Jechał Kowal na Kowalu
jakby koral na koralu. Całowali się bez granic, grozę świata mieli za nic.
Zajechali w cienie świerka
kędy wróbel głośno ćwierka, zajechali drogę kurze i na białym siedli murze,
wpadli w gniazdo młodych Pliszek,
którym właśnie zbrakło Liszek, siedli chłopcu na rękawie i patrzyli nań ciekawie,
zajechali ponad wodę,
weszli w nią jak krowy w szkodę, i topili się bez żalu mały koral na koralu...
i ginęli bez ratunku
w nieprzerwanym pocałunku. — Patrząc już od dłuższej chwili, aniołowie zazdrościli
i martwili się i bali,
że Kowale zginą w fali. — Zszedł więc Cherub w wielkiej chwale, porwał w niebo dwa Kowale.
