koroniec

koroniec (język polski)

koroniec (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔˈrɔ̃ɲɛt͡s], AS: [korõńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) ornit. Goura, niebieski gołąb z czubkiem z piór; zob. też Koroniec plamoczuby w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koroniec	korońce
dopełniacz	korońca	korońców
celownik	korońcowi	korońcom
biernik	korońca	korońce
narzędnik	korońcem	korońcami
miejscownik	korońcu	korońcach
wołacz	korońcu	korońce

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pióropusznik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. korona ż, koronka ż, koroneczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) crowned pigeon
• francuski: (1.1) goura
• niemiecki: (1.1) Krontaube ż
• szwedzki: (1.1) kronduva w

źródła: