deficyt

deficyt (język polski)

wymowa:

IPA: [dɛˈfʲit͡sɨt], AS: [defʹicyt], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) niedobór, brak; zob. też deficyt w Wikipedii

(1.2) ekon. przewaga wydatków nad dochodami

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	deficyt
dopełniacz	deficytu
celownik	deficytowi
biernik	deficyt
narzędnik	deficytem
miejscownik	deficycie
wołacz	deficycie

przykłady:

(1.2) W Polsce każdego roku występuje deficyt budżetowy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) deficyt handlowy / masy / wody / tlenowy / psychiczny • quasi-deficyt

(1.2) deficyt budżetowy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. deficytowość ż

zdrobn. deficycik mrz

przym. deficytowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Defizit, ang. deficit, wł. deficit < łac. deficit → brakuje

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) deficit
• arabski: (1.1) نقص, منقصة, نقصان
• baskijski: (1.1) defizit; (1.2) defizit
• białoruski: (1.1) недахоп m; (1.2) дэфіцыт m
• bułgarski: (1.1) дефицит m; (1.2) дефицит m
• duński: (1.2) underskud n
• fiński: (1.1) alijäämä
• francuski: (1.1) déficit
• hiszpański: (1.1) déficit m; (1.2) déficit m
• japoński: (1.1) 赤字; (1.2) 赤字
• kataloński: (1.1) dèficit m
• rosyjski: (1.1) дефицит m
• szwedzki: (1.1) brist; (1.2) underskott n
• węgierski: (1.2) deficit
• włoski: (1.1) perdita ż, deficit

źródła: