்பு அமைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டன.பெண்கள் சர்வதேச ஜனநாயக கூட்டமைப்பு மற்றும் உலக அமைதி கவுன்சில் . சோவியத் யூனியன் Cominform என்ற புதிய அமைப்பின் கீழ் அதன் கிழக்கு ஐரோப்பிய நட்பு நாடுகளிடையே Comintern இன் அசல் இலக்குகளில் பலவற்றை ஒருங்கிணைத்தது. வரலாற்று ரீதியாக, கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் அரசு அதிகாரத்தை அடைய போராடும் நாடுகளில், கம்யூனிஸ்ட் அல்லாத கட்சிகள் மற்றும் போர்க்கால குழுக்களுடன் போர்க்கால கூட்டணிகளை உருவாக்குவது ( அல்பேனியாவின் தேசிய விடுதலை முன்னணி போன்றவை) இயற்றப்பட்டது . அரசு அதிகாரத்தை அடைந்தவுடன், இந்த முன்னணிகள் பெரும்பாலும் பெயரளவிலான (மற்றும் பொதுவாக தேர்தல்) "தேசிய" அல்லது "தந்தையர்" முன்னணிகளாக மாற்றப்பட்டன, இதில் கம்யூனிஸ்ட் அல்லாத கட்சிகள் மற்றும் அமைப்புகளுக்கு டோக்கன் பிரதிநிதித்துவம் வழங்கப்பட்டது ( பிளாக்பார்டே என அழைக்கப்படும் நடைமுறை ), இவற்றின் மிகவும் பிரபலமான எடுத்துக்காட்டுகள். கிழக்கு ஜெர்மனியின் தேசிய முன்னணி (ஒரு வரலாற்று உதாரணம்) மற்றும் சீன மக்கள் குடியரசின் ஐக்கிய முன்னணி(ஒரு நவீன உதாரணம்). மற்ற நேரங்களில் யூகோஸ்லாவியா உழைக்கும் மக்களின் சோசலிஸ்ட் கூட்டணி மற்றும் ஆப்கானிஸ்தானின் தேசிய முன்னணி போன்ற பிற கட்சிகளின் பங்கேற்பின்றி இத்தகைய முன்னணிகளின் உருவாக்கம் மேற்கொள்ளப்பட்டது , நோக்கம் ஒன்றுதான் என்றாலும்: கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை பொதுவாக அல்லாதவற்றுக்கு மேம்படுத்துவது. கம்யூனிஸ்ட் பார்வையாளர்கள் மற்றும் முன்னணியின் கீழ் நாட்டிற்குள் பணிகளைச் செய்ய அவர்களை அணிதிரட்ட வேண்டும். வரலாற்று புவியியல் முழுவதும் உள்ள ஒற்றுமைகள் மற்றும் வேறுபாடுகளை ஆய்வு செய்வதன் மூலம் உலகளாவிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் ஒப்பீட்டு அரசியல் ஆய்வை சமீபத்திய புலமைப்பரிசில் உருவாக்கியுள்ளது. குறிப்பாக, புரட்சிகரக் கட்சிகளின் எழுச்சி, அவை சர்வதேச அளவில் பரவியது, கவர்ச்சியான புரட்சிகர தலைவர்களின் தோற்றம் மற்றும் உலகளாவிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் வீழ்ச்சி மற்றும் வீழ்ச்சியின் போது அவர்களின் இறுதி மறைவு அனைத்தும் விசாரணைக்கு உட்பட்டவை.

நவீனப் பொதுவுடைமை

தற்போது (சிவப்பு) அல்லது முன்பு (செம்மஞ்சள்) பொதுவுடைமையைக் கோட்பாடாகக் கொண்ட நாடுகள்.

1917இல் இரசியாவில் இடம்பெற்ற அக்டோபர் புரட்சி, விளாதிமிர் லெனின் தலைமையிலான போல்செவிக் கட்சி, எழுச்சியடையும் வாய்ப்பை உருவாக்கியது. இதுவே பகிரங்கமாக பொதுவுடைமைக் கட்சியொன்று, பெரும் அரசியல் இடத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட முதலாவது சம்பவமாகக் கருதப்படுகின்றது. இச்சம்பவம், மார்க்கசிய இயக்கம் மீது, நடைமுறை சார்ந்த மற்றும் கருத்துச் சார்ந்த உரையாடல்கள் நிகழக் காரணமானது. முன்னேறிய முதலாளித்துவ அபிவிருத்திகளின் அடிப்படையில் சமூகவுடைமையும் பொதுவுடைமையும் கட்டியெழுப்பப்படலாம் என்பதைஇ மார்க்ஸ் முன்மொழிந்தார். எவ்வாறெனினும் உருசியாவானது, பெரும் எண்ணிக்கையிலான படிப்பறிவற்றவர்களையும் சிறுபான்மை தொழில்துறைப் பணியாளர்களையும் கொண்ட வறியநாடாக அப்போது விளங்கியது. உருசியாவால் முதலாளித்துவ ஆட்சியை இலகுவாகக் கவிழ்க்கமுடியும் என்று மார்க்ஸ் குறிப்பிட்டிருந்தார்.^[1]

