pracownica

pracownica (język polski)

pracownice (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌprat͡sɔvʲˈɲit͡sa], AS: [pracovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta zatrudniona, pracująca w zakładzie pracy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pracownica	pracownice
dopełniacz	pracownicy	pracownic
celownik	pracownicy	pracownicom
biernik	pracownicę	pracownice
narzędnik	pracownicą	pracownicami
miejscownik	pracownicy	pracownicach
wołacz	pracownico	pracownice

przykłady:

(1.1) Łódzka policja poszukuje złodzieja paliwa, który uciekając ze stacji benzynowej potrącił jej pracownicę i przejechał jej po nodze.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pracownica seksualna

synonimy:

(1.1) pracowniczka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. praca ż, pracownia ż, pracowniczka ż, spracowany m

forma męska pracownik m

czas. wypracować, pracować ndk.

przym. pracowniczy, zapracowany

ims. spracowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pracownik -ica (forma żeńska od: pracownik) lub pol. pracownik -a

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: pracownik

• arabski: (1.1) موظفة ż
• białoruski: (1.1) працаўніца ż
• bułgarski: (1.1) работничка ż
• hiszpański: (1.1) trabajadora ż, empleada ż
• kataloński: (1.1) obrera ż, treballadora ż
• litewski: (1.1) darbuotoja ż
• łotewski: (1.1) strādniece ż
• niemiecki: (1.1) Arbeiterin ż
• nowogrecki: (1.1) εργαζόμενη ż
• rosyjski: (1.1) работница ż, служашая ż, сотрудница ż, труженица ż
• ukraiński: (1.1) працівниця ż
• wilamowski: (1.1) ateryn ż, āteryn ż, aoteryn ż
• włoski: (1.1) lavoratrice ż, dipendente ż

źródła: