உள்ளடக்கத்துக்குச் செல்

கேரளம்

தொடுப்புகளைத் தொகு
கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.
கேரளம்
மாநிலம்
கேரள உப்பங்கழிகள்
அதிரப்பள்ளி அருவி
மூணார்
சடாயு இயற்கை பூங்கா
திருவனந்தபுரம் பத்மநாபசாமி கோயில்
கேரள அரசு தலைமைச் செயலகம்
சீன வலை
மெரைன் டிரைவ், கொச்சி

சின்னம்
அடைபெயர்(கள்): கடவுளின் சொந்த நாடு , இந்தியாவின் மசாலாத் தோட்டம், தேங்காய் நிலம், மரங்களின் நிலம், தென்னிந்தியாவின் நகை [1]
கேரளத்தின் வரைபடம்
கேரளத்தின் வரைபடம்
நாடு இந்தியா
பகுதிதென்னிந்தியா
உருவாக்கம்1 நவம்பர் 1956; 68 ஆண்டுகள் முன்னர் (1956-11-01)
தலைநகரம்
மற்றும் பெரிய நகரம்		திருவனந்தபுரம்
மாவட்டங்கள்
14 மாவட்டங்கள்
அரசு
 • நிர்வாகம்கேரள அரசு
 • ஆளுநர்ஆரிப் முகமது கான்
 • முதலமைச்சர்பிணறாயி விஜயன் (இந்திய பொதுவுடமைக் கட்சி (மார்க்சிஸ்ட்))
 • சட்டப் பேரவைகேரள சட்டமன்றம்
ஓரவை (141 உறுப்பினர்கள்)
 • நாடாளுமன்ற தொகுதிகள்
 • உயர் நீதிமன்றம்கேரள உயர் நீதிமன்றம்
பரப்பளவு
 • மொத்தம்38,863 km2 (15,005 sq mi)
 • பரப்பளவு தரவரிசை21வது
உயர் புள்ளி
(ஆனைமுடி)
2,695 m (8,842 ft)
தாழ் புள்ளி
(குட்டநாடு)
−2.2 m (−7.2 ft)
மக்கள்தொகை
 (2018)[2]
 • மொத்தம்3,46,30,192
 • தரவரிசை13வது
 • அடர்த்தி890/km2 (2,300/sq mi)
GSDP (2020-2021)
[3]
 • மொத்தம்₹9.78இலட்சம் கோடி
 • தனிநபர் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி₹2,81,872 (US$3,500)
மொழி
 • அலுவல் மொழிமலையாளம்[4]
 • கூடுதலான அலுவல் மொழிஆங்கிலம்[5][6]
நேர வலயம்ஒசநே 05:30 (இசீநே)
தொலைபேசி 91
ஐஎசுஓ 3166 குறியீடுIN-KL
வாகனப் பதிவுKL
மனித மேம்பாட்டுச் சுட்டெண்(2019)Increase 0.782[7] (High) · 1வது
படிப்பறிவு (2018)96.2%[8]
பாலின விகிதம் (2011)1084 ♀/1000 ♂[9]
இணையதளம்kerala.gov.in
சின்னங்கள்
சின்னம்கேரள அரசு சின்னம்
மொழி
மலையாளம்[4]
விலங்கு
இந்திய யானை[10]
பறவை
மலை இருவாட்சி[10]
மீன்
முத்துப்புள்ளி மீன்
மலர்
கொன்றை[10]
பழம்
பலாப்பழம்[11]
மரம்
தென்னை [10]
பூச்சி
பாபிலியோ புத்தா[12]

கேரளம் இந்தியாவின் மலபார் கடற்கரையில் அமைந்துள்ள ஒரு மாநிலம் ஆகும்.[13] 1956ஆம் ஆண்டின் மாநில மறுசீரமைப்புச் சட்டத்தின் முறையைப் பின்பற்றி 1 நவம்பர் 1956 அன்று இது உருவாக்கப்பட்டது. கொச்சி, மலபார், தென் கன்னட மாவட்டம் மற்றும் திருவிதாங்கூரின் அப்போதைய பகுதிகளின் மலையாளம் பேசிய பகுதிகளை இணைத்து இது உருவாக்கப்பட்டது.[14][15] இதன் பரப்பளவு 38,863 சதுர கிலோமீட்டர் ஆகும். பரப்பளவின் அடிப்படையில் 21வது மிகப் பெரிய இந்திய மாநிலமாக கேரளம் உள்ளது. இதற்கு வடக்கு மற்றும் வடகிழக்கே கருநாடகமும், கிழக்கு மற்றும் தெற்கே தமிழ்நாடும், மேற்கே இலட்சத்தீவுக் கடலும்[16] எல்லைகளாக உள்ளன. 2011ஆம் ஆண்டு மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பின் படி இம்மாநிலத்தில் 3.3 கோடி மக்கள் வசிக்கின்றனர். மக்கள் தொகையின் அடிப்படையில் 13வது மிகப் பெரிய இந்திய மாநிலமாகக் கேரளம் திகழ்கிறது. இது 14 மாவட்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. இதன் தலைநகரம் திருவனந்தபுரம் ஆகும். கேரளத்தில் மிகப் பரவலாகப் பேசப்படும் மொழியாக மலையாளம் உள்ளது. இம்மாநிலத்தின் அதிகாரப்பூர்வ மொழியும் கூட இது தான்.[17]

கேரளத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்த முதல் முக்கியமான இராச்சியம் சேரர் ஆவர். தூரத் தெற்கிலிருந்த ஆய் நாடு மற்றும் வடக்கே இருந்த புலி நாடு ஆகியவை பொ. ஊ.யின் தொடக்க ஆண்டுகளில் பிற இராச்சியங்களைக் கொண்டிருந்தன. பொ. ஊ. மு. 3,000ஆம் ஆண்டிலிருந்து இப்பகுதியானது ஒரு முக்கியமான மசாலாப் பொருள் ஏற்றுமதியாளராக இருந்துள்ளது.[18] பொ. ஊ. 100 வாக்கில் பிளினி மற்றும் பெரிப்ளசு கையேட்டு நூல்களில் வணிகத்தில் இப்பகுதியின் முக்கியத்துவமானது குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 15ஆம் நூற்றாண்டில் மசாலாப் பொருள் வணிகமானது போத்துக்கீசர்களைக் கேரளத்திற்கு ஈர்த்தது. இந்தியாவின் ஐரோப்பியக் காலனிமயமாக்கத்திற்கு வழி ஏற்படுத்தியது. 20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இந்திய விடுதலை இயக்கத்தின் காலத்தில் இரு முக்கியமான மன்னர் அரசுகள் கேரளத்தில் இருந்தன. அவை திருவிதாங்கூர் மற்றும் கொச்சி ஆகியவையாகும். 1949இல் அவை ஒன்றிணைக்கப்பட்டு திருவாங்கூர் கொச்சி அரசை அமைத்தன. கேரளத்தின் வடக்குப் பகுதியில் உள்ள மலபார் பகுதியானது பிரித்தானிய இந்தியாவின் சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பின் சென்னை மாநிலத்தின் பகுதியாக இது ஆனது. 1956ஆம் ஆண்டின் மாநில மறுசீரமைப்புச் சட்டத்திற்குப் பிறகு சென்னை மாநிலத்தின் மலபார் மாவட்டம் (நீலகிரி மாவட்டத்தின் கூடலூர் வட்டம், இலட்சத்தீவுகள், ஆனைமலை இந்திரா காந்தி வனவிலங்கு உய்வகம் மற்றும் தேசியப் பூங்கா, அனைக்கட்டிக்குக் கிழக்கில் உள்ள அட்டப்பாடி காடு தவிர்த்து), தென் கன்னட மாவட்டத்தில் உள்ள காசர்கோடு வட்டம் (தற்போது காசர்கோடு மாவட்டம்), மற்றும் அப்போதிருந்த அரசான திரு-கொச்சி (கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தின் நான்கு தெற்கு வட்டங்கள் மற்றும் செங்கோட்டை வட்டங்களைத் தவிர்த்து) ஆகியவை இணைக்கப்பட்டு நவீன கால கேரளம் மாநிலமானது உருவாக்கப்பட்டது.[15]

3.44%துடன் இந்தியாவிலேயே மிகக் குறைவான மக்கள் தொகை வளர்ச்சி வீதம்; 2018இல் 0.784 (2015இல் 0.712) என்ற மிக அதிகமான மனித மேம்பாட்டுச் சுட்டெண்; 2018இல் இந்தியாவின் தேசியப் புள்ளியியல் அலுவலகத்தால் நடத்தப்பட்ட கல்வி அறிவு ஆய்வில் 96.2%துடன் மிக அதிக எழுத்தறிவு வீதம்;[8] 77.3 ஆண்டுகளுடன் மிக அதிக சராசரி ஆயுட்காலம்; 1,000 ஆண்களுக்கு 1,084 பெண்கள் என்ற மிக அதிக பாலின விகிதம் ஆகியவற்றைக் கேரளம் கொண்டுள்ளது. நிதி ஆயோக்கின் நீடித்த வளர்ச்சி இலக்குகள் தகவல் முகப்பு மற்றும் இந்திய ரிசர்வ் வங்கியின் இந்தியப் பொருளாதாரம் குறித்த புள்ளி விவரங்களின் கையேடு ஆகியவற்றின் படி இந்தியாவிலேயே வறுமை குறைந்த மாநிலம் கேரளமாகும்.[19][20] 2011ஆம் ஆண்டின் இந்திய மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பின் படி 47.7% நகர்ப்புற மக்கள் தொகையுடன் நாட்டிலேயே இரண்டாவது மிக அதிக நகரமயமாக்கப்பட்ட முக்கிய மாநிலமாகக் கேரளம் உள்ளது.[21] 2019இல் பதிப்பிக்கப்பட்டது நிதி ஆயோக்கின் வருடாந்திர அறிக்கையின் படி வளங்குன்றா வளர்ச்சிக் குறிக்கோள்களை எட் டிய மாநிலங்களில் நாட்டிலேயே கேரளம் முதலிடம் பிடித்தது.[22] இந்தியாவிலேயே மிக அதிக ஊடக வெளிப்பாடு உள்ள மாநிலமாகக் கேரளம் உள்ளது. ஒன்பது மொழிகளில் இங்கு பத்திரிக்கைகள் முதன்மையாக மலையாளத்திலும், சில நேரத்தில் ஆங்கிலத்திலும் பதிப்பிக்கப்படுகின்றன. இம்மாநிலத்தின் மக்களில் பாதிக்கும் மேற்பட்டோர் இந்து சமயத்தைப் பின்பற்றுகின்றனர். இதைத் தொடர்ந்து இசுலாம் மற்றும் கிறித்தவம் ஆகியவை மிகப் பெரிய சமயங்களாக உள்ளன.

2019-20இல் மொத்த மாநில உள் உற்பத்தியில் ₹8.55 டிரில்லியன் (US$110 பில்லியன்) ரூபாய்களுடன் இந்தியாவிலேயே 8வது மிகப் பெரியதாக கேரளத்தின் பொருளாதாரம் திகழ்ந்தது. நிகர மாநில உள் உற்பத்தி தனி நபர் வருமானமானது ₹2,22,000 (US$2,800) ஆக இருந்தது.[3] 2019-20இல் மொத்த பொருட்கள் மற்றும் சேவை உற்பத்தியின் மதிப்புக்கு மூன்றாம் படி நிலைத் துறையானது சுமார் 65%ஐப் பங்களித்தது. அதே நேரத்தில் முதன்மையான துறையான மூலப் பொருட்கள் சார்ந்த துறையானது 8%ஐ மட்டுமே பங்களித்தது.[23] 1970கள் மற்றும் 1980களின் தொடக்கத்தில் வளைகுடா பெருக்க வள காலத்தின் போது வளைகுடா நாடுகளுக்கு இம்மாநிலத்தின் குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான பணியாளர்கள் இடம் பெயர்ந்தனர். அயல்நாட்டில் வாழும் ஒரு பெரும் மலையாளிகளின் சமூகத்திடமிருந்து அனுப்பப்படும் பணங்களைச் சார்ந்து இதன் பொருளாதாரமானது குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு உள்ளது. மிளகு மற்றும் இயற்கை மீள்மத்தின் உற்பத்தியானது மொத்த தேசிய உற்பத்திக்குக் குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்குப் பங்களிக்கிறது. வேளாண் துறையில் தென்னை, தேநீர், காப்பி, முந்திரி மற்றும் மசாலாப் பொருட்கள் முக்கியமானவையாக உள்ளன. இம்மாநிலமானது மேற்கே அரபிக் கடல் மற்றும் கிழக்கே மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் ஆகியவற்றுக்கு இடையில் அமைந்துள்ளது. மாநிலத்தின் கடற்கரையானது 595 கிலோ மீட்டருக்கு நீண்டுள்ளது. மாநிலத்தில் சுமார் 11 இலட்சம் மக்கள் மீன்பிடித் துறையைச் சார்ந்துள்ளனர். இது மாநிலத்தின் வருவாய்க்கு 3% பங்கை அளிக்கிறது. தேசியப் புவியியல் பயணி[24] எனும் பத்திரிகையின் படி உலகின் 10 சொர்க்கங்களில் ஒன்று என்று கேரளம் பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவில் பயணிகள் வருகை புரியும் மிக முக்கியமான இடங்களில் கேரளமும் ஒன்றாகும். தென்னை மரங்களையுடைய மணல் கடற்கரைகள், உப்பங்கழிகள், மலை வாழிடங்கள், ஆயுர்வேத சுற்றுலா மற்றும் வெப்ப வலய பச்சைத் தாவரங்கள் ஆகியவை இதன் முக்கியமான ஈர்ப்புகளாக உள்ளன.

பெயர்க் காரணம்

[தொகு]

கேரளம் என்ற சொல்லானது மௌரியப் பேரரசர் அசோகர் (274–237 பொ. ஊ. மு.) விட்டுச் சென்றிருந்த, நலத் திட்டம் குறித்த கல்வெட்டுகளில் ஒன்றான பொ. ஊ. மு. 3ஆம் நூற்றாண்டுப் பாறைக் கல்வெட்டில் முதன் முதலில் கேரளபுத்தோ (கேரளபுத்திரர், 'சேரர்[களின்] மகன்') என்று பதிவிடப்பட்டுள்ளது.[25] அந்நேரத்தில் செந்தமிழில் இப்பகுதியில் இருந்த மூன்று அரசுகளில் ஒன்று சேரளம் என்று அழைக்கப்பட்டது. சேர மற்றும் கேர ஆகியவை ஒரே சொல்லின் வேறுபட்ட வடிவங்கள் ஆகும்.[26] கேரள மன்னர்களின் மிகப் பழமையான அறியப்பட்ட அரசமரபைக் குறிக்க சேரள் என்ற சொல் பயன்படுகிறது. 'ஏரி'க்கான பழமையான தமிழ் மொழிச் சொல்லிலிருந்து இது தருவிக்கப்பட்டுள்ளது.[27] கேரளம் என்ற சொல்லானது செந்தமிழ் சொல்லான செரிவே-அளம் 'மலைச்சரிவு'[28] அல்லது சேர அளம் 'சேரர்களின் நிலம்' என்பதிலிருந்து உருவாகியிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.

ஒரு நாட்டுப்புறச் சொற்பிறப்பியலானது கேரளத்தை மலையாளச் சொல்லான கேர 'தென்னை மரம்' மற்றும் அளம் 'நிலம்' ஆகியவற்றில் இருந்து தருவிக்கிறது. இவ்வாறாக 'தென்னை மரங்களின் நிலம்'[29] என்று பொருள் படுகிறது. ஏராளமான தென்னை மரங்கள் இருப்பதன் காரணமாக உள்ளூர் மக்களால் இம்மாநிலத்திற்கு வழங்கப்படும் செல்லப் பெயராக இது உள்ளது.[30]

கேரளத்தை சேரபாதம் என்று குறிப்பிட்ட தொடக்க கால சமசுகிருத நூலானது பிந்தைய வேத கால நூலான ஆரண்யகம் ஆகும். இரு இந்து இதிகாசங்களான இராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதத்திலும் கூட கேரளம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.[31] தச்சுடைய கைமாள்களின் இறைப்பணி சார்ந்த அலுவலகத்தை கந்த புராணமானது குறிப்பிடுகிறது. இவர்கள் மாணிக்கம் கேரளர் என்று குறிப்பிடப்படுகின்றனர். கூடல்மாணிக்கம் கோயிலின் தெய்வத்துடன் இது ஒத்த பொருளுடையதாக உள்ளது.[32][33] கிரேக்க-உரோமை வணிக வரைபடமான செங்கடல் செலவு கேரளத்தை சேலோபோத்ரா என்று குறிப்பிடுகிறது.[34]

மலபார்

[தொகு]

கேரளமானது மற்றொரு பெயரில் அயல் நாட்டு வாணிக வட்டங்களில் மலபார் என்று அழைக்கப்பட்டது. இந்தியாவின் தென் மேற்குக் கடற்கரையில் கேரளத்துடன் நிலப்பரப்பில் தொடர்ச்சியாக அமைந்துள்ள துளு நாடு மற்றும் கன்னியாகுமரியைக் குறிப்பிடவும் மலபார் என்ற சொல்லானது பயன்படுத்தப்பட்டது. நவீன மாநிலமான கேரளத்தையும் சேர்த்துக் குறிப்பிட இப்பெயர் பயன்படுத்தப்பட்டது.[35][36] மலபாரின் மக்கள் மலபார்கள் என்று அறியப்பட்டனர். பிரித்தானியக் கிழக்கிந்திய நிறுவனத்தின் வருகை வரை மலபார் என்ற சொல்லானது கேரளத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு பொதுவான பெயராக இருந்தது.[14] பொ. ஊ. 6ஆம் நூற்றாண்டில் கிரேக்க வணிகரான காசுமசு இநதிகோப்லியேஸ்தசுவின் காலம் முதல் அரேபிய மாலுமிகள் கேரளத்தை மலே என்று அழைத்துக் கொண்டிருந்தனர். எனினும், இப்பெயரின் முதல் காரணியானது காசுமசு இநதிகோப்லியேஸ்தசுவால் எழுதப்பட்ட இட அமைப்பியல் என்ற நூலில் ஏற்கனவே ஆதாரமாகக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. இது ஒரு மிளகுச் சந்தையான மலே என்று அழைக்கப்பட்ட இடத்தைக் குறிப்பிடுகிறது. இதுவே தெளிவாக மலபார் ('மலேகளின் நாடு') என்ற சொல்லுக்குத் தன் பெயரைக் கொடுத்தது. திராவிடச் சொல்லான மலை என்ற சொல்லிலிருந்து மலே என்ற பெயர் வந்திருக்கலாம் என்று எண்ணப்படுகிறது.[37][38] இப்பகுதியை மலபார் என்று அழைத்த முதல் அறியப்பட்ட எழுத்தாளர் அல்-பிருனி (பொ. ஊ. 973–1048) ஆவார்.[14] இபின் கோர்தாத்பே மற்றும் அல்-பலதூரி போன்ற எழுத்தாளர்கள் தங்களது நூல்களில் மலபார் துறைமுகங்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.[39] அரேபிய எழுத்தாளர்கள் இப்பகுதியை மலிபார், மனிபார், முலிபார் மற்றும் முனிபார் என்று அழைத்துள்ளனர்.[40] மலபார் என்ற சொல்லானது மலநாடு என்ற சொல்லை நினைவூட்டுகிறது. இதன் பொருள் மலைகளின் நிலம் என்பதாகும். மலபார் மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த வில்லியம் லோகன், மலபார் என்ற சொல்லானது திராவிடச் சொல்லான மலை மற்றும் பாரசீக/அரபு மொழிச் சொல்லான பார் (நாடு/கண்டம்) ஆகியவற்றின் இணைவில் இருந்து தோன்றியது என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.[41]

வரலாறு

[தொகு]
முதன்மைக் கட்டுரை: கேரள வரலாறு

பாரம்பரிய ஆதாரங்கள்

[தொகு]
கேரளோல்பதியுடன் தொடர்புடைய பரசுராமர். ஓவியம் ரவி வர்மா.

