Vladimir Trifunović
| Vladimir Trifunović | |
|---|---|
 | |
| Biografski podatci | |
| Datum rođenja | 1938. |
| Mjesto rođenja | Prijedor, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 17. januar 2017 (dob: 78/79) |
| Mjesto smrti | Beograd, Srbija |
| Nadimak | Vlado |
| Vojna karijera | |
| Godine u službi | 1961 - 1991 |
| Čin |  General-major
|
| Ratovi | Rat u Sloveniji Rat u Hrvatskoj |
| Vojska |  Jugoslavenska narodna armija
|
| Rod vojske |  Kopnena vojska JNA
|
| Jedinice | 32. divizija JNA |
| Zapovijedao | 32. divizija JNA - Varaždin |
Vladimir Trifunović (Prijedor, 1938. - Beograd, 2017.) bio je penzionisani general-major Jugoslavenske narodne armije i komandant 32. divizija JNA - Varaždin.
General-major Vladimir Trifunović je rođen u selu Rakelići, opština Prijedor, tokom Kraljevine Jugoslavije. Tokom oficirske karijere sakupio je 43 godine staža, a selio se 17 puta. "Majka me zaklela, kada sam završio vojne škole, da nikoga u crno ne zavijem. Rođen sam u porodici kao deseto dete. Učili su nas šta je ljubav i poštenje."[1]
22.9. 1991. godine, kako bi spasao oko 280 vojnika i oficira u okruženju, general Vladimir Trifunović je predao kasarnu u Varaždinu, sa velikom količinom naoružanja, uključujući tenkove. Ostavljen na cedilu, u okruženju višestruko brojnijih pripadnika hrvatskih paravojnih formacija, ucenjen životima svojih žene i dece koji su bili taoci, general Trifunović je u pregovorima sa hrvatskim oficirima izdejstvovao je da oni budu njegovi taoci dok vojnici i oficiri JNA sa lakim naoružanjem napuste Varaždin i da im do slobodne teritorije bude garantovana bezbednost. Sam Trifunović tvrdi da je svojim podređenima izdao zadatak da onesposobe tehniku i borbena sredstva i da neprijatelju nisu ostavili gotovo ništa.[2]
„Ljudi koje sam spasio, to su deca sirotinje. Oni koji su imali vezu i šansu, svi su povučeni iz opasnih garnizona, a ja sam spasao one koji nisu imali nikoga. Moja prva misao bi ponovo bila da spasavam ljude kojima ja komandujem. Vode se ratovi koji nemaju nikakvog smisla. Ubijaju se komšije, zavađa se narod, a ja to nisam želeo. Nisam hteo da pustim vojnike da budu glineni golubovi i da ostave kosti u Zagorju".[2]
U Beogradu je 1994-95 osuđen za izdaju. Njemu je prebacivano zašto nije srušio branu da potopi celi Varaždin, čime bi podavio sopstvene vojnike, kao i građane Varaždina.[3] Trifunovića je 1997, nakon snažnog pritiska demokratske javnosti abolirao tadašnji predsednik SR Jugoslavije Zoran Lilić. Vrhovni sud Srbije je 2010. godine ukinuo presudu protiv njega i grupe njegovih oficira.[4] Trifunović se trenutno bori pravnim sredstvima da i u Hrvatskoj dokaže da je nevin.[5] General Vlado Trifunović objavio je tri knjige o svom slučaju: Moja borba za istinu, Buđenje savesti – u borbi za istinu i pravnu državu i Neću milost. O svom slučaju kaže:
Ja sam jedini general kojega je Hrvatska osudila za ratni zločin, a Jugoslavija zato što nisam počinio ratni zločin.[1]