badyl
badyl (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) łodyga rośliny, uschła i pozbawiona liści, sterczący patyk
- (1.2) gw. (Lwów) chwast
- (1.3) łow. noga łosia lub jelenia[1]
- (1.4) uczn. przen. wysoka osoba[2]
- (1.5) uczn. przen. lm badyle – długie ręce[3]
- (1.6) gw. (Kraków) lm badyle – sucha nać ziemniaków[4]
- (1.7) daw. bot. poziewnik, Galeopsis L.[5][6]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik badyl badyle dopełniacz badyla badyli / rzad. badylów[1] celownik badylowi badylom biernik badyl badyle narzędnik badylem badylami miejscownik badylu badylach wołacz badylu badyle
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. badylarz m, badylarka ż, badylarstwo n
- przym. badylowy, badylowaty, badylkowaty, badylasty, badylarski
- związki frazeologiczne:
- dylu-dylu na badylu • nogi jak badyle
- etymologia:
- (1.1) prasł. *badyľь → kłująca bezlistna łodyga (pierwotnie: to, co kłuje), utworzone od prasł. *badati → kłuć, nakłuwać, wbijać (por. pol. badać)[7]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: chwast
- (1.7) zobacz listę tłumaczeń w haśle: poziewnik
- angielski: (1.1) dried stalk
- białoruski: (1.1) бадыль m, бадыліна ż, сцябло n
- francuski: (1.1) tige ż
- niemiecki: (1.1) Stängel m
- wilamowski: (1.1) kłąk ż, śtengl m
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „badyl” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 228.
- ↑ Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 229.
- ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 245.
- ↑ Hasło „Galeopsis” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
- ↑ Erazm Majewski, Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich, zawierający ludowe i naukowe nazwy i synonimy polskie używane dla zwierząt i roślin od XV-go wieku aż do chwili obecnej, t. I, Warszawa 1891, s. 7.
- ↑ Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.