Przejdź do zawartości

autorytet

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

autorytet (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌawtɔˈrɨtɛt], AS[au̯torytet], zjawiska fonetyczne: u → ł akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wpływ osobisty, powaga, prestiż
(1.2) człowiek mający uznanie i wpływ na innych ludzi
odmiana:
(1.1) blm;
(1.2)
przykłady:
(1.1) Przypadki pedofilii wśród duchownych podkopały autorytet Kościoła katolickiego.
(1.2) Jan Paweł II jest dla mnie największym autorytetem moralnym.
składnia:
kolokacje:
(1.1) cieszyć się autorytetem • stracić / tracić / utracić autorytet • budować / odbudować autorytet • zyskać / zdobyć / stracić autorytet • angażować / mieć / nadszarpnąć / odrzucać / osłabiać / posiadać / podkopać / podrywać / podważać / podważyć / zachować / zniszczyć autorytet • ulec / ulegać czyjemuś autorytetowi • prawdziwy / fałszywy autorytet • niewątpliwy / wątpliwy autorytet • absolutny / wielki / największy / niepodważalny / ogromny / osobisty / ojcowski / rodzicielski / szczególny autorytet
(1.2) być autorytetem • autorytet w dziedzinie
synonimy:
(1.1) atencja, estyma, respekt, szacunek, poważanie, sł. kres. uważanie
antonimy:
(1.2) pseudoautorytet
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. autorytaryzm m
przym. antyautorytatywny, autorytatywny, autorytarny
przysł. autorytatywnie
związki frazeologiczne:
autorytet moralny[1]
etymologia:
niem. Autorität, za franc. autorité, z łac. auctoritas (bycie sprawcą)[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Daniela Podlawska, Magdalena Świątek-Brzezińska, Słownik frazeologiczny języka polskiego, Bielsko-Biała 2008, s. 42.
  2. Hasło „autorytet” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.