Wikipedija

Panonija

Za ostala značenja, vidi Panonija (razvrstavanje).

Panonija (starogrčki: Παννονία,[1] latinski: Pannonia) bila je jedna od najvažnijih rimskih provincija i protezala se južno i zapadno od reke Dunava, koja je istovremeno činila i njenu severnu i zapadnu granicu. Na jugu se graničila s Ilirikom i Mezijom, na zapadu ju je od Norika delila planina Cetij (mons Cetius), gde je danas planinski prevoj Gerichtsberg, a od Italije su je razdvajale Julijske Alpe. Panonija se protezala duž toka Dunava, od Vindobone (Beča) do Singidunuma (Beograda), pa je obuhvatala današnju istočnu Austriju, zapadnu Mađarsku, zapadnu Slovačku, severnu Sloveniju, severnu Hrvatsku, severozapadnu Srbiju i severnu Bosnu i Hercegovinu.[2]

Položaj Panonije u Rimskom Carstvu
Panonija u 1. veku
Panonija u 2. veku
Panonija u 4. veku
Panonija s Konsnatinovim "limesom" 330. n.e.

Rimska upravna podela

uredi

Kad su Rimljani zavladali Panonijom, podelili su je na Gornju Panoniju (Pannonia Superior, ἡ ἄνω Παννονία) i Donju Panoniju (Pannonia Inferior, ἡ κάτω Παννονία) ravnom linijom koja je išla od Arabone (Győra) na severu do Servicija (Servitium, danas Gradiška) na jugu, tako da je deo zapadno od ove linije činio Gornju Panoniju, dok je istočno od te linije ležala Donja Panonija.[3] Zbog te podele za celu se tu oblast u nekim izvorima koristi naziv u množini ― Panonije (Pannoniae, (Παννονίαι).[4][5] Pod Dioklecijanom svaka od ove dve provincije bila je podeljena na dve. Gornja Panonija podeljena je na Prvu Panoniju (Pannonia Prima) na severu, sa sedištem u Savariji (Szombathely), i na Savsku ili Obalnu Panoniju (Pannonia Savia ili 'Ripariensis) na jugu, sa sedištem u Sisciji (Sisak); Prvom Panonijom upravljali su praeses i dux, a Savskom Panonijom jedan dux. Donja Panonija bila je podeljena na Panoniju Valeriju (Pannonia Valeria) na severu, sa sedištem u Sopijanu (Pečuh), i na Drugu Panoniju (Pannonia Secunda) na jugu, sa sedištem u Sirmiju (Sremska Mitrovica); Valerijom su upravljali praeses i dux, a Drugom Panonijom konzular i dux.[6] Najviše vojske uvek se nalazilo u oblastima koje su se graničile s Germanima, budući da je njima trebala jaka zaštita, premda je i ostale delove Panonije štitilo mnogo vojske, koja je postepeno uvećana na celih sedam legija. Pored tih odreda, postojala je i jaka rečna flota stacionarana u Vindoboni, koja je bila najjača od tri dunavske rečne flote koje su Rimljani držali.[2]

Geografija

uredi

Panoniju čini velika ravnica koju samo na zapadu i jugu okružuju planine iole značajne visine i presecaju tek poneka brda umerene visine, koja predstavljaju završetke alpskih planinskih lanaca, pa ih zbog toga Tacit i Tibul nazivaju Panonskim Alpima.[7][8] Najvažnije su panonske reke Drava i Sava, koje teku gotovo paralelno i ulivaju se u Dunav, te Mura na severu i Raba na severozapadu. Antički pisci, npr. Strabon, Dion Kasije i Herodijan, navode da je u Panoniji vlada oštra i hladna klima koja tu oblast činila slabo produktivnom, no kasniji izvori ipak zapažaju plodnost panonskih ravnica.[2] Kako su u to vreme šume verovatno bile mnogo rasprostranjenije nego danas, drvna građa predstavljala je glavnu robu koja se izvozila iz Panonije, a velike su količine odlazile u Italiju. Poljoprivreda nije bila naročito razvijena i većinom se svodila na uzgoj ječma i zoba, od kojih su Panonci pravili neku vrstu piva, koje se zvalo sabaja (sabaia)[9][10] i predstavljalo najvažniji deo ishrane za starosedelačko stanovništvo. Masline i vino ne spominju se u izvorima, svakako ne u starije vreme, sve dok car Prob nije uveo uzgoj vinokve loze u oklini Sirmija.[2] Reke su stanovništvu verovatno pružale obilje ribe. U izvorima nema vesti o metalu iz Panonije, bilo zato što tamo nije bilo rudnika bilo zato što se za metal uvezen iz Panonije neodređeno govorilo da potiče iz Norika, gde je rudarstvo bilo znatno razvijeno.[2]

Stanovništvo

uredi

Stanovništvo Panonije ― Panonci (Pannonii, Παννόνιοι, Πάννονες ili Παίονες) ― bilo je brojno i tokom rata s Rimljanima moglo je za boj opremiti i do 100.000 naoružanih ljudi.[11] Apijan kaže da su Rimljani na njih gledali kao na deo Ilirika.[12] Neki su na osnovu toga zaključili da su i Panonci bili Iliri, no, s druge strane, većina grčkih pisaca naziva ih "Peonjanima", a Tacit govori o panonskom jeziku kao o različitom od jezika kojim govore germanska plemena.[13] Na osnovu toga neki iznose tezu da su Panonci bili jedna grana tračkih Peonaca, koji su se postepeno proširili obalama Dunava i stigli sve do granica Italije.[2]

Međutim, Dion Kasije, koji je dobro poznavao te oblasti, jasno kaže da Panonci nisu imali veze s Peonjanima.[10] Nema, pak, sumnje da su u Panoniji živela i keltska plemena, a u ranoj fazi Rimskog carstva i romanizacija i širenje latinskog uzeli su velikog maha. U izvorima se stanovnici Panonije opisuju kao hrabri i borbeni ljudi, koji su, kad su Rimljani prvi put došli u dodir s njima, živeli na vrlo niskom stupnju civilizacije i bili poznati po okrutnosti i svojoj ljubavi prema krvoproliću,[10][12][14] kao i po neverstvu i lukavstvu.[8] Ali, od dolaska Rimljana došlo je do znatnog razvitka civilizacije, pa su čak napuštena i domaća božanstva (neka njihova imena nalaze se na natpisima, npr. Latobius, Laburus, Charus) i prihvaćena rimska, odnosno pojedini lokalni bogovi bili su postovećeni s rimskim. Romanizaciju Panonije pospešilo je osnivanje rimskih kolonija i stacioniranje rimske vojske, pa je do vremena seobe naroda ta zemlja bila potpuno romanizovana. [2]

Istorija

uredi

O istoriji Panonije pre dolaska Rimljana malo se zna. Justin kaže da su se u toj oblasti naselila neka keltska plemena.[15] Godine 119. pne. Rimljani su ratovali protiv Panonaca, "ne po prvi put", te su zauzeli Sisciju.[6] Godine 35. pne. Oktavijan je, kao član drugog trijumvirata, zaratio na Panonce i ponovo osvojio Sisciju, a taj je rat vođen, kako kaže Dion Kasije, samo da bi se vojska uvežbavala na tuđoj teritoriji.[10] Nakon pada Siscije prišla su Rimljanima i ostala panonska plemena.[16] Sukobi su ponovo izbili 16. pne., kad je su neka panonska plemena upala u Istru, a onda su 13. pne. Marko Vipsanije Agripa i Marko Vinicije krenuli na istok dolinom Save i Dunava. Taj je pohod, nakon Agripine smrti 12. pne., nastavio Tiberije, koji je surovo skršio sav otpor Panonaca i doveo rimsku vojsku do Dunava.[6] Panonci severno od Drave, kako se čini, prihvatili su rimsku vlast bez otpora, možda i zbog straha od Dačana, i Panonija je ostala mirna sve do 6. g. n.e., kad je izbio veliki ilirski ustanak pod vodstvom dvojice Batona ― Batona koji je predvodio Breuke (u današnjem Sremu) i Batona na čelu Desitijata (u okolini današnjeg Sarajeva). Jedan od razloga za ovaj ustanak, koji je trajao sve do 9. g. n.e., bilo je poresko opterećenje plemena koja do tog vremena nisu imala pravu državnu organizaciju, pa nisu poznavala ni poreze. Prema antičkim piscima, ustanak je zahvatio sve zemlje od Save do Jadranskog mora i okupio oko 800.000 ustanika. Rimljani su protiv ustanika uputili ogromnu vojsku, koja se možda sastojala i od celih jedanaest legija, a predvodio ju je Avgustov posinak i budući car, Tiberije. On je naposletku i skršio ilirski ustanak 9. godine nove ere.[17] Od tada je u Panoniji bila stacionirana jaka rimska vojska; kad je do panonskih vojnika stigla vest o Avgustovoj smrti, podigli su bunu, ali je ona brzo ugušena.[18][10]

