Prnjavor (grad)
Prnjavor | |
|---|---|
 Centar Prnjavora | |
 Zastava
 Grb
| |
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Grad | Prnjavor |
| Stanovništvo | |
| — 2013. |  7.651[1] |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 44° 52′ 07″ S; 17° 39′ 47″ I / 44.86871° S; 17.66315° I |
| Vremenska zona | UTC 1 (CET), ljeti UTC 2 (CEST) |
  Prnjavor Prnjavor na karti Bosne i Hercegovine | |
| Ostali podaci | |
| Poštanski broj | 78430 |
| Pozivni broj | 051 |
| Veb-sajt | www |
Prnjavor je gradsko naselje i sjedište grada Prnjavor u Republici Srpskoj, BiH. Nalazi se između Dervente i Banje Luke. Po popisu stanovništva 2013. u Bosni i Hercegovini, a prema konačnim podacima za Republiku Srpsku koje je izdao Republički zavod za statistiku, u naselju Prnjavor je živjelo 7.651 lice.[1]
Geografija
[uredi | uredi izvor]Grad Prnjavor nalazi se u slivu rijeke Ukrine.[2] Grad se nalazi na nadmorskoj visini od 185 metara. Površina teritorije grada je oko 631 km², a sam grad Prnjavor se prostire na površini od oko 5,5 km². U blizini grada Prnjavora se nalazi banja Kulaši, poznata po svom ljekovitom, prirodnom vrelu mineralne vode.
Istorija
[uredi | uredi izvor] |
U Prnjavoru je osnovana 1835. godine parohija Srpske pravoslavne crkve. Umjesto ranije Kotarske ispostave Prnjavor je postao od 1. jula 1880. godine Kotarska oblast od dijela Kotara Banjaluka i od po nekoliko opština iz kotara Bosanska Gradiška i Derventa. U Prnjavoru srpska pravoslavna crkva je sagrađena 1884–1887. godine.
Srpska, konfesionalna škola otvorena je u Prnjavoru 1842. godine, a državna, komunalna škola počinje sa radom od školske 1886/87. godine. Posle Prvog svjetskog rata i stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, u Prnjavoru nastavlja da radi samo državna škola.[3]
Godine 1891. banjalučki biskup fra Marijan Marković osnovao je rimokatoličku župu sv. Ante Padovanskog u Prnjavoru.
Godine 1897. osnovana je u Prnjavoru ukrajinska (tada rusinska) grko-katolička parohija. Matice se vode od 1900. godine. Prvi paroh bio je o. Andrija Segedi. 1909. godine otišao je iz Bosne i parohiju predao o. Feliksu Ščurku.
Župnik Miroslav Hrula izgradio je rimokatoličku crkvu u Prnjavoru. Crkvu je 14. novembra 1909. blagoslovio Dominik Asfalg, opat samostana trapista u Banjoj Luci.
Kotarski ured u Prnjavoru po brojem 13043/910 obavještava: Uslijed naredbe visoke zemaljske vlade u Sarajevu od 2. maja 1911. broj 89.493/I-13 dozvoljava se sakupljanje milodara u Bosni i Hercegovini za gradnju grko-katoličke crkve u Prnjavoru Bosna i to za vrijeme od dvije godine tj. od 1. avgusta 1911 do 31. jula 1913. Za ovo sakupljanje ovlašteni su: Isidor Tur iz Konjuhovaca i Filip Skakun iz Mravice srpske.
Gradnju ukrajinske grkokatoličke crkve Preobraženja Gospodnjeg završio je o. Mihajlo Kindij 1912. godine.
Sarajevski list br. 251 od 14. novembra 1912. na prvoj strani informisao je da je Zemaljska vlada za BiH odobrila statut i poslovanje GRKOKATOLIČKE SELjAČKE KASE ZA ZAJMOVE I ŠTEDNjU u Prnjavoru.
Sokolsko društvo pod nazivom „Srpski soko“ osnovano je u Prnjavoru 1912. godine.
Prvu telefonsku centralu Prnjavor je dobio 1924. godine.
Dozvola Banske uprave Vrbaske banovine 6882-T-1935 za robni i stočni sajam u Prnjavoru na praznik sv Paraskeve 27. oktobra svake kalendarske godine. U Prnjavoru je 1937. godine sagrađen Ukrajinski pravoslavni manastir koji je zbog dotrajalosti srušen 1968. godine.
U vrijeme pred Drugi svjetski rat, tačnije 1938. godine, na ulazu u Prnjavor sa derventske strane, nalazio se "Artmanov mlin". Vlasnik je bio najvjerovatnije Hartman, ali su ga stanovnici Prnjavorskog kraja nazivali Artman. Vlasnik mlina se na prostor prnjavorske opštine doselio za vrijeme Austrougarske kolonizacije.[4]
Drugi svjetski rat
[uredi | uredi izvor]Hrvatske vlasti su u obespravljenosti izjednačile Srbe sa Jevrejima i Ciganima. U Prnjavoru su Srbe proglasili građanima drugog reda, čak i iza Cigana čergara.[5]
Sa prnjavorskog sreza u partizanima je učestvovalo stalno ili povremeno oko 4.500 boraca od kojih je poginulo oko 900.
Vasilj Semak iz Prnjavora bio je kao predstavnik Ukrajinaca Bosne i Hercegovine vjećnik Prvog, Drugog i Trećeg zasjedanja ZAVNOBiH-a. Poljake je zastupao Ignac Kunecki, takođe iz Prnjavora.
Rada Vranješević bila je član centralnog odbora AFŽ-a, a Vid Nježić prvi predsednik Sreskog narodnooslobodilačkog odbora za Prnjavor.
Rat u Bosni i Hercegovini
[uredi | uredi izvor]Posle osnivanja Prvog krajiškog korpusa, osnovana je i Prnjavorska brigada Prvog krajiškog korpusa.
Većina boraca je bila srpske nacionalnosti, ali bilo je tu i Bošnjaka, Hrvata, Ukrajinaca, Poljaka, Čeha, Slovaka... Svi oni danas uživaju prava boraca VRS. Za bitku na Vozući živote je dalo 56 pripadnika ove brigade od toga 21 borac muslimanske manjine, zatim Hrvati i Srbi.
Stanovništvo
[uredi | uredi izvor]| Sastav stanovništva – naselje Prnjavor | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2013. | 1991. | 1981. | 1971. | 1961. | |||
| Ukupno | 8 120 (100,0%) | 8 104 (100,0%) | 6 187 (100,0%) | 4 055 (100,0%) | 2 939 (100,0%) | ||
| Srbi | 6 567 (80,87%) | 3 891 (48,01%) | 2 577 (41,65%) | 1 545 (38,10%) | 1 328 (45,19%) | ||
| Bošnjaci | 758 (9,335%) | 2 345 (28,94%)1 | 1 915 (30,95%)1 | 1 737 (42,84%)1 | 610 (20,76%)1 | ||
| Ukrajinci | 242 (2,980%) | – | – | – | – | ||
| Hrvati | 141 (1,736%) | 219 (2,702%) | 261 (4,219%) | 275 (6,782%) | 286 (9,731%) | ||
| Neizjašnjeni | 112 (1,379%) | – | – | – | – | ||
| Ostali | 103 (1,268%) | 723 (8,922%) | 466 (7,532%) | 420 (10,36%) | 343 (11,67%) | ||
| Makedonci | 78 (0,961%) | – | – | 1 (0,025%) | – | ||
| Muslimani | 40 (0,493%) | – | – | – | – | ||
| Jugosloveni | 28 (0,345%) | 926 (11,43%) | 907 (14,66%) | 48 (1,184%) | 346 (11,77%) | ||
| Romi | 13 (0,160%) | – | 17 (0,275%) | – | 1 (0,034%) | ||
| Bosanci | 13 (0,160%) | – | – | – | – | ||
| Crnogorci | 9 (0,111%) | – | 25 (0,404%) | 10 (0,247%) | 8 (0,272%) | ||
| Slovenci | 6 (0,074%) | – | 6 (0,097%) | 10 (0,247%) | 6 (0,204%) | ||
| Pravoslavci | 5 (0,062%) | – | – | – | – | ||
| Nepoznato | 5 (0,062%) | – | – | – | – | ||
| Mađari | – | – | 8 (0,129%) | 3 (0,074%) | 4 (0,136%) | ||
| Albanci | – | – | 5 (0,081%) | 6 (0,148%) | 7 (0,238%) | ||
- 1 Na popisima od 1971. do 1991. Bošnjaci su popisivani uglavnom kao Muslimani.
| Demografija[6] | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1961. | 2.939 | |
| 1971. | 4.055 | |
| 1981. | 6.187 | |
| 1991. | 8.104 | |
| 2013. | 7.651 | |
Prema popisu Kraljevine SHS iz 1921. godine u kotaru Prnjavor nacionalni sastav je bio sledeći:
- Srbi ili Hrvati-34.164
- Slovenci-108
- Česi ili Slovaci-482
- Malorusi ili Ukrajinci-5.997
- Poljaci-6.283
- Rusi-6
- Mađari-371
- Nijemci-1.486
- Albanci-2
- Rumuni-556
- Italijani-292
- Francuzi-1
- Ostali-145
Ukupan broj stanovnika u kotaru Prnjavor prema popisu iz 1921. godine iznosio je 49.893 osobe.
Struktura stanovništva prnjavorskog kotara po vjeroispovijesti 1921. bila je:
- pravoslavci-28.604
- rimokatolici-10.338
- grkokatolici-6.252
- evangelisti-832
- muslimani-3.827
- jevreji-17
- Bez konfesije-23
Ukrajinska nacionalna zajednica
[uredi | uredi izvor]Na području Prnjavora prema popisima stanovništva brojno stanje Ukrajinaca bilo je sljedeće:
- 1910. godine...................4.625
- 1921. godine...................6.252
- 1931. godine...................5.750
- 1948. godine...................4.976
- 1953. godine...................4.698
- 1961. godine...................3.052
- 1971. godine...................2.020
Prnjavor je u prošlosti bio poznat i pod nezvaničnim nazivom Mala Evropa jer su tu krajem 19. i početkom 20. veka naselili brojni Poljaci, Ukrajinci (tada Rusini), Nijemci, Česi, Mađari, Italijani i nekoliko slovačkih porodica. Nijemci su organizovano iseljeni od strane nacističke Njemačke za vrijeme Drugog svjetskog rata. U isto vrijeme nestali su i Mađari sa Vučijaka. Poljaci su iseljeni odmah nakon 1945. godine u Poljsku, u grad Boleslavjec i njegovu okolinu. Desilo se to na osnovu sporazuma Jugoslavije i Poljske. Ostali su Ukrajinci, Česi i Italijani, ali ratni vihori i ekonomske prilike na području prnjavorskog kraja doprinele su da je predstavnika i tih evropskih naroda ostalo veoma malo.
Lokalni Srbi zvali su Nijemce sa imenom Švabe a sve ostale prnjavorske manjine tj. Poljake, Ukrajince (tj. Rusine ili Maloruse), Italijane i Čehe još uvijek sa Galicijani. Naziv Galicijani ako bi se ispravno upotrebio mogao bi se odnositi samo na Poljake i Ukrajince i to ne sve, već samo one rođene u austrougarskoj pokrajini Galicija koja je obuhvatala poljske teritorije istočno od Krakova i ukrajinske oko gradova Lavova, Trnopolja i Ivanofrankovska (za austrougarske Stanislavova). Naziv Galicijani u Prnjavoru i okolini se često koristi od strane Srba i kao naziv za Ukrajince (Rusine-Maloruse).
U svojoj knjizi „Hronika sreza Prnjavorskog“ Ljubo Janković je o Ukrajincima i Poljacima napisao: „Ovi ljudi koji su doselili da ovde među nama žive, oni su svojim dolaskom u Potočane i druga sela prnjavorskog sreza sa sobom donijeli niz pozitivnih osobina za život bosanskog sela. Oni su prvi ovde u našim selima uveli češće i dublje oranje, upotrebu gvozdenog pluga, jer se ranije u našim selima oralo samo drvenim plugom, koji je vuklo više pari zaprege i sa kojima je radilo 4-5 ljudi. Praktično su pokazali da, ako se plug dobro postavi, njime može da ore jedan čovjek i sa jednim parom zaprege, a to je za naše ljude-seljane bila velika novost. Sijali su više raznih poljoprivrednih kultura (djetelinu, heljdu, raž, veće površine krompira i više raznih povrtarskih proizvoda-peršuna, šargarepe, cvekle, spanaća i drugog) koje su kulture ovde u našim selima malo bile poznate. Uveli su upotrebu sječke kod hranjenja stoke, valjkovanje i krečenje kuća, štala, kokošinjaca (spolja i iznutra), spavanje na krevetu, pečenje hljeba u pekari i kuvanje na šporetu. Sijali su više lana i konoplja od čijeg su vlakna pleli uže i konopce i tkali bez. A oni, koji su imali konjsku zapregu, pravili su sebi i ormu za konje.
Rukovali su poljoprivrednim spravama, sječkom, reparicom, krunilicom i vršaćim mašinama, a pojedini su počeli da vrše pripreme i za podizanje hmeljarnika (za ovaj posao se u ovim krajevima prvi angažovao ugledni domaćin Korpak Maksim iz Naseobine Hrvaćani). Hmelj je u ono vrijeme bio tražen kao važna industrijska sirovina za proizvodnju piva, pa mu je tada i cijena bila izuzetno visoka..."
Nikodin Slatinac je u časopisu „Naš Zavičaj“ br.1 1970. godine objavio: "... U igri i šali među nama mogli su se čuti u isto vrijeme srpskohrvatski, ukrajinski, češki, poljski i njemački jezik. Imitirajući jedni druge, govorili smo ove jezike pomalo, a posebno smo znali interesantne dosjetke, poslovice, šale, viceve, pa i psovke na svim jezicima. Ukrajinski jezik nam je bio gotovo poznat i mi smo ga rado govorili onako na uho naučenog. Običaji i folklor su se posebno prožimali i dopunjavali između ukrajinskog i domaćeg stanovništva. koliko smo naučili samo ukrajinskih ljubavnih i rodoljubivih pjesama."
Kultura
[uredi | uredi izvor]Prnjavor bez obzira na svoju veličinu ima bogatu tradiciju amaterskog kulturnog rada, naročito vezano za pripadnike nacionalnih manjina koje su tamo živjele ili još uvijek žive u manjem broju.
Kad je riječ o Ukrajincima potrebno je istaći da je prvo ukrajinsko društvo pod nazivom „Rusinska čitaonica društva Prosvita“ u Prnjavoru osnovano 1909. godine. Njemu je odobrila rad Zemaljska vlada u Sarajevu 20. oktobra iste godine pod brojem 184641 I-A. Statut društva su potpisali sljedeća lica:Vasilj Semak, Stepan Gricaj, Dmitar Germanjuk, Ivan Rudnik, Stefan Homišin, Ivan Sivinjski, Dmitar Sivinjski, Ivan Ardan, Grinjko Malančuk, Dmitar Farina, Mihajlo Malančuk, Mihajlo Zabolotni i Aleksandar Kosarevič.
Nakon „Rusinske čitaonice društva Prosvita“ Ukrajinci su osnovali 1919. godine „Dramski kružok“. Njegovi članovi 1922–1923. godine bili su: Petar Šlapak, Aleksandra Romančuk, Ivan Nebesni, Maksim Boci, Vasilj Hemon (ukrajinski Gimon), Iljko Romančuk, Stefan Sviderski, Nataljka Jurista, Ana Kindij, Iljko Hemon (ukr. Gimon), Jaroslav Farina, Andrija Bilenjki, Stefanija Bilenjki, Gena Sviderski, Ivasjuk, Mihajlo Muzika, Marija Hemon (ukr. Gimon), Aneljka Farina, Ivan Sviderski i Katarina Farina.
Zatim 17. marta 1934. godine osnovali filijalu ukrajinskog zagrebačkog društva „Prosvita“ sa 58 članova. Novoosnovano Ukrajinsko Društvo Prosvita u Prnjavoru načelu sa njegovim predsjednkom Iljkom Hemonom (ukr. Gimonom) tražilo je od Rusinske čitaonice Prosvita tahođe u Prnjavoru da im ona dobrovoljno preda svoju imovinu ili će nova Prosvita biti primorana da postupi na neprikadan način i stvar oko imovine rješi sama. 1937. godine filijala UDP Prnjavor priredila je tradicionalni „Malančin Večir“ na Vučijaku. Prisustvovalo je oko 70 lica. Prisutne je pozdravio predsjednik filijale Jaroslav Farina, pozivajući ih da rade na prosvjetnom polju. Sekretar filijale Iljko Hemon (Gimon) informisao je o uspjesima filijale u 1936. godini i naveo pravce rada u duhu rezolucija koje su usvojene na savjetovanju Prosvite u 1935. godini. Prisutni su pozdravili taj govor bučnim aplauzom i povicima:Slava Ukrajini, Slava Rukovodstvu Ukrajinskih Nacionalista. U organizaciji filijale UDP u Prnjavoru 7. novembra 1937. godine obilježen je praznik Prvog novembra. U domu filijale okupilo se oko 30 članova. Uvodnu riječ dao je Jaroslav Farina. Referate o Prvom Novembru pročitali su V. Mkitišin i S. Sviderski. Recitovane su sljedeće recitacije: „Krovavim listom kotit padolist“,"Živi, Ukrajino, živi dlja krasi“,"Ne heljati v niz prapora“. Skup je završen pjevanjem nacionalne ukrajinske himne. U 1937. godini angažovanjem članice filijale UDP Prnjavor naučila su djeca dva scenska komada: „Svjatomikolajevskij Večir“ i „Ukrajinskij Vertep“. Na prvom nastupu zarađeno je 90 a na drugom 88 dinara. Osim kulturnim radom Prosvita se dosta bavila političkim djelovanjem među svojim članovima. Filijale Prosvite su postojale skoro u svakom selu u Bosni i Hrvatskoj gdje su bili Ukrajinci. 18. avgusta 1935. Prosvita je održala svoje Savjetovanje u Prnjavoru na kojem je bilo prisutno više od stotinu članova. Geslo savjetovanja je bilo: Položaj ukrajinske nacije u krajevima iz kojih potičemo nas obavezuje da ujedinimo sve stvaralačke snage bez obzira na vjersku ili partijsku pripadnost u radu za dobro Ukrajine. Vrbaska Banovina je zabranila rad filijala zagrebačke Prosvite na svojoj teritoriji. Međutim rad je ipak obnovljen. 1939. godine filijala UDP u Pnjavoru obilježila je januarske godišnjice svečanim skupom na kojem je referat pročitao Osip Koropej. Skup je završen pjevanjem nacionalne i revolucionarne himne, nakon čega je obavljeno prikupljanje novca za nacionalne ciljeve. Iste godine priređen je „Malančin Večir“ i tada izvedena predstava „Rizdvjana Kalina“ koju je pripremio Andrija Jaremus, a dekorisao Grigorije Garbačevski. Radnja je prisutnima dočarala vruću atmosferu rovova, usjeka sa bodljikavom žicom i vojnički humor. Nakon toga pojačanju stvorene atmosfere doprinio je Osip Koropej, ističući uspješnost 1938. godine za Ukrajinsku Stvar, koja se iskazala stvaranjem Karpatsko-Ukrajinske Države.
19. decembar 1935. godine prnjavorski Ukrajinci su osnovali „Ukrajinsku čitaonicu“. Prema pravilima društva, koje je odobrilo Ministarstvo Prosvjete u Beogradu 2. jula 1936. godine pod brojem 21081, čitaonica je prosvjetno društvo koje za cilj ima da vodi računa o prosvjetnim, moralnim, kulturno-socijalnim interesima Ukrajinaca prnjavorske grkokatoličke parohije razvijajući kulturnu i nacionalnu svijest i opšte obrazovanje. U izvještaju Ministarstvu Prosvjete za 1937. godinu navodi se da čitaonica ima 62 člana, 221 knjigu, da je održala te godine dva predavanja, da je pročitano 190 knjiga, da se bibliotekom služilo 46 članova i da pomoć nije primana ni od koga. Članovi čitaonice su bili: o. Grigorije Biljak (sveštenik), Teodor Čobit (tesar), Stefan Golovka (tesar), Teodor Kovalj (poljoprivrednik), Maksim Boci (poljoprivrednik), Stefan Kosarevič (poljoprivrednik), Petar Boci (obućar), Ilija Kopestenjski (poljoprivrednik), Nikita Šmorgaj (kolar), Ivan Bačinski (obućar), Nikola Hrečanik (poljoprivrednik), Marija Kovalj, Nikola Škiljni (poljoprivrednik), Mihajlo Gajda (tesar), Vasilj Kuleba (poljoprivrednik), Pavle Boci (stolar), Mihajlo Muzika (poljoprivrednik), Ivan Mazurik (poljoprivrednik), Andrija Bilenjki (službenik), Ivan Fina (poljoprivrednik), Ivan Petrišin (kožar), Jakov Zabolotni (poljoprivrednik), Stefan Biljak (poljoprivrednik), Ivan Kovalj (poljoprivrednik), Ivan Muzika (poljoprivrednik), Tatjana Kumznjicka (domaćica), Stefan Guljovati (poljoprivrednik), Ivan Gerič (poljoprivrednik), Onufrije Burkuš (poljoprivrednik), Stefan Fedišin (trgovac), Dmitar Pepčak (poljoprivrednik), Ivan Lavrek (poljoprivrednik), Vasilj Huk (kolar), Aleksandar Jakuviv (poljoprivrednik), Semanj Džerdž (gostioničar), Josif Boci (kožar), Ivan Vovčuk (gostioničar), Andrija Kosarevič (poljoprivrednik), Petar Čorni (poljoprivrednik), Mihajlo Kniš (vlasnik restorana u Turbetu, Zavidovićima i Banjoj Luci), Jacko Bik (poljoprivrednik), Mihajlo Boci (obućar), Andrija Šmorgaj (kolar), Josafat Boci (krojač), Tomko Dobrovoljski (radnik u Zavidovićima), Jaroslav Farina (stolar), Josif Tihostup (trgovac), Vasilj Semak (krojač), Gina Dobrovoljska (domaćica), Ivan Makuh (poljoprivrednik), Miroslav Romančuk (stolar) i Slavka Bilenjka (krojačica).
Pri Ukrajinskoj čitaonici u Prnjavoru djelovala je dramska sekcija, a 1939. godine osnovan je i hor.
Pred Drugi svetski rat počelo je da radi „Ukrajinsko kulturno-prosvjetno društvo Taras Ševčenko. Ono je nastavilo rad nakon rata i djeluje i u najnovije vrijeme (2006. god.
Svečanom akademijom u Prnjavoru je 9. decembra 1989. godine u sali Doma kulture obilježena 175-a godišnjica rođenja velikog ukrajinskog pjesnika i slikara Tarasa Ševčenka i 80-a godišnjica formiranja prvog ukrajinskog društva u Prnjavoru, koje je nosilo ime Rusinska čitaonica društva Prosvita. Na svečanosti su govorili aktivisti mjesnog KPD TŠ Zvonko Bek (ukrajinski Bik), Emilijan Graljuk i Bogdan Liski (ukrajinski Lіsьkiй). Pred velikim brojem posjetilaca izveden je bogat kulturno-umjetnički program, kojeg su pripremili amateri KPD Taras Ševčenko iz Prnjavora i istoimenog društva iz Banje Luke. Prvi put prnjavorčani su mogli da slušaju ukrajinski nacionalni muzički instrument-banduru. Otvorena je i foto-izložba posvećena Tarasu Ševčenku.
U 1966. godini u Prnjavoru je održan seminar ukrajinske omladine. U 1979. godini bila je smotra stvaralaštva ukrajinskih kulturno-umjetničkih društava pod nazivom „Crvena kalina“. Ova smotra je kasnije prerasla u smotru stvaralaštva nacionalnih manjina Bosne i Hercegovine. Takvih smotri bilo je šest od 1981–1987. godine.
Ovde se nalazi Narodna biblioteka Prnjavor.
Sport
[uredi | uredi izvor]Grad Prnjavor ima dva fudbalska, tri odbojkaška, jedan rukometni i dva košarkaška kluba (KK Mladost '76, K. K. Prnjavor). Najveće uspjehe donosi FK Ljubić, koji trenutno igra u 1. fudbalskoj ligi Republike Srpske.
Zanimljivosti
[uredi | uredi izvor]Na prostorima nekadašnje Jugoslavije nalazilo se čak 12 mjesta sa nazivom Prnjavor. Istorijski su manastirski posedi dobijali ime Prnjavor.
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b Popis stanovništva, domaćinstava i stanova u Republici Srpskoj 2013, REZULTATI PO NASELjENIM MJESTIMA
- ^ „Prnjavor | Turistička organizacija Republike Srpske” (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-02-03.
- ^ „ISTORIJAT”. Grad Prnjavor (na jeziku: bošnjački). Pristupljeno 2024-02-02.
- ^ "Moj Prnjavor, moji Prnjavorci" Radoslav Braco Đerić,Prnjavor 2016.godine
- ^ Jovan Jovanović, prota u Prnjavoru, 17. IV 1947. god (P)
- ^ Savezni zavod za statistiku i evidenciju FNRJ i SFRJ: Popis stanovništva 1948, 1953, 1961, 1971, 1981. i 1991. godine.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Savezni zavod za statistiku i evidenciju FNRJ i SFRJ, popis stanovništva 1948, 1953, 1961, 1971, 1981. i 1991. godine.
- Bogdan Liski, „Prnjavor 'Mala Evropa'", SabaH, 30. april 2008.
- Bogdan Liski, „Stoljece zivota u novoj domovini, Nova Dumka br. 81 i 82, Vukovar, 1990.god.
- Bogdan Liski, „Ukrajinci u Babanovcima, Zbornik "Materialy do istoriji ukrajinciv u Bosniji" tom 5, Novi Sad, 2008. god.
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- https://gradprnjavor.com/ (jezik: srpski)
- Prnjavorski portal (jezik: srpski)
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Geografske | |
