Przejdź do zawartości

elegancja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

elegancja (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌɛlɛˈɡãnt͡sʲja], AS[elegãncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) dobry smak w ubiorze i zachowaniu
odmiana:
(1.1) blm[1];
przykłady:
(1.1) Biała koszula zawsze dodaje mężczyźnie elegancji.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dystynkcja, gustowność, polor, sznyt, szykowność, szyk, wykwint, wykwintność, wytworność[2]
antonimy:
(1.1) prostactwo, brak kultury, chamstwo
hiperonimy:
(1.1) piękno
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. elegant m, elegancik m, elegantka ż
przym. elegancki
przysł. elegancko
związki frazeologiczne:
Francja elegancja
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „elegancja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.