Boris Becker
| Boris Becker | ||
|---|---|---|
|
| ||
| Profesionalna karijera: {{{prof. karijera}}} | ||
| Osobni podaci | ||
| Država |  Njemačka
| |
| Rođenje | 22. novembar 1967. Lajmen, Nemačka | |
| Prebivalište | Švic, Švajcarska | |
| Nadimak/ci | Bum-bum Beker | |
| Visina | 1.90 m | |
| Stil igre | Desnom rukom | |
| Zarada | 25.080.956 $ | |
| Pojedinačno | ||
| Omjer karijere | 713–214 | |
| Osvojeni turniri | 49 | |
| Najbolji plasman | Br. 1 (28. januar 1991) | |
| Uspjeh na Grand Slam turnirima | ||
 Australian Open |
P (1991, 1996) | |
 Roland Garros |
PF (1987, 1989, 1991) | |
 Wimbledon |
P (1985, 1986, 1989) | |
 US Open |
P (1989) | |
| Parovi | ||
| Omjer karijere | 254–91 | |
| Osvojeni turniri | 15 | |
| Najbolji plasman | Br. 6 (22. septembar 1986) | |
Boris Franc Beker (nem. Boris Franz Becker, 22. novembar 1967.) je bivši nemački teniser. Pobedio je na šest Grend slem turnira u pojedinačnoj konkurenciji i osvojio je zlatnu medalju na Olimpijskim igrama u Barseloni. Najmlađi je pobednik turnira u Vimbldonu, titulu je osvojio kada je imao 17 godina i 227 dana. Igrao je na osam ATP finala a pobedio je na tri. Magazin Tenis (engl. Tennis) ga je svrstao na 18. mesto među 40 najboljih tenisera u periodu od 1965. do 2005.[1]
Boris Beker je rođen u Lajmenu u ondašnjoj Zapadnoj Nemačkoj, kao sin jedinac Karla i Elvire Beker, odgajan je kao katolik.[2][3]
Boris Beker je postao profesionalni teniser 1984. Prvi turnir je osvojio u Minhenu u konkurenciji parova, trener mu je bio Ginter Boš dok mu je Jon Cirijak bio menadžer. Prvi ATP turnir je osvojio u junu 1985. u Kvins klubu, da bi dve nedelje kasnije, 7. jula, pobedio u pojedinačnoj konkurenciji na turniru u Vimbldonu. Time je postao prvi Nemac i prvi teniser koji nije bio nosilac pobednik ovog turnira, u finalu je pobedio Kevina Kurena u četiri seta. U to vreme je sa 17 godina i 227 bio najmlađi osvajač nekog Grend slem turnira. Taj rekord je 1989. nadmašio Majkl Čeng osvojivši Rolan Garos.
Naredne godine, Beker je odbranio titulu u Vimbldonu, pobedivši ondašnjeg prvog igrača sveta Ivana Lendl u tri seta. Godine 1987. je kao drugi igrač sveta izgubio u drugom kolu Vimbldona od Pitera Duana. Iste godine u Dejvis kupu, Boris Beker i Džon Makenro su odigrali jedan od najdužih mečeva u istoriji tenisa. Beker je pobedio rezultatom 4-6, 15-13, 8-10, 6-2, 6-2 (u to vreme nije bilo taj-breka u Dejvis kupu). Meč je trajao 6 sati i 22 minuta.
U finalu Vimbldona 1988. je izgubio u četiri seta od Stefana Edberga u meču koji označio početak velikog rivalstva na Vimbldonu. Iste godine Beker je pomogao Nemačkoj da po prvi put osvoji Dejvis kup. Na kraju sezone pobedio je na ATP finalu u Njujorku pobedivši, petostrukog pobednika ovog turnira, Ivana Lendla u finalu.
Tokom 1989. Boris Beker je osvojio dve Grend slem titule, Vimbldon i Ju-Es open, dok je na Rolan Garosu izgubio u polufinalu. Sa Nemačkom je ponovo osvojio Dejvis kup a prema izboru ATP izabran je za najboljeg tenisera na svetu iako nije bio prvi na ATP rang listi.
Godine 1990. se po treći put uzastopno sastao sa Stefanom Edbergom u finalu Vimbldona ali je ovog puta izgubio u pet setova. Na Ju-Es openu ga je u polufinalu pobedio Andre Agasi. Naredne godine se po prvi put plasirao u finale Australijan opena i pobedio Ivana Lendla. Nakon ovog trijumfa po prvi put je postao broj jedan na ATP listi. Iste godine je izgubio u polufinalu Rolan Garosa od Andrea Agasija. Tokom ove godine bio je dvanaest nedelje na prvom mestu ATP liste ali nije uspeo da sezonu završi na ovoj poziciji. Tokom 1992. pobedio je na sedam turnira uključujući i pobedu na ATP finalu. Na Olimpijskim igrama u Barseloni osvojio je u paru sa Mihaelom Štihom zlatnu medalju.
