பணவியல் கொள்கை
 | இக்கட்டுரை கூகுள் மொழிபெயர்ப்புக் கருவி மூலம் உருவாக்கப்பட்டது. இதனை உரை திருத்த உதவுங்கள். இக்கருவி மூலம்
கட்டுரை உருவாக்கும் திட்டம் தற்போது நிறுத்தப்பட்டுவிட்டது. இதனைப் பயன்படுத்தி இனி உருவாக்கப்படும் புதுக்கட்டுரைகளும் உள்ளடக்கங்களும் உடனடியாக நீக்கப்படும் |
பணவியல் கொள்கை என்பது அரசு, மத்திய வங்கி அல்லது ஒரு நாட்டின் பணவியல் ஆணையத்தால் (அ) பண அளிப்பு, (ஆ) பண இருப்பு, (இ) பணத்திற்கான செலவு அல்லது வட்டி விகிதம் ஆகியவற்றை கட்டுப்படுத்தப்படுவதாகும். அது பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சி மற்றும் நிலைத்த தன்மைகளைச் சார்ந்த குறிக்கோள்களை அடைவதற்கான ஏற்பாடுகளாகும்.[1] பணவியல் கோட்பாடு எவ்வாறு மிகவும் அனுகூலமான பணவியல் கொள்கையை கைத்திறனுடன் உருவாக்குவது எனும் ஆழமான பார்வையைக் கொடுக்கிறது.
பணவியல் கொள்கை ஒன்று நீட்டிக்கப்படும் கொள்கை அல்லது சுருக்கும் கொள்கைகளைக் குறிப்பதாகும். நீட்டிப்புக் கொள்கை பொருளாதாரத்தில் மொத்த பண அளிப்பினை அதிகரிக்கவும், சுருக்கக் கொள்கை மொத்த பண அளிப்பைக் குறைக்கவும் செய்கின்றன. நீட்டிப்புக் கொள்கை வழமையாக பொருளாதாரா மந்தத்தின் போதான வேலையில்லா நிலையினை எதிர்த்துப் போராட வட்டி விகித குறைப்பின் மூலம் பயன்படுத்தப்படும், அதே சமயம் சுருக்கக் கொள்கை விலையுயர்வினை (பண வீக்கம்) எதிர்க்க வட்டியுயர்வினை உள்ளடக்கியதாக இருக்கும். பணவியல் கொள்கை நிதிக் கொள்கையுடன் முரண்பட்டிருக்கிறது. நிதிக் கொள்கை அரசு கடன்கள், செலவு மற்றும் வரியாதாரங்களோடு தொடர்புடையது.[2]
பொதுச் சுருக்கம்
[தொகு]பணவியல் கொள்கை பொருளாதாரத்தில் வட்டி விகிதங்களுக்கிடையிலான உறவுமுறையினைச் சார்ந்துள்ளது; அதாவது பணம் கடன் வாங்கப்படக்கூடிய விலைக்கும் மொத்த பண அளிப்பிற்கும் இடையிலானதைச் சார்ந்துள்ளது. பணவியல் கொள்கை பல்வேறு செயல்முறைகளை இவற்றில் ஒன்றையோ அல்லது இரண்டையுமோ கட்டுப்படுத்தி பொருளாதார வளர்ச்சி, விலைவாசி, மாற்று விகிதங்களை இதர நாணயங்கள் மற்றும் வேலையில்லா நிலையுடனான விளைவுகளை இயக்கப் பயன்படுத்துகிறது. நாணயம் ஓர் ஏகபோக ஆணையத்தின் கீழ் வெளியிடப்படும் போதும், அல்லது மத்திய வங்கியுடன் இணைந்துள்ள வங்கிகள் மூலம் வெளியிடப்பட கட்டுப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பு எங்குள்ளதோ அங்கு பணவியல் ஆணையம் பண அளிப்பை மாற்றியமைக்கும் திறனுடனிருக்கும், இதனால் வட்டி விகிதத்தின் மீது பாதிப்பினை ஏற்படுத்தும் (கொள்கை இலக்குகளைச் சாதிக்க). பணவியல் கொள்கையின் துவக்கம் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தங்கப்பரிமாற்று அமைப்பை நிலைப்படுத்தப் பயன்படுத்தப்பட்டது.
ஒரு கொள்கையானது பணத்தின் அளிப்பினை அளவைக் குறைக்கும்போதும், வட்டி விகிதத்தினை உயர்த்தும்போதும் எதிர்மறையானது என்று குறிக்கப்படுகிறது. நீட்டிப்புக் கொள்கை பண அளிப்பின் அளவை அதிகரிக்கிறது அல்லது வட்டி விகித்ததைக் குறைக்கிறது. இதற்கு மேலும், பணக் கொள்கைகள் கீழ்க் கண்டவாறு விவரிக்கப்பட்டுள்ளன: மத்திய பணவியல் ஆணையத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட வட்டி விகிதம் பொருளாதார வளர்ச்சியை உருவாக்கக் கருதுகிறது எனில் உதவும் போக்குள்ளது; அல்லது விலையுயர்வைக் குறைக்கக் கருதுகிறது எனில் இறுக்கமானது.
பல்வேறு பணவியல் கொள்கைச் செயல்முறைகள் இந்த நோக்கங்களை அடைய இருக்கின்றன: போதுமான தங்கம்-வெள்ளி ஈடின்றி வட்டி விகிதங்களை உயர்த்துவது; பண அடித்தளத்தைக் குறைப்பது; மற்றும் (பண) வைப்புத் தேவைகளை உயர்த்துவது. இவையனைத்தும் பணத்தைச் சுருக்குவதால் ஏற்படும் விளைவுகளைக் கொண்டுள்ளன; மேலும் நேர்மாறாக செயல்படும் எனில் பண அளவை நீட்டிக்கும். 1970 ஆம் ஆண்டுகளிலிருந்து பொதுவாக பணவியல் கொள்கை நிதிக் கொள்கையிலிருந்து தனித்து உருவாக்கப்பட்டன. 1970 ஆம் ஆண்டுக்கு முன்பிருந்து கூட பெரட்டன் வூட்ஸ் அமைப்பு பெரும்பாலான நாடுகள் இரு கொள்கைகளையும் தனித்தனியாக உருவாக்கும் என அத்தருணத்திலும் உறுதிப்படுத்தியது.
ஏறக்குறைய அனைத்து நவீன தேசங்களுக்குள்ளும் சிறப்பு நிறுவனங்கள் (பாங்க் ஆஃப் இங்கிலாந்து, ஐரோப்பிய மத்திய வங்கி, இந்திய மைய வங்கி, அமெரிக்க மைய வங்கி, பாங்க் ஆஃப் ஜப்பான், பாங்க் ஆஃப் கானடா அல்லது ரிசர்வ் பாங்க் ஆஃப் ஆஸ்த்ரேலியா போன்றவை) பணவியல் கொள்கையை நிறைவேற்றும் கடமையைக் கொண்டவை. மேலும், நடைமுறையில் நிர்வாகத்துறையிடமிருந்து தனித்து செயல்படுபவையாக உள்ளன. பொதுவாக, இத்தகைய நிறுவனங்கள் மத்திய வங்கிகள் என அழைக்கப்படுகின்றன. மேலும், நிதியமைப்பின் இடரற்ற செயல்பாட்டினைக் கண்காணிப்பது போன்ற பிற பொறுப்புக்களையும் வைத்துள்ளன.
பணவியல் கொள்கையின் முதன்மைச் செயல்பாடு வெளிச் சந்தையின் இயக்கங்களாகும். இது சரக்குகள் அல்லது அந்நிய நாணயங்கள், பல்வேறு கடன் பத்திரங்கள் ஆகியவற்றினை வாங்குவது மற்றும் விற்பது மூலம் புழக்கத்திலிருக்கும் பண அளவினை நிர்வகிப்பதை இன்றியமையாததாக்குகிறது. இத்தகைய அனைத்து வாங்குதல்கள் அல்லது விற்பனைகள் சந்தைப் பண புழக்கத்தில் அடித்தள நாணயத்தின் நுழைவு அல்லது வெளியேற்றத்தினை அதிகமாக்கும் அல்லது குறைக்கும் விளைவினை உண்டாக்குகின்றன.
வழமையாக, வெளிச் சந்தை இயக்கங்களின் குறுகிய கால நோக்கம் ஒரு குறிப்பிட்ட குறுகிய கால வட்டி விகித இலக்கினைச் சாதிப்பதே. இதர நிகழ்வுகளில், பணவியல் கொள்கை அதற்கு மாற்றாக தங்கத்திற்கோ அல்லது சில அந்நிய நாணயத்திற்கோ தொடர்புடையதொரு குறிப்பிட்ட அந்நிய மாற்று விகிதங்களை இலக்காக்குவதை இன்றியமையாததாக்குகிறது. ஓர் எடுத்துக்காட்டாக, பணவியல் கொள்கை அமெரிக்க ஒன்றியத்தின் விஷயத்தில் அதன் மைய வங்கி மத்திய நிதி விகிதத்தை இலக்காக்குகிறது. அந்த விகிதத்திலேயே உறுப்பு வங்கிகள் மற்றொரு வங்கிக்கு குறுகிய காலக் கடன் அளிக்கின்றன; எனினும், சீனாவின் பணக் கொள்கை அதன் சீன ரென்மின்பிக்கும் அந்நிய நாணயங்களின் தொகுப்பிற்குமிடையிலான மாற்று விகிதங்களை இலக்காக்குகின்றது.
பணவியல் கொள்கையை நடத்துவதற்கான பிற முதன்மை வழிகளை உள்ளடக்கியவை: (அ) தக்க காலத்திற்கான கழிவுக் கடன் (கடைசியாகக் கடனுதவி செய்பவர்); (ஆ) பகுப்பு வைப்புக் கடன் (பண வைப்புக் கொள்கைத் தேவையில் மாற்றம்); (இ) கொள்கைக்கு இணங்க வைத்தல் ( சில சந்தை நிறுவனங்களை குறிப்பிட்ட விளைவுகளை சாதிக்க மென்மையாக வலியுறுத்துதல்); (ஈ) "வெளிப்படையான பேச்சு மூலம் இயக்குதல்" (பணவியல் கொள்கைப் பற்றி சந்தையோடு பேசுதல்).
கோட்பாடு
[தொகு]பணவியல் கொள்கை என்பது அரசு, மத்திய வங்கி அல்லது ஒரு நாட்டின் பணவியல் ஆணையத்தால் (அ) பண அளிப்பு, (ஆ) பண இருப்பு, (இ) பணத்திற்கான செலவு அல்லது வட்டி விகிதம் ஆகியவற்றை கட்டுப்படுத்தப்படுகிறதாகும். அது பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சி மற்றும் நிலைத்ததன்மைகளைச் சார்ந்த குறிக்கோள்களை அடைவதற்கான ஏற்பாடுகளாகும்..[1] பணவியல் கோட்பாடு எவ்வாறு மிகவும் அனுகூலமான பணவியல் கொள்கையை கைத்திறனுடன் உருவாக்குவது எனும் ஆழமான பார்வையைக் கொடுக்கிறது.
பணவியல் கொள்கை பொருளாதாரத்தில் வட்டி விகிதங்களுக்கிடையிலான உறவுமுறையினைச் சார்ந்துள்ளது; அதாவது பணம் கடன் வாங்கப்படக்கூடிய விலைக்கும் மொத்த பண அளிப்பிற்கும் இடையிலானதைச் சார்ந்துள்ளது. பணவியல் கொள்கை பல்வேறு செயல்முறைகளை இவற்றில் ஒன்றையோ அல்லது இரண்டையுமோ கட்டுப்படுத்தி பொருளாதார வளர்ச்சி, விலைவாசி, மாற்று விகிதங்களை இதர நாணயங்கள் மற்றும் வேலையில்லா நிலையுடனான விளைவுகளை இயக்கப் பயன்படுத்துகிறது. நாணயம் ஓர் ஏகபோக ஆணையத்தின் கீழ் வெளியிடப்படும் போதும், அல்லது மத்திய வங்கியுடன் இணைந்துள்ள வங்கிகள் மூலம் வெளியிடப்பட கட்டுப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பு எங்குள்ளதோ அங்கு பணவியல் ஆணையம் பண அளிப்பை மாற்றியமைக்கும் திறனுடனிருக்கும், இதனால் வட்டி விகிதத்தின் மீது பாதிப்பினை ஏற்படுத்தும் (கொள்கை இலக்குகளைச் சாதிக்க). பணவியல் கொள்கையின் துவக்கம் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தங்கப்பரிமாற்று அமைப்பை நிலைப்படுத்த பயன்படுத்தப்பட்டது.
ஒரு கொள்கையானது பணத்தின் அளிப்பினை அளவைக் குறைக்கும்போதும், வட்டி விகிதத்தினை உயர்த்தும்போதும் எதிர்மறையானது என்று குறிக்கப்படுகிறது. நீட்டிப்புக் கொள்கை பண அளிப்பின் அளவை அதிகரிக்கிறது அல்லது வட்டி விகித்ததைக் குறைக்கிறது. இதற்கு மேலும், பணக் கொள்கைகள் கீழ்க் கண்டவாறு விவரிக்கப்பட்டுள்ளன: மத்திய பணவியல் ஆணையத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட வட்டி விகிதம் பொருளாதார வளர்ச்சியை உருவாக்கக் கருதுகிறது எனில் உதவும் போக்குள்ளது; அல்லது விலையுயர்வைக் குறைக்கக் கருதுகிறது எனில் இறுக்கமானது.
கொள்கை வகுப்பாளர்களுக்கு முக்கியமானது நம்பத்தகுந்த அறிவிப்புகளைச் செய்வது மற்றும் வட்டி விகிதங்களை பணவியல் கொள்கைகளுக்கு முக்கியத்துவமற்றவை மற்றும் பொருத்தமற்றவை என்பதால் மதிப்பு குறைக்க செய்வதுமாகும். தனியார் முகவர்கள் (நுகர்வோருக்கும் மற்றும் நிறுவனங்களுக்கும்) கொள்கை வகுப்பாளர்கள் விலையேற்றத்தைக் குறைக்க பொறுப்பாளிகளாவர் என நம்புகின்றனர், வேறுவகையில் எதிர்கால விலைகள் குறைவாக இருக்கும் என எதிர்பார்க்கின்றனர் (எவ்வாறு அத்தகைய எதிர்பார்ப்புகள் அமைக்கப்படுகின்றன என்பது முழுமையாக வேறு விஷயம்; எடுத்துக்காட்டாக தர்க்கரீதியிலான எதிர்பார்ப்புகளையும் மாற்றத்தக்க எதிர்பார்ப்புகளையும் ஒப்பிடுகையில்). ஒரு பணியாளர் எதிர்காலத்தில் விலைகள் அதிகமிருக்கும் என எதிர்பார்ப்பார் எனில், அவர் இந்த விலையேற்றத்தைப் பொருந்தும் வகையிலான அதிக வருமான ஒப்பந்தத்தைப் பெறுவார். ஆகையால், குறை வருமான எதிர்பார்ப்பு வருமான-ஏற்பாட்டுப் போக்கு பணியாளர்களுக்கும் பணியமர்த்துபவர்களுக்கும் இடையில் (விலைகள் குறையும் என எதிர்பார்க்கப்படுவதால் குறை வருமான அளவு உள்ளது) பிரதிபலிக்கிறது. உண்மையில் குறை வருமானம் இருப்பதால் பணியாளர்கள் குறைவான வருமானத்தை பெறுவதால் தேவை அதிகரிப்பு விலையுயர்வு இருக்காது. மேலும் பணியமர்த்துபவர்கள் குறைவான வருமானத்தை அளிப்பதால் செலவுத்தூண்டு விலையுயர்வும் இருக்காது.
இந்தக் குறைவான விலையுயர்வினை அடைய கொள்கை வகுப்பாளர்கள் நம்பத்தகுந்த அறிவிப்புக்களை வைத்திருக்க வேண்டும்; அதாவது, தனியார் முகவர்கள் உண்மையான எதிர்கால கொள்கைகளில் இத்தகைய அறிவிப்புகள் பிரதிபலிக்க வேண்டும் என்பதைக் கட்டாயம் நம்ப வேண்டும். ஒரு குறைந்தளவு விலையுயர்வு இலக்குகள் பற்றிய அறிவிப்பு செய்யப்பட்டு ஆனால் தனியார் முகவர்களால் நம்பப்படாத போது, வருமான ஏற்பாடு அதிக அளவிலான விலையுயர்வை எதிர்பார்க்கும். ஆகையால், வருமானங்கள் அதிகரிக்கும் மற்றும் விலையுயர்வும் அதிகரிக்கும். ஓர் அதிக வருமானம் நுகர்வோரின் தேவையை (தேவை அதிகரிப்பு விலையுயர்வு) மற்றும் ஒரு நிறுவனத்தின் செலவுகள் (செலவுத் தூண்டு விலையுயர்வு) உயர்த்தும்; ஆக விலையுயர்வு அதிகரிக்கிறது. ஆகையால், கொள்கை வகுப்பாளர்களின் பணவியல் கொள்கை அறிவிப்புகள் நம்பகத் தன்மையற்றவையாக இருப்பின், கொள்கைக்கு விரும்பத்தக்க விளைவுகள் கிடைக்காது.
கொள்கை வகுப்பாளர்கள் தனியார் முகவர்கள் குறை விலையுயர்வினை எதிர்பார்க்கின்றனர் என நம்புகின்றனர் எனில், அவர்கள் ஓர் ஊக்கியைக் கொண்டு நீட்டிப்பு பணவியல் கொள்கையை ஏற்படுத்துவர் (அதிகரிக்கும் பொருளாதார உற்பத்தியின் விளிம்புப் பலன் விலையுயர்வின் விளிம்புச் செலவை அதன் மதிப்பில் விஞ்சும் போது). இருப்பினும், தனியார் முகவர்கள் தர்க்கரீதியிலான எதிர்பார்ப்புகளைக் வைத்திருப்பர் எனக் கருதிக்கொள்ளும் போது கொள்கை வகுப்பாளர்கள் இந்த ஊக்கியைக் கொண்டிருப்பர் என அறிவர். ஆகையால், தனியார் முகவர்கள் தாங்கள் ஒருகுறை விலையுயர்வு எதிர்பார்ப்பினைக் கொண்டால், ஒரு நீட்டிப்புக் கொள்கை மேற்கொள்ளப்படும். அது விலையுயர்வை உண்டு பண்ணுகிற கொள்கை என அறிவர். பின் விளைவாக, (கொள்கை வகுப்பாளர்கள் குறை விலையுயர்வை நம்பத்தக்கதாக ச் செய்ய முடியும் என்றாலின்றி), தனியார் முகவர்கள் உயர் விலையுயர்வை எதிர்பார்ப்பர். இந்த எதிர்பார்ப்பு மாற்றத்தக்க எதிர்பார்ப்பு (வருமான ஏற்படுத்தல் நடவடிக்கை) மூலம் நிறைவேற்றப்படுகிறது. ஆக, அங்கு உயர் விலையுயர்வு (அதிகரிக்கப்பட்ட உற்பத்தியின் ஆதாயமின்றி) உள்ளது. ஆகையால், நம்பத்தகுந்த அறிவிப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட்டாலின்றி நீட்டிக்கப்பட்ட பணவியல் கொள்கை தோல்வியடையும்.
அறிவிப்புகள் பல்வேறு வழிகளில் நம்பத்தகுந்தவையாக்கப்படும். ஒரு நாடு ஒரு தனித்த மத்திய வங்கியை குறை விலையுயர்வு இலக்குகளுடன் (ஆனால், உற்பத்தி இலக்குகளின்றி) நிறுவ வேண்டும். ஆகையால், தனியார் முகவர்கள் விலையுயர்வு தனித்த அமைப்பொன்று அதனை நிறுவும் என்பதால் குறைவாக இருக்கும் என அறிவர். மத்திய வங்கிகள் தங்களின் இலக்குகளை சந்திக்க (எடுத்துக்காட்டாக, பேரளவு ஆண்டு நிதிகள், வங்கியின் தலைவருக்கு ஒரு வருமான மிகையூதியம் போன்றவை) அவர்களின் தகுதி நிலையை அதிகரிக்க மற்றும் ஓர் வலுவான கொள்கை இலக்குகளுக்கான உறுதியளிப்பினைச் சமிக்ஞைச் செய்ய ஊக்கமளிக்கப்படலாம். நற்பெயர் பணவியல் கொள்கை அமலாக்கத்திலொரு முக்கிய கூறாகும். ஆனால், நற்பெயர் நோக்கம் உறுதியளிப்போடு குழப்பிக் கொள்ளப்படக் கூடாது. அதே சமயம் ஒரு மத்திய வங்கியானது பணவியல் கொள்கையை நடத்துவதில் நன்கு செயல்பட்டு ஆதரவான நற்பெயரைப் பெற்றிருந்தாலும், அதே மத்திய வங்கி குறிப்பிட்ட பொறுப்பு வடிவத்தையும் தேர்வு செய்திருக்காது (ஒரு சில அளவு விலைவாசியை இலக்கு வைப்பது போன்ற). நற்பெயர் ஒரு மிக முக்கிய பங்கினை சந்தைகள் ஒரு கொள்கை இலக்கில் குறிப்பிட்ட பொறுப்பினை அறிவிப்பின் மீது எவ்வளவு நம்பிக்கை கொள்ளும் என்பதைத் தீர்மானிக்கின்றன. ஆனால் இரு கருத்துவங்களும் ஒன்றிணைக்கப்படக் கூடாது. கூடவே, கவனிக்க பகுத்தறியும் எதிர்பார்ப்புக்களின் கீழ், கொள்கை வகுப்பாளருக்கு கடந்த கால கொள்கை நடவடிக்கைகளால் நற்பெயரை நிறுவியிருக்க வேண்டும் எனும் தேவையில்லை. ஓர் எடுத்துக் காட்டாக, மத்திய வங்கியின் தலைவரின் நற்பெயர் முழுமையாக அவரது கருத்தியல், தொழில்முறைப் பின்னணி, பொது அறிவிப்புகள் முதலியவற்றிலிருந்து பெறப்பட்டிருக்கலாம். உண்மையில் வாதிடப்பட்டது (கென்னத் ரோகாஃப், 1985 மேற்கோள் சேர்க்க. " தி ஆப்டிமல் கமிட்மெண்ட் டு அன் இண்டெர்மீடியட் மானிட்டரி டார்க்கெட்" இல் "குவார்ட்டெர்லி ஜர்னல் ஆஃப் இகானாமிக்ஸ்" #100.பக்கங்கள்.1169-1189) பணவியல் கொள்கையின் அமலாக்கத்தில் கால-நிலையின்மையின் தொடர்பான சில நோய்க்கூறுகளை தவிர்க்க, (குறிப்பாக அதீத விலையுயர்வு) மத்திய வங்கியின் தலைவருக்கு பொருளாதாரத்தின் இதரப் பிரிவினரை விட விலையுயர்வு மீது பெரிய வெறுப்பு இருக்க வேண்டும். ஆகையால், ஒரு குறிப்பிட்ட மத்திய வங்கியின் பொறுப்பு கடந்த கால செயல்பாட்டினை நோக்கி கட்டப்பட்டிருக்கத் தேவையில்லை, ஆனால் சந்தைகள் விலையுயர்வு எதிர்பார்ப்புகளை ஏற்படுத்திக் கொள்ள பயன்படும் குறிப்பிட்ட நிறுவன ஏற்பாடுகளை நோக்கி கட்டப்பட்டிருக்கும். அடிக்கடி நம்பகத்தன்மைக்கான விவாதங்கள், பணவியல் கொள்கைக்கு தொடர்புடையதாக இருந்தும், நம்பகத்தன்மையின் சரியானப் பொருள் அரிதாகவே விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. அத்தகைய தெளிவின்மை கொள்கைகளில் எது மிகுந்த பயனளிக்கும் என நம்பப்படுவதை வெளியேற்ற வழிவகுக்கும். எடுத்துக் காட்டாக, பொது நலன்களுக்காக பயன்படும் செயல் தகுதி நற்பெயரின் ஓர் வரையறையாக மத்திய வங்கிகளுடன் தொடர்புடையதாக உள்ளது. ஒரு மத்திய வங்கியின் அதன் வாக்குறுதிகளைக் காப்பாற்றும் நம்பகத்தன்மையும் பொதுவானதொரு வரையறையாகும். அதேசமயம், ஒவ்வொருவரும் ஒரு மத்திய வங்கி பொது மக்களிடம் பொய்யுரைக்கக் கூடாது என்பதில் மிகவும் ஒப்புகையில், பரவலாக எவ்வாறு ஒரு மத்திய வங்கி பொது நலனுக்காக சிறப்பாகச் சேவைச் செய்ய முடியும் என்பதில் உடன்படுவதில்லை. ஆகையால், விவரிப்பின்மை அற்றதானது மக்களை குறிப்பிட்டதொரு நம்பகத்தன்மை வாய்ந்த கொள்கையை ஆதரிக்கையில் அவர்கள் உண்மையில் மற்றொன்றை ஆதரிக்கின்றனர் என்பதை நம்பச் செய்ய வழிவகுக்கிறது.[3]
பணவியல் கொள்கையின் வரலாறு
[தொகு]பணவியல் கொள்கை முதன்மையாக வட்டி விகிதங்களுடனும் கடனுடனும் தொடர்புடையதாக உள்ளது. பணவியல் கொள்கையில் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு இரு விதமான வடிவங்களேயிருந்தன: (அ) நாணயங்களைப் பற்றிய முடிவுகள்; (ஆ) கடனை உருவாக்க காகித பணத்தை அச்சடிப்பதற்கான முடிவுகள். அதே சமயம் வட்டி விகிதங்கள், தற்போது பணவியல் ஆணையத்தின் ஓர் பகுதியாக எண்ணப்படும் போது, பொதுவாகவே பிற பணவியல் கொள்கை வடிவங்களுடன் இக்காலகட்டத்தில் இணைந்து செயலாற்றவில்லை. பணவியல் கொள்கை நிர்வாக ரீதியிலான முடிவாகக் காணப்படுகிறது. பொதுவாக நாணயங்களை நிர்வகிக்கும் அல்லது நாணயத்தை அச்சடிக்கும் அதிகாரம் படைத்த குழுவின் கைகளில் உள்ளதாகும். பரந்த வர்த்தக வலைகளின் வருகையுடன் தங்கம் மற்றும் வெள்ளி இடையிலான விலை நிர்ணயிப்புத் தகுதியுடன், அந்நிய நாணயங்களுக்கு எதிராக உள்ளூர் நாணயங்களின் விலையை நிர்ணயிக்கும் தகுதியும் வந்தன. இந்த அதிகாரபூர்வ விலை சந்தை விலையிலிருந்து வேறுபட்டிருந்தாலும் கூட சட்டத்தால் அமல்படுத்தப்படக் கூடியது.
1694 ஆம் ஆண்டில் பாங்க் ஆஃப் இங்கிலாந்தின் உருவாக்கத்திலிருந்து, அது காகித பணத்தை அச்சடிப்பதையும் அவற்றை தங்கத்தின் மூலம் ஆதரிப்பதையும் கைக்கொண்டப் போது, தனித்த நிர்வாக நடவடிக்கையல்லாத பணவியல் கொள்கை நிறுவப்படத் துவங்கப்பட்டது.[4] பணவியல் கொள்கையின் இலக்கு நாணயத்தின் மதிப்பை பராமரிப்பது, நாணயத்திற்கு ஈடான பரிமாற்றம் செய்ய காகித நாணயத் தாள்களை அச்சடிப்பது, மேலும் உலோக நாணயங்களை புழகத்திலிருந்து வெளியேறுவதைத் தடுப்பதுமாகும். தொழில்மயமாக்கலில் ஈடுபட்டிருந்த தேசங்கள் மத்திய வங்கிகளை நிறுவிய செயல் தங்கள் தேசத்தின் நாணயத்தை தங்க பரிமாற்றுஅமைப்பிற்கிணையாக பராமரிப்பதையும், செல்வ வளமற்ற பிற தங்க பரிமாற்றுக் கொண்ட இதர நாணய அமைப்புகளுடன் குறுகிய வணிகம் செய்வதன் விருப்பத்துடன் தொடர்புற்றிருந்தது. இந்த இறுதிநிலையை எட்ட, மத்திய வங்கிகள் தங்க பரிமாற்று நிலையின் ஓர் பகுதியாக அவர்களின் சொந்தக் கடனாளிகள் மற்றும் இதர நிதி தேவைக் கொண்ட வங்கிகளுக்கும் விதித்து வந்த வட்டி விகிதங்களை ஏற்படுத்தத் தொடங்கினர். தங்க பரிமாற்று பராமரிப்பிற்கு வட்டி விகிதங்களில் மாதாந்திர சீரமைப்புகள் பெரும்பாலும் தேவைப்பட்டன.
1870-1920 ஆம் ஆண்டு காலகட்டத்தில் தொழில்மயமான நாடுகள் மத்திய வங்கியமைப்புக்களை நிறுவின, அவற்றின் கடைசி ஒன்றாக 1913 ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்க மைய வங்கி இருந்தது.[5] இத்தறுவாயில் மத்திய வங்கியின் பாத்திரமான "கடைசி நிதியளிப்பாளர்" என்பது புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. பொருளாதாரம் முழுதும் வட்டி விகிதங்கள் தாக்கத்தினை ஏற்படுத்துபவை என்ற புரிந்து கொள்ளலும் சிறியளவில் அல்லாமல் அதிகரித்து வந்தன. ஏனெனில்,பொருளாதாரத்தில் விளிம்பு நிலைப் புரட்சியானது எவ்வளவு அதிக, எவ்வளவு சிறிய மக்கள் பொருளாதார சமரச பரிமாற்றங்களில் ஏற்படும் மாற்றங்களின் அடிப்படையில் முடிவெடுக்கின்றனர் என்பதில் குவிந்திருந்தது. வணிகச் சுழற்சி ஒன்றிருந்ததும் பொருளாதார கோட்பாடுகள் அச் சுழற்சிக்கும் வட்டி விகிதங்களுக்குமான உறவினை புரிந்து கொள்ளத் துவங்கியது என்பதும் தெளிவாகியது. (எனினும், மொத்தப் பொருளாதாரத்தையும் வட்டி விகிதங்களை பாதிக்கச் செய்வது எண்ணெய் கலனைத் படகுத் துடுப்பால் கலக்க முயலுவது போன்றதென விவரிக்கப்பட்டது.) ஒருவேளை மத்திய வங்கியின் கொள்கைளான நீட்டிப்பு மற்றும் சுருக்குதல் கொள்கைகளே பொருளாதார சுழற்சியினை ஏற்படுத்துகின்றனவோ என்பதை காஸ் வணிகப் பள்ளியின் ஆய்வும் கூட முன்வைத்தது; மத்திய வங்கி கொள்கைகளுக்கு முந்தைய பொருளாதாரங்களில் வணிகச் சுழற்சிகள் இல்லாமை காணப்பட்டதைப் பார்ப்பதன் மூலம் சாட்சியமாக்க முடியும்.
பணவியல் பேரளவு பொருளியல்வாதிகள் சில நேரங்களில் குறைவான விலையுயர்வு மற்றும் நிலைத்த உற்பத்தி வளர்ச்சி பராமரிப்பிற்கு சிறந்த வழி பண அளிப்பை குறைவான, நிலைத்த விகிதத்தில் உயர்த்துவது என்பதையே வாதிட்டனர்.[6] இருப்பினும், அமெரிக்க மைய வங்கித் தலைவர் பால் வோல்கர் இக் கொள்கையை 1979 ஆம் ஆண்டு அக்டோபரில் முயற்சித்தப் போது சாத்தியமற்றதாக இருந்தது. ஏனெனில், பணவியல் திரள்கள் மற்றும் இதர பேரளவு பொருளாதார வேறுபாடுகளுக்கும் இடைபட்ட அதிக நிலையற்ற உறவுமுறையின் காரணமாக அவ்வாறு அறியப்பட்டது.[7] மில்டன் ப்ரீட்மெனும் 2003 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 7 ஆம் தேதிபினான்ஷியல் டைம்ஸ்சுடனான நேர்முகத்தின் போது பண அளிப்பு இலக்கு அவர் நம்பியதை விட குறைவான வெற்றியையே தந்தது என்பதை ஒப்புக் கொண்டார்.[8][9][10] ஆகையால், பணவியல் முடிவுகள் இன்று இது போன்ற விரிவான காரணி வீச்சுக்களை உள்ளடக்கியுள்ளன:
- குறுகிய கால வட்டி விகிதங்கள்,
- நீண்ட கால வட்டி விகிதங்கள்,
- பொருளாதாரம் மூலம் பணத்தின் விசை,
- நாணய பரிமாற்று விகிதங்கள்,
- கடன் தகுதி,
- கடன் பத்திரங்கள் மற்றும் பங்குகள் (நிறுவன உரிமை மற்றும் கடன்),
- அரசு எதிராய் தனியார் துறை செலவு/சேமிப்புகள்,
- பேரளவு பன்னாட்டு மூலதனப் பாய்ச்சல்,
- நிதி பங்கு வருவாய் மாற்றுக்கள், நிதிப் பண்டமாற்று, எதிர்கால ஒப்பந்தங்கள், முதலியவை.
சிறிய ஆனால் உரக்கவும் வெளிப்படையாகவும் பேசுகிற மக்கள் தங்க பரிமாற்று அமைபிற்குத் திரும்புதலுக்காக வாதிடுகின்றனர் (டாலரின் ஈட்டு மதிப்பு நாணயத் தகுதி மற்றும் மத்திய வங்கியின் நீக்கத்தையும் கூட). அவர்களின் வாதம் அடிப்படையாக பணவியல் கொள்கை இடர் நிறைந்தது, இத்தகைய இடர்கள் பணவியல் கொள்கை தோல்வியடைகையில் மக்கள் திரளுக்கு கடுமை வாய்ந்த தீங்கை விளைவாக்கும் என்பதாகும். பிறர் நம்முடைய தற்போதைய பணவியல் கொள்கையில் மற்றொரு பிரச்சினையைக் காண்கின்றனர். அவர்களுக்கான பிரச்சினை நமது பணம் அதன் மதிப்பை விவரிக்க பௌதீக ரீதியில் ஏதுமில்லை என்பதல்ல. ஆனால், அப்பணத்தின் பகுக்கப்பட்ட இருப்பு, கடனாக அளிக்கப்படுவதை விட பெறுபவர்களுக்கு பொறுப்பாக அளிக்கப்படுவது சமூகத்தின் ஒரு சிறிய பாகத்தைத் தவிர (அனைத்து அரசுகளும் உட்பட) நிரந்தரமாய் கடனில் இருக்கும்படி விளைவிக்கிறது.
உண்மையில், பல பொருளியல் நிபுணர்கள் தங்க பரிமாற்ற அமைப்பிற்கு திரும்புவதற்கு இணங்கவில்லை. அவர்கள் அவ்வாறு செய்வது பண அளிப்பை கட்டுப்படுத்தும், மேலும் 100 ஆண்டுகளாக பணவியல் கொள்கையில் ஏற்படுத்தப்பட்ட முன்னேற்றத்தை தூக்கி வீசும் என வாதிடுகின்றனர். சில நேரங்களில் சிக்கலான நிதி பரிமாற்றங்கள் பெரிய வணிகங்களை எளிதாக்குவது (குறிப்பாக சர்வதேச வணிகம்) மற்றும் பாதுகாப்பாக்குவது முடியாது என்றில்லாவிட்டாலும் அதிகக் கடினமானதாகும். மேலும், சிக்கலை கண்காணிக்கும் மற்றும் பயன்படுத்தும் சிறப்புப் பெற்ற பல மனிதர்கள்/நிறுவனங்களுக்கு இடமாற்றுவதும், எந்தவொரு நிதிச் சிக்கலையும் அறியப்பட்ட டாலர் தொகையாக மாற்றுவதன் மூலம் வணிகத்தை தொடர்புள்ள ஒவ்வொருவருக்கும் கணிக்கக்கூடியதாகவும் இலாபகரமானதாகவும் செய்யும்.
மத்திய வங்கியில் பொதுப்போக்குகள்
[தொகு]மத்திய வங்கியானது வட்டி விகிதங்களை பண அடிப்படையை நீட்டிப்பது அல்லது சுருக்குவதன் மூலம் பாதிக்கச் செய்கிறது. அதில் புழக்கத்திலிருக்கும் நாணயம் மற்றும் மத்திய வங்கியிலிருக்கும் வங்கியின் வைப்புத் தொகை மீதான இருப்பையும் கொண்டிருக்கிறது. மத்திய வங்கியானது பண அடிப்படையைப் பாதிக்கச் செய்ய முதன்மையான வழியாக வெளிச் சந்தை இயக்கங்கள் அல்லது அரசின் மறைமுகமான கடன் பத்திரங்கள் அல்லது இருப்பு விகித தேவைகளை மாற்றுவதன் மூலம் ஆக்கும். மத்திய வங்கி வட்டி விகிதங்களை குறைக்க விரும்பினால் அரசின் கடனை வாங்குகிறது, அதன் மூலம் புழக்கத்திலுள்ள பணத்தின் அளவில் அதிகரிப்பையோ அல்லது வங்கியின் வைப்பு இருப்பு கணக்கில் வரவையோ வைக்கிறது. மாற்றாக, அது தள்ளுபடிகள் அல்லது மிகைப்பற்றுகள் மீது வட்டி குறைப்பினைச் செய்யலாம் (மத்திய வங்கியால் குறிப்பிடப்பட்ட பொருத்தமான காப்புறுதியுடன் கூடிய, வங்கிகளுக்கு வழங்கப்பட்டக் கடன்கள்). அது போன்ற பரிமாற்றங்களில் வட்டி விகிதம் போதுமான அளவு குறைவாக இருப்பின் வணிக வங்கிகள் மத்திய வங்கியிடமிருந்து இருப்பு வைப்பினை சந்திக்க கடன் பெறலாம். மேலும் அவர்களின் இருப்பு வைப்பு ஏட்டினை விரிவாக்க கூடுதல் நிதியைப் பயன்படுத்தலாம், பொருளாதாரத்தில் கிடைத்து வரும் கடன் அளவை அதிகரிக்கலாம். இருப்பு வைப்பு தேவைகளை குறைப்பதும் இதே போன்ற விளைவைத் தரும். வங்கிகளுக்குகான நிதிகளை விடுவித்து கடன்களை அதிகரிக்கவோ அல்லது இதர இலாபகரமான சொத்துக்களை வாங்கவோ செய்கிறது.
ஒரு மத்திய வங்கியானது உண்மையான தனித்த பணவியல் கொள்கையை எப்போது நிலையற்ற மாற்று விகிதம் உள்ளதோ அப்போதே இயக்க இயலும்.[11] மாற்று விகிதம் எவ்வகையிலோ நிலைநிறுத்தப்பட்டது அல்லது நிர்வகிக்கப்பட்டதெனில், மத்திய வங்கி அந்நிய செலாவணியை வாங்கவோ அல்லது விற்கவோ செய்ய வேண்டும். இத்தகைய அந்நியச் செலாவணி பரிமாற்றங்கள் பணவியல் அடிப்படையில் ஒத்ததொரு தாக்கத்தினை வெளிச் சந்தை வாங்குதல்கள் மற்றும் அரசு கடன் விற்பனையில் ஏற்படுத்தும்; மத்திய வங்கி அந்நிய செலாவணியை வாங்கும் எனில், பணவியல் அடிப்படை விரிவடையும், மற்றும் எதிரெதிர் நிலைகளில் இருக்கும். ஆனாலும் தூய நிலையற்ற மாற்று விகித விஷயத்திலும் கூட, மத்திய வங்கிகள் மற்றும் பணவியல் ஆணையத்தினர் சிறப்பாக "காற்றிற்கெதிராக நிற்பது" போன்று முதலீடு அங்குமிங்கும் அலையும் உலகில் செயல்பட முடியும்.
அதற்கிணங்க, மாற்று விகித மேலாண்மை உள்ளூர் பணவியல் நிலவரங்களைப் பாதிக்கச் செய்யும். அதன் பணவியல் கொள்கை இலக்கை பராமரிக்கும் பொருட்டு, மத்திய வங்கி தூய்மையாக்க வேண்டும் அல்லது அந்நிய பரிமாற்ற இயக்கங்களை ஈடு செய்ய வேண்டும். எடுத்துக் காட்டாக, ஒரு மத்திய வங்கி அந்நிய செலாவணியை வாங்குமெனில் (மாற்று விகித மதிப்பேற்றத்தை எதிர்கொள்ள) அடிப்படைப் பண அளவு உயரும். ஆகையால், அந்த உயர்வை தூய்மையாக்க, மத்திய வங்கி அரசு கடனையும் இன்றியமையாதபடி அதே தொகையளவிற்கு பணவியல் அடிப்படையை சுருக்குவதற்காக விற்க வேண்டும். இது அந்நிய செலாவணி பரிமாற்ற சந்தைகளில் பணவியல் கொள்கையின் சிக்கலான நடவடிக்கைகள் மத்திய வங்கிக்கு உள்ளூர் பணவியல் கொள்கையின் கட்டுப்பாட்டினை, அது மாற்று விகிதங்களையும் நிர்வகித்து வருகிற போது இழக்கச் செய்யலாம்.
