Fitra

Fitra (arabisht: فطرة) është një fjalë arabe që do të thotë "disponim origjinal", "kushtet natyrore" ose "natyrë e lindur". Në Islam, fitra është natyra e lindur njerëzore që njeh njëshmërinë e Zotit (teuhid).

Mund të përfshijë ose gjendjen e pastërtisë dhe pafajësisë në të cilën myslimanët besojnë se të gjithë njerëzit kanë lindur, ose aftësinë për të zgjedhur ose refuzuar udhëzimin e Zotit. Kurani thotë se njerëzit u krijuan në formën më të përsosur (95:4) dhe ishin të pajisur me një natyrë fillestare (30:30). Për më tepër, Perëndia mori një besëlidhje nga të gjithë fëmijët e Ademit, madje përpara se ata të dërgoheshin në sferën e kësaj bote të Tokës, në lidhje me Zotërimin e tij (7:172–173). Kjo besëlidhje konsiderohet se ka lënë një gjurmë të përjetshme në shpirtin njerëzor, me Kuranin duke theksuar se në Ditën e Gjykimit askush nuk do të jetë në gjendje të deklarojë injorancën e kësaj ngjarje (7:172–173).

Fitra gjithashtu lidhet me shpirtin hyjnor (rūḥ) që Zoti, sipas Kuranit, i fryu Ademit (15:29, 32:9, 38:72). Kjo do të thotë se fitra përfaqëson thelbin e vërtetë të Ademit, të cilit Zoti iu mësoi të gjithë emrat (2:31). Në Kuran, fitra është e lidhur me konceptin e hanifit (30:30); një term që shpesh lidhet me Ibrahimin, por përfshin gjithashtu individë që largohen nga besimet e gabuara dhe në vend të kësaj përqafojnë besimin në unitetin e Zotit.

Ky mësim ka jehonë në traditat profetike që përsërisin ekzistencën e natyrës së brendshme njerëzore në lindje. Prandaj, në besimin islam, njerëzit konsiderohen të bekuar që kanë aftësinë për të kuptuar dhe pohuar ekzistencën e Zotit. Megjithatë, me kalimin e kohës, njerëzit priren të shpërfillin dhe anashkalojnë natyrën e tyre të lindur, duke bërë që ajo të errësohet dhe të varroset thellë brenda tyre. Në këtë drejtim, Islami perceptohet si një mjet për të ndihmuar individët në rizbulimin dhe rilidhjen me natyrën e tyre origjinale, duke rivendosur përfundimisht marrëdhënien e tyre fillestare me Zotin.