Duh
Za ostala značenja, vidi Duh (višeznačna odrednica).
Duh (grč. pneuma, nus i psiha; lat. spiritus, mens, animus i anima; hebr. ruah, arap. ruh) jest višeslojan filozofski pojam koji može imati razna značenja, od kojih su neka:
- nematerijalna strana čovekova, slična duši, koja može napustiti telo;
- unutrašnja suština čoveka, sveukupnost karaktera, znanja i ubeđenja;
- sveopšti karakter neke stvari, na primer: duh epohe, narodni duh, duh vremena;
- veliki Duh u verovanjima američkih starosedelaca;
- sveti Duh u hrišćanstvu;
- disanje, duvanje, vazduh;
- pokretačka sila u čoveku;
- priviđenje;
- zloduh;
- avet
Najstarije značenje reči duh ukazuje na vazduh, ono što se svuda nalazi, što se lako pokreće i što pokreće sve drugo kao vetar, što je najčešće nevidljivo, ali postaje vidljivo kad dobije oblik magle ili oblaka.[1]
Srpska reč duh je nastala od staroslovenske reči dъh, koja je istovremeno označavala dah, duh i dušu, a iz koje su takođe nastale reči vazduh (vas-duh, u značenju: sav duh) i disanje. Latinska reč "spiritus", od koje je nastao pojam "spirit" u većini zapadnih jezika, takođe znači dah. Isto značenje ima i grčka reč pneuma.
Drevne mitologije su uspostavile vezu između disanja i duše kao osnovnih znakova i principa života; duh u tom smislu postaje dah, ono što održava život, a za onoga ko je umro kaže se da je izdahnuo. U egipatskoj mitologiji Šu je bog-vetar. U mesopotamskoj mitologiji, En-Lil (Gospodar oluja) nadzire sve oblasti sveta, obuhvata celo nebo i zemlju.
U animizmu je rasprostranjeno verovanje o postojanju neljudskih duhova, duhova prirode. Oni su blisko povezani s objektima kao što je planina, reka, sunce, mesec itd. ili procesima prirode kao što su grom i munja, plodnost itd. Cela priroda je nastanjena duhom, koji suštinski prožima objekt ili proces i daje mu suštinsku prirodu i svojstva. Taj odnos je potpuno analogan načinu na koji duh obitava u ljudskom biću i udahnjuje mu život. Duhovima pridaje se pridaju različiti stupnjevi i vrste moći, u zavisnosti moći prirodne pojave koja je u pitanju i njenog pretpostavljenog raspoloženja prema ljudskim bićima (blagonaklono, zloćudno, nezainteresovano, hirovito).[2]
Pelazgi, starosedeoci Grčke, imali su mit o stvaranju svijeta po kome se Eurinoma, boginja svih stvari, podigla iz haosa, odvojila je nebo od zemlje, pa je, krećući se prema jugu, svojom igrom stvarala vetar (duh) koji joj je postao nadahnuće za stvaranje; iz tog vetra rodila se velika zmija Ofion (iskonski zao duh u Bibliji koji nagovara Evu i Adama da počine prvi greh); vetar severac iz kojeg se rodila zmija Ofion nazvan je kasnije u grčkoj mitologiji Borej i pripisivana mu je oplodna moć (analogija: devičansko začeće Marijino uz sudelovanje Duha).[1]
Jevrejska reč rua'h, koja se obično prevodi kao duh, ima izvorno značenje vetar; u prvoj knjizi Postanja (1,2) duh Božji (rua'h) lebdi nad vodenom pustoši; taj vetar (duh) ima raznoliku moć: on može da ruši kuće, drveće i da potapa lađe na otvorenom moru (Jezekilj, 13,13; 27,26), može da svojim vrelim dahom suši zemlju i čini je neplodnom (Izlazak, 14,21), ali takođe i da razlije po zemlji vodu koja daje život (Prva knjiga o carevima, 18,45). Prema drevnoj jevrejskoj misli, ruah ljudskog bića bio je dah, podaren od Boga; prisustvo ruaha konstituisalo je živo biće (nefes), a njegov gubitak značio je smrt (Post. 2,7). Ruah je prebivao u nozdrvama, ali je nefes, kada je bivao lokalizovan, smeštan u krv (Post. 9,4; Lev. 17,11), glavu, srce ili unutrašnje organe. Kasnije je ruah postao sedište većine psihičkih procesa.[2]
Duh se često personifikuje i zadobija individualna svojstva, koja se najčešće odnose na njegovu etičku prirodu, postajući „dobar duh“ ili „zao duh“. U jevrejsko-hrišćanskoj tradiciji anđeli su glasnici božji i izvršioci božanske volje - dobri duhovi, a demoni, pomagači Satane („palog anđela") - zli duhovi. Njima čovek može biti opsednut i na taj način telesno ili duševno oboleti. Ispoljavanja opsednutosti zlim duhom mogu uključivati simptome demencije, katatonije, epilepsije i mnogo šta drugo.[2] U blažoj varijanti opsednutost se ispoljava kao zahvaćenost „duhom mržnje“, razvrata, zlobe i sl. Isterivanje duhova (egzorcizam) bilo je rašireno.
U Septuaginti, grčka psihe je poistovećena s jevrejskim nefesom, a pneuma s ruahom. Starozavetni hebrejski pojam ruah elohim (duh božji) je mnogo dublje razvijen kao grčki pneuma theou (duh božji, sveti duh) u Novom zavetu.[2] Hrišćanska ortodoksija strogo je odredila mesto Svetog Duha u Svetom Trojstvu i napravila razliku između pravih ispoljavanja božanskog dara i ispoljavanja demonske ili satanske sile. U hrišćanskoj ikonografiji sveti Duh se obično predstavlja u vidu goluba.
U starogrčkoj filozofiji, duh najpre ima značenje iskona (arhe) svih stvari, pa je ili aer (vaz-duh) kod Anaksimena, ili je jedan od četiri elementa kod Empedokla (ostali su voda, vatra i zemlja).
Promene u filozofskim shvatanjima duha nastupaju Anaksagorinim uvođenjem pojma nus (gr. νοῦς)[3], u kojem su zadržani elementi mitskih i jonskih predstava o duhu kao nečem prostornom, što nema čvrsti telesni oblik, ali ima značajno mesto u nastanku i bivanju poretka fizičkih stvari:
Nus je bezgraničan i samodržački, nije pomešan ni sa jednom stvari nego jeste kao on sam i po samom sebi... A kad bi bio pomešan sa stvarima to bi ga sprečavalo da vlada nad njima onako kako on to može budući sam po sebi. On je najfinija i najčistija od svih stvari, ima celokupno znanje o svemu i najveću snagu; nus vlada nad svim što ima dušu bilo da je to veće ili manje. Nus takođe upravlja celokupnim kruženjem jer on je iskon celokupnog kruženja.
– Anaksagora, fr. 12.
Platon je uveo pojam pneume (etimološki: »vetar«), koja je na makrokosmičkoj ravni predstavljala »dah univerzuma« a na mikrokosmičkoj ravni dušu (psihe) ljudskog bića. I Sokrat i Platon su govorili o nadahnuću koje dolazi od univerzalne pneume i proizvodi poeziju i ekstazu.[2]
Aristotel je u spisu „O duši“ Anaksagorinu predstavu duha (nusa) povezao sa jonskim predstavama o duši sveta, kao samopokretnom principu života i svakog oblikovanja:
Nus se kao duša nalazi u životinjama i u velikim i u malim, i u boljim i u gorim.
– Aristotel, O duši
Stoici etimološki izvode reč pojam (endeta) iz nusa, poimajući duh kao poimanje (analogija u našem jeziku: um i raz-um-evanje).[1] Stoici razlikuju nus (um) od pneuma (duh), kojem ne pripisuju bestelesna svojstva, jer bestelesno ne može da dela, ni da trpi delanje. Pneuma nastaje od vatre i vazduha, širi se kroz sva tela i tako ih oživljava. Duh je, za stoičare, isto što i duša (psihe = topla pneuma), princip života uopšte.[1] Ipak, značenja uma i duha nisu nigde strogo odeljena, a kod rimskih stoičara, aleksandrinaca i novoplatoničara i nus i pneuma se često odnose na spoznajni i bespožudni deo ljudske duše koji vodi povratku (refleksiji) jedinke u iskonsku duhovnost.
Kod hrišćanskih apologeta, nus je delatni duh božji, a pneuma onaj dah kojim bog udahnjuje život, koji se otelotvoruje, individualizuje i traje do izdahnuća, kada se prah vraća prahu, a duhovno svome iskonu.
Suprotstavljanje duha materiji je došlo do punog izražaja tek u prvim vekovima naše ere u novoplatoničarskoj, gnostičkoj i hrišćanskoj teološkoj misli, a kod gnostičara i manihejaca je izvedeno do krajnjeg dualizma. Plotin materiju shvata kao puku negaciju, kao prostor ili prazninu kroz koju se probija jedini pozitivitet - duh kao svetlost i dobrota koja ističe iz Jednog; materija je na taj način shvaćena kao uslov ispoljavanja duha. Suprotnost i različitost duha i materije je povezivana sa različitošću Boga i sveta (nasuprot stoičkog panteizma).
U novovekovnoj filozofiji, duh je ili samostalna supstancija (res cogitans u kartezijanskoj tradiciji) ili jedan od atributa apsolutne supstancije, a shvaćen je izrazito noetski (kao nus, logos, racio, razum, um).[1]
Prema Berkliju, duh je ono što opaža i proizvodi ideje, a sam ne može biti opažen:
Duh je jedno prosto, nepodeljeno aktivno biće. Pošto ono opaža ideje naziva se razumom, a pošto ih proizvodi i na drugi način operiše sa njima, naziva se voljom. Stoga se o duši ili duhu ne može obrazovati nikakva ldeja. [...] Priroda duha, ili onoga što dela, takva je da on ne može biti opažen po sebi, već jedino prema posledicama koje proizvodi.[4]
Prema Spinozi, samo dok traje telo, duh može da predstavlja sebi nešto i da se seća prošlih stvari. On smatra da ljudski duh ne može biti apsolutno uništen sa telom, no od njega ostaje nešto što je večno.[5] Pritom, samo dok traje telo, duh je potčinjen afektima, koji pripadaju stanjima trpljenja (strastima).[6]
Prema Lajbnicu, među razlikama koje postoje između duša i duhova, ima još i ta, da duše jesu živa ogledala ili slike svijeta stvorenja, ali da su duhovi još i slike samog božanstva, ili samog stvoritelja prirode, sposobni da spoznaju sistem svemira, i da ga djelomično podražavaju u njegovim arhitektonsklm uzorcima, jer svaki je duh u svom krugu jedno malo božanstvo. Na taj su način duhovi sposobni da uđu u neku vrstu zajedništva s Bogom, i on je prema njima ne samo u takvom odnosu, kao izumitelj prema svojem stroju, nego još i u takvom, kao što je knez svojim podanicima, ili bolje, otac svojoj djeci.[7]
Apsolutni duh je Hegelov izraz definisan kao večno stvarna istina, u kojoj je znajući um slobodan za sebe, a nužnost, priroda i istorija služe samo kao sredstvo njegovom objavljivanju. (Hegel, E. F. N. paragraf 552).
Objektivni duh je Hegelov izraz definisan kao „umna volja“ ili kao „apsolutna ideja koja bivstvuje po sebi“, ispoljava se „na tlu konačnosti“ i „zna sebe kao slobodnoga koji sebe hoće kao svoj predmet, tj. svoju bit ima za svoje određenje i za svrhu“ (E F. N. paragrafi 482 i 483). Objektivni duh se ispoljava i kao pojedinačna volja ukoliko je „umna“, ukoliko se njena sloboda zasniva na saznatoj nužnosti, i kao „opšta volja“ ukoliko se ona ispoljava u etosu, u narodnom životu, državi i pravu.[1]
Subjektivni duh je Hegelov izraz koji obuhvata: (1) dušu ili „prirodni duh“ (duh po sebi ili „neposredan duh"; to je predmet antropologije); (2) svest (duh za sebe ili „posredovani duh“, duh koji se odnosi prema sebi ili prema drugome; to je predmet fenomenologije duha); (3) subjekt, osoba, samosvesni individualitet u kojem se inkarnira „objektivni“ i „apsolutni duh"; subjekt-persona je predmet psihologije (Hegel, E F. N. paragraf 367). Subjektivni duh prema Hegelu, obuhvata „teorijski“ i „praktični duh“ a njegovi su proizvodi u teorijskom reč (u smislu logosa), u praktičnom uživanje (Hegel, E F. N. paragraf 444).
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Duh, Branko Pavlović, Filozofski rečnik, Plato, Beograd, 1997.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Duša, duh, Enciklopedija živih religija, Nolit, Beograd, 2004. ISBN 86-19-02360-8
- ↑ Termin nus se u evropskoj filozofiji ponekad prevodi i kao duh, mada preovlađuje termin um
- ↑ Džordž Berkli, Rasprava o principima ljudskog saznanja (str. 53), Beograd, 1977.
- ↑ Spinoza, Etika (str. 265), Beograd, 1983.
- ↑ Spinoza, Etika (str. 272), Beograd, 1983.
- ↑ Gotfrid Vilhelm Lajbnic, Monadologija (izvod iz dela)
Wikimedia Commons ima još multimedijalnih datoteka vezanih za: Duh