சங்க இலக்கிய நூலான புறநானூறின் படி கன்னியாகுமரி மற்றும் இமயமலைக்கு இடைப்பட்ட நிலங்களைச் சேர மன்னன் செங்குட்டுவன் வென்றான்.[42] சமமான எதிரிகள் கிடைக்காததால் கடலுக்குள் தன்னுடைய ஈட்டியை எறிந்து அதைத் தாக்கினான்.[42][43] 17ஆம் நூற்றாண்டு இந்துத் தொன்மவியல் நூலான கேரளோல்பதியின் படி கடலில் இருந்து கேரளாவின் நிலங்களானவை பரசுராமரால் மீட்கப்பட்டன. விஷ்ணுவின் ஆறாவது அவதாரமாக, கோடாரியை ஆயுதமாகக் கொண்ட போர் வீரன்-முனிவராகப் பரசுராமர் குறிப்பிடப்படுகிறார். எனவே, இந்துத் தொன்மவியலில் கேரளம் பரசுராம சேத்திரம் ('பரசுராமரின் நிலம்') என்றும் கூட அழைக்கப்படுகிறது.[44] பரசுராமர் தன்னுடைய ஆயுதமான கோடரியைக் கடலுக்குள் தூக்கி எறிந்தார். கோடரி அடைந்த இடம் வரை நீர் உள் வாங்கியது. பழங்கதை மரபின் படி நிலத்தின் இந்தப் புதிய பகுதியானது கோகர்ணம் முதல் கன்னியாகுமரி வரை விரிவடைந்திருந்தது.[45] கடலில் இருந்து எழுந்த நிலமானது உப்பால் நிரப்பப்பட்டிருந்தது; வாழ்வதற்குத் தகாத இடமாக இருந்தது. எனவே, பரசுராமர் பாம்புகளின் மன்னனாகிய வாசுகியை அழைத்தார். தன்னுடைய புனிதமான விஷத்தை அது துப்பியது. மணலானது செழிப்பான பச்சைப் பசேல் நிலமாக மாறியது. பதில் மரியாதைக்காக வாசுகி மற்றும் அனைத்துப் பாம்புகளும் இந்நிலத்தின் பாதுகாவலர்களாக நியமிக்கப்பட்டனர். பி. டி. சீனிவாச அய்யங்காரின் கோட்பாட்டின் படி, பரசுராமர் பழங்கதையால் சேரன் செங்குட்டுவன் அகத்தூண்டுதல் பெற்று இருக்கலாம். இக்கதையானது தொடக்க கால ஆரியக் குடியிருப்பாளர்களால் கொண்டு வரப்பட்டதாகும்.[46]

கேரளத்துடன் தொடர்புடைய மற்றுமொரு மிக ஆரம்ப புராணக் கதாபாத்திரம் மகாபலி சக்கரவர்த்தியாவான். ஓர் அசுரன் மற்றும் முன் மாதிரியான எளிமையான மன்னன் இவனாவான். இவன் கேரளத்திலிருந்து உலகை ஆண்டான். தேவர்களுக்கு எதிராகப் போரை வென்று, அவர்களை வெளியேறி வாழும் நிலைக்குத் தள்ளினான். விஷ்ணுவிடம் தேவர்கள் முறையிட்டனர். அவர் தன்னுடைய ஐந்தாவது அவதாரமான வாமனராக வந்தார். தேவர்களின் சினத்தைத் தணிப்பதற்காக மகாபலியை பாதாளத்தில் தள்ளினார். ஓணம் பண்டிகையின் போது ஆண்டுக்கு ஒரு முறை மகாபலி கேரளத்திற்குத் திரும்பி வருகிறார் என்று ஒரு நம்பிக்கை உள்ளது.[47] 18 புராணங்களில் மிகப் பழமையானவற்றில் ஒன்றான மச்ச புராணம் மச்சாவதாரத்தின் கதை அமைந்த இடமாக மலாயா மலைகளைப் பயன்படுத்துகின்றது.[48][49] மச்ச அவதாரம் விஷ்ணுவின் முதல் அவதாரமாகும். மனு முதல் மனிதனும், இப்பகுதியின் மன்னனும் ஆவான்.[50][51]

பூவார் பகுதியானது அதன் செல்வத்திற்காக அறியப்பட்ட விவிலிய ஓபிர் பகுதியுடன் அடிக்கடி அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது.[52]

சேரமான் பெருமாள்கள்

[தொகு]
முதன்மைக் கட்டுரை: சேரமான் பெருமாள் தொன்மக்கதைகள்
கோழிக்கோட்டின் சமோரின்களின் வாளின் படம். சேரமான் பெருமாள் தொன்மத்துடன் இது தொடர்புடையதாகும்.

சேரமான் பெருமாள்கள் தொன்மமானது கேரளத்தின் சேரமான் பெருமாள்களுடன் (இலக்கிய ரீதியான பொருள் சேர மன்னர்கள்) தொடர்புடைய நடுக் காலப் பாரம்பரியம் ஆகும்[53]. வரலாற்றின் ஓர் ஆதாரமாக இத்தொன்மத்தின் முறைமையானது ஒரு நேரத்தில் தென்னிந்திய வரலாற்றாளர்கள் மத்தியில் அதிகப் படியான விவாதத்தை ஏற்படுத்தியது.[54] கேரளத்தின் தலைவர்களைக் கொண்ட அரசுகளால் தங்களது ஆட்சியை முறைமை உடையதக்க இத்தொன்மமானது பயன்படுத்தப்பட்டது. நடுக் காலக் கேரளத்தின் முதன்மையான தலைவர்களின் குடும்பங்களில் பெரும்பாலானவை தங்களது பூர்வீகத்தைப் பெருமாள் கொடுத்த தொன்மவியல் பங்களிப்பிற்குத் தடயமாகக் கொண்டிருந்தன.[55][56] தொன்மவியலின் படி, சேரமான் பெருமாளின் மேலாட்சியாளரான ராயர் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளுக்குக் கிழக்கே இருந்த ஒரு நாட்டில் வாழ்ந்தார். கடைசிப் பெருமாளின் ஆட்சியின் போது கேரளத்தின் மீது படையெடுத்தார். படையெடுத்து வந்த படைகளைத் திருப்பி அனுப்பப் பெருமாள் தன்னுடைய தலைவர்களின் படைத்துறைசாராப் படையினரை அழைத்தார். உதயவர்மன் கோலத்திரி, மனிச்சான் மற்றும் ஏறநாட்டின் விக்கிரன் போன்றோர் இதில் அடங்குவர். ஏற நாட்டின் தலைவனான ஏறடியர்கள் சேரமான் பெருமாளிடம் ராயரால் நிறுவப்பட்ட கோட்டையைக் கைப்பற்றுவோம் என்று உறுதி அளித்தனர்[57]. மூன்று நாட்களுக்கு இந்த யுத்தம் நீடித்தது. ராயர் இறுதியாகத் தன்னுடைய கோட்டையைக் காலி செய்தார்.[57] பெருமாளின் துருப்புகளால் கோட்டை கைப்பற்றப்பட்டது. பிறகு கடைசி சேரமான் பெருமாள் கேரளம் அல்லது சேர இராச்சியத்தைத் தன்னுடைய தலைவர்கள் மத்தியில் பிரித்தார். மர்மமாக மறைந்தார். இவரைப் பற்றி எந்த ஒரு தகவலையும் கேரள மக்கள் அதற்குப் பிறகு கேட்கவில்லை.[53][55][56] கோழிக்கோட்டின் சமோரின்கள் என்று பிற்காலத்தில் அறியப்பட்ட நெடியிருப்பின் ஏறடியர்களுக்கு நிலம் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்ட போது எதுவும் வழங்கப்படவில்லை. இவர்களுக்குச் சேரமான் பெருமாளின் வாளானது ("இறக்க, மற்றும் கொல்ல, மற்றும் கைப்பற்றுவதற்கான அனுமதியுடன்") கொடுக்கப்பட்டது.[56][57]

வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலம்

[தொகு]
மறையூரில் புதிய கற்கால மக்களால் எழுப்பப்பட்ட ஒரு கல்திட்டை
எடக்கல் குகைகளின் கற்கால (6,000 பொ. ஊ. மு.) எழுத்துக்கள்

மேற்குக் கடற்கரைத் தாழ் நிலங்கள் மற்றும் நடு நிலத்தின் சமவெளிகள் உள்ளிட்ட கேரளத்தின் ஒரு குறிப்பிடத் தகுந்த பகுதியானது பண்டைய காலங்களில் கடலின் அடியில் இருந்திருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. சங்கனாச்சேரிக்கு அருகிலுள்ள பகுதியில் கடல்வாழ் உயிரினங்களின் புதை படிவங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்வாறாக இக்கோட்பாட்டுக்கு ஆதரவாக உள்ளன.[58] இடுக்கி மாவட்டத்தின் மறையூர் பகுதியில் புதிய கற்காலச் சகாப்தத்தைச் சேர்ந்த கல்திட்டைகள் உள்ளிட்ட வரலாற்றுக்கு முந்தைய தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் கிழக்கு உயர் நிலத்தில் இடுக்கி மாவட்டமானது அமைந்துள்ளது. இப்பகுதி உள்ளூர் அளவில் "முனியரா" என்று அறியப்பட்டது. முனி (முனிவர்) மற்றும் அரா (பெருங் கற்காலச் சமாதி) ஆகிய சொற்களிலிருந்து இது தருவிக்கப்பட்டது.[59] வயநாடு மாவட்டத்தில் உள்ள எடக்கல் குகைகளில் உள்ள பாறை செதுக்குருவங்களானவை பொ. ஊ. மு. 6000ஆம் ஆண்டு காலத்தை ஒட்டிய புதிய கற்காலத்திற்கு காலமிடப்படுகின்றன.[60][61] தொல்லியல் ஆய்வுகளானவை கேரளத்தில் இடைக் கற்காலம், புதிய கற்காலம் மற்றும் பெருங்கற்காலத் தளங்களை அடையாளப்படுத்தியுள்ளன[62]. இந்த ஆய்வுகள் பண்டைக்கால கேரள சமூகத்தின் முன்னேற்றம் மற்றும் அதன் பண்பாட்டை பழைய கற்காலத்தில் இருந்து தொடங்கி இடைக் கற்காலம், புதிய கற்காலம் மற்றும் பெருங்கற்காலம் வரை சுட்டிக் காட்டுகின்றன.[63] இந்தப் பண்பாட்டு உருவாக்கத்திற்கு அயல் நாட்டுப் பண்பாட்டு தொடர்புகள் உதவிகரமாக இருந்துள்ளன;[64] வெண்கலக் காலத்தின் பிற்பகுதி மற்றும் இரும்புக் காலத்தின் தொடக்கப் பகுதியின் போது சிந்துவெளி நாகரிகத்துடன் ஒரு சாத்தியமான வகையிலான உறவு முறையானது இருந்தது என வரலாற்றாளர்கள் பரிந்துரைக்கின்றனர்.[65]

பண்டைக் காலம்

[தொகு]
அப்போதைய வணிக வழிகளைக் காட்டும் பண்டைக்கால பட்டுப் பாதை வரைபடம். மசாலாப் பொருட்கள் வணிகமானது முதன்மையாக நீர்வழிகள் (நீலம்) வழியே நடைபெற்றது.
பொ. ஊ. 1ஆம் நூற்றாண்டின் செங்கடல் செலவில் உள்ள பெயர்கள், வழிகள் மற்றும் அமைவிடங்கள்
புலி நாட்டின் தொடக்க கால வரலாற்று மையமான எழிமலை. இதற்குப் பிறகு கண்ணூர் இராச்சியமானது ஆட்சிக்கு வந்தது.

பொ. ஊ. மு. 3,000இலிருந்து கேரளமானது ஒரு முதன்மையான மசாலாப் பொருள் ஏற்றுமதியாளராக இருந்துள்ளது. சுமேரியப் பதிவுகளின் படி மற்றும் இன்றும் கூட கேரளமானது "மசாலாப் பொருட்களின் தோட்டம்" அல்லது "இந்தியாவின் மசாலாத் தோட்டம்" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.[66][67]:79 கேரளத்தின் மசாலாப் பொருட்களானவை பண்டைக்கால அரேபியர்கள், பாபிலோனியர், அசிரியர்கள் மற்றும் எகிப்தியர்களை மலபார் கடற்கரைக்கு பொ. ஊ. மு. 3ஆம் மற்றும் 2ஆம் ஆயிரமாண்டுகளில் ஈர்த்துள்ளது. இக்காலத்தின் போது போனீசியா கேரளத்துடன் வணிகத்தை நிறுவியது.[68] மசாலாப் பொருட்களை வணிகம் செய்வதற்காக மலபார் கடற்கரைக்குள் நுழைந்த முதல் நபர்கள் அரேபியர்கள் மற்றும் போனீசியர்கள் ஆவர்.[68] கேரளம் மற்றும் பிற கிழக்கு நாடுகளுக்கு முதல் நீண்ட பயணத்தை யெமன், ஓமான், மற்றும் பாரசீக வளைகுடாவின் கடற்கரையில் இருந்த அரேபியர்களே மேற்கொண்டிருக்க வேண்டும்.[68] மத்திய கிழக்கிற்கு கேரளத்திலிருந்து இலவங்கப்பட்டைகளை இவர்கள் கொண்டு வந்திருக்க வேண்டும்.[68] பொ. ஊ. மு. 5ஆம் நூற்றாண்டு கிரேக்க வரலாற்றாளரான எரோடோட்டசு அவருடைய காலத்தில் எகிப்தியர்கள் மற்றும் போனீசியர்களால் இலவங்கப்பட்டை வணிகத் துறையானது ஏக போக உரிமையுடன் நடத்தப்பட்டது என்று பதிவிட்டுள்ளார்.[68]

சேர மன்னன் சேரமான் பெருஞ்சோற்று உதியஞ்சேரலாதன் பெரும்பாலான நவீன கேரளத்தைத் தன்னுடைய தலைநகரான குட்டநாட்டில் இருந்து ஆட்சி செய்தான் என்று சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.[69][70] முசிறித் துறைமுகத்தையும் இவன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தான். ஆனால், அதன் தென்பகுதி முனையானது பாண்டிய இராச்சியத்தில் இருந்தது.[71] இது ஒரு வணிகத் துறைமுகத்தைக் கொண்டிருந்தது. சில நேரங்களில் பண்டைக்கால மேற்குலக ஆதாரங்களில் கொல்லத்தில் உள்ள நீலகண்ட நகரம் (அல்லது நீசிந்தி) இது அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது.[72] திந்திசு சேரர் மற்றும் உரோமைப் பேரரசுக்கு இடையில் ஒரு முதன்மையான வணிக மையமாக இருந்தது.[73] முக்கியத்துவத்தில் முசிறித் துறைமுகத்துக்கு அடுத்த இடத்தில் இருந்தது. குறைவாக அறியப்பட்ட ஆய்சு மற்றும் முசிக இராச்சியங்கள் சேரப் பகுதிகளுக்கு முறையே தெற்கு மற்றும் வடக்கே அமைந்திருந்தன.[74][75] பொ. ஊ. 1ஆம் நூற்றாண்டில் மூத்த பிளினி திந்திசு துறைமுகமானது கெப்ரோபோதோசின் வடமேற்கு எல்லையில் அமைந்திருந்தது என்று குறிப்பிடுகிறார்.[76] திந்திசுவில் துறைமுகத்துக்கு வடக்கே அமைந்திருந்த வடக்கு மலபார் பகுதியானது சங்க காலத்தின் போது எழிமலை இராச்சியத்தால் ஆளப்பட்டது.[14] கிரேக்க-உரோமை நூல்களில் முசிறித் துறைமுகத்தின் வடக்குப் பகுதியில் அமைந்திருந்த திந்திசு துறைமுகமானது கோழிக்கோட்டைச் சுற்றிய பகுதியில் அமைந்திருந்ததாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.[14] இதன் துல்லியமான அமைவிடம் விவாதத்திற்குரியதாக உள்ளது.[14] பொன்னானி, தானூர், பேப்பூர்-சாலியம்-கடலுண்டி-வள்ளிக்குன்னு, மற்றும் கொயிலாண்டி ஆகியவை இதன் அமைவிடமாகப் பரிந்துரைக்கப்படும் இடங்களாகும்.[14]

மேற்கு ஆசியா மற்றும் தெற்கு ஐரோப்பாவைச் சேர்ந்த வணிகர்கள் கேரளத்தில் கடற்கரைக் காவலிடங்கள் மற்றும் குடியிருப்புகளை நிறுவினர்.[77] கேரளத்துடனான இசுரேலியத் (யூத) தொடர்பானது பொ. ஊ. மு. 573இல் தொடங்கியது.[78][79][80] கேரளத்துடன் வணிகத் தொடர்புகளை அரேபியர்களும் கூடக் கொண்டிருந்தனர். பொ. ஊ. மு. நான்காம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் இது தொடங்கியது. கேரளத்திலிருந்து அரேபியர்களால் வாங்கி வரப்பட்ட பொருட்கள் ஏடனில் இருந்த இசுரேலியர்களிடம் (ஈப்ரு யூதர்கள்) விற்கப்பட்டன என்று எரோடோட்டசு (484–413 பொ. ஊ. மு.) குறிப்பிட்டுள்ளார்.[81] 4ஆம் நூற்றாண்டில் நனயா அல்லது தெற்கு கிறித்தவர்களும் கூட ஈரானில் இருந்து கேரளத்துக்கு இடம் பெயர்ந்தனர். தொடக்க காலத்தில் வந்த சிரிய கிறித்தவ சமூகத்துடன் வாழ்ந்தனர். சிரிய கிறித்தவர்கள் புனித தோமா கிறித்தவர்கள் என்று அறியப்படுகின்றனர். 1ஆம் நூற்றாண்டில் தோமாவின் மதப்பரப்புச் செயல்பாடுகளுக்குத் தங்களது பூர்வீகத்தை இவர்கள் தடயமாகக் கொண்டுள்ளனர்.[82][83]

நடுக் காலத்தின் தொடக்கம்

[தொகு]
வேணாட்டின் ஆட்சியாளரான தாணு ரவி வர்மாவால் புனித தோமா கிறித்தவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட குயிலோன் சிரிய தாமிரத் தகடுகள். நடுக்காலக் கேரளத்தில் வணிகச் சங்கங்கள் மற்றும் நிறுவனங்கள் குறித்து இது குறிப்பிடுகிறது. 6வது தகடானது அரபு மொழி, நடுக்காலப் பாரசீகம் மற்றும் யூத-பாரசீகம் ஆகிய மொழிகளில் சாட்சிக் கையெழுத்துக்களைக் கொண்டுள்ளது.[84]

மகோதயபுரத்தின் (தற்கால கொடுங்கல்லூர்) குலசேகர அரசமரபு என்றும் அறியப்பட்ட ஓர் இரண்டாவது சேர இராச்சியமானது (அண். 800–1102) குலசேகர வர்மனால் நிறுவப்பட்டது.[85] நவீன கேரளத்தின் முழுப்பகுதி மற்றும் நவீன தமிழ்நாட்டின் ஒரு சிறிய பகுதியை உள்ளடக்கிய ஒரு நிலப்பரப்பை இவர் ஆண்டார். குலசேகர காலத்தின் தொடக்கப் பகுதியின் போது நாகர்கோவிலிலிருந்து திருவல்லா வரையிலான தெற்குப் பகுதியானது ஆய் மன்னர்களால் ஆட்சி செய்யப்பட்டது. ஆய் மன்னர்கள் 10ஆம் நூற்றாண்டில் தங்களது அதிகாரத்தை இழந்தனர். இது இப்பகுதியை குலசேகரப் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக மாற்றியது.[86][87] குலசேகர ஆட்சியின் கீழ் கலை, இலக்கியம், வணிகம் மற்றும் இந்து சமயத்தின் பக்தி இயக்கம் ஆகியவை வளர்ச்சி அடைந்த ஒரு காலத்தைக் கேரளமானது கண்டது.[88] தமிழர்களிடமிருந்து வேறுபட்ட ஒரு கேரள அடையாளமானது இக்காலத்தின் போது ஏழாம் நூற்றாண்டு வாக்கில் மொழியியல் ரீதியாகப் பிரிந்தது.[89] கொல்ல ஆண்டின் தொடக்கமானது பொ. ஊ. 825ஆம் ஆண்டுக்குக் காலமிடப்படுகிறது.[90][91][92] உள்ளூர் நிர்வாகத்துக்காக நடுவழிகளின் ஆட்சியின் கீழ் பேரரசானது மாகாணங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டது. ஒவ்வொரு மாகாணமும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான தேசங்களைக் கொண்டிருந்தன. இதைத் தேச வழிகள் என்றழைக்கப்பட்ட தலைவர்கள் ஆண்டனர்.[88] பாரதப்புழா ஆற்றின் கரையில் குட்டிப்புரத்திற்கு அருகில் திருநாவாயில் கேரளத்தின் மிகப் பெரிய உள்ளூர் விழாவான மாமாங்கம் திருவிழா நடத்தப்படுகிறது.[40][14] ஆழ்வஞ்சேரி தம்பிராக்களின் தலைமையகமான ஆதவநாடும் கூட திருநாவாய்க்கு அருகில் அமைந்துள்ளது. ஆழ்வஞ்சேரி தம்பிராக்கள் கேரளத்தின் நம்பூதிரி பிராமணர்களின் உச்சபட்ச சமயத் தலைவர்களாகக் கருதப்படுகின்றனர்.[40][14]

தாணு இரவி வர்மாவின் (பொ. ஊ. 9ஆம் நூற்றாண்டு) ஆட்சியின் போது கேரளத்துக்கு வருகை புரிந்த ஒரு பாரசீக வணிகரான சுலைமான் அல்-தசீர் அந்நேரத்தில் கேரளம் மற்றும் சீனாவுக்கு இடையில் விரிவான வணிகமானது இருந்தது என்று பதிவிட்டுள்ளார். இது கொல்லத்தில் இருந்த துறைமுகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு நடைபெற்றது.[93] கடற்கரைப் பட்டணங்களில் குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு முசுலிம் மக்களின் இருப்பு குறித்து குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான அயல்நாட்டு நூல்கள் குறிப்பிடுகின்றன. பகுதாதுவின் அல்-மசூதி (பொ. ஊ. 896-956), முகம்மது அல்-இத்ரிசி (பொ. ஊ. 1100-1165), அபுல்பெதா (பொ. ஊ. 1273-1331), மற்றும் அல்-திமஷ்கி போன்ற அரேபிய எழுத்தாளர்கள் கேரளத்தில் இருந்த முசுலிம் சமூகங்கள் குறித்து எழுதியுள்ளனர்.[94] தெற்காசியாவில் முதல் பூர்வீகக் குடியமர்ந்த முசுலிம் சமூகமாக மாப்பிளமார்களைக் கருதலாம் என சில வரலாற்றாளர்கள் எண்ணுகின்றனர்.[95][96] கேரளத்தின் முசுலிம்கள் குறித்த அறியப்பட்ட தொடக்க காலக் குறிப்பானது குயிலோன் சிரிய தாமிரத் தகடுகளில் உள்ளது.[84]

கோழிக்கோடு துறைமுகத்தின் ஓர் அகல் விரிவுக் காட்சி. பல வகைக் கப்பல்கள், கப்பல் கட்டுதல், வலை வீசி மீன் பிடித்தல், தோணிகளின் போக்குவரத்து நெரிசல் மற்றும் ஒரு கரடு முரடான, நெருக்கமற்ற மக்கள் தொகையைக் கொண்ட உட்பரப்பு ஆகியவற்றைக் காட்டுகிறது. ஜார்ஜ் பிரான் மற்றும் பிரான்சு கோகன்பெர்க்கின் நிலப் பட ஏடான சிவிதேதசு ஓர்பிசு தெராரம், ஆண்டு 1572.

11ஆம் நூற்றாண்டில் நடைபெற்ற ஒரு தொடர்ச்சியான சேர-சோழப் போர்களால் ஏற்பட்ட தயக்க உணர்வானது கேரளத் துறைமுகங்களில் அயல் நாட்டு வணிகத்தின் வீழ்ச்சிக்கு வழி வகுத்தது. மேலும், 15ஆம் நூற்றாண்டில் போத்துக்கீசப் படையெடுப்புகளானவை பௌத்தம் மற்றும் சைனம் ஆகிய இரு முதன்மையான சமயங்கள் இந்நிலத்தில் இருந்து மறைவதற்குக் காரணமாயின. கேரளத்தின் மலபார் பகுதியில் இருந்த மேனன்கள் உண்மையில் சைன சமயத்தின் வலிமையான நம்பிக்கையாளர்களாக இருந்தனர் என்பது அறியப்பட்ட ஒன்றாகும்.[97] சாதியை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஏற்பட்ட பிரிவுகள் சமூக அமைப்பில் விரிசலை உருவாக்கின.[98] இறுதியாக, 1102இல் பிற்காலப் பாண்டியர் மற்றும் இடைக்காலச் சோழர்களின் ஒன்றிணைந்த தாக்குதலால் குலசேகர அரசமரபானது அடிபணிய வைக்கப்பட்டது.[86] எனினும், 14ஆம் நூற்றாண்டில் தெற்கு வேணாடு இராச்சியத்தின் ரவி வர்ம குலசேகரனால் (1299-1314) தென்னிந்தியா மீது ஒரு குறுகிய காலமே நீடித்திருந்த உச்ச நிலையை நிறுவ முடிந்தது.

கோழிக்கோட்டின் வளர்ச்சி

[தொகு]

ரவி வர்ம குலசேகரனின் இறப்பிற்குப் பிறகு ஒரு வலிமையான மைய சக்தி இல்லாதிருந்த நிலையில் அரசானது அப்போது சிறிய, தங்களுடன் போரிட்டுக் கொண்ட வேள் பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டது. வடக்கே கோழிக்கோட்டின் சமோரின் இராச்சியம், தூரத் தெற்கே கொல்லம், தெற்கே கொச்சி மற்றும் தூர வடக்கே கண்ணூர் ஆகியவையே இவற்றில் மிக வலிமையானவையாக இருந்தன. கோழிக்கோட்டில் இருந்த துறமுகமானது கேரளத்தில் ஒரு உச்சபட்ச பொருளாதார மற்றும் அரசியல் நிலையைக் கொண்டிருந்தது. அதே நேரத்தில் கொல்லம் (குயிலோன்), கொச்சி மற்றும் கண்ணூர் (கன்னனூர்) ஆகியவை வணிக ரீதியாக இரண்டாம் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டன.[99] கோழிக்கோட்டின் சமோரின் உண்மையில் ஏறநாட்டின் ஆட்சியாளர் ஆவார். ஏறநாடானது தற்போதைய மலப்புறம் மாவட்டத்தின் வடக்குப் பகுதிகளில் அமைந்திருந்த ஒரு சிறிய வேள் பகுதியாகும்.[14][100] சமோரின்கள் அரேபிய மற்றும் சீன வணிகர்களுடன் கூட்டணி வைத்தனர். கோழிக்கோட்டில் இருந்து பெற்ற பெரும்பாலான செல்வத்தைத் தங்களது இராணுவ சக்தியை மேம்படுத்தப் பயன்படுத்தினர். நடுக் காலத்தின் போது மலையாளம் பேசிய பகுதியில் மிக சக்தி வாய்ந்த இராச்சியமாகக் கோழிக்கோடு உருவானது.[101][100]

கடல் வாணிபத்திற்காக வரலாற்று ரீதியாகப் பயன்படுத்தப்பட்ட ஒரு வகைக் கப்பலான உரு. இது கோழிக்கோட்டின் பேப்பூரில் கட்டமைக்கப்பட்டது.

தங்களது ஆட்சியின் உச்ச நிலையின் போது கோழிக்கோட்டின் சமோரின்கள் தெற்கே கொல்லம் (கொல்லம்) முதல் வடக்கே பந்தலயினி கொல்லம் (கொயிலாண்டி) வரையிலான ஒரு நிலப்பகுதி மீது ஆட்சி செய்தனர்.[101][100] கோழிக்கோடு நகரத்திற்கு ஆறு முறை வருகை புரிந்த இப்னு பதூதா (1342–1347) நகரில் வாழ்வின் தொடக்க கால கண நேரக் காட்சிகளைக் கொடுக்கிறார்.[102] செங் கேவுக்குக் கீழான ஏகாதிபத்திய சீனக் கப்பல் குழுவின சீன மாலுமிகள் பிரிவைச் சேர்ந்த மா குவான் (பொ. ஊ. 1403)[103] இந்நகரத்தை ஒரு பெரும் வணிகச் சந்தை என்றும், உலகம் முழுவதிலும் இருந்த வணிகர்கள் இங்கு அடிக்கடி வந்து சென்றனர் என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். அப்துர் ரசாக் (1442–43), நிக்கோலோ டா கொன்ட்டி (1445), அபனசி நிகிதின் (1468-74), லுதோவிகோ டி வர்தேமா (1503-1508), மற்றும் துவார்த்தே பர்போசா ஆகியோர் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் முதன்மையான வணிக மையங்களில் ஒன்றாக இந்நகரத்தைக் கண்டனர். உலகின் பல்வேறு பகுதிகளைச் சேர்ந்த வணிகர்களை இங்கு காணலாம் என்று குறிப்பிட்டனர்.[104][105]

விசயநகரக் கைப்பற்றல்கள்

[தொகு]

விசயநகரப் பேரரசின் மன்னன் இரண்டாம் தேவ ராயன் (1424-1446) 15ஆம் நூற்றாண்டில் தற்போதைய கேரள மாநிலத்தின் முழுப் பகுதியையும் வென்றான்.[100] கோழிக்கோட்டின் சமோரினை இவன் தோற்கடித்தான். 1443 வாக்கில் கொல்லத்தின் ஆட்சியாளரையும் தோற்கடித்தான்.[100] விசயநகரப் பேரரசின் மன்னனுக்கு சமோரின் திறை செலுத்த வேண்டி இருந்தது என்று பெர்னாவோ நுனிஸ் கூறுகிறார்.[100] தங்களது விசயநகர மேலாட்சியாளர்களுக்கு எதிராகப் பின்னர் கோழிக்கோடு மற்றும் வேணாடு கிளர்ச்சியில் ஈடுபட்டதாகத் தெரிகிறது. ஆனால், இரண்டாம் தேவ ராயன் கிளர்ச்சியை ஒழித்துக் கட்டினார்.[100] அடுத்த 50 ஆண்டுகளில் விசயநகரத்தின் சக்தியானது குறையத் தொடங்கிய போது கோழிக்கோட்டின் சமோரின்கள் கேரளத்தில் மீண்டும் முக்கியத்துவம் பெற்ற நிலைக்கு உயர்ந்தனர்.[100] 1498இல் பொன்னானியில் ஒரு கோட்டையை இவன் கட்டினான்.[100]

நவீன காலத்தின் தொடக்கம்

[தொகு]
1498இல் கோழிக்கோட்டை அடைய வாஸ்கோ ட காமா எடுத்துக் கொண்ட வழி (கருப்புக் கோடு). ஐரோப்பாவில் இருந்து இந்தியாவுக்கு என கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஒரு கடல் வழியும் கூட இதுவாகும். இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் ஐரோப்பியக் காலனிமயமாக்கத்திற்கு இறுதியாக இது வழி வகுத்தது.
டச்சு மலபார் நிறுவனத்தால் 1744இல் கட்டப்பட்ட போல்கட்டி அரண்மனை. கொச்சியில் பிரித்தானிய அரசப் பிரதிநிதியின் தங்குமிடமாகவும் கூட இது செயல்பட்டது.