லெனினின் போல்செவிக் கட்சியின் பொதுவுடைமைப் புரட்சிக்கான திட்டத்தை, மிதவாதப் போக்குடைய சிறுபான்மை மென்செவிக் கட்சி எதிர்த்தது. "நிம்மதி, உணவு, நிலம்" என்ற கோஷங்களுடன் ஆதிக்கசக்தியாக வளர்ந்த போல்செவிக், முதலாம் உலகப்போரில் இருசியாவின் பங்களிப்பை நிறுத்துவதற்கான பொதுமக்களின் பெருவிருப்பை தடைபோட்டதுடன், குடிமக்களின் நிலச்சீர்திருத்தம் மற்றும் சோவியத் சபைகளுக்கான ஆதரவைப் பெற்றுக்கொண்டது.^[2]

லெனினின் சனநாயக மையவாதத்துக்கமைய, லெனினியக் கட்சிகள், ஒரு படிநிலை அமைப்பில் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டிருந்தன. பொதுவுடைமைக் கட்சிக்குள் எழுந்த எதிர்ப்புகள், 1937 முதல் 1938 வரை இசுடாலினால் மேற்கொள்ளப்பட்ட பெரும் துப்புரவாக்கம் மூலம் முடிவுக்குக் கொணரப்பட்டன. இருசியப் புரட்சியில் பெரும்பங்காற்றிய முக்கிய புள்ளிகள் உட்பட்ட பலர், அச்செயற்பாட்டின் போது, குற்றம் சுமத்தப்படு மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டனர்.^[3]

பனிப்போர்

இரண்டாம் உலகப்போரில் சோவியத் ஒன்றியம், கிழக்கு ஐரோப்பா மற்றும் ஆசியாவின் சில பாகங்கள் மீது செலுத்திய ஆதிக்கம், அதை வல்லரசாக உயர்த்தியது. ஐரோப்பாவும் சப்பானியப் பேரரசும் சிதைந்துபோனதுடன், பொதுவுடைமைக் கட்சிகள் விடுதலை இயக்கங்களை முன்னின்று நடத்தலாயினர். சோவியத் ஒன்றியத்தை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு, மார்க்கசிய, லெனினிய அரசாங்கங்கள், பல்காரியா, செக்கோசிலோவாக்கியா, இடாய்ச்சு மக்களாட்சிக் குடியரசு, போலந்து, அங்கேரி, உருமேனியா, அல்பேனியா^[4] முதலான நாடுகளில் ஆட்சிக்கு வந்தன. யுகோசுலாவியாவிலும் யோசேப்பு தித்தோ தலைமையில் ஒரு மார்க்கசிய - லெனினிய அரசு உருவானது. எனினும், தித்தோவின் விடுதலைக் கொள்கைகள், யொகோசுலாவியாவை பொதுவுடைமை நாடுகளின் ஒன்றிணைப்பிலிருந்து அந்நாட்டை விலகச்செய்ததுடன், தித்தோவின் கொள்கைகள், பொதுவுடைமையாளர்களால், வழுவுடையவை என்று வர்ணிக்கப்பட்டன. இருபதாம் நூற்றாண்டிலிருந்து அமெரிக்காவின் முதலாளித்துவத்திற்கு போட்டியாகவும் எதிர்த்தரப்பாகவும் பொதுவுடைமை, அறிஞர்களால் நோக்கப்படலாயிற்று.^[5]

சோவியத் ஒன்றியத்தின் கலைப்பு

சோவியத் ஒன்றியத்தின் அதியுயர் சட்டமன்றத்தின் பிரகடனத்தின் கீழ், சோவியத் ஒன்றியம் 1991 டிசம்பர் 26இல் கலைக்கப்பட்டது. இப்பிரகடனமானது, முந்தைய சோவியத் குடியரசுகளின் விடுதலையை உறுதிசெய்ததுடன், விடுதலை பெற்ற நாடுகளின் பொதுநலவாயம் (CIS) உருவாகவும் காரணமானது. , எட்டாவது மற்றும் இறுதியான சோவியத் ஒன்றியத் தலைவராக விளங்கிய மிக்கைல் கொர்பச்சோவ், சோவியத் ஒன்றியம் கலைவதற்கு முந்திய நாள் பதவிவிலகியதுடன், சோவியத்தின் அணுசக்தி ஏவுகணைத் தளங்கள் உள்ளிட்ட எல்லா அதிகாரங்களையும் உருசியத் தலைவர் போரிஸ் யெல்ட்சினிடம் ஒப்படைத்தார். அன்று மாலை, கிரெம்லின் மாளிகையில் ஏற்றப்பட்டிருந்த சோவியத் கொடி இறக்கப்பட்டதுடன், புரட்சிக்கு முந்தைய உருசியக் கொடி ஏற்றப்பட்டது.^[6] ஒன்றியம் கலைக்கப்படுவதற்கு சில மாதங்கள் முன்பிருந்தே, சோவியத்தில் இருந்த உருசியா உள்ளிட்ட எல்லாக் குடியரசுகளும் தனித்தனியே பிரிந்துவிட்டிருந்தன. ஒன்றியத்தின் உத்தியோகபூர்வமான கலைப்புக்கு ஒரு வாரம் முன்பு, விடுதலை பெற்ற நாடுகளின் சமவாயத்துக்காக, பதினொரு குடியரசுகள் ஒப்பமிட்டு, சோவியத் ஒன்றியம் கலைக்கப்பட்டது என்பதை மறைமுகமாக அறிவித்தன.^[7]^[8]

சமகால நிலை

சமகாலத்தில், சீனா, கியூபா, லாவோஸ், வியட்நாம் உள்ளிட்ட நாடுகள் பொதுவுடைமை நாடுகளாக விளங்குகின்றன. வடகொரியா தன்னை, மார்க்கசிய - லெனினியத்தின் அடுத்தபடி என்று சொல்லிக்கொள்கின்ற யுச்சேயை தனது அரசியல் கோட்பாடாக ம்முன்வைக்கின்றது. பொதுவுடைமைக் கட்சிகள், இன்றும் பெரும்பாலான நாடுகளில் குறிப்பிடத்தக்க அதிகாரத்தோடு உள்ளனர். ஆபிரிக்க தேசிய காங்கிரஸ் அரசின் பங்காளியாக விளங்கும் பொதுவுடைமைக் கட்சி, தென்னாபிரிக்காவில் ஆட்சியில் பங்குவகிக்கின்றது.இந்தியாவில், அதன் மூன்று ஆட்சிப்பகுதிகளில், பொதுவுடைமைக் கட்சிகள் ஆட்சிசெலுத்துகின்றன. நேபாளம், பொதுவுடைமைவாதிகளைப் பெரும்பான்மையாகக் கொண்ட நாடாளுமன்றத்தைக் கொண்டது.^[9] பிரேசில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, அந்நாட்டின் சனநாயக சமூகவுடைமைத் தொழிலாளர் கட்சியுடன் இணைந்து கூட்டாட்சியில் பங்கேற்கிறது.

சீன மக்கள் குடியரசானது, மாவோயியக் கொள்கைகளின் பல அம்சங்களை மறுபரிசீலனைக்குட்படுத்தி இருக்கின்றது. லாவோஸ்,வியட்நாம் முதலான நாடுகளைப் போலவே, மத்திய ஆட்சி அதிகாரத்தைப் பரவலாக்கி, பொருளாதாரத்தில் குறிப்பிடத்தக்க வளர்ச்சியை ஏற்படுத்துவதில் முயன்றுவருகிறது. டங் சியாவுபிங்கின் ஆட்சியில் 1978இல் ஆரம்பமான சீன பொருளாதார சீராக்கங்கள், மாவோ காலத்தில் 53% ஆக இருந்த வறுமையை, 2001இல் வெறும் 6% ஆகக் குறைப்பதில் பெரும் பங்கு வகித்திருக்கின்றன.^[10]

பொதுவுடைமைக் கோட்பாடுகள்

மார்க்கசியம்

காரல் மார்க்சு மற்றும் பிரெட்ரிக் எங்கெல்சு ஆகியோரால் முன்மொழியப்பட்ட மார்க்சியம், பொதுவுடைமைக் கோட்பாடுகளில் முக்கியமான ஒன்றாகும். மார்க்கசியம் தன்னை, அறிவியல்பூர்வமான சமூகவுடைமையாக இனங்காண்கின்றது. அறிவுய்திகள் முன்வைக்கும் இலட்சியவாத சமூகம் ஒன்றைக் கருத்திற்கொள்ளாமல், சமூக வரலாற்றுக் காரணிகளைப் புரிந்துகொண்ட எதார்த்தபூர்வமான கோட்பாடாக மார்க்கசியம் விளங்குகின்றது. மார்க்கசியம் பொதுவுடைமையை, நிறுவப்படவேண்டிய அரசியல் விவகாரங்கள்என்ற கண்ணோட்டத்தில் காணாமல், வெற்று அறிவுபூர்வம் சாராத நடைமுறைச்சாத்தியமான சமூகம் சார்ந்த வெளிப்பாடாகவே கருதுகின்றது.^[11] எனவே மார்க்கசியம், பொதுவுடைமைச் சமூகத்தின் எதிர்காலத் திட்டமிடல் கோட்பாடாக அமையாமல், அக்கோட்பாட்டை செயலாக்கும் மற்றும் அடிப்படை இயல்புகளை நடைமுறை வாழ்க்கையைக் கொண்டு கண்டறிய உதவும் அரசியல் சித்தாந்தமாகவே விளங்குகின்றது.

