Zaraza stadnicza

Zaraza stadnicza lub Dourine (łac. exanthema coitale paralyticum equorum) nazywana też syfilisem końskim – pasożytnicza choroba koni wywoływana przez świdrowca końskiego Trypanosoma equiperdum, należącego do rodziny świdrowców. Choroba występuje na całym świecie, Polska jest krajem wolnym od zarazy stadniczej od 1951 roku^[1]. Źródłem zarażenia są chore zwierzęta, choroba przenosi się drogą płciową podczas krycia. W cyklu rozwojowym pasożyta brak jest żywiciela pośredniego. Do XX wieku uchodziła za chorobę nieuleczalną. Żywicielami są konie, muły, osły. Pasożytuje w krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym a także zaraz po zarażeniu w śluzie pochwy.

Objawy

Przebieg zarazy stadniczej jest przewlekły. W przebiegu typowym charakteryzuje się następującymi okresami:

Okres pierwszy – zmiany chorobowe miejscowe. Dotyczą zewnętrznych narządów płciowych. Pojawiają się plamy bielacze.
Okres drugi – uogólnienie choroby jako efekt parazytemii. Zmiany skórne, tzw. obrzęki talarowate
Okres trzeci – zaburzenia nerwowe, lewostronne zapadnięcie twarzy.

Typowo przebiegająca zaraza stadnicza jest obecnie charakterystyczna dla terenów na których ten pierwotniak występuje endemicznie. W Polsce i innych krajach Europy choroba przebiega w sposób atypowy, w którym brak poszczególnych objawów choroby oraz okresów czasowych.

Przypisy

↑ Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin - Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

Bibliografia

Stanisław Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00671-3.

[konie-1] Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin - Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

[1]