1980களில், பல பொருளியலாளர்கள் ஒரு நாட்டின் மத்திய வங்கியானது மற்ற அரசு நிர்வாகத்திலிருந்து தனித்து இருக்கச் செய்வது அதிகபட்ச பணவியல் கொள்கையை உறுதிசெய்ய சிறந்த வழியாகும் என நம்பத் துவங்கினர். மேலும் அத்தனைய தனித்து செயல்படாத் தன்மையுடைய மத்திய வங்கிகள் அதனைப் பெறத் துவங்கின. இது அரசியல் இலக்குகளை விளைவிக்கும்படி திறமையாகக் கையாளப்பட்ட பணவியல் கொள்கைகளின் செயற்பாடுகளைத் தவிர்க்கச் செய்வதற்காகவே. அது தற்போதைய அரசினை மறு தேர்வு செய்வது போன்றதாகும். சுதந்திரச் செயல்பாடு என்பது குழு உறுப்பினர்கள் பணவியல் கொள்கையை நடத்திச் செல்பவர்கள் நிலைத்த, நீண்ட பதவி காலவரையறைகளைக் கொண்டிருப்பார்கள் என்று வழமையாகப் பொருள்படும். தெளிவாக, இது ஏதோ சிறிதளவு வரையறுக்கப்பட்ட தனித்தன்மையாகும்.
1990களில், மத்திய வங்கிகள் பணவியல் கொள்கையின் வழிமுறைகள் இல்லையென்றாலும் வெளிப்படையான முறையான விளைவுகளைத் தரக்கூடிய பொது விலையுயர்வு குறிக்கோள்களை ஏற்றுக் கொள்ளத் துவங்கின. வேறு வார்த்தைகளில் கூறினால், ஒரு மத்திய வங்கி ஒரு ஆண்டிற்கு 2% விலையுயர்வு இலக்கை வைத்திருக்கலாம், மேலும் விலையுயர்வு 5 சதவீதமாக மாறினால், அதன் பிறகு மத்திய வங்கி வழமையாக ஒரு விளக்கத்தைச் சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.
பாங்க் ஆஃப் இங்கிலாந்து இத்தகைய இரு போக்குகளையும் எடுத்துக் காட்டுகிறது. அது 1998 ஆம் ஆண்டு பாங்க் ஆஃப் இங்கிலாந்து சட்டம் மூலம் அரசிடமிருந்து தனித்து வந்து ஒரு விலையுயர்வு இலக்கான 2.5% RPI ஐயை ஏற்றது (தற்போது 2% CPI).
பணவியல் கொள்கை வணிகச் சுழற்சியை எளிதாக்குமா இல்லையா என்பதில் இரண்டில் எதுவாயினும் விவாதம் தடையின்றிச் செயல்படுகிறது. கீனீசிய பொருளாதாரத்தின் ஓர் மைய ஊகமானது மத்திய வங்கி மொத்தத் தேவையைக் குறுகிய காலத்தில் தூண்டலாம். ஏனெனில் பொருளாதாரத்தில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான விலைகள் குறுகிய காலத்திற்கு நிலைத்தவையாகும். நிறுவனங்கள் பொருட்களையும் சேவைகளையும் தேவைகேற்றபடி உற்பத்தி செய்யும் (நீண்ட காலத்தில், இருப்பினும், பணம் நடுநிலையானது, நவீன- பழமைவாத மாதிரிகளைப் போல). ஆஸ்திரிய பொருளியல் பள்ளியும் உள்ளது, அது பிரெடெரிக் வான் ஹயேக் மற்றும் லுட்விக் வான் மைஸ்செஸ் ஆகியோரின் வாதங்களையும் உள்ளடக்கியது. ஆனால் இவ்விஷயத்தில் பெரும்பாலான பொருளாதார நிபுணர்கள் ஒன்று கீனீசியன் அல்லது நவீன-பழமைவாதிகள் முகாம்களிலோ இடம் பெறுகின்றனர்.
வளரும் நாடுகள்
[தொகு]வளரும் நாடுகளுக்கு பலன் தரக்கூடிய இயக்கமுள்ள பணவியல் கொள்கையை நிறுவுவதில் பிரச்சினைகள் இருக்கலாம். முதன்மையான கடினப்பாடு எதுவெனில் சில வளரும் நாடுகள் அரசு கடனில் ஆழமான சந்தையைக் கொண்டுள்ளன. இவ்விஷயம் பணவியல் அடிப்படையை வேகமாக விரிவாக்கி விலையுயர்வு வரியை விதிக்க பணத் தேவை மற்றும் நிதி அழுத்தங்களை முன் கணிப்புச் செய்வதன் கடினங்களால் மேலும் சிக்கலாக்கப்படுகிறது. பொதுவில், பணவியல் கொள்கையை நிர்வாகம் செய்வதில் பல வளரும் நாடுகளிலுள்ள மத்திய வங்கிகள் மோசமான சாதனைகளைக் கொண்டுள்ளன. இது பன்முறை நிகழ்வது ஏனெனில் வளரும் நாடுகளிலுள்ள பணவியல் ஆணையம் அரசிலிருந்து தனித்ததல்ல, ஆகையால் நல்லப் பணவியல் கொள்கை அரசின் அரசியல் ஆர்வங்களுக்கு பின்புறம் செல்கிறது அல்லது பணவியலற்ற குறிக்கோள்களை பின்பற்றிச் செல்லப் பயன்படுகிறது. இதற்கும் பிற காரணங்களுக்கும், வளரும் நாடுகள் அவை நம்பத்தகுந்த பணவியல் கொள்கையை நிலைநிறுத்த விரும்புபவை ஒரு நாணய வாரியத்தையோ அல்லது டாலர்மயமாக்கலையோ ஏற்கின்றன. அத்தகைய பணவியல் நிறுவனங்களின் வடிவங்கள் தலையீடுகளிலிருந்து அரசின் கைகளை கட்டாயமாகக் கட்டும். அத்தகைய கொள்கைகள் ஆதார நாட்டின் பணவியல் கொள்கையை இறக்குமதிச் செய்யலாம் எனவும் நம்பப்படுகிறது.
சமீப கால நிதிச் சந்தைகளை தராளமய மற்றும் சீர்திருத்தும் முயற்சிகள் (குறிப்பாக நைஜீரியாவிலும் பிற இடங்களிலும் வங்கிகளுக்கான மறு முதலீடுகள் மற்றும் இதர நிதி நிறுவனங்களை) படிப்படியாகக் சம்பந்தப்பட்ட மத்திய வங்கிகளின் பணவியல் கொள்கை பணிச்சட்டங்களை அமலாக்கத் தேவையான கட்டுப்பாடின்மையைக் கொடுக்கின்றன.
பணவியல் கொள்கை வகைகள்
[தொகு]செயல்முறையில், அனைத்து வகையான பணவியல் கொள்கைகளும் புழக்கத்திலுள்ள அடித்தள நாணய (M0)த்தின் மாற்றியமைப்பை உள்ளடக்கியுள்ளன. இந்த அடித்தள நாணயத்தின் நிதித் தன்மையை மாற்றும் பற்று மற்றும் கடன் பத்திரங்களின் வெளிச் சந்தை விற்பனைகள் மற்றும் வாங்குதல்கள் (அரசு-வெளியீடு) மூலமான வழிமுறை வெளிச் சந்தை இயக்கங்கள் என அழைக்கப்படுகின்றன.
பணவியல் ஆணையத்தின் மூலமான நிலையான சந்தை பரிமாற்றங்கள் நாணய அளிப்பை மாற்றியமைக்கிறது. மேலும் இது குறுகியக் கால வட்டி விகிதங்கள் மற்றும் மாற்று விகிதங்கள் போன்ற இதர சந்தை மாறிகளைப் பாதிக்கிறது.
பல்வேறு வகையிலான பணவியல் கொள்கை வேறுபாடுகள் முதன்மையாகக் பணவியல் ஆணையத்தால் அவர்களின் குறிக்கோள்களைச் சாதிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் செயல்பாடுகளின் தொகுப்பு மற்றும் இலக்கு மாறிகளில் இடம் பெறுகிறது.
| பணவியல் கொள்கை | இலக்குச் சந்தை மாறி: | நீண்ட காலக் குறிக்கோள்: |
|---|---|---|
| விலையுயர்வு இலக்கு | குறுகிய நேரக் கடன் மீதான வட்டி விகிதம் | ஒரு கொடுக்கப்பட்ட CPI மாற்று விகிதம் |
| விலை மட்ட இலக்கு | குறுகிய நேரக் கடன் மீதான வட்டி விகிதம் | ஒரு குறிப்பான CPI எண் |
| பணவியல் மொத்தங்கள் | பண அளிப்பில் வளர்ச்சி | ஒரு கொடுக்கப்பட்ட CPI மாற்று விகிதம் |
| நிலையான பரிமாற்று விகிதம் | நாணயத்தின் இட விலை | நாணயத்தின் இட விலை |
| தங்கத் தர நிலை | தங்கத்தின் இட விலை | தங்க விலையால் குறை விலையேற்ற அளவு |
| கலப்புக் கொள்கை | வழமையான வட்டி விகிதங்கள் | வழமையான வேலையின்மை CPI மாற்றம் |
பலவகையான கொள்கைகள் மாற்று விகித ஆட்சிமுறைகளுக்கு இணையாக பணவியல் ஆட்சிமுறைகள் என்றழைக்கப்படுகின்றன. ஒரு நிலைத்த மாற்று விகிதம் ஒரு மாற்று விகித ஆட்சிமுறையுமாகும். தங்க பரிமாற்று அமைப்பு இதர நாடுகளின் தங்க பரிமாற்று நாணயங்களை நோக்கி நிலைத்த ஆட்சிமுறையின் தொடர்புடையதை விளைவிக்கும். ஒரு நிலையற்ற ஆட்சிமுறை அம்முறையற்றவைகளை நோக்கியதாகும். விலையுயர்வை இலக்காகக் கொண்டால், விலை மட்டம் அல்லது இதர பணவியல் மொத்தங்கள் நிலையற்ற பரிமாற்ற விகிதங்களைக் குறிக்கின்றன. இல்லாவிடில் தொடர்புடைய அந்நிய நாணயங்களின் அதே துல்லியமான மாறிகளை நிர்வாகங்கள் பின் தொடர்கின்றன(ஒத்திசைவான நுகர்வோர் விலைக் குறியீட்டு எண் போன்றவை).