வரலாற்றுப் பொருள்முதல் வாதம் என்று முன்பு அறியப்பட்ட மார்க்சியப் பொருள்முதல் வாதம், மார்க்கசியத்தின் வேராகத் திகழ்கின்றது. பொருளாதாரத் தொகுதிகளின் அடிப்படை இயல்புகளை, உற்பத்திமுறை, வகுப்புவாதச் சிக்கல்கள் என்பவற்றின் வழியே வரலாற்றினூடாக அது புரிந்துகொள்ளமுயல்கின்றது. இப்பகுப்பாய்வு மூலம் தொழிற்புரட்சி உலகுக்கு புதிய உற்பத்திமுறையொன்றை அறிமுகம் செய்தது. அதுவே முதலாளித்துவம். முதலாளித்துவத்துக்கு முன்பு, தொழில்சார்ந்த வகுப்புகள், உற்பத்தியில் பயன்பட்ட உபகரணங்களுக்கு உரித்தானவர்கலாக இருந்தனர். ஆனால் இயந்திரங்கள் அவ்வுபகரணங்களின் இடத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட சமகாலத்தில், அவை பயனற்றுப்போயின. தொழிலாலர் படையானது, அதன் பின்னர் தன் உழைப்பை விற்பதன் மூலம், அல்லது வேறொருவரின் இயந்திரத்தில் தங்கியிருப்பதன் மூலம் மட்டுமே ஆதாயத்தை ஈட்டி வாழமுடிந்தது.இதனால், உலகம் பாட்டாளி - முதலாளி எனும் இருபெரும் வகுப்புகளாக பிளவுண்டது.^[12] இவை ஒன்றுக்கொன்று எதிரானவை. உற்பத்திகளில் முதலாளிகள் தனியார் உரிமம் கோரி இலாபமீட்டிய அதேவேளை, உற்பத்தியில் உரிமைகோர முடியாத பாட்டாளிகள், முதலாளிகளுக்கு அவற்றை விற்பது தவிர வேறு வழியில்லாதவர்கள் ஆயினர்.

இவ்வாறு செல்லும் வரலாற்றுப் பொருள்முதல் வாதம், முதலாளிகள் நிலக்கிழாரியம் மூலம் வளர்ந்து அதிகாரத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு, ஆளும் வர்க்கமாக வளர்ந்தனர் என்கின்றது.^[13] இந்நிலையில் பாட்டாளிகள், அரச அதிகாரத்தைப் பெற்று தனியார் உரிமத்துக்கெதிராக பொதுவுரிமத்தை நிலைநாட்டும்போதே, பாட்டாளி - முதலாளி எனும் பேதத்தை ஒழிக்கமுடிவதுடன், உலகை பொதுவுடைமை எனும் கோட்பாட்டின் கீழ் கொணரமுடியும். முதலாளித்துவத்திற்கும் பொதுவுடைமைக்கும் இடையிலேயே தொழிலாளர் சர்வாதிகாரம் இருக்கின்றது. இதன்மூலமே பொது வாக்குரிமை மூலம் பொது அதிகாரம் தெரிவுசெய்யப்பட்டு மீளளிக்கப்படுகின்றது.^[14] இது முதலாளிகளைத் தோற்கடித்தாலும், முதலாளித்துவத்தைத் தோற்கடிக்காது. எனவே அதன்பிறகு சாத்தியமான ஒரே உற்பத்திமுறை முதலாளித்துவ உற்பத்திமுறையாகவே காணப்படும்.

