dziwić

dziwić (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. zdziwić)

(1.1) powodować odczucie zdumienia

czasownik zwrotny niedokonany dziwić się (dk. zdziwić się)

(2.1) odczuwać lub okazywać brak rozumienia czegoś lub zdumienie

(2.2) daw. reg. (Kresy) patrzeć

odmiana:

przykłady:

(2.1) Ale słyszę, naprawdę słyszę rytm, a rymy same do mnie przybiegają. Mama się dziwi: przecież takie niemuzykalne dziecko!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zadziwiać, zaskakiwać, zdumiewać

(2.1) dziwować się, zadziwiać się, zdumiewać się

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziw mrz, dziwienie n, dziwienie się n, zdziwienie n, zdziwienie się n, dziwaczek mos/mrz

czas. dziwaczeć, zadziwiać ndk., zadziwić dk., zdziwić dk.

przym. dziwny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) prasł. *diviti

(2.1) od (1.1)

(2.2) ukr.

uwagi:

tłumaczenia:

(2.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: patrzeć

• angielski: (1.1) surprise; (2.1) be surprised, marvel (at/over)
• czeski: (2.1) koukat
• esperanto: (1.1) mirigi
• francuski: (1.1) étonner, surprendre; (2.1) s’étonner
• hiszpański: (1.1) extrañar; (2.1) extrañarse
• kataloński: (2.1) estranyar-se
• niemiecki: (1.1) wundern
• wilamowski: (1.1) vundyn, wundyn
• włoski: (1.1) fare meraviglia, meravigliare, stupire; (2.1) stupirsi

źródła: