Sonety Adama Mickiewicza/Bajdary

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Adam Mickiewicz
Tytuł	Sonety Adama Mickiewicza
Podtytuł	Bajdary
Wydawca	nakładem autora
Data wyd.	1826
Miejsce wyd.	Moskwa
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron

›››

X.
BAJDARY.^[1]

Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów:
Lasy, doliny, głazy, w kolei, w natłoku
U nóg mych płyną, giną jak fale potoku;
Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów.

A gdy śpieniony rumak nie słucha roskazów,
Gdy świat kolory traci pod całunem mroku,
Jak w rozbitém źwierciedle, tak w mém spiekłém oku,
Snują się mary lasów i dolin i głazów.

Ziemia śpi, mnie snu niema, skaczę w morskie łona,
Czarny wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży,
Schylam ku niemu czoło, wyciągam ramiona,

Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży,
Czekam aż myśl jak łódka wirami kręcona,
Zbłąka się i na chwilę w niepamięć pogrąży.

↑ „Bajdary.” Piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na brzeg południowy Krymu.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Adam Mickiewicz.

[1] „Bajdary.” Piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na brzeg południowy Krymu.

[1]