மார்க்கசியத்தின் கோட்பாட்டின் படி, தேசியமயமாதல் என்பது, செழிப்பை அரச உடைமை ஆக்குதல். ஆனால் சமூகமயமாதல் என்பது, சமூகமே அவ்வுடைமையின் உண்மையான மேலாண்மையாக விளங்குதல். தேசியமயமாதலை கவனமாகக் கையாளவேண்டிய சிக்கலாகக் கொண்ட மார்க்கசியம், அரசுடைமையில் தொடர்ந்தும் முதலாளித்துவ உற்பத்திமுறை விளங்குவதை பரிந்துரைக்கிறது.^[15] இந்த யுக்தியால், சில மார்க்கசிய குழுமங்களை ஒன்றிணைத்து, சோவியத் ஒன்றியம் முதலான தேசியமயப்படுத்தப்பட்ட பேரரசுகள் உருவாக வழிகோலப்பட்டது.^[16]

லெனினியம்

லெனினியம் என்பது, விளாடிமிர் லெனினால் முன்னெடுக்கப்பட்ட, உருசியப் புரட்சியில் முன்வைக்கப்பட்ட அரசியல் சித்தாந்தம் ஆகும். பொதுவுடைமையிலிருந்து நீட்சிபெற்ற லெனினியம், சமூகவுடைமையின் நிலைநிறுத்தலுக்காக ஒரு குடியரசு அமைப்பு நிறுவுதலையும், பாட்டாளிகளின் சர்வாதிகாரத்தையும் முன்வைத்தது. ஐந்து ஆண்டுகளாக மார்க்கசியத்தின் நடைமுறைப் பிரயோகமாக விளங்கிய லெனினியம், 1917இல் போல்செவிக் கட்சியின் கீழ் உழைக்கும் வர்க்கம் அதிகாரம் பெற்று சோவியத் ஒன்றியம் உருவாகக் காரணமானது.

ஏனையவை

மார்க்கசியமும் லெனினியமும் தொடர்ச்சியான உரையாடல்கள் மூலம், ஜோசப் ஸ்டாலின் மூலம் மார்க்கசிய -லெனினியமாக முன்வைக்கப்பட்டன.^[17] சோவியத் ஒன்றியப் பொதுவுடைமைக் கட்சி மூலம் சோவியத் ஒன்றியத்தில் இவற்றை செயன்முறைப்படுத்திய ஸ்டாலின், பொதுவுடைமை அனைத்துலகம் என்ற அமைப்பின் கீழ், பரவலான உலகக் கவனத்தைப் பெற்றுக்கொண்டார். மார்க்கசு மற்றும் லெனினின் கோட்பாடுகளை ஸ்டாலின் உண்மையிலேயே கைக்கொண்டாரா என்பதில் இன்றும் அறிஞர் மத்தியில் வாதப்பிரதிவாதங்கள் நிகழ்கின்றன.^[18] மார்க்கசிய - லெனினியம் ஸ்டாலினின் கொள்கையாகவும், இசுடாலினியம் அவரது நடைமுறையாகவும் கொள்ளப்படுகின்றது. மார்க்கசிய - லெனினியத்தில் இல்லாத தனிமனித வழிபாடு, அரச ஒடுக்குமுறை என்பன இசுடாலினியத்தில் காணப்பட்டன. சீனத்தலைவர் மா சே துங்கின் ஆட்சிக்கொள்கையான மாவோவியம், மார்க்கசிய - லினினியத்தின் இன்னொரு வடிவமாகக் கொள்ளப்படுகின்றது. மார்க்கசிய- லெனினிய இணைவான இசுடாலினியம், மாவோயியம் முதலானவை சமூகவுடைமையை நிறுவுவதற்குப் பதில், அரச முதலாளித்துவத்தையே நிறுவியதாக, ஏனைய பொதுவுடைமை - மார்க்கசியர்கள் விமர்சித்தனர்.^[16]

தம்மை மார்க்கசிய - லெனினியத்தின் நீட்சிகள் என்று உரிமைகோரிய இன்னும் பல பொதுவுடைமைக் கோட்பாடுகள் உலக அரங்கில் தொடர்ச்சியாக முன்வைக்கப்பட்டன. ஸ்டாலினுக்கு எதிராக அதிகாரத்துக்குப் போட்டியிட்ட லியோன் திரொட்ஸ்கியும் அவரது ஆதரவாளர்களும், மார்க்கசிய - லெனினியத்துக்கு எதிராக திரொட்ஸ்கியியம் எனும் சித்தாந்தத்தை முன்மொழிந்தனர். நான்காம் அனைத்துலகம் அமைப்பு, ஸ்டாலினின் பொதுவுடைமை அனைத்துலகம் அமைப்புக்கு எதிராக 1938இல் திரொட்ஸ்கியால் நிறுவப்பட்டது. இன்னும் கட்டுப்பாடில்லா மார்க்கசியம் (Libertarian Marxism),^[19], மன்றுசார் பொதுவுடைமை (Council communism), இடது பொதுவுடைமை,^[20] முதலான பல்வேறு பொதுவுடைமைக் கோட்பாடுகள் முன்மொழியப்பட்டன. மார்க்கசியத்துக்கு எதிராக,அரசிலாப் பொதுவுடைமை, கிறித்துவப் பொதுவுடைமை என்பன அதேகாலத்தில் உருவாகின.

