Zarzecze (Wilno)
54°40′50″N 25°17′49″E/54,680556 25,296944
| Rejon Wilna | |
 Zarzecze, ulica Zarzeczna (2005) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Okręg | |
| Rejon | |
| Miasto | |
Położenie na mapie Wilna  | |
Położenie na mapie Litwy  | |
| 54°40′50″N 25°17′49″E/54,680556 25,296944
| |
Zarzecze[1] (lit. Užupis) – część Wilna, na Starym Mieście i Rossie, na prawym brzegu Wilejki, na wschód od Starego Miasta i na zachód od Belmontu.
We wschodniej części Zarzecza znajduje się cmentarz Bernardyński[2].
Zabytkowa[potrzebny przypis] dzielnica Wilna. Od centralnej części starego miasta oddzielona rzeką Wilejką, z czym związana jest także jej nazwa. Zgodnie z aktualnym podziałem administracyjnym większa część Zarzecza wchodzi w skład Starego Miasta, zaś wschodnie peryferie w skład dzielnicy Rossa.
Uchodzi za jedną z najbardziej urokliwych części miasta, choć była do niedawna niezwykle zaniedbana. Przed wojną zamieszkana przez dużą społeczność żydowską[potrzebny przypis]. Później znana była jako ulubione miejsce bohemy artystycznej i ludzi z marginesu społecznego[3]. Zarzecze, czasami również nazywane jest wileńskim Montmartre.[3].
W latach 1934–1936[4] na Zarzeczu mieszkali Konstanty Ildefons i Natalia Gałczyńscy, tam też urodziła się córka poety Kira Gałczyńska[5][3]. Na Zarzeczu dzieciństwo spędził Bernard Ładysz[3].
Przy ul. Zarzecznej 24 znajduje się Dom Laskarysów, w którym mieszkał m.in. Ferdynand Ruszczyc[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1: Województwo wileńskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1938, s. 63.
- ↑ Przemysław Włodek: Wilno. Przewodnik. Wyd. 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2005, s. 207. ISBN 83-89188-36-8.
- ↑ a b c d Przemysław Włodek: Wilno. Przewodnik. Wyd. 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2005, s. 203-204. ISBN 83-89188-36-8.
- ↑ Literatura polska : przewodnik encyklopedyczny. T. 1: A–M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 284. ISBN 83-01-05368-2.
- ↑ Oficjalna witryna K.I. Gałczyńskiego. [dostęp 2010-11-06]. (pol.).
- ↑ Waldemar Wołkanowski, Michał Węsławski, biografia prezydenta Wilna w latach 1905-1916, Wydawnictwo Nowik Sp.j., Opole 2015, ISBN 978-83-62687-73-2