Do velike seobe naroda Panonija je ostala u sastavu Rimskog carstva; osnovane su mnoge kolonije i municipiji te utvrde za zaštitu zemlje; izgrađeni su putevi, od kojih su posebno značajni bili put koji je išao duž Dunava te put koji je prolazio centralnim delom Panonije, od Vindebone do Sirmija. S druge strane, Rimljani su panonsko stanovništvo su zbog njihove borbenosti rado primali u redove svoje vojske.[2] Tokom 4. veka barbarske su invazije nanele veliku štetu Panoniji, a kraj je, kako se čini, došao 405. godine, kad su u Panoniju upali Radagajst i njegovi Ostrogoti, nakon čega je veliki broj romanizovanog stanovništa pobegao u Italiju.[6] Oko 500. godine Panonijom su zavladali Langobardi, da bi 568. od njih prešla u ruke Avara.[2]

Ime

uredi

Postoje dva objašnjenja o poreklu imena Panonija, a na osnovu fizičkog karaktera zemljišta, koje prestavlja delimično pašnjake, a delimično močvare i ritove. Za prvi slučaj moglo bi se naći tumačenje imena u baskijskom korenu (navarski dijalekat) pen-tze „pro-dera, terreno para pastos", „praerie, terrain a paturages", livada, pašnjak, stepa. Ime Panonije izlazilo bi u tom slučaju iz korena pen sa značenjem ledina ili "pašnjak". I zaista je bilo srednje Podunavlje oblast pašnjaka, koje su posećivali razni konjanički narodi, došavši sa istočne strane Karpata: Jazigi, Huni, Avari, Mađari, koji još danas pasu čopore konja po širokoj pusti.

Ako uzmemo u obzir drugu karakteristiku panonskog tla, naime stalne baruštine i periodične poplave, onda bi se moglo dovesti ime ove velike zemlje u vezu sa staroindijskim pankas (up. staro-pruski pannean), što na nemačkom znači Schlamm, Sumpf, a na srpskom "bara, močvara" Druga etimologija je verovatnija.

Gradovi i utvrde

uredi
 
Fotografija iz vazduha: Gorsium - Tác - Mađarska
 
Aquincum, Mađarska
 
Ostaci carske palate u Sirmiju

Lokalna naselja činili su pagi ("oblasti"), u kojima su se nalazili vici ("sela"). Veći gradovi uglavnom su bili rimskog porekla. U Panoniji su postojali ovi gradovi:

Reference

uredi
  1. ↑ Klaudije Ptolemej, Geografija, II, 1, 12 (str. 128, ed. Nobbe).
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 Schmitz 1854, s.v. Pannonia
  3. ↑ Klaudije Ptolemej, Geografija, II, 15, 16 (str. 130, ed. Nobbe).
  4. ↑ Klaudije Ptolemej, Geografija, II, 16, 1 (str. 130, ed. Nobbe).
  5. ↑ Plinije Stariji, Prirodoslovna pitanja, VII, 2.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Wilkes 2003, str. 1106
  7. ↑ Tacit, Istorija, II, 98.
  8. ↑ 8,0 8,1 Tibul, Elegije, III, 7, 109.
  9. ↑ Amijan Marcelin, Istorija, XXVI, 8, 2.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Dion Kasije, Rimska istorija, XLIX, 36. Greška u referenci: Nevaljana oznaka <ref>; naziv "dion4936" je zadan više puta s različitim sadržajem
  11. ↑ Apijan, Ilirski ratovi, 22.
  12. ↑ 12,0 12,1 Apijan, Ilirski ratovi, 14.
  13. ↑ Tacit, Germanija, 43.
  14. ↑ Stacije, Silvae, V, 2, 135.
  15. ↑ Justin, Epitome Tita Pompeja Troga, XXIV, 4; XXXII, 3; XXXII, 12.
  16. ↑ Mirković 2003, str. 38
  17. ↑ Mirković 2003, str. 39–40
  18. ↑ Tacit, Anali, I, 16.

Literatura

uredi

Vanjske veze

uredi
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Panonija&oldid=41864993