விமர்சனம்

பொதுவுடைமை மீதான விமர்சனம் இருவகைப்படும். ஒன்று, இருபதாம் நூற்றாண்டு பொதுவுடைமை அரசுகளின் செயன்முறை அம்சங்களோடு கருத்தில் கொள்ளப்படுபவை.^[21] அடுத்தது, பொதுவுடைமைக் கோட்பாடுகள் மற்றும் கொள்கைகளோடு தொடர்பானவை.^[22] பொதுவுடைமைக் கொள்கைகளுள் ஒன்றான மார்க்சியப் பொருள்முதல் வாதம், தாராண்மை மக்களாட்சியின் உரிமைகளை நசுக்கும் ஒன்றாக நோக்கப்படுகின்றது.^[23]^[24]^[25]

மார்க்சிய மறுமலர்ச்சியாளரும், சமூகவியலாளரும் ஆன எட்வர்டு பெர்ன்சுடைன் முந்தைய மார்க்சிய கொள்கையை உருவாக்கிய கார்ல் மார்க்சும் பிரெட்ரிக் ஏங்கல்சும் கொள்கையின் ஆரம்பக்கட்டத்தின் போது இளையவர்களாய் இருந்ததால் அக்கொள்கை வன்முறைப் பாதையை தூண்டுவதாக சாடி இருக்கிறார். மேலும் அது முதிர்ச்சி அடையாத கொள்கை எனவும் இவரால் கூறப்பட்டது.^[26] ஆனால் பிற்கால மார்க்கியக் கொள்கையில் கார்ல் மார்க்சு சமூக புரட்சியின் மூலமாக காண முடியும் எனக் கூறியதால் பிற்கால மார்க்சிய கொள்கை முதிர்ச்சி அடைந்த கொள்கை என்று வழிமொழிந்தும் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.^[27] நடைமுறையில் பொதுவுடமைக் கொள்கைகள் பல நாடுகளில் சர்வதிகார அரசுக்கும், மந்தையான பொருளாதாரத்துக்கும் வழிகோலியுள்ளன. (எ. கா) சோவியத் யூனியன், வட கொரியா. பொதுவுடமைப் பொருளாதார முறையில் அனைத்தும் அரசே முடிவெடுப்பதால் தனிமனிதத் தொழில் முனைவுகள், முயற்சிகள், உந்தல்கள் மழுங்கடிக்கப்படுவதாகக் கருதப்படுகின்றது.^{[சான்று தேவை]} பொதுவுடைமைக் கொள்கைகளை கொண்டிருக்கும் நாடுகளான சோவியத் யூனியன், சீனா போன்ற நாடுகளில் பொது மக்கள் தங்கள் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்த முடியாத வகையில் ஊடக முடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளன.^{[சான்று தேவை]} சீனா போன்ற நாடுகளின் நடக்கும் பல்வேறு அநியாயங்கள் வெளியுலகுக்கு தெரியாமல் திட்டமிடப்பட்டு மறைக்கப்படுகின்றன. மனிதவுரிமைகள் தொடர்பான மக்கள் புரிதலுக்கோ தேடலுக்கோ கூட வழிகள் இல்லை. இணையத்திலும் கூட மனிதவுரிமைகள் தொடர்பான உள்ளடக்கங்கள் மக்களுக்கு எட்டாத வகையில் முடக்கப்பட்டுள்ளன. ^{[சான்று தேவை]}

