pianto

pianto (język włoski)

wymowa:

IPA: /ˈpjan.to/

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) płacz

(1.2) łzy

(1.3) książk. lament, narzekanie

(1.4) przen. (o człowieku, rzeczy) utrapienie, krzyż

(1.5) przen. (o człowieku, rzeczy) beznadzieja, katastrofa

(1.6) przen. ból, żałoba

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) imiesłów czasu przeszłego (participio passato) od: piangere

odmiana:

(1.1-6) lp pianto; lm pianti

przykłady:

(1.2) Anche lei ha il volto bagnato di pianto. → Ona również ma twarz zalaną łzami.

(1.2) Un sorriso può asciugare il pianto. → Jeden uśmiech może osuszyć łzy.

(1.4) Quel ragazzo è il pianto dei genitori. → Tamten chłopak jest utrapieniem rodziców.

(1.5) Che pianto quel professore! → Co za beznadziejny profesor!

(1.5) Lo spettacolo di ieri è stato un pianto. → Wczorajsze przedstawienie było katastrofą.

(1.6) Tutta la sua famiglia era in pianto. → Cała jego/jej rodzina pogrążona była w bólu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) un pianto di dolore / di disperazione / di rabbia → płacz z bólu / z rozpaczy / ze złości • avere il pianto facile → płakać z byle powodu

synonimy:

(1.1) piangere

(1.2) lacrime

(1.3) lagno, lamento

(1.4) croce, pena, tormento

(1.5) delusione, disastro, strazio

(1.6) affanno, afflizione, dolore, lutto, patimento, pena, sofferenza, tribolazione

antonimy:

(1.1) riso, sorriso

(1.4) consolazione, gioia, soddisfazione

(1.5) fenomeno, meraviglia, portento, prodigio

(1.6) felicità, gioia

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. piangere m, piangitore m

czas. piangere

przym. piangente, piangevole

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. planctus, -us < łac. plangĕre

uwagi:

źródła: