Prijeđi na sadržaj

Elektrokardiogram

Izvor: Wikipedija

Elektrokardiogram (EKG) je crtež koji proizvodi elektrokardiograf, uređaj koji beleži električnu aktivnost srca u vremenu. Analiza različitih talasa i vektora depolarizacije i repolarizacije dovodi do značajnih podataka u dijagnostici bolesti.[1][2]

Povijest

[uredi | uredi kod]

Vilem Ejnthoven (Willem Einthoven) otkrio je EKG 1901. godine i za to dobio Nobelovu nagradu za fiziologiju ili medicinu 1924. godine.

Fiziološka osnova EKG-a

[uredi | uredi kod]

Struja je poznata iz svakodnevnog života. To je električna struja, elektroni koji se kreću kroz provodnik. U ljudskom srcu takođe teku struje, ali jonske struje. Joni su naelektrisane čestice. Postoje pozitivni i negativni joni. Njihovo kretanje stvara elektromagnetno polje i indukuje struje koje se registruju na površini tela, na koži. Srcem prolazi srčani impuls koji se širi u tkiva oko srca. Mali deo tih struja dolazi do kože, gde izaziva razlike potencijale, koje beleže elektrode postavljene na kožu. Ekg snima 12 odvoda koji predstavljaju razliku električnih potencijala između elektroda postavljenih na telo. Odvode možemo podeliti u dve grupe: periferne odvode (I, II, III, AVR, AVL, AVF) i perkordijalne odvode (V1, V2, V3, V4, V5, V6). Standardne odvode (I, II, III) koristio je Ajntoven i to su najstariji odvodi. Svaki od njih meri razlike potencijala između dve odgovarajuće tačke na telu. Odvod I ili D1 meri potencijale između leve i desne ruke, II (D2) meri između desne ruke i leve noge, a odvod III (D3) između leve ruke i leve noge. Sva tri odvoda formiraju jednakostranični trougao (trougao sa tri jednaka ugla (po šezdeset stepeni) i tri jednake stranice). Ova jednačina je poznata kao Ajntovenov zakon. EKG je u stvari precizan Glavanometar koji meri potencijale sa površine tela. Ti potencijali potiču od ćelija u srcu. U srcu postoje ćelije koje stvaraju impulse i sprovode ih (sinusni čvor, AV čvor, Hiss-ov snop) i ćelije koje se kontrahuju (kardiomiociti). Kod zdravog srca, vodič srčanog ritma je sinusni čvor, ćelije sinusnog čvora poznate kao P ćelije, imaju sposobnost spontane dijastolne depolarizacije i tako izazivaju depolarizaciju susednih ćelija koja se širi kroz miokard. Frekvencija sinusnog čvora je najveća u srcu i ćelije sinusnog čvora nameću svoju frekvenciju ostalim ćelijama. EKG je aparat koji može da snimi samo potencijale koji potiču od kardiomiocita, mišićnih ćelija u srcu. U stvari snimaju se potencijali koji nastaju između nedepolarizovanog i već depolarizovanog dela srčanog mišića. Klasičnom elektrokardiografijom nije moguće snimiti potencijale koji potiču od struktura koje stvaraju električne impulse (SA čvor, AV čvor, Hisov snop, Purkinjeova vlakna). Depolarizacija se često prilikom analize prikazuje vektorom koji ima pravac, smer i intenzitet u prostoru. Kako je srce složen organ (po obliku) veoma je teško da se prati tačan tok depolarizacije u prostoru (to je nemoguće i iz tehničkih razloga. Vektor je u stvari vrlo zgobdan da opiše pravac, smer i intenzitet mnogo stvari (npr. brzina u fizici) i nije vezan isključivo samo za depolarizaciju srčanog mišića.

Normalni EKG

[uredi | uredi kod]
Shematski prikaz normalnog EKGa

EKG zdrave osobe sastoji se od P-talasa, QRS-kompleksa (kompleks se sastoji od Q-, R- i S-talasa) i T-talasa. U suštini postoje talasi i zupci. Talasi su P talas i T talas. Oni mogu biti pozitivni, negativni i bifazični. Zupci su Q zubac koji može biti samo negativan (ne postoji pozitivno Q), R zubac koji je samo pozitivan (ne postoji negativno R) i S zubac koji je samo negativan (ne postoji pozitivno S). Tip zubca se određuje na osnovu R zupca (koji je uvek pozitivan). Ako je negativni zubac pre pozitivnog R to je Q. Ako se negativni zubac nalazi posle R onda je to S zubac. Inače u normalnom QRS kompleksu ne postoji više od jednog pozitivnog zubca (R zubca). Drugi R zubci ukoliko postoje (to su uglavnom patolška stanja) označavaju se sa R' (prim). Ukoliko postoji samo jedan negativan zubac, a nema pozitivnog R zubca, ne zna se da li je to S i Q zubac, pa se nazivan QS zubcem ili kompleksom. Normalan P talas traje do 0.12 s, visine do 1.5 mm. Normalan QRS kompleks traje do 0.12 s. Normalan PR interval traje do 0.20s. ST segment se normalno nalazi na izoelektričnoj liniji. Iznad ili ispod izoeletkrične linije se nalazi ako postoji miokardna ishemija, hipertrofija komora, elektrolitni poremećjaji. Normalan QT interval traje oko 440 - 460 ms, i zavisi od srčane frekvence. Važan je zato što ukliko je produžen označava nehomogenost repolarizacije i povećan rizik od aritmija. Najpoznatija vrsta je Torsade de Points - polimorfna ventrikularna tahikardija.

Srčana osovina

[uredi | uredi kod]

Srčana osovina je vektor koji pokazuje prosečan pravac, smer i intenzitet struja koje nastaju kao posledica depolarizacije miokardna komora. On je usmeren u levo i dole prema desnoj nozi. U frontalnoj ravni normalna srčana osovina je između 0 i 90 stsepeni, mada postoje varijante normalne srčane osovine do - 30 stepeni. Vektor je usmeren u levo jer leva komora ima veću masu od desne te struja iz nje više utiče na smer vekotra. U praksi je korisno približno odrediti srčanu osovinu.

Primjena EKGa

[uredi | uredi kod]

Neke od primjena EKGa:

Reference

[uredi | uredi kod]
  1. Andrew R Houghton; David Gray (27 January 2012). Making Sense of the ECG, Third Edition. Hodder Education. str. 214. ISBN 978-1-4441-6654-5. Pristupljeno 20 May 2012. 
  2. „ECG- simplified. Aswini Kumar M.D.”. LifeHugger. Arhivirano iz originala na datum 2017-10-02. Pristupljeno 2010-02-11. 

Vanjske veze

[uredi | uredi kod]