நடு மற்றும் பிந்தைய நடுக் காலங்களின் போது அரபிக் கடலில் மசாலாப் பொருட்களின் கடல் வாணிகத்தின் ஏகபோகத் தனியுரிமையானது அரேபியர்களுடனேயே இருந்தது. எனினும், ஐரோப்பியக் கண்டுபிடிப்புக் காலத்தில் மத்திய கிழக்கு வணிகர்களின் ஆதிக்கமானது சவாலுக்கு உட்படுத்தப்பட்டது. 1498இல் கோழிக்கோட்டின் காப்பாட்டில் வாஸ்கோ ட காமாவின் வருகைக்குப் பிறகு கிழக்குக் கடல் பயணங்கள் மீது போத்துக்கீசர் ஆதிக்கம் செலுத்தத் தொடங்கினர். குறிப்பாக, மசாலாப் பொருள் வணிகத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்தினர்.[a][107][108][109] 1498இல் ஐரோப்பாவிலிருந்து மலபாருக்குக் கடல் வழியைக் கண்டுபிடித்ததைத் தொடர்ந்து போத்துக்கீசர் தங்களது நிலப்பரப்புகளை விரிவாக்கத் தொடங்கினர். ஓர்முசு மற்றும் மலபார் கடற்கரை மற்றும் தெற்கே சிலோனுக்கு இடைப்பட்ட கடல்களை ஆட்சி செய்தனர்.[110][111] 1502ஆம் ஆண்டின் போது கொல்லத்தின் தங்கசேரியில் ஒரு வணிக மையத்தை, அங்கிருந்து மசாலாப் பொருள் வணிகத்தைத் தொடங்க வேண்டும் என கொல்லத்தின் அப்போதைய அரசி விடுத்த அழைப்பின் பேரில் நிறுவினர்.[112]

பொ. ஊ. 1650இல் காசர்கோட்டில் கட்டப்பட்ட பேக்கால் கோட்டை. கேரளத்தில் உள்ள கோட்டைகளிலேயே இது தான் மிகப் பெரியதாகும்.

கோழிக்கோட்டின் சமோரின்களுக்கு அடி பணிந்திருந்த தானூர் இராச்சியத்தின் ஆட்சியாளர் போத்துக்கீசருடன் இணைந்து கோழிக்கோட்டிலிருந்த தங்களது மேலாட்சியாளருக்கு எதிராகச் செயல்பட்டார்.[14] இதன் விளைவாக இந்தியாவில் தொடக்க கால போத்துக்கீசக் காலனிகளில் ஒன்றாக தானூர் இராச்சியம் (வேட்டத்துநாடு) உருவானது. எனினும், கொச்சி யுத்தத்தில் (1504) கோழிக்கோட்டின் சமோரின்களுக்காக தானூர் படைகள் தங்களது மன்னனுக்குக் கீழ் போரிட்டன.[40] எனினும், கோழிக்கோட்டின் சமோரின்களுக்குக் கீழான தானூர் பகுதியின் மாப்பிளமார் வணிகர்கள் சமோரின்களுடனான தங்களது கூட்டணியை இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர்.[113] சமோரின் மற்றும் கொச்சி மன்னனுக்கு இடையில் இருந்த பகைமையைத் தங்களுக்கு அனுகூலமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்ட போத்துக்கீசர் கொச்சியுடன் இணைந்தனர். 1505இல் போத்துக்கீச இந்தியாவின் அரசப் பிரதிநிதியாக பிரான்சிஸ் கோ டீ அல்மெய்டா நியமிக்கப்பட்ட போது அவரது தலைமையகமானது கோழிக்கோட்டில் இல்லாமல் கொச்சிக் கோட்டையில் (இமானுவேல் கோட்டை) நிறுவப்பட்டது. இவரது ஆட்சிக் காலத்தின் போது கொச்சியுடனான உறவு முறைகள் மீது போத்துக்கீசரால் ஆதிக்கம் செலுத்த முடிந்தது. அவர் கடற்கரையில் சில கோட்டைகளை நிறுவினார்.[114] எனினும், தெற்கு மலபாரில் சமோரின் படைகளால் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்களால் போத்துக்கீசர் தடங்கல்களைச் சந்தித்தனர். குஞ்ஞாலி மரைக்காயர்கள் என்று அறியப்பட்ட கோழிக்கோட்டுக் கடற்படைத் தளபதிகளின் தலைமைத்துவத்தின் கீழ் நடந்த கடற்படைத் தாக்குதலால் குறிப்பாகத் தடங்கல்களைச் சந்தித்தனர். ஓர் ஒப்பந்தத்தை வேண்டும் நிலைக்குப் போத்துக்கீசரை இது தள்ளியது. இந்தியக் கடற்கரையில் முதல் கடற்படைத் தற்காப்பை ஒருங்கிணைத்தவர்களாக குஞ்ஞாலி மரைக்காயர்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றனர்.[115] நவீன மலையாள இலக்கியத்தின் தந்தையாகக் கருதப்படும் துஞ்சத்து இராமானுசன் எழுத்தச்சன் போத்துக்கீசர் காலத்தின் போது திரூரில் (வேட்டத்துநாடு) பிறந்தார்.[40][14]

1571இல் சலியம் கோட்டை யுத்தத்தில் சமோரின் படைகளால் போத்துக்கீசர் தோற்கடிக்கப்பட்டனர்.[116] கொல்லம் துறைமுகத்தில் அரேபியர் மற்றும் போத்துக்கீசருக்கு இடையிலான ஒரு கலகமானது கொல்லத்தில் போத்துக்கீசர் சகாப்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தது. கோலாத்திரிக்கு அடி பணிந்திருந்த, கண்ணூருக்கு அருகில் இருந்த அரக்கால் இராச்சியத்தின் அலி இராசாக்களின் முசுலிம் வழித் தோன்றல்கள் இலட்சத் தீவுகளை ஆண்டனர்.[117] காசர்கோட்டுக்கு அருகே உள்ள பேக்கால் கோட்டையானது கேரளத்தில் உள்ள கோட்டைகளிலேயே மிகவும் பெரியதாகும். இது கேளடியின் சிவப்பா நாயக்கரால் 1650இல் கட்டப்பட்டது.[118] இடச்சுக் கிழக்கிந்திய நிறுவனத்தால் போத்துக்கீசர்கள் வெளியேற்றப்பட்டனர். கோழிக்கோடு மற்றும் கொச்சிக்கு இடையிலான சண்டைகளின் போது டச்சுக்காரர்கள் வணிகத்தின் கட்டுப்பாட்டைப் பெற்றனர்.[119] மலபார் கடற்கரையில் பிரித்தானியரின் வருகையானது 1615ஆம் ஆண்டுக்குக் குறிப்பிடப்படுகிறது. அப்போது கேப்டன் வில்லியம் கீலிங் தலைமையிலான ஒரு குழுவானது கோழிக்கோட்டிற்கு மூன்று கப்பல்களைப் பயன்படுத்தி வந்திறங்கியது.[14] பிரித்தானியத் தூதுவராக சர் தாமசு ரோ இத்தகைய ஒரு கப்பல்களில் தான் வந்தார். நான்காவது முகலாயப் பேரரசர் ஜஹாங்கீரைச் சந்திக்கச் சென்றார்.[14] 1664இல் கொச்சிக் கோட்டையின் நகராட்சியானது டச்சு மலபார் பகுதியால் நிறுவப்பட்டது. இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் முதல் நகராட்சியாக இது இருக்கிறது. 18ஆம் நூற்றாண்டில் டச்சு அதிகாரம் பலவீனமடைந்த போது இது கலைக்கப்பட்டது.[120]

மேலும் காண்க

[தொகு]