மேலும் காண

அடிக்குறிப்புகள்

↑ Marc Edelman, "Late Marx and the Russian road: Marx and the 'Peripheries of Capitalism'"—book reviews. Monthly Review, Dec., 1984
↑ Holmes 2009, p. 18.
↑ Sedov, Lev (1980). The Red Book on the Moscow Trial: Documents. New York: New Park Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-86151-015-1
↑ "Kushtetuta e Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë : [miratuar nga Kuvendi Popullor më 28. 12. 1976]. – SearchWorks (SULAIR)" (in Albanian). Archived from the original on 2011-07-29. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 June 2011.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
↑ Georgakas, Dan (1992). "The Hollywood Blacklist". Encyclopedia of the American Left. University of Illinois Press.
↑ "Gorbachev, Last Soviet Leader, Resigns; U.S. Recognizes Republics' Independence". New York Times. https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/1225.html#article. பார்த்த நாள்: April 27, 2015.
↑ "The End of the Soviet Union; Text of Declaration: 'Mutual Recognition' and 'an Equal Basis'". New York Times. December 22, 1991. https://www.nytimes.com/1991/12/22/world/end-soviet-union-text-declaration-mutual-recognition-equal-basis.html. பார்த்த நாள்: March 30, 2013.
↑ "Gorbachev, Last Soviet Leader, Resigns; U.S. Recognizes Republics' Independence". New York Times. https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/1225.html#article. பார்த்த நாள்: March 30, 2013.
↑ "Nepal's election The Maoists triumph Economist.com". Economist.com. 2008-04-17 இம் மூலத்தில் இருந்து 2011-07-29 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/60XT8Sk3J?url=http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=11057207&fsrc=nwl. பார்த்த நாள்: 2009-10-18.
↑ "Fighting Poverty: Findings and Lessons from China's Success". World Bank. Archived from the original on ஜூலை 29, 2011. பார்க்கப்பட்ட நாள் August 10, 2006. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
↑ Marx, Karl. The German Ideology. 1845. Part I
↑ Engels, Friedrich. Marx & Engels Selected Works, Volume One, pp. 81–97, Progress Publishers, Moscow, 1969. "Principles of Communism". #4 – "How did the proletariat originate?"
↑ Engels, Friedrich. Marx & Engels Selected Works, Volume One, pp. 81–97, Progress Publishers, Moscow, 1969. "Principles of Communism". #15 – "Was not the abolition of private property possible at an earlier time?"
↑ Thomas M. Twiss. Trotsky and the Problem of Soviet Bureaucracy. BRILL. pp. 28–29
↑ Engels, Friedrich. Socialism: Utopian and Scientific Chapter 3.
↑ ^16.0 ^16.1 "State capitalism" in the Soviet Union, M.C. Howard and J.E. King
↑ Г. Лисичкин (G. Lisichkin), Мифы и реальность, Новый мир (Novy Mir), 1989, № 3, p. 59 (உருசிய மொழியில்)
↑ Александр Бутенко (Aleksandr Butenko), Социализм сегодня: опыт и новая теория// Журнал Альтернативы, №1, 1996, pp. 2–22 (உருசிய மொழியில்)
↑ Pierce, Wayne."Libertarian Marxism's Relation to Anarchism" "The Utopian" 73–80.
↑ "The Legacy of De Leonism, part III: De Leon's misconceptions on class struggle". Internationalism. 2000–2001.
↑ Bruno Bosteels, The actuality of communism (Verso Books, 2014)
↑ Raymond C. Taras, The Road to Disillusion: From Critical Marxism to Post-communism in Eastern Europe (Routledge, 2015).
↑ See M. C. Howard and J. E. King, 1992, A History of Marxian Economics: Volume II, 1929–1990. Princeton, NJ: Princeton Univ. Press.
↑ Popper, Karl (2002). Conjectures and Refutations: The Growth of Scientific Knowledge. Routledge. p. 49. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-415-28863-1.
↑ John Maynard Keynes. Essays in Persuasion. W. W. Norton & Company. 1991. p. 300 பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-393-00190-7
↑ Steger, Manfred B. The Quest for Evolutionary Socialism: Eduard Bernstein And Social Democracy. Cambridge, England, UK; New York, New York, USA: Cambridge University Press, 1997. pg. 236-237.
↑ Micheline R. Ishay. The History of Human Rights: From Ancient Times to the Globalization Era. Berkeley and Lose Angeles, California, USA: University of California Press, 2008. P. 148.

உசாத்துணை

Bernstein, Eduard (1895). Kommunistische und demokratisch-sozialistische Strömungen während der englischen Revolution [Cromwell and Communism: Socialism And Democracy in the Great English Revolution] (in ஆங்கிலம்). Stuttgart: J.H.W. Dietz. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 36367345. {{cite book}}: |website= ignored (help); Invalid |ref=harv (help)
Holmes, Leslie (2009). Communism: A Very Short Introduction. Oxford and New York: Oxford University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-955154-5. {{cite book}}: Cite has empty unknown parameter: |nopp= (help)
Lansford, Tom (2007). Communism. Marshall Cavendish. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-7614-2628-8.{{cite book}}: CS1 maint: ref duplicates default (link)
Link, Theodore (2004). Communism: A Primary Source Analysis. The Rosen Publishing Group. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8239-4517-7.{{cite book}}: CS1 maint: ref duplicates default (link)
Rabinowitch, Alexander (2004). The Bolsheviks come to power: the Revolution of 1917 in Petrograd. Pluto Press.{{cite book}}: CS1 maint: ref duplicates default (link)
"Ci–Cz Volume 4". World Book. (2008). Chicago, Illinois: World Book, Inc.. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-7166-0108-1.

வெளி இணைப்புகள்

Libcom.org Extensive library of almost 20,000 articles, books, pamphlets and journals on libertarian communism
"Communism". பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியம் (11th). (1911).
Lindsay, Samuel McCune (1905). "Communism". New International Encyclopedia.
The Radical Pamphlet Collection at the அமெரிக்கக் காங்கிரசு நூலகம் contains materials on the topic of communism.

