Kršćanstvo u Africi

Kršćanstvo u Africi ima izuzetno dugu i bogatu historiju, a ta religija, prema nekim izvorima, danas predstavlja najveću od svih religija u subsaharskoj Africi. Historija kršćanstva počinje sredinom 1. vijeka u Egiptu kada su se tamo formirale prve kršćanske zajednice, a potom se kršćanstvo u 2. vijeku proširilo u područje oko tadašnje Kartage. Upravo će ta područja imati izuzetan značaj za razvoj ranog kršćanstva, s obzirom da neki od najvažnijih kršćanskih pisaca kao što su Tertulijan, Klement iz Aleksandrije, Origen, Ciprijan, Atanazije i sv. Augustin dolaze iz tih krajeva.

Kasniji prodor islama u Sjevernu Afriku je značajno umanjio važnost i broj kršćanskih zajednica u Africi, a od kojih su preostale jedino Koptska pravoslavna crkva u Egiptu i Etiopska pravoslavna tevahedo Crkva na Rogu Afrike. Potonja je postala specifična po vlastitim običajima, jedinstvenim biblijskim kanonom i arhitekturom. Kao takva predstavlja jedinu subsaharsku kršćansku crkvu koja se razvila bez upliva evropskih misionara, a vlastitu historiju može dokumentirati ranije od većine evropskih crkava.

Od 19. vijeka, kada je došlo do prodora evropskih kolonijalnih sila na područja subsaharske Afrike traje postepeno širenje kršćanstva preko evropskih misionara. Zahvaljujući njima je kršćanstvo postalo većinskom religijom u mnogim područjima Južne, Centralne i Istočne Afrike, a čije je stanovništvo počelo napuštati animizam i druge tradicionalne afričke religije, mada se u nekim slučajevima može zapaziti sinkretičko miješanje s tradicionalnim religijama, koje afričko kršćanstvo čini specifičnim. U posljednje vrijeme se u nekim oblastima Afrike, pogotovo Zapadnoj Africi, bilježi i suparništvo sa islamom.

U kolonijalnom dobu kršćanstvo se počelo se širiti među domorocima. Nešto vidljiviji rezultati misionarskog rada primjećuju se krajem 19. i početkom 20. vijeka. Godine 1875. bilo je manje od 500.000 kršćana južno od Sahare. Većina su bili oslobođeni robovi, do 1925. njihov broj je narastao na 5,000.000 ili 3% populacije te regije. Do 1980. godine bilo je oko 100,000.000 kršćana u podsaharskoj Africi, sa stopom godišnjeg rasta većom od 5% ili dvostruko većom od stope rasta stanovništva. Godine 2009. u Africi južno od Sahare bilo je oko 450,000.000 kršćana ili preko 55% ukupne populacije, od toga rimokatolika 164,000.000, protestanata oko 134,000.000, nezavisnih 96,000.000, anglikanaca 49,000.000 i etiopskih kopta oko 37,000.000.

Kršćanstvo i islam u Africi vanjski promatrači ponekad prikazuju u kontekstu konkurentske borbe, osobito u zemljama poput Nigerije, Obale Slonovače, Tanzanije, Čada i Etiopije, gdje brojno kršćansko i muslimansko stanovništvo živi u susjednim oblastima ili jedno pored drugog u istoj oblasti. Nerijetko postoji konkurencija u sferi obrazovanja, rada, usluga i sličnog, ali ta konkurancija je više svjetovna i politička nego religijska. Udio muslimanskog stanovništva u crnoj Africi iznosi 25% i prevladavaju među narodima Senegala, Malija, Gvineje, Gambije, Burkine Faso, sjeverne Nigerije, Čada, Nigera, Sudana, Somalije i Džibutija. U cijeloj Africi muslimana je oko 42%, a islam se brojčano širi razmjerno stopi priraštaja stanovništva (oko 3%).

U mnogim dijelovima Istočne i Zapadne Afrike kršćansko-muslimanski dijalog se odvija unutar proširenih porodica. Ova svakodnevna interakcija dopunjava se intenzivnijim izučavanjem ovih dviju religija i u srednjim školama i na fakultetima, što otklanja neke od sukoba koji bi se mogli javiti uslijed nedovoljne obavještenosti ili iskrivljenog viđenja bilo koje od ovih religija.

Vanjske veze