மேற்கோள்கள்

[தொகு]
  1. ↑ Pehal News Team (12 November 2020). "Explore Kerala, the jewel of South India, on this virtual tour". Pehal News இம் மூலத்தில் இருந்து 4 நவம்பர் 2021 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20211104233114/https://www.pehalnews.in/explore-kerala-the-jewel-of-south-india-on-this-virtual-tour/263600/. 
  2. ↑ Annual Vital Statistics Report – 2018 (PDF). Thiruvananthapuram: Department of Economics and Statistics, Government of Kerala. 2020. p. 55. Archived from the original (PDF) on 2022-05-11. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2022-08-14.
  3. ↑ 3.0 3.1 "MOSPI State Domestic Product, Ministry of Statistics and Programme Implementation, Government of India". 15 March 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 June 2021. பிழை காட்டு: Invalid <ref> tag; name "MOSPI" defined multiple times with different content
  4. ↑ 4.0 4.1 "52nd report of the Commissioner for Linguistic Minorities in India (July 2014 to June 2015)" (PDF). Ministry of Minority Affairs (Government of India). 29 March 2016. p. 132. Archived from the original (PDF) on 25 May 2017.
  5. ↑ "Malayalam to be official language" (in en-IN). The Hindu. 28 April 2017. https://www.thehindu.com/news/national/kerala/malayalam-is-officiallanguage-from-may-1/article18259641.ece. 
  6. ↑ "Hindi is not an 'official' language in Kerala Assembly" (in en-IN). The Hindu. 12 July 2014. https://www.thehindu.com/news/national/kerala/hindi-is-not-an-official-language-in-kerala-assembly/article6190937.ece. 
  7. ↑ "Sub-national HDI – Area Database". Global Data Lab (in ஆங்கிலம்). Institute for Management Research, Radboud University. பார்க்கப்பட்ட நாள் 25 September 2018.
  8. ↑ 8.0 8.1 "Literacy Survey, India (2017–18)". Firstpost. 8 September 2020. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 September 2020.
  9. ↑ "Census 2011 (Final Data) – Demographic details, Literate Population (Total, Rural & Urban)" (PDF). planningcommission.gov.in. Planning Commission, Government of India. Archived from the original (PDF) on 27 January 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 October 2018.
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 "State Symbols of India". ENVIS Centre on Wildlife & Protected Areas. 1 December 2017. Archived from the original on 15 April 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 June 2022.
  11. ↑ "Jackfruit to be Kerala's state fruit; declaration on March 21". இந்தியன் எக்சுபிரசு. PTI. 17 March 2018. https://indianexpress.com/article/india/jackfruit-to-be-keralas-state-fruit-declaration-on-march-21-5101170/. 
  12. ↑ Jacob, Aneesh. "'Budha Mayoori' to be named Kerala's state butterfly" (in en). Mathrubhumi இம் மூலத்தில் இருந்து 30 மார்ச் 2019 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20190330094056/https://english.mathrubhumi.com/technology/science/budha-mayoori-to-be-named-kerala-s-state-butterfly-1.3305480. 
  13. ↑ "Malabar Coast". பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியம். 
  14. ↑ 14.00 14.01 14.02 14.03 14.04 14.05 14.06 14.07 14.08 14.09 14.10 14.11 14.12 14.13 Sreedhara Menon, A. (2007). Kerala Charitram (2007 ed.). Kottayam: DC Books. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415885. Archived from the original on 13 November 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 19 July 2020.
  15. ↑ 15.0 15.1 பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; Kerala என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை
  16. ↑ "Limits of Oceans and Seas, 3rd edition" (PDF). International Hydrographic Organization. 1953. Archived from the original (PDF) on 5 October 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 28 December 2020.
  17. ↑ "Kerala – Principal Language". Government of India. Archived from the original on 10 June 2020. பார்க்கப்பட்ட நாள் 27 November 2018.
  18. ↑ Subramanian, Archana (December 2016). "Route it through the seas". The Hindu இம் மூலத்தில் இருந்து 5 March 2022 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20220305035957/https://www.thehindu.com/children/ROUTE-it-through-the-seas/article16735515.ece. 
  19. ↑ "SDG India – Index 2021–22 – Partnerships in the Decade of Action" (PDF). நிதி ஆயோக். 2021. Archived from the original on 13 June 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 29 September 2024.
  20. ↑ "Handbook of Statistics on Indian Economy. Table 154 : Number and Percentage of Population Below Poverty Line. (2011-12)". Reserve Bank of India. Archived from the original on 13 September 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 13 September 2021.
  21. ↑ பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; ubn என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை
  22. ↑ Gireesh Chandra Prasad (30 December 2019). "Kerala tops sustainable development goals index". Livemint இம் மூலத்தில் இருந்து 7 November 2021 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20211107210208/https://www.livemint.com/news/india/kerala-tops-sustainable-development-goals-index-11577729046641.html. 
  23. ↑ Government of Kerala (2021). Economic Review 2020 – Volume I (PDF). Thiruvananthapuram: Kerala State Planning Board. Archived (PDF) from the original on 2 May 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 18 June 2021.
  24. ↑ "Kerala: A vacation in paradise". தி டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா. 7 February 2014 இம் மூலத்தில் இருந்து 25 November 2023 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20231125190237/https://timesofindia.indiatimes.com/kerala-a-vacation-in-paradise/articleshow/26251595.cms. 
  25. ↑ P. C. Alexander. Buddhism in Kerala. p. 23.
  26. ↑ Nicasio Silverio Sainz (1972). Cuba y la Casa de Austria. Ediciones Universal. p. 120. பார்க்கப்பட்ட நாள் 6 January 2013.
  27. ↑ John R. Marr (1985). The Eight Anthologies: A Study in Early Tamil Literature. Institute of Asian Studies. p. 263.
  28. ↑ Rayson K. Alex; S. Susan Deborah; Sachindev P.S. (2014). Culture and Media: Ecocritical Explorations. Cambridge Scholars Publishing. p. 226. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-4438-6190-8.
  29. ↑ S. N. Sadasivan (2000). A Social History of India. APH Publishing. p. 101. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8176481700.
  30. ↑ Victor R. Preedy; Ronald Ross Watson; Vinood B. Patel (2011). Nuts and Seeds in Health and Disease Prevention. Academic Press. p. 400. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-12-375689-3.
  31. ↑ பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; Menon3 என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை
  32. ↑ See Sahyadri Kanda Chapter 7 in Skanda Purana. Rocher, Ludo (1986). The Puranas. Otto Harrassowitz Verlag. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3447025225.
  33. ↑ Who's Who in Madras 1934
  34. ↑ Robert Caldwell (1998). A Comparative Grammar of the Dravidian Or South-Indian Family of Languages. Asian Educational Services. p. 92. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8120601178. பார்க்கப்பட்ட நாள் 1 August 2012.
  35. ↑ J. Sturrock (1894). "Madras District Manuals – South Canara (Volume-I)". Madras Government Press.
  36. ↑ V. Nagam Aiya (1906). The Travancore State Manual. Travancore Government Press.
  37. ↑ C. A. Innes and F. B. Evans, Malabar and Anjengo, volume 1, Madras District Gazetteers (Madras: Government Press, 1915), p. 2.
  38. ↑ M. T. Narayanan, Agrarian Relations in Late Medieval Malabar (New Delhi: Northern Book Centre, 2003), xvi–xvii.
  39. ↑ Mohammad, K.M. "Arab relations with Malabar Coast from 9th to 16th centuries" Proceedings of the Indian History Congress. Vol. 60 (1999), pp. 226–34.
  40. ↑ 40.0 40.1 40.2 40.3 40.4 Logan, William (2010). Malabar Manual (Volume-I). New Delhi: Asian Educational Services. pp. 631–66. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8120604476.
  41. ↑ Logan, William (1887). Malabar Manual, Vol. 1. Servants of Knowledge. Superintendent, Government Press (Madras). p. 1. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-206-0446-9.
  42. ↑ 42.0 42.1 Menon, A. Sreedhara (1987). Kerala History and its Makers. D C Books. p. 24. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126421992.
  43. ↑ Ancient Indian History By Madhavan Arjunan Pillai, p. 204 வார்ப்புரு:ISBN?
  44. ↑ S.C. Bhatt, Gopal K. Bhargava (2006) "Land and People of Indian States and Union Territories: Volume 14.", p. 18
  45. ↑ Aiya VN (1906). The Travancore State Manual. Travancore Government Press. pp. 210–12. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 12 November 2007.
  46. ↑ Srinivisa Iyengar, P. T. (1929). History of the Tamils: From the Earliest Times to 600 A.D. Madras: Asian Educational Services. p. 515. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8120601451.
  47. ↑ Robin Rinehart (2004). Contemporary Hinduism: Ritual, Culture, and Practice. ABC-CLIO. p. 146. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-57607-905-8. பார்க்கப்பட்ட நாள் 28 July 2012.
  48. ↑ Goldberg, Ellen (2002). The Lord who is Half Woman: Ardhanārīśvara in Indian and Feminist Perspective. SUNY Press. p. 20. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-7914-5325-4. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 May 2015.
  49. ↑ Kemmerer, Lisa (2011). Animals and World Religions. Oxford University Press. p. 78. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-991255-1. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 May 2015.
  50. ↑ Dalal, Roshen (2011). Hinduism: An Alphabetical Guide. Penguin Books India. p. 250. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-14-341421-6. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 May 2015.
  51. ↑ Ragozin, Zenaide A. (2005). Vedic India As Embodied Principally in the Rig-veda. Kessinger Publishing. p. 341. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-4179-4463-7. பார்க்கப்பட்ட நாள் 21 March 2013.
  52. ↑ "Ophir" பரணிடப்பட்டது 4 மார்ச்சு 2016 at the வந்தவழி இயந்திரம். Random House Webster's Unabridged Dictionary.
  53. ↑ 53.0 53.1 Narayanan, M. G. S. Perumāḷs of Kerala. Thrissur (Kerala): CosmoBooks, 2013. 31–32.
  54. ↑ Kesavan Veluthat, 'The Keralolpathi as History', in The Early Medieval in South India, New Delhi, 2009, pp. 129–46.
  55. ↑ 55.0 55.1 Noburu Karashima (ed.), A Concise History of South India: Issues and Interpretations. New Delhi: Oxford University Press, 2014. 146–47.
  56. ↑ 56.0 56.1 56.2 Frenz, Margret. 2003. 'Virtual Relations, Little Kings in Malabar', in Sharing Sovereignty. The Little Kingdom in South Asia, eds Georg Berkemer and Margret Frenz, pp. 81–91. Berlin: Zentrum Moderner Orient.
  57. ↑ 57.0 57.1 57.2 Logan, William. Malabar. Madras: Government Press, Madras, 1951 (reprint). 223–40.
  58. ↑ A Sreedhara Menon (2007). A Survey Of Kerala History. DC Books. pp. 20–21. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415786. பார்க்கப்பட்ட நாள் 27 July 2012.
  59. ↑ "Unlocking the secrets of history". தி இந்து (Chennai, India). 6 December 2004 இம் மூலத்தில் இருந்து 26 January 2005 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20050126210416/https://www.hindu.com/2004/12/06/stories/2004120604900300.htm. 
  60. ↑ Subodh Kapoor (2002). The Indian Encyclopaedia. Cosmo Publications. p. 2184. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8177552577. பார்க்கப்பட்ட நாள் 1 August 2012.
  61. ↑ "Wayanad". kerala.gov.in. Government of Kerala. Archived from the original on 28 May 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 12 November 2015.
  62. ↑ Udai Prakash Arora; A. K. Singh (1999). Currents in Indian History, Art, and Archaeology. Anamika Publishers & Distributors. p. 116. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8186565445. பார்க்கப்பட்ட நாள் 6 October 2012.
  63. ↑ Udai Prakash Arora; A. K. Singh (1999). Currents in Indian History, Art, and Archaeology. Anamika Publishers & Distributors. pp. 118, 123. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8186565445. பார்க்கப்பட்ட நாள் 6 October 2012.
  64. ↑ Udai Prakash Arora; A. K. Singh (1999). Currents in Indian History, Art, and Archaeology. Anamika Publishers & Distributors. p. 123. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8186565445. பார்க்கப்பட்ட நாள் 6 October 2012.
  65. ↑ "Symbols akin to Indus valley culture discovered in Kerala". The Hindu. 29 September 2009 இம் மூலத்தில் இருந்து 14 January 2016 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20160114080354/http://www.thehindu.com/news/states/article26324.ece. 
  66. ↑ Pradeep Kumar, Kaavya (28 January 2014). "Of Kerala, Egypt, and the Spice link". The Hindu இம் மூலத்தில் இருந்து 20 December 2016 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20161220035118/http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-national/tp-kerala/of-kerala-egypt-and-the-spice-link/article5625620.ece. 
  67. ↑ பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; ChattopadhyayFranke2006 என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை
  68. ↑ 68.0 68.1 68.2 68.3 68.4 A Sreedhara Menon (2007). A Survey Of Kerala History. DC Books. pp. 57–58. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415786. பார்க்கப்பட்ட நாள் 10 October 2012.
  69. ↑ Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. Pearson Education India. p. 384. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8131716779. பார்க்கப்பட்ட நாள் 10 October 2012.
  70. ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. pp. 60–61. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9380607344.
  71. ↑ Singh 2008, ப. 385.
  72. ↑ James Oliver Thomson (1948). History of ancient geography – Google Books. Biblo & Tannen Publishers. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8196-0143-8. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 July 2009.
  73. ↑ Coastal Histories: Society and Ecology in Pre-modern India, Yogesh Sharma, Primus Books 2010
  74. ↑ Murkot Ramunny (1993). Ezhimala: The Abode of the Naval Academy. Northern Book Centre. p. 3. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8172110529. பார்க்கப்பட்ட நாள் 10 October 2012.
  75. ↑ S. S. Shashi (1996). Encyclopaedia Indica: India, Pakistan, Bangladesh. Anmol Publications. p. 1207. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8170418597. பார்க்கப்பட்ட நாள் 10 October 2012.
  76. ↑ Gurukkal, R., & Whittaker, D. (2001). In search of Muziris. Journal of Roman Archaeology, 14, 334–350.
  77. ↑ Iyengar PTS (2001). History Of The Tamils: From the Earliest Times to 600 A.D. Asian Educational Services. pp. 192–95. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8120601451. பார்க்கப்பட்ட நாள் 29 December 2008.
  78. ↑ The Israelis (Jews) of India: A Story of Three Communities பரணிடப்பட்டது 26 திசம்பர் 2016 at the வந்தவழி இயந்திரம் by Orpa Slapak. The Israel Museum, Jerusalem. 2003. p. 27. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9652781796.
  79. ↑ David D'Beth Hillel (1832). The Travels of Rabbi David D'Beth Hillel: From Jerusalem, Through Arabia, Koordistan, Part of Persia, and Indudasam (India) to Madras. author. p. 135.
  80. ↑ The Jews in India and the Far East. Greenwood Press. 1976. pp. 24–26. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8371-2615-9.
  81. ↑ K. K. Kusuman (1987). A History of Trade & Commerce in Travancore. Mittal Publications. pp. 1–2. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8170990260. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 May 2015.
  82. ↑ The Encyclopedia of Christianity, Volume 5 பரணிடப்பட்டது 26 திசம்பர் 2016 at the வந்தவழி இயந்திரம் by Erwin Fahlbusch. Wm. B. Eerdmans Publishing – 2008. p. 285. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0802824172.
  83. ↑ Chupungco, Anscar J. (2006). "Mission and Inculturation: East Asian and the Pacific". In Wainwright, Geoffrey; Westerfield Tucker, Karen B. (eds.). The Oxford History of Christian Worship. ஒக்ஸ்போர்ட் பல்கலைக்கழகப் பதிப்பகம். p. 666. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-513886-3. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 May 2015.
  84. ↑ 84.0 84.1 Cereti, C. G. (2009). "The Pahlavi Signatures on the Quilon Copper Plates". In Sundermann, W.; Hintze, A.; de Blois, F. (eds.). Exegisti Monumenta: Festschrift in Honour of Nicholas Sims-Williams. Wiesbaden: Harrassowitz. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3-447-05937-4. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 5 May 2021.
  85. ↑ M. T. Narayanan (2003). Agrarian Relations in Late Medieval Malabar. Northern Book Centre.
  86. ↑ 86.0 86.1 K. Balachandran Nayar (1974). In quest of Kerala. Accent Publications. p. 86. பார்க்கப்பட்ட நாள் 8 August 2012.
  87. ↑ A Sreedhara Menon (2007). A Survey Of Kerala History. DC Books. p. 97. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415786. பார்க்கப்பட்ட நாள் 8 August 2012.
  88. ↑ 88.0 88.1 A Sreedhara Menon (2007). A Survey Of Kerala History. DC Books. pp. 123–31. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415786. பார்க்கப்பட்ட நாள் 8 August 2012.
  89. ↑ R Asher (2013). Malayalam. Routledge. Introduction p. xxiv. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-136-10084-0.
  90. ↑ "Kollam Era" (PDF). Indian Journal History of Science. Archived from the original (PDF) on 27 May 2015. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 December 2014.
  91. ↑ Broughton Richmond (1956), Time measurement and calendar construction, p. 218, archived from the original on 24 August 2023, பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 June 2021
  92. ↑ R. Leela Devi (1986). History of Kerala. Vidyarthi Mithram Press & Book Depot. p. 408. Archived from the original on 24 August 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 June 2021.
  93. ↑ Menon, A. Shreedhara (2016). India Charitram. Kottayam: DC Books. p. 219. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788126419395.
  94. ↑ Razak, Abdul (2013). Colonialism and community formation in Malabar: a study of Muslims of Malabar.
  95. ↑ Uri M. Kupferschmidt (1987). The Supreme Muslim Council: Islam Under the British Mandate for Palestine. Brill. pp. 458–59. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9004079298. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 25 July 2012.
  96. ↑ A. Rā Kulakarṇī (1996). Mediaeval Deccan History: Commemoration Volume in Honour of Purshottam Mahadeo Joshi. Popular Prakashan. pp. 54–55. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8171545797. பார்க்கப்பட்ட நாள் 24 July 2012.
  97. ↑ "The Buddhist History of Kerala". Kerala.cc. Archived from the original on 21 March 2001. பார்க்கப்பட்ட நாள் 25 September 2013.
  98. ↑ A Sreedhara Menon (2007). A Survey Of Kerala History. DC Books. p. 138. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8126415786. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 August 2012.
  99. ↑ The Portuguese, Indian Ocean and European Bridgeheads 1500–1800. Festschrift in Honour of Prof. K. S. Mathew (2001). Edited by: Pius Malekandathil and T. Jamal Mohammed. Fundacoa Oriente. Institute for Research in Social Sciences and Humanities of MESHAR (Kerala)
  100. ↑ 100.0 100.1 100.2 100.3 100.4 100.5 100.6 100.7 100.8 K. V. Krishna Iyer, Zamorins of Calicut: From the earliest times to AD 1806. Calicut: Norman Printing Bureau, 1938.
  101. ↑ 101.0 101.1 Varier, M. R. Raghava. "Documents of Investiture Ceremonies" in K. K. N. Kurup, Edit., "India's Naval Traditions". Northern Book Centre, New Delhi, 1997
  102. ↑ Battuta, Ibn (1994). Gibb, H. A. R.; Beckingham, C. F. (eds.). The Travels of Ibn Battuta, A.D. 1325–1354. Vol. IV. London: The Hakluyt Society. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-904180-37-9. பார்க்கப்பட்ட நாள் 29 September 2024.
  103. ↑ Ma Huan: Ying Yai Sheng Lan, The Overall Survey of the Ocean's Shores, translated by J.V.G. Mills, 1970 Hakluyt Society, reprint 1997 White Lotus Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9748496783
  104. ↑ Varthema, Ludovico di, The Travels of Ludovico di Varthema, A.D.1503–08, translated from the original 1510 Italian ed. by John Winter Jones, Hakluyt Society, London
  105. ↑ Gangadharan. M., The Land of Malabar: The Book of Barbosa (2000), Vol II, M.G University, Kottayam.
  106. ↑ "Vasco da Gama never landed at Kappad: MGS" (in en-IN). The Hindu. 5 February 2017 இம் மூலத்தில் இருந்து 23 April 2021 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20210423032718/https://www.thehindu.com/news/cities/kozhikode/Vasco-da-Gama-never-landed-at-Kappad-MGS/article17198107.ece. 
  107. ↑ Charles Corn (1999) [First published 1998]. The Scents of Eden: A History of the Spice Trade. Kodansha America. pp. 4–5. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-56836-249-6.
  108. ↑ PN Ravindran (2000). Black Pepper: Piper Nigrum. CRC Press. p. 3. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9057024535. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 11 November 2007.
  109. ↑ Philip D. Curtin (1984). Cross-Cultural Trade in World History. Cambridge University Press. p. 144. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-521-26931-5.
  110. ↑ Sanjay Subrahmanyam, The Career and Legend of Vasco da Gama, Cambridge University Press, 1997, 288
  111. ↑ Knox, Robert (1681). An Historical Relation of the Island Ceylon. London: Reprint. Asian Educational Services. pp. 19–47.
  112. ↑ "Kollam – Kerala Tourism". Kerala Tourism. Archived from the original on 14 May 2014. பார்க்கப்பட்ட நாள் 5 November 2015.
  113. ↑ S. Muhammad Hussain Nainar (1942). Tuhfat-al-Mujahidin: An Historical Work in The Arabic Language. University of Madras.
  114. ↑ J. L. Mehta (2005). Advanced Study in the History of Modern India: Volume One: 1707–1813. Sterling Publishers Pvt. Ltd. pp. 324–27. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-932705-54-6. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 August 2012.
  115. ↑ Singh, Arun Kumar (11 February 2017). "Give Indian Navy its due". The Asian Age இம் மூலத்தில் இருந்து 25 September 2021 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20210925000822/https://www.asianage.com/opinion/columnists/110217/give-indian-navy-its-due.html. 
  116. ↑ K. K. N. Kurup (1997). India's Naval Traditions: The Role of Kunhali Marakkars. Northern Book Centre. pp. 37–38. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8172110833. Archived from the original on 25 November 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 August 2012.
  117. ↑ Henry Morse Stephens (1897). "Chapter 1". Albuquerque. Rulers of India series. Asian Educational Services. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8120615243. Archived from the original on 21 November 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 7 February 2022.
  118. ↑ "A Portion of Kasaragod's Bekal Forts Observation Post Caves in". The Hindu. 12 August 2019 இம் மூலத்தில் இருந்து 20 April 2021 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20210420213932/https://www.thehindu.com/news/national/kerala/a-portion-of-kasaragods-bekal-forts-observation-post-caves-in/article28993345.ece/amp/. 
  119. ↑ South Asia 2006. Taylor & Francis. 2005. p. 289. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-85743-318-0. பார்க்கப்பட்ட நாள் 18 November 2012.
  120. ↑ பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; d_1664 என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை

குறிப்புகள்

[தொகு]
  1. ↑ According to historian எம். ஜி. எஸ். நாராயணன் Vasco da Gama arrived in கொயிலாண்டி.[106]

ஆதாரங்கள்

[தொகு]

மேலும் படிக்க

[தொகு]

வெளியிணைப்புகள்

[தொகு]
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=கேரளம்&oldid=4146915" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது