konduktor

konduktor (język polski)

konduktor (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔ̃nˈduktɔr], AS: [kõnduktor], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba zajmująca się sprawdzaniem biletów, czasem też ich sprzedażą w pociągu (dawniej także w autobusie, tramwaju itp.); zob. też konduktor w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konduktor	konduktorzy
dopełniacz	konduktora	konduktorów
celownik	konduktorowi	konduktorom
biernik	konduktora	konduktorów
narzędnik	konduktorem	konduktorami
miejscownik	konduktorze	konduktorach
wołacz	konduktorze	konduktorzy

przykłady:

(1.1) Kasjerka nie miała mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktora.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) kolejarz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. forma żeńska konduktorka ż

przym. konduktorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Konduktor, franc. conducteur

uwagi:

por. kontroler

zobacz też: Indeks:Polski - Zawody

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) conductor
• baskijski: (1.1) kobratzaile
• białoruski: (1.1) кандуктар m, праваднік m
• bułgarski: (1.1) кондуктор m
• czeski: (1.1) průvodčí m
• duński: (1.1) konduktør w, togbetjent w
• hiszpański: (1.1) cobrador m, revisor m
• jidysz: (1.1) קאָנדוקטאָר m (konduktor)
• litewski: (1.1) palydovas m
• nowogrecki: (1.1) ελεγκτής m, εισπράκτορας m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) проводни́к m
• szwedzki: (1.1) konduktör w
• wilamowski: (1.1) konduktör m

źródła: