kompan
kompan (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)[2]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kompan kompani dopełniacz kompana kompanów celownik kompanowi kompanom biernik kompana kompanów narzędnik kompanem kompanami miejscownik kompanie kompanach wołacz kompanie kompani depr. M. i W. lm: (te) kompany
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) neutr. kolega; pot. kamrat, koleżka, koleś, kumpel; przest. komiliton, konfrater, kompanion[3]
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) companion
- arabski: (1.1) رفيق ,زميل ,صاحب
- esperanto: (1.1) kunulo
- francuski: (1.1) compagnon m
- niemiecki: (1.1) Kumpan m
- sanskryt: (1.1) संसर्गिन्
- wilamowski: (1.1) kumpan m, kumpȧn m
- włoski: (1.1) compagnone m, compagno m
- źródła:
- ↑
Hasło „kompan” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „kompan” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „kompan” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.