விலையுயர்வு இலக்கு
[தொகு]இக் கொள்கை அணுகுமுறையின் கீழ் விலையுயர்வை நுகர்வோர் விலை குறியீட்டு எண் போன்ற ஓர் குறிப்பிட்ட வரையறையின் கீழ் விரும்பத்தக்க எல்லைக்குள் இலக்காக்குகிறது.
விலையுயர்வு இலக்கானது குறிப்பிட்ட கால அளவுகளின் மூலம் மத்திய வங்கியின் வட்டி விகித இலக்கை சாதிக்கிறது. பயன்படுத்தப்படும் வட்டி விகிதம் பொதுவாக வங்கிகளுக்கிடையிலான விகிதமாகும், வங்கிகள் ஒருவருக்கொருவர் குறுகிய காலத்திற்கு பண புழக்க காரணங்களுக்காக கடன் அளித்துக்கொள்வதாகும். நாட்டினைப் பொறுத்து இந்த குறிப்பிட்ட வட்டி விகிதம் பண விகிதம் அல்லது அதனையொத்தது போன்ற பெயரில் அழைக்கப்படும்.
வெளிச் சந்தைகளைப் பயன்படுத்தி ஓர் குறிப்பிட்ட காலகட்டத்திற்கு வட்டி விகிதம் பராமரிக்கப்படுகிறது. வழமையாக வட்டி விகித இலக்கு நிலையாக வைத்திருக்கப்படும் காலம், மாதங்களுக்கும் வருடங்களுக்கும் இடையில் வேறுபடும். இந்த வட்டி விகித இலக்கு வழக்கமாக ஓர் கொள்கைக் குழுவால் மாதாந்திர அல்லது காலாண்டு அடிப்படையில் மறு பார்வைக்குள்ளாக்கப்படுகிறது.
வட்டி விகித இலக்கிலான மாற்றங்கள் பல சந்தை குறியீடுகளுக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் பொருளாதார போக்குகளை முன் கூட்டியே கணிப்பதற்கான முயற்சியையும் மற்றும் அவ்வாறு சந்தையை வரையறுக்கப்பட்ட விலையுயர்வு இலக்கினை சாதிக்க நோக்கி பின் தொடரப்படுகிறது. ஓர் உதாரணத்திற்கு, ஓர் எளிய வழியாக விலையுயர்வினை இலக்கினைக் கொள்வது டெய்லர் விதி என அழைக்கப்படுவது விலையுயர்விலும் உற்பத்தி இடைவெளியிலும் ஏற்படும் மாற்றங்களுக்கேற்ப பதிலளிக்கும் வகையில் அனுசரிப்பு செய்யப்படுகிறது. இவ்விதி ஸ்டான்ஃபோர்ட் பல்கலைகழகஜான் பி. டெய்லர் என்பவரால் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.[12]
பணவியல் கொள்கையின் விலையுயர்வு இலக்கு அணுகுமுறை முன் மாதிரியாக நியூசிலாந்தில் அமல் செய்யப்பட்டது. அது தற்போது ஆஸ்திரேலியா, கானடா, சிலி, கொலம்பியா, ஐரோப்பியப் பகுதி, நியூசிலாந்து, நார்வே, ஐஸ்லாந்து, பிலிப்பைன்ஸ், போலந்து, [[ஸ்வீடன்/0}, தென் ஆப்பிரிக்கா, துருக்கி, இங்கிலாந்து|ஸ்வீடன்/0}, தென் ஆப்பிரிக்கா, துருக்கி, இங்கிலாந்து]] ஆகிய நாடுகளில் பயன்படுகிறது.
விலை மட்ட இலக்கு
[தொகு]விலை மட்ட இலக்கு விலையுயர்வு இலக்கு போன்றது. நுகர்வோர் விலை குறியீட்டு எண் ஓராண்டு வளர்ச்சியினைத் தவிர தொடர்ச்சியான வருடங்களில் ஈடுசெய்யப்படுகிறது. அதாவது கூடுதல் காலங்களில் மொத்த அளவில் விலை மட்டம் உயர்வதில்லை.
பணவியல் மொத்தங்கள்
[தொகு]1980களில், பல நாடுகள் பண அளிப்பில் நிலையான வளர்ச்சியினை அடிப்படையாகக் கொண்ட அணுகுமுறையைப் பயன்படுத்தின. இந்த அணுகுமுறை பல வேறுபட்ட பண மற்றும் கடன் வகைகளின் ((M0, M1 முதலியவை) திருத்தப்பட்டவற்றில் உள்ளடக்கப்பட்டுள்ளன. அமெரிக்க ஒன்றியத்தில் பணவியல் கொள்கைக்கான இந்த அணுகுமுறை ஆலன் கிரீன்ஸ்பான் மத்திய வங்கியின் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டப்பின் முடிவுற்றது.
இந்த அணுகுமுறை சில நேரங்களில் பணவியல் என்றழைக்கப்படுகிறது.
அதே சமயம் பெரும்பாலான பணவியல் கொள்கைகள் ஒரு வடிவ அல்லது மற்றொன்றின் மீதான விலை சமிக்ஞையாக கவனம் குவிப்பது இருக்கையில், இந்த அணுகுமுறை பணவியல் அளவுகளின் மீது கவனம் குவிக்கிறது.
நிலைத்த மாற்று விகிதம்
[தொகு]இந்தக் கொள்கை ஒரு அந்நிய நாணயத்துடன் ஒரு நிலைத்த மாற்று விகிதத்தினை பராமரிக்கும் அடிப்படையிலுள்ளது. நிலைத்த மாற்று விகிதங்களில் வேறுபட்ட தரங்கள் உள்ளன, அவற்றை ஆதார தேசத்தினுடைய நிலைத்த மாற்று விகிதம் எவ்வாறு இறுக்கமுடையது சம்பந்தமாக வரிசைப்படுத்தப்பட முடியும்.
ஈடு அளிக்கப்படாத நிலைத்த விகிதங்களின் கீழ், உள்ளூர் அரசோ அல்லது பணவியல் ஆணையமோ ஒரு நிலைத்த மாற்று விகிதத்தை அறிவிக்கிறது ஆனால் விகிதத்தினை பராமரிக்க நாணயத்தை வாங்குதல் அல்லது விற்பனையைச் செயல்படுத்துவதில்லை. மாற்றாக, விகிதமானது மாற்றத்தக்கதல்லாத வழிமுறைகளின் படி அமலாக்கப்படுகிறது (எ.கா. மூலதனக் கட்டுப்பாடுகள், இறக்குமதி/ஏற்றுமதி உரிமங்கள், முதலியவை.) இந்த விஷயத்தில் அங்கொரு கருப்புச் சந்தை மாற்று விகிதமுள்ளது, நாணய வணிகச் சந்தை/அதிகாரபூர்வமற்ற விகிதத்தில் நடைபெறுகிறது.
நிலைத்த-மாற்றக்கூடிய அமைப்பின் கீழ், நாணயம் மத்திய வங்கியாலோ அல்லது பணவியல் ஆணையத்தாலோ தினசரி அடிப்படையில் இலக்கான மாற்று விகிதத்தினை சாதிக்க, வாங்கப்பட்டும் மற்றும் விற்கப்பட்டும் வருகிறது. இந்த இலக்கு விகிதம் நிலைத்த மட்டம் அல்லது நிலைத்த வரிசையிலானது, அதனுள்ளான மாற்று விகிதம் பணவியல் ஆணையம் அந்த வரிசைக்குள்ளேயே மாற்று விகிதத்தை பராமரிக்கத் தேவைக்கேற்ப வாங்குவது அல்லது விற்பதான தலையீட்டினை ஏற்படுத்தும் வரை நிலையற்றிருக்கும். (இவ் விஷயத்தில், நிலைத்த மட்டத்திலான நிலைத்த மாற்று விகிதம் ஒரு சிறப்பான நிகழ்வாக நிலைத்த மாற்று விகித வரிசைகளை பூஜ்யமாக நிலைநிறுத்தப்பட்ட வரிசைகளில் காண இயலும்.)
நாணய வாரியத்தால் பராமரிக்கப்படுகிற நிலைத்த மாற்று விகிதங்களின் அமைப்பின் கீழ் ஒவ்வொரு உள்ளூர் நாணயங்களின் அலகும் அந்நிய நாணயங்களின் அலகின் ஆதரவினை பெற்றிருக்க வேண்டும் (மாற்று விகிதத்தினை சரிப்படுத்தும் விதமாக). இது உள்ளூர் பணவியல் அடிப்படையானது, வலுவான நாணயத்தால் ஆதரிக்கப்படாமல் செயற்கையாக மதிப்பேற்றம் ஆவதில்லை. மேலும் வலுவான (ஆதரவு நாட்டின்) நாணயத்திற்கு ஈடாக உள்ளூர் நாணயத்தை மாற்ற விரும்புவர்கள் உள்ளுர் நாணயங்களின் இடையூறுகளைப் பற்றிய எந்தவொரு கவலைகளையும் நீக்குகிறது.
டாலர்மயமாக்கலின் கீழ், அந்நிய நாணயம் (வழமையாக அமெரிக்க டாலர், ஆகையால் "டாலர்மயமாக்கல்" என்ற வரையறை) உள்ளூர் நாணயத்திற்கு இணையாகவோ அல்லது தனித்தோ பரிமாற்று இடைப்பொருளாக கட்டுப்பாடற்று பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த விளைவு வரச் செய்யலாம். ஏனெனில் உள்ளூர் நாணயத்தின் மீது மக்கள் எல்லா நம்பிக்கைகளையும் இழந்து விட்டனர், அல்லது அது அரசின் கொள்கையாகக் கூட இருக்கலாம் (வழமையாக விலையுயர்வை தடுக்கும் ஆற்றல் மற்றும் நம்பத்தகுந்த பணவியல் கொள்கையை இறக்குமதிச் செய்வது).
இத்தகைய கொள்கைகள் பணவியல் கொள்கைகளை அந்நிய பணவியல் ஆணையத்திடம் அடிக்கடித் துறக்கவோ அல்லது பணவியல் கொள்கை நிலைநிறுத்தப்பட்ட நாட்டில் மாற்று விகிதத்தை பராமரிக்கவோ ஆதரவு நாட்டுப் பணவியல் கொள்கையோடு இணைக்கப்பட வேண்டும். உள்ளூர் பணவியல் கொள்கையின் ஆதரவு நாட்டின் பணவியல் கொள்கையைச் எந்தளவு சாந்துள்ளது என்பது முதலீட்டின் இடப்பெயர்த்தன்மை, வெளிப்படைத்தன்மை, கடன் வழிவகைகள் மற்றும் இதர பொருளியல் காரணிகள் போன்ற காரணிகளைச் சார்ந்ததாகும்.
மேலும் காண்க: நிலைத்த நாணயங்களின் பட்டியல்
தங்க பரிமாற்று அமைப்பு
[தொகு]தங்க பரிமாற்று அமைப்பு என்பது தேசிய நாணயத்தின் விலை/மதிப்பு தங்கக் கட்டிகளின் அலகுகளில் அளவீடு செய்யப்பட்டது மற்றும் அடிப்படை நாணயத்தை இதர நாடுகள் மற்றும் தேசங்களுக்கு தினசரி வாங்கல் மற்றும் விற்றலால் நிலையாக வைக்கப்படுவதாகும். (அதாவது வெளிச் சந்தை இயக்கங்கள், மேலுள்ளதை ஒப்பிடுக). தங்கத்தினை விற்பது பொருளாதார வளர்ச்சிக்கும் நிலைத்த தன்மைக்கும் மிக அவசியமானது.
தங்க பரிமாற்று அமைப்பு "நிலைத்த மாற்று விகித"க் கொள்கையின் சிறப்பு நிகழ்வாக கருதப்படுகிறது. மீண்டும் தங்க விலை சிறப்பு வகை "பொருள் விலை குறியீட்டு எண்" ணாக கருதப்படலாம்.
இன்று இந்த வகை பணவியல் கொள்கை உலகில் எங்கும் பயன்படுத்தப்படவில்லை,[சான்று தேவை] இருந்தாலும் தங்க பரிமாற்று அமைப்பின் ஒரு வடிவம் 1971 ஆம் ஆண்டிற்கு முன் உலகம் முழுதும் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. விவரங்களுக்கு காண்க பிரட்டன் வூட்ஸ் அமைப்பு. அதன் பெரும் நன்மைகள் எளிமை மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மை.
பல்வேறு நாடுகளின் கொள்கை
[தொகு]- ஆஸ்திரேலியா - விலையுயர்வு இலக்கு
- பிரேசில் - விலையுயர்வு இலக்கு
- கானடா - விலையுயர்வு இலக்கு
- சிலி - விலையுயர்வு இலக்கு
- சீனா - பணவியல் இலக்கு மற்றும் ஒரு நாணயக் கூடையை இலக்காக்கின்றன
- ஐரோப்பியப் பகுதி - விலையுயர்வு இலக்கு
- ஹாங் காங் - நாணய வாரியம் (அமெரிக்க டாலரில் நிலைநிறுத்தப்பட்டது)
- இந்தியா - விலையுயர்வு இலக்கு
- நியூசிலாந்து - விலையுயர்வு இலக்கு
- நார்வே - விலையுயர்வு இலக்கு
- சிங்கப்பூர் - மாற்று விகித இலக்கு
- தென் ஆப்பிரிக்கா - விலையுயர்வு இலக்கு
- ஸ்விட்சர்லாந்து - விலையுயர்வு இலக்கு[13]
- துருக்கி - விலையுயர்வு இலக்கு
- இங்கிலாந்து[14] - விலையுயர்வு இலக்கு, 'உற்பத்தி மற்றும் வேலைவாய்ப்பு' உடனான இரண்டாம் நிலை இலக்குகளோடு.
- அமெரிக்கா[15] - கலப்புக் கொள்கை (மேலும் 1980 களிலிருந்து இது "டெய்லர் விதியால்" நன்கு பொருந்தியுள்ளது/விவரிக்கப்பட்டுள்ளது அது காட்டுவது மத்திய நிதி விகிதங்கள் விலையுயர்வு மற்றும் உற்பத்தி அதிர்ச்சிகளுக்கு பதிலளிக்கிறது)
- மேலும் தகவல்களுக்கு: Monetary policy of the USA
பணவியல் கொள்கை செயல் வழிகள்
[தொகு]பணவியல் அடித்தளம்
[தொகு]பணவியல் கொள்கையானது பணவியல் அடித்தளத்தின் அளவை மாற்றுவதன் மூலம் அமல்படுத்தப்பட முடியும். இது நேரடியாக பொருளாதாரத்தின் புழக்கத்திலுள்ள மொத்த பணத் தொகையினை மாற்றுகிறது. ஒரு மத்திய வங்கியானது வெளிச் சந்தை இயக்கங்களை பணவியல் அடித்தளத்தை மாற்ற பயன்படுத்த முடியும். மத்திய வங்கி ஆதார நாணயத்திற்கிணையாகப் பங்குப் பத்திரங்களை வாங்கி/விற்கும். மத்திய வங்கி எப்போது இந்த ஆதார நாணய பெறுதலை விநியோகிக்கிறதோ/சேகரிக்கிறதோ, அது பொருளாதாரத்திலுள்ள நாணய அளவைக் நெகிழ்த்துகிறது, ஆகையால் பணவியல் அடித்தளத்தை நெகிழ்த்துகிறது.
இருப்பு வைப்புத் தேவைகள்
[தொகு]பணவியல் ஆணையம் வங்கிகள் மீதான ஒழுங்குக் கட்டுப்பாட்டினைச் செய்ய முயற்சிக்கிறது. பணவியல் கொள்கையானது மத்திய வங்கியுடன் வங்கிகள் கண்டிப்பாக வைத்திருக்க வேண்டிய இருப்புத் தொகையாக மொத்த சொத்துக்களின் அளவொத்ததை மாற்றுவதன் மூலம் அமல்படுத்தப்படலாம். வங்கிகள் உடனடி பணமெடுப்புக்கு சிறிதளவிலான பகுதி சொத்துக்களை மட்டுமே பணமாக வைத்து பராமரிப்பர். மீதமுள்ளவை எளிதில் பணமாக மாற்ற இயலாத அடமானங்கள் மற்றும் கடன்களாக முதலீடு செய்யப்படுகின்றன. பணமாக வைக்கத்தக்க மொத்த சொத்துக்களின் பங்கினை மாற்றுவதன் மூலம், அமெரிக்க மைய வங்கி கடன் அளிக்கக்கூடிய நிதிகளின் எளிதாகக் கிடைக்கக் கூடிய தன்மையை மாற்றுகின்றன. இது பண அளிப்பில் ஓர் மாற்றமாக செயல்படுகிறது. மத்திய வங்கிகள் வழமையாக வைப்புத் தேவைகளை மாற்றுவதில்லை ஏனெனில் அது கடன் பெருக்கியால் பண அளிப்பில் மிகுந்த நிலையற்ற மாற்றங்களை உருவாக்குகின்றன.
தள்ளுபடி சாளர கடனளிப்பு
[தொகு]பல மத்திய வங்கிகள் அல்லது நிதி அமைச்சகங்கள் அவர்களது நாட்டினுள் அமைந்துள்ள நிதி நிறுவனங்களுக்கு கடனளிக்கும் அதிகாரத்தை வைத்துள்ளன. தற்போதைய கடன்கள் அல்லது புதிய கடன்களின் நீட்டிப்பு மீதான பெறுதலுக்காக பணவியல் ஆணையம் நேரடியாக பண அளிப்பின் அளவினை மாற்றலாம்.
வட்டி விகிதங்கள்
[தொகு]வழக்கமான வட்டி விகிதங்களை அதிகரிப்பால் மறைமுகமாக பண அளிப்பில் சுருக்கத்தை சாதிக்க இயலும். பணவியல் ஆணையர்கள் பல்வேறு நாடுகளில் பொருளாதார-பரப்பிற்கான வட்டி விகிதங்ளுக்கு பல்வேறு அளவிலான கட்டுப்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளன. அமெரிக்க ஒன்றியத்தில், மத்திய வங்கி தள்ளுபடி விகிதங்களை அமைக்க முடியும், அதே போல வெளிச் சந்தை இயக்கங்களால் விரும்பத்தக்க மத்திய நிதி விகிதத்தை சாதிக்கும். இந்த விகிதம் இதர சந்தை வட்டி விகிதங்களில் கணிசமான தாக்கத்தை வைத்துள்ளது. ஆனால் பொருத்தமான உறவுமுறை அங்கில்லை. அமெரிக்க ஒன்றியத்தில், வெளிச் சந்தை இயக்கங்கள் பத்திர சந்தையின் மொத்த கொள்ளளவில் சிறிய பாகத்தினை சம்பந்தமுடையாதாயிருக்கிறது. ஒரு நாடானது தனித்த இலக்குகளை பணவியல் அடித்தளம் மற்றும் வட்டி விகிதம் ஆகிய இரண்டிற்கும் அமைக்க இயலாது. ஏனெனில் அவை இரண்டும் ஒரே செயற்பாட்டினால் மாற்றியமைக்கப்படுபவை; அது வெளிச் சந்தை இயக்கங்கள் ஆகும். ஒரு நாடு எந்தவொன்றினையாவது கட்டுப்படுத்த கட்டாயம் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.
பிற நாடுகளில், பணவியல் ஆணையம் கடன்கள், சேமிப்பு கணக்குகள் அல்லது இதர நிதி சொத்துக்கள் மீதான குறிப்பிட்ட வட்டி விகிதங்களைக் கட்டளையிட முடியலாம். அதன் கட்டுபாட்டின் கீழுள்ள வட்டி விகிதத்தை (விகிதங்களை) உயர்த்துவதன் மூலம், பணவியல் ஆணையம் பண அளிப்பை சுருக்க இயலும், ஏனெனில் உயர் வட்டி விகிதங்கள் சேமிப்பை ஊக்குவித்தும் கடன்களை ஊக்குவிக்காமலும் உள்ளன. பண அளிப்பின் அளவை இவ்விரு தாக்கங்களும் குறைக்கின்றன.