[1] Marc Edelman, "Late Marx and the Russian road: Marx and the 'Peripheries of Capitalism'"—book reviews. Monthly Review, Dec., 1984

[2] Holmes 2009, p. 18.

[3] Sedov, Lev (1980). The Red Book on the Moscow Trial: Documents. New York: New Park Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-86151-015-1

[communistalbania-4] "Kushtetuta e Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë : [miratuar nga Kuvendi Popullor më 28. 12. 1976]. – SearchWorks (SULAIR)" (in Albanian). Archived from the original on 2011-07-29. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 June 2011.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (link)

[Georgakas1992-5] Georgakas, Dan (1992). "The Hollywood Blacklist". Encyclopedia of the American Left. University of Illinois Press.

[6] "Gorbachev, Last Soviet Leader, Resigns; U.S. Recognizes Republics' Independence". New York Times. https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/1225.html#article. பார்த்த நாள்: April 27, 2015.

[7] "The End of the Soviet Union; Text of Declaration: 'Mutual Recognition' and 'an Equal Basis'". New York Times. December 22, 1991. https://www.nytimes.com/1991/12/22/world/end-soviet-union-text-declaration-mutual-recognition-equal-basis.html. பார்த்த நாள்: March 30, 2013.

[8] "Gorbachev, Last Soviet Leader, Resigns; U.S. Recognizes Republics' Independence". New York Times. https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/1225.html#article. பார்த்த நாள்: March 30, 2013.

[9] "Nepal's election The Maoists triumph Economist.com". Economist.com. 2008-04-17 இம் மூலத்தில் இருந்து 2011-07-29 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/60XT8Sk3J?url=http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=11057207&fsrc=nwl. பார்த்த நாள்: 2009-10-18.

[10] "Fighting Poverty: Findings and Lessons from China's Success". World Bank. Archived from the original on ஜூலை 29, 2011. பார்க்கப்பட்ட நாள் August 10, 2006. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)

[11] Marx, Karl. The German Ideology. 1845. Part I

[12] Engels, Friedrich. Marx & Engels Selected Works, Volume One, pp. 81–97, Progress Publishers, Moscow, 1969. "Principles of Communism". #4 – "How did the proletariat originate?"

[13] Engels, Friedrich. Marx & Engels Selected Works, Volume One, pp. 81–97, Progress Publishers, Moscow, 1969. "Principles of Communism". #15 – "Was not the abolition of private property possible at an earlier time?"

[14] Thomas M. Twiss. Trotsky and the Problem of Soviet Bureaucracy. BRILL. pp. 28–29

[15] Engels, Friedrich. Socialism: Utopian and Scientific Chapter 3.

[hetsa.org.au-16] 16.0 ^16.1 "State capitalism" in the Soviet Union, M.C. Howard and J.E. King

[made_by_stalin-17] Г. Лисичкин (G. Lisichkin), Мифы и реальность, Новый мир (Novy Mir), 1989, № 3, p. 59 (உருசிய மொழியில்)

[stalin_follow_marx_lenin-18] Александр Бутенко (Aleksandr Butenko), Социализм сегодня: опыт и новая теория// Журнал Альтернативы, №1, 1996, pp. 2–22 (உருசிய மொழியில்)

[19] Pierce, Wayne."Libertarian Marxism's Relation to Anarchism" "The Utopian" 73–80.

[20] "The Legacy of De Leonism, part III: De Leon's misconceptions on class struggle". Internationalism. 2000–2001.

[21] Bruno Bosteels, The actuality of communism (Verso Books, 2014)

[22] Raymond C. Taras, The Road to Disillusion: From Critical Marxism to Post-communism in Eastern Europe (Routledge, 2015).

[howard-23] See M. C. Howard and J. E. King, 1992, A History of Marxian Economics: Volume II, 1929–1990. Princeton, NJ: Princeton Univ. Press.

[popper-24] Popper, Karl (2002). Conjectures and Refutations: The Growth of Scientific Knowledge. Routledge. p. 49. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-415-28863-1.

[keynes-25] John Maynard Keynes. Essays in Persuasion. W. W. Norton & Company. 1991. p. 300 பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-393-00190-7

[Steger,_Manfred_B._1997._pg._236-237-26] Steger, Manfred B. The Quest for Evolutionary Socialism: Eduard Bernstein And Social Democracy. Cambridge, England, UK; New York, New York, USA: Cambridge University Press, 1997. pg. 236-237.

[27] Micheline R. Ishay. The History of Human Rights: From Ancient Times to the Globalization Era. Berkeley and Lose Angeles, California, USA: University of California Press, 2008. P. 148.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]