Crna ruka

Za ostala značenja, vidi Crna ruka (razvrstavanje).
Ujedinjenje ili smrt je naziv za tajnu srpsku oficirsku organizaciju čiji je cilj bio stvaranje velikosrpske, odnosno jugoslavenske države. Osnovano je 9. maja 1911. godine.[1][2] U široj javnosti je bilo poznato pod nazivom Crna ruka, a što bi sa sobom impliciralo korištenje nasilja, odnosno terora u političke svrhe. [3]
Crna ruka je imala za cilj da ujedini "sve srpske pokrajine: 1. Bosnu i Hercegovinu, 2. Crnu Goru, 3. Staru Srbiju i Makedoniju, 4. Hrvatsku, Sloveniju i Srem, 5. Vojvodinu, 6. Morsku Obalu (Dalmaciju)".[4]
S obzirom da je bila reč o tajnoj organizaciji, te okolnosti njenog nastanka, pravi ciljevi, članstvo i opseg aktivnosti organizacije je dan-danas predmet istorijskih kontroverzi.
Crna ruka je poticala od neformalne grupe oficira koji su 29. maja 1903. godine izveli Majski prevrat u kome su ubijeni kralj Aleksandar Obrenović i njegova žena, kraljica Draga, te doveden Petar I Karađorđević na srpski presto.
Prevratom je prekinuta loza dinastije Obrenović, koja je vladala Srbijom od sredine 19. veka. Nakon Majskog prevrata na čelo Srbije je došla dinastija Karađorđević. Prevrat je imao veliki uticaj na spoljnopolitičko opredeljenje Srbije, zato što su se Obrenovići politički oslanjali na Austro-Ugarsku, a Karađorđevići na Rusiju.
Sam događaj, ubistvo kralja i kraljice, sprovela je grupa zaverenika na čijem je čelu bio oficir Dragutin Dimitrijević Apis. To je bilo u noći između 28. maja i 29. maja 1903. godine (po starom kalendaru).
Crna ruka se nakon teritorijalnih proširenja Srbije u Balkanskim ratovima, Crna ruka se posebno usredsredila na oblasti u sastavu Austro-Ugarske, što je kulminiralo Sarajevskim atentatom.[5][6] Gavrilo Princip, član druge organizacije „Mlada Bosna“, podržan od strane „Crne ruke“, ubio je 28. juna 1914. u Sarajevu austrijskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda davši tako povod za Prvi svetski rat.
Uoči prvog svetskog rata, Crna ruka je sticala sve veću moć i u političkom životu Srbije se veoma osećao uticaj ove tajne oficirske organizacije. 1914. je u Bitolju došlo do incidenta povodom pitanja prioriteta građanske nad vojnom vlašću. Tada je narodni poslanik Srpske socijaldemokratske stranke Dragiša Lapčević u Skupštini podneo interpelaciju na vladu, što trpi ilegalne organizacije. Međutim, njegova inicijativa je tada ostala bez većeg odjeka, a Skupština se zadovoljila odgovorom predsednika vlade.
Organizacija je zvanično prestala postojati nakon što su godine 1917. njeni vođe uhapšeni i na Solunskom procesu osuđeni na smrt. Tada je streljan i vođa Crne ruke Dragutin Dimitrijević Apis.
Iako je organizacija već decenijama bila raspuštena, neki od starih crnorukaca su imali bitnu ulogu u prevratu od 27. marta 1941. i potonjem sovjetsko-jugoslovenskom sporazumu. [7] Sovjetski obaveštajac i bivši crnorukac Mustafa Golubić je preko crnorukca Božina Simića bio u dosluhu sa generalom Dušanom Simovićem. Božin Simić je posetio generala Simovića uoči prevrata 26. marta i obavestio ga je o raspoloženju Sovjeta da sa Jugoslavijom zaključe sporazum. Odmah posle vojnog puča 27. marta, Mustafa Golubić i Božin Simić, zajedno, iz Beograda, avionom su otputovali za Moskvu kako bi prisustvovali potpisivanju Sporazuma o prijateljstvu Jugoslavije i SSSR-a (potpisan prekasno u zoru 6. aprila 1941. godine).[8]
1980-ih je u Beogradu Crna ruka postala predmet pozorišnog mjuzikla pod nazivom Tajna Crne ruke.
- ↑ „Black Hand”.
- ↑ Micheal Shackelford. „The Black Hand: The Secret Serbian Terrorist Society”. Brigham Young University.
- ↑ „Latinka Perović, Pomirenje Srba i Hrvata i Srba i Albanaca”. Arhivirano iz originala na datum 2010-01-03. Pristupljeno 2010-01-16.
- ↑ Stevan Dedijer, Velika Srbija i mali glupi akademici
- ↑ „Gavrilo Princip and the Black Hand organization”. Bookrags.
- ↑ Alan Cassels, Ideology and international relations in the modern world
- ↑ „«Черная рука» в Кремле”. Arhivirano iz originala na datum 2012-03-08. Pristupljeno 2014-07-05.
- ↑ Beli ruski knez! | Ostali članci | Novosti.rs, Pristupljeno 5. 4. 2013.