klątwa

klątwa (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. kara wyłączenia kogoś ze wspólnoty wiernych

(1.2) życzenie komuś nieszczęścia

(1.3) daw. przeklinanie, wykrzykiwanie złych słów

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	klątwa	klątwy
dopełniacz	klątwy	klątw
celownik	klątwie	klątwom
biernik	klątwę	klątwy
narzędnik	klątwą	klątwami
miejscownik	klątwie	klątwach
wołacz	klątwo	klątwy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1-2) rzucić / zdjąć klątwę

synonimy:

(1.1) ekskomunika, wyklęcie, anatema

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. wykląć

związki frazeologiczne:

klątwa faraona / klątwa Tutanchamona • klątwa Ondyny • klątwa ludom, co swoje mordują proroki

etymologia:

uwagi:

Forma „klątew” w dopełniaczu liczby mnogiej jest niepoprawna.

zob. też klątwa w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) anathema, excommunication; (1.2) curse, ban; (1.3) curse, oath, becursing, beshrewing, malediction
• białoruski: (1.1) пракляцце n
• esperanto: (1.1) ekskomuniko, anatemo; (1.2) malbeno
• kataloński: (1.1) blasfèmia ż; (1.2) blasfèmia ż
• niemiecki: (1.1) Bann m; (1.2) Fluch m; (1.3) Fluchen n
• rumuński: (1.1) afurisenie
• staro-cerkiewno-słowiański: (1.2) ⰍⰎⰤⰕⰂⰀ / клѧтва ż; (1.3) ⰍⰎⰤⰕⰂⰀ / клѧтва ż
• tuvalu: (1.1) mālaia

źródła: