Amintore Fanfani
| Amintore Fanfani | |
| |
| Biografija | |
|---|---|
| Datum rođenja | 6. 2. 1908. |
| Mesto rođenja | Pjeve Santo Stefano (Kraljevina Italija) |
| Datum smrti | 20. 11. 1999. (dob: 91) |
| Mesto smrti | Rim (Italija) |
| Politička partija | Nacionalna fašistička partija Hrišćanska demokratija Italijanska narodna stranka |
| Mandat(i) | |
| 32. premijer Italije | |
| 17. april 1987 — 28. jul 1987. | |
| Prethodnik | Betino Kraksi |
| Naslednik | Đovani Gorija |
| 1. decembar 1982 — 4. avgust 1983. | |
| Prethodnik | Đovani Spadolini |
| Naslednik | Betino Kraksi |
| 26. jul 1960 — 21. jun 1963. | |
| Prethodnik | Fernando Tambroni |
| Naslednik | Đovani Leone |
| 1. jul 1958 — 15. februar 1959. | |
| Prethodnik | Adone Zoli |
| Naslednik | Antonio Senji |
| 18. januar 1954 — 10. februar 1954. | |
| Prethodnik | Đuzepe Pela |
| Naslednik | Mario Šelba |
uredi  |
|
Amintore Fanfani (ital. Amintore Fanfani; Pjeve Santo Stefano, 6. februar 1908 — Rim, 20. novembar 1999) bio je italijanski političar i premijer Italije u više navrata. Bio je jedan od istaknutijih italijanskih političara u posleratnoj Italiji i istorijska ličnost Hrišćanske demokratije.
Rođen je 1908. godine u mestu Pjeve Santo Stefano, provincija Toskana. Završio je studij ekonomije na Katoličkom univerzitetu u Milanu 1932. godine.
Bio je član Nacionalne fašističke partije i zalagao se za ideje korporativizma. Tih je dana pisao za zvanični rasistički časopis u Italiji, „Odbrana rase“ (La difesa della razza),[1] a 1938. je bio jedan od 330 potpisnika antisemitskog Manifesta o rasi, koji je doveo do zabrane Jevrejima da učestvuju u vladi i rade kao profesori na univerzitetima.
Nakon kapitulacije Italije 1943, odselio se u Švajcarsku i tamo bio sve do oslobođenja Italije aprila 1945. godine.
Po povratku u Italiju, uključio se u politiku i bio potpredsednik novoosnovane Hrišćanske demokratije. Bio je poslanik u Ustavotvornoj skupštini i jedan od autora novog ustava tek proglašene Republike Italije. Godine 1948. bio je izabran u Dom poslanika Republike Italije. Bio je ministar rada 1947–1948. i 1948—1950, ministar poljoprivrede 1951–1953, te ministar unutarnjih poslova 1953. godine. Nakon što se De Gasperi povukao iz politike, Fanfani je bio izabran za novog sekretara Hrišćanske demokratije (1954–1959). Tokom svoga mandata je izvršio reorganizaciju partije i pomladio njene kadrove.
Njegove je karijera u narednom periodu bila na vrhuncu: tokom 1950-ih dvaput je vršio funkciju premijera Italije.[2][3] Pošto 1964. nije uspeo da ga izaberu za predsednika Italije, zapao je u političku pozadinu. Od 1965. do 1966. bio je predsedavajući Generalne skupštine UN-a, a od 1968. do 1973. predsednik Senata Italije. Pošto ni 1971. nije izabran za predsednika, kao nadoknada za gubitak dodeljeno mu je mesto doživotnog senatora 1972. godine.[4]
Neuspeh referenduma o razvodima prisilio ga je da napusti funkciju sekretara Hrišćanske demokratije 1975. godine. Od 1982. do 1983. je po peti put bio premijer Italije, od 1985. do 1987. ponovno bio predsednik Senata, a od aprila do jula 1987. premijer po šesti put.
Umro je 20. novembra 1999. godine u Rimu.
- ↑ (it) Fanfani il "modernizzatore" Arhivirano 2012-02-18 na Wayback Machine-u, Quotidiano della Basilicata, 6 February 2008
- ↑ Roman Circus Arhivirano 2009-08-13 na Wayback Machine-u, Time Magazine, 8 February 1954
- ↑ Italy's Fanfan Arhivirano 2013-07-21 na Wayback Machine-u, Time Magazine, 16 June 1961
- ↑ Obituary Amintore Fanfani, The Guardian, 22 November 1999
- Amintore Fanfani, Encyclopedia of World Biography
.svg)