நாணய வாரியம்
[தொகு]ஒரு நாணய வாரியமானது ஓர் ஆதார தேசத்துடன் ஒரு நாட்டின் பணவியல் அடித்தளத்தை நிலைநிறுத்தும் பணவியல் ஏற்படாகும். அது போன்றே, இது கட்டாயமாக வலுவான நிலைத்த மாற்று விகிதமாக இயக்கப்படுகிறது. ஆதார நாட்டின் நிலைத்த விகிதத்துடனான அந்நிய நாணயத்துடன் புழக்கத்திலுள்ள உள்ளூர் நாணயம் ஆதரிக்கப்படுகிறது. ஆகையால், உள்ளூர் பணவியல் அடித்தளத்தை வளர்க்க நாணய வாரியத்திடம் இணையான தொகைக்கு அந்நிய நாணயத்தை வைப்பில் வைத்திருக்க வேண்டும். இது உள்ளூர் பணவியல் ஆணையம் பணவீக்கங் கொள்ளச் செய்யவோ அல்லது பிற நோக்கங்களை பின்பற்றவோ இயலக்கூடியவற்றை வரையறுக்கிறது. நாணய வாரியத்தின் பின்னணியிலுள்ள முதன்மையான கொள்கையளவிலான தேற்ற விளக்கங்கள் மூன்று காரணிகளைக் கொண்டது:
- ஆதார நாட்டின் பணவியல் நம்பகத்தன்மையை இறக்குமதிச் செய்ய;
- ஆதார நாட்டுடன் நிலைத்த மாற்று விகிதத்தை பராமரிக்க;
- மாற்று விகிதத்துடன் நம்பகத்தன்மையை நிறுவ (நாணய வாரியத்தின் ஏற்பாடு டாலர்மயமாக்கலுக்கு வெளியே நிலைத்த மாற்று விகிதங்களின் வலுவான வடிவமாகும்).
கோட்பாட்டின் படி, ஒரு நாடு உள்ளூர் நாணயத்தை ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட நாணயங்களோடு நிலை நிறுத்துவது நடக்கக் கூடியதே, என்றாலும், அனுபவத்தில் இது எப்போதும் நடைபெற்றதில்லை (மேலும் அது அதிக அளவில் ஒற்றை-நாணயம் கொண்ட நாணய வாரியத்தை செயல்படுத்துவதை விட சிக்கலானது). ஒரு தங்க பரிமாற்று அமைப்பு நாணய வாரியத்தின் சிறப்பு நிலையாகும் அங்கு ஓர் அந்நிய நாணயத்திற்குப் பதிலாக தேசிய நாணயத்தின் மதிப்பு தங்கத்தின் மதிப்புடன் இணைக்கப்பட்டதாகும்.
கேள்வியிலுள்ள நாணய வாரியம் பின்னாதரவற்ற பணத்தினை வெளியிடுவதில்லை பதிலாக அதன் பாதுகாப்பு பெட்டகத்திலுள்ள அந்நிய நாணயத்தின் மொத்தத் தொகைக்கு இணையான அளவிற்கு மட்டுமே உள்ளூர் நாணயங்களை வெளியிடும். அந்த நாட்டின் அந்நிய வர்த்தக சமநிலைகளின் உபரி மத்திய வங்கியில் வைக்கப்பட்டுள்ள உள்ளூர் வங்கிகளின் உயர் வைப்புத் தொகைகளில் மட்டுமின்றி (துவக்கத்தில்) உள்ளூர் வங்கிகளிலுள்ள ஏற்றுமதி நிறுவனங்களின் உயர் வைப்புத்தொகைகளிலும் (நிகர) பிரதிபலிக்கிறது. உள்ளூர் பண அளிப்பின் வளர்ச்சி மத்திய வங்கியில் வங்கிகளின் கூடுதல் வைப்புக்கள் இரட்டிப்பாகி மத்திய வங்கியின் கைகளில் கூடுதல் வலுவூட்டக்கூடிய அந்நிய பரிமாற்று இருப்புக்களை சமப்படுத்தும். இந்த அமைப்பின் நன்மையானது நாணயத்தின் நிலைத்த தன்மைப் பற்றிய கேள்விகள் பொருந்துவனவாக இருப்பதில்லை. இதன் பாதக அம்சங்களாவன: நாடானது இதர உள்நாட்டு பிரதிப்பயன்களுக்கிணங்க பணவியல் கொள்கையை வகுக்கும் திறனற்றதாகவும், நிலைத்த மாற்று விகிதமானது ஒரு பரந்த அளவில் ஒரு நாட்டின் வர்த்தக வரையரைகளையும் பொருத்துவதானது, அதற்கும் அதன் வர்த்தக கூட்டாளிகளுடனான பொருளாதார வேறுபாடுகளையும் பொருட்படுத்தாதகவுமுள்ளது.
பல்கேரியா போன்று ஹாங்காங் ஒரு நாணய வாரியத்தை இயக்குகிறது. எஸ்டோனியாவும் ஓர் நாணய வாரியத்தை 1992 ஆம் ஆண்டில் டாய்ச்சமார்க்கிற்கு இணையாக நிலை நிறுத்தி நிறுவியது, மேலும் இந்தக் கொள்கை அந்நாட்டின் பின் வந்த பொருளாதார வெற்றியின் முக்கிய ஆதாரமாகக் காணப்பட்டது (காண்க எஸ்டோனியாவின் பொருளாதாரம் விரிவான விவரங்களுக்கு எஸ்டோனியன் நாணய வாரியம்). அர்ஜெண்டினா அதன் நாணய வாரியத்தை ஜனவரி 2002 ஆம் ஆண்டில் கடுமையான பொருளாதார சரிவிற்குப் பிறகு கைவிட்டது. இது உணர்த்திய உண்மை நாணய வாரியங்கள் மீட்க இயலாதவை. ஆகையால் அந்நிய பரிமாற்று வணிகர்களால் ஊக வாணிபத்திற்கான முகாந்திரத்தால் கைவிடப்படலாம். டேய்டன் அமைதி உடன்படிக்கைக்குப் பிறகு 1995 ஆம் ஆண்டில் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஸகோவினா ஓர் நாணய வாரியத்தை டாய்ச்சமார்க்கிற்கு நிலைநிறுத்தி நிறுவின (2002 லிருந்து ஈரோவைப் பதிலாகக் கொண்டது).
நாணய வாரியங்கள் சிறிய, வெளிப்படையான பொருளாதாரங்களுக்கு அவை தனித்த பணவியல் கொள்கை நீடித்திருக்க கடினப்படுவதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளும்போது நன்மைகளை யளிக்கிறது. அவை குறை விலையுயர்விற்கு நம்பகத்தன்மை வாய்ந்த உறுதியளிப்பின் வடிவத்தைக் கூடத் தரலாம்.
மேலும் காண்க
[தொகு]மேற் குறிப்புகள்
[தொகு]- ↑ "Monetary Policy". Federal Reserve Board. January 3, 2006. http://www.federalreserve.gov/policy.htm.
- ↑ பி.எம்.பிரீட்மான் "பணவியல் கொள்கை," இண்டர்நேஷனல் என்சைக்ளோபீடியா ஆஃப் தி சோஷியல் & பிஹேவியோரல் சைன்ஸ்சஸ், 2001, பக்கங்கள். 9976-9984. சுருக்கம். பரணிடப்பட்டது 2008-12-06 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- ↑ ஃபோர்டர், ஜேம்ஸ். ""க்ரெடிபிலிட்டி" இன் கான்ஸ்டக்ஸ்ட்: டூ செண்ட்ரல் பாங்கர்ஸ் அண்ட் இகானமிஸ்ட்ஸ் இண்டெர்பிரெட் தி டெர்ம் டிஃப்பெரெண்ட்லி?" (டிசம்பர் 2004). [1]
- ↑ "Bank of England founded 1694". BBC. March 31, 2006. http://www.bbc.co.uk/history/timelines/britain/stu_eng_bank.shtml.
- ↑ "Federal Reserve Act". Federal Reserve Board. May 14, 2003. http://www.federalreserve.gov/generalinfo/fract/.
- ↑ மில்டன் பிரீட்மான(1960), அ பிரோக்ராம் ஃபார் மானிட்டரி ஸ்டெபிலிட்டி ஃபோர்தாம் யூனிவெர்சிட்டி பிரஸ்.
- ↑ பென் பெர்னான்கே (2006), 'மானிட்டரி அக்ரகேட்ஸ் அண்ட் மானிட்டரி பாலிஸி அட் தி பிடரெல் ரிசர்வ்: அ ஹிஸ்டாரிகல் பெர்ஸ்பெக்டிவ்'.
- ↑ எட்வர்ட் நெல்சன் (2007), 'மில்டன் ப்ரீட்மான் அண்ட் யு.எஸ் மானிட்டரி ஹிஸ்டரி: 1961-2006', பிடரெல் ரிசர்வ் பாங்க் ஆஃப் செயிண்ட். லூயீஸ் ரிவ்யூ 89 (3), பக்கம் 171.
- ↑ "பிளாக்: பேவரிட் பிரீட்மென் கோட்ஸ்". Archived from the original on 2009-05-02. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-01-04.
- ↑ விக்கிகோட்
- ↑ "Exchange Rates". The Library of Economics and Liberty. March 31, 2006. http://www.econlib.org/library/ENC/ExchangeRates.html.
- ↑ அதானாசியோஸ் ஆர்பானிடெஸ் (2008). "டெய்லர் விதிகள்," புதிய பால்கிரேவ் பொருளியல் அகராதி , 2 ஆம் பதிப்பு. தொ. 8, பக்கங்கள். 200-04.சுருக்கம்
- ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2010-12-25. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-01-04.
- ↑ "Monetary Policy Framework". Bank Of England. 2006 இம் மூலத்தில் இருந்து 2010-05-08 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20100508103201/http://www.bankofengland.co.uk/monetarypolicy/framework.htm.
- ↑ "U.S. Monetary Policy: An Introduction". Federal Bank of San Francisco. 2004 இம் மூலத்தில் இருந்து 2010-04-18 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20100418204040/http://www.frbsf.org/publications/federalreserve/monetary/.