blin
blin (język polski)
[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
- (1.1) kulin. spoż. podobne do naleśnika, typowe dla kuchni rosyjskiej, białoruskiej i ukraińskiej danie, smażone z ciasta z dodatkiem mąki gryczanej oraz drożdży; zob. też bliny w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik blin bliny dopełniacz blina blinów celownik blinowi blinom biernik blin bliny narzędnik blinem blinami miejscownik blinie blinach wołacz blinie bliny - albo[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik blin bliny dopełniacz blina blinów celownik blinowi blinom biernik blina bliny narzędnik blinem blinami miejscownik blinie blinach wołacz blinie bliny
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) blin, blintz
- białoruski: (1.1) блін m
- japoński: (1.1) ブリンツ (burintsu), ブリヌイ (burinui), ブリニ (burini)
- rosyjski: (1.1) блин m
- szwedzki: (1.1) blini w, rysk pannkaka w
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „blin” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Maciej E. Halbański, Leksykon sztuki kulinarnej, wydanie III, Wydawnictwo „Watra”, Warszawa 1987, s. 22.