Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/057

 — Pewnie wielmożny pan chce parasol?... — odparł Żydek.
 Rzucił na ziemię kamizelkę, otrząsnął śnieg z kołnierza i z wielką usilnością począł otwierać parasol.
 — A fajn mebel!... — mówił. — Na taki śnieg, to tylko taki parasol... Ja wiem, że wielmożny pan może mieć całkiem jedwabny parasol, nawet ze dwa. Ale to dobre tylko na lato!...
 — Co chcesz za kamizelkę? — spytałem.
 — Jake kamyzelkie?... — odparł zdziwiony, myśląc zapewne o swojej własnej.
 Ale wnet opamiętał się i szybko podniósł leżącą na ziemi.
 — Za te kamyzelkie?... Pan dobrodziej pyta się o te kamyzelkie?...
 A potem, jakby zbudziło się w nim podejrzenie, spytał:
 — Co wielmożnego pana po take kamyzelkie?!...
 — Ile chcesz za nią?
 Żydowi błysnęły żółte białka, a koniec wyciągniętego nosa poczerwieniał jeszcze bardziej.
 — Da wielmożny pan... rubelka! — odparł, roztaczając mi przed oczyma towar w taki sposób, ażeby okazać wszystkie jego zalety.
 — Dam ci pół rubla.
 — Pół rubla?... taky ubjór?... To nie może być! — mówił handlarz.
 — Ani grosza więcej.
 — Niech wielmożny pan żartuje zdrów!... — rzekł, klepiąc mnie po ramieniu. — Pan sam wi, co taka rzecz jest warta. To przecie nie jest ubjór na małe dziecko, to jest na dorosłe osoby...
 — No, jeżeli nie możesz oddać za pół rubla, to już idź. Ja więcej nie dam.
 — Ino niech się pan nie gniewa! — przerwał, mięknąc. — Na moje sumienie, za pół rubelka nie mogę, ale — ja zdaje się na pański rozum... Niech pan sam powie: co to jest wart,