Maroni (rijeka)
| Maroni | |
|---|---|
 | |
| Lokacija | |
| Kontinenti | Južna Amerika |
| Države |  Francuska Gvajana Surinam |
| Gradovi | Saint-Laurent-du-Maroni, Albina |
| Hidrografija | |
| Izvor – koordinate | Gvajanski štit 2°34′45″N 54°57′08″W |
| Ušće – koordinate – vrsta | Atlanski ocean ispod Albine 5°44′49″N 53°58′06″W Estuarij |
| Dužina | 611.75[1] km |
| Pritoke | Tapanahoni, Sparouine, Beiman, Lawa, Inini |
| Hidrologija | |
| Protok – srednji | 1,700[2] m³/s |
| Sliv – površina | atlanski 65,000[2] km² |
| Ulijeva se u | Atlanski ocean |
| Karta | |
 Karta porječja | |
Maroni (francuski: Maroni, nizozemski: Marowijne) je granična rijeka između Francuske Gvajane i Surinama duga 611.75 km.[1]
On je najveća rijeka u Surinamu.[2]
Maroni izvire u Gvajanskom štitu, nedaleko od brazilske granice. Od tamo teče prema sjeveru preko Amazonske prašume. U svom donjem dijelu formira granicu između Francuske Gvajane i Surinama.[2] Estuarij rijeke počinje kod gradova; Albina i Saint-Laurent-du-Maroni.
Iako većim dijelom nije plovna Maroni je i danas jedini put prema unutrašnjosti, njome se i danas manjim čamcima preveze više od 20, 000 ljudi i 10,000 tona robe.[2]
Porječje Maronija prostire se po površini od 1,700 km², a prosječni godišnji protok na ušću je 36 m³/s. To je tropski kraj poznat po endemskoj malariji i epidemijama denga groznice.[2]
Rijeka je postala granica između tadašnjih kolonija Nizozemske i Francuske Gvajane, nakon sklapanja francusko-nizozemskog sporazuma u Utrechtu 1713. Ali je i nadalje ostala predmet spora pa je ona konačno definirana tek 1935., odtad je samo donji tok rijeke zvan Litani - granica.
Kako dobrim dijelom protiče kroz Amazonsku prašumu, ona je samo hipotetski granica, jer je lokalni indijanci, šverceri i krivolovci prelaze bez problema.[2]
Procjenjuje se da je zlatne groznice između 6,000 do 10,000 ilegalnih kopača uglavnom iz Brazila, iskopalo oko 10 tona zlata na terenu velikom gotovo 7,5 milion hektara, i napravilo veliku ekološku štetu deforestacijom i pretjeranim korištenjem žive.[2]
- Maroni Arhivirano 2022-11-16 na Wayback Machine-u (en)