Tokom 1993. i 1994. nije imao uspeha na Grend slem turnirima da bi 1995. po sedmi put igrao u finalu Vimbldona. Tu je poražen od Pita Samprasa rezultatom 3-1 u setovima. Iste godine je po treći put pobedio na ATP finalu u Frankfurtu. Svoj poslednji Gren slem turnir je osvojio 1996. kada je pobedio Majkla Čenga u finalu Australijan opena. Iste godine je po četvrti put pobedio na turniru u Kvinsu.
Na ATP finalu te godine Beker je izgubio u finalu od Pita Samprasa. Posle poraza u četvrtfinalu Vimbldona od Pita Samprasa 1997. Beker se zarekao da više neće igrati na ovom turniru, međutim igrao je i 1999. kada je poražen u četvrtom kolu od Patrika Raftera. Beker je najbolje rezultate postizao na brzim podlogama, posebno na travi i na tepihu, na kom je osvojio 26 titula. Nekoliko puta se plasirao u finala turnira na šljaci ali nikada nije uspeo da pobedi. Njegovi najbolji rezultati na Rolan Garosu su polufinala 1987, 1989. i 1991.
Bekerova igra je bila zasnovana na brzom i dobro plasiranom servisu, zbog čega je dobio nadimak „Bum Bum“,[4] i odličnim volejima na mreži. Atletske sposobnosti u kombinaciji sa servis – volej igrom su bile zaštitni znak Borisa Bekera tokom karijere. Njegova igra se takođe odlikovala i snažnim forhendom i reternom.
Boris Beker ima dva sina, Nou Gabrijela i Elijasa Baltazara, sa glumicom i dizajnerkom Barbarom Feltus. Takođe ima i dete sa Anđelom Jermakovom.
- ↑ „40 Greatest Players of the Tennis Era (17–20)”. TENNIS Magazine. 17. 5. 2006.. Pristupljeno 23. 9. 2011.
- ↑ Mills, Eleanor (5. 12. 1999.). „Becker Not quite ready to retire Boris Becker talks to ELEANOR MILLS”. New Straits Times. Pristupljeno 23. 9. 2011.
- ↑ Green, Nick (6 November 2005). „Boris Becker: 'When I heard they wanted to send me to prison, I thought only of my children. I went home and prayed to God'”. The Observer (UK). Pristupljeno 23. 9. 2011.
- ↑ Ian Thomsen (2. 7. 1997.). „Boom Boom Leads German Triple Threat”. International Herald Tribune. Arhivirano iz originala na datum 2012-12-05. Pristupljeno 23. 9. 2011.
- Official Site of Boris Becker Sports & Boris Becker Tennis Arhivirano 2015-10-17 na Wayback Machine-u
- Boris Becker na stranici Association of Tennis Professionals
- Boris Becker na stranici International Tennis Federation
 Ilie Năstase (1973/1974 - 40 s) •  John Newcombe (1974 - 8 s) •  Jimmy Connors (1974/1983 - 268 s) •  Björn Borg (1977/1981 - 109 s) • John McEnroe (1980/1985 - 170 s) Ivan Lendl (1983/1990 - 270 s) • Mats Wilander (1988/1989 - 20 s) • Stefan Edberg (1990/1992 - 72 s) •  Boris Becker (1991 - 12 s) • Jim Courier (1992/1993 - 58 s) Pete Sampras (1993/2000 - 286 s) • Andre Agassi (1995/2003 - 101 s) •  Thomas Muster (1996 - 6 s) •  Marcelo Ríos (1998 - 6 s) •  Carlos Moyá (1999 - 2 s) Yevgeny Kafelnikov (1999 - 6 s) • Patrick Rafter (1999 - 1 s) • Marat Safin (2000/2001 - 9 s) •  Gustavo Kuerten (2000/2001 - 43 s) • Lleyton Hewitt (2001/2003 - 80 s) Juan Carlos Ferrero (2003 - 8 s) • Andy Roddick (2003/2004 - 13 s) •  Roger Federer (2004/2012 - 302 s) • Rafael Nadal (2008/2014 - 141 s) •  Novak Đoković (2011/2016 - 223 s) •  Andy Murray (2016/2017 - 32 s) | |
ATP rangiranje uvedeno 23. augsuta 1973 • (godina kada je prvi put bio/godina kada je zadnji put bio - broj sedmica (s)) • trenutni br. 1 podebljan, podaci od 12.jun/lipanj 2017. |
