Tureńczyk

Tureńczyk (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mieszkaniec Turenii

odmiana:

przykłady:

(1.1) Siostrzeniec hrabiego, wysmukły chłopak o bladej, zalanej krwią twarzy, o ustach drżących ze wzruszenia i trwogi, stał bez hełmu i tarczy w grupie jeźdźców, w których wprawne oko Bertrama po strojach i herbach w mig poznało Tureńczyków.

(1.1) Inteligencja, z jaką Tureńczyk naprawiał zerwany rzemień, uspokoiła pułkownika d’Aiglemont, który wrócił do powozu przeciągając się dla rozprężenia zdrętwiałych członków (…)

(1.1) Ambicja Gaskończyka polega na tem (=tym), by się wybić na pierwsze miejsce, by błyszczeć w towarzystwie i radować się z życia. Nie widzi on świata z brzydkiej strony jak Tureńczyk, przeciwnie, zachwyca się jego pięknem (sic!).

(1.1) Grzegorz z Tours czuje się Tureńczykiem, mówi o Tureńczykach i przeciwstawia ich mieszkańcom Berry, Mans, Anjou, Blois itd.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Turenia ż

forma żeńska Turenka ż

przym. tureński, turoński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: