Przejdź do zawartości

Zamek w Birżach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Birżach
Biržų pilis
Ilustracja
Fasada pałacu
Państwo

 Litwa

Okręg

 poniewieski

Miejscowość

Birże

Adres

J. Radziwiłła 3
LT-41175 Birże

Typ budynku

zamek

Styl architektoniczny

renesans

Inwestor

Mikołaj Radziwiłł, Krzysztof Radziwiłł, Krzysztof II Radziwiłł, Janusz Radziwiłł, Bogusław Radziwiłł

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

pocz. XV w., I poł. XVI w.

Ważniejsze przebudowy

1586–1589, pocz. XVII w.

Zniszczono

po 1625, 1704

Odbudowano

1636-1640, 1978-1988

Kolejni właściciele

Grzegorz Friedkonis, Radziwiłłowie, Tyszkiewiczowie

Obecny właściciel

Muzeum Krajoznawcze Regionu Birżańskiego „Sėla”

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Zamek w Birżach”
Ziemia56°12′18″N 24°45′14″E/56,205000 24,753889
Strona internetowa

Zamek w Birżach – zamek w Birżach na Litwie, w przeszłości stanowił rezydencję rodu Radziwiłłów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

na początku XV wieku zbudowano drewniany zameczek. W 1415 roku przebywał w nim król Władysław Jagiełło. Właścicielem zameczku w II poł. XV w. był Grzegorz Friedkonis (sekretarz króla Kazimierza Jagiellończyka). Po jego bezpotomnej śmierci jego dobra przeszły na krewnych żony pochodzącej z Radziwiłłów, w rękach których Birże znajdowały się od 1492 roku.

W 1 połowie XVI w. Mikołaj Radziwiłł „Rudy” zbudował nową rezydencję, rozbudowaną następnie przez jego brata Krzysztofa Mikołaja Radziwiłła „Pioruna”. Na początku XVII wieku jego syn, Krzysztof Radziwiłł, otoczył zamek fortyfikacjami bastionowymi na wzór niderlandzki. Zamek w 1625 roku został zdobyty przez wojska szwedzkie i służył przez krótki czas jako kwatera Gustawa Adolfa, a następnie został ograbiony i zdewastowany. W 1636 roku rozpoczęła się odbudowa ze środków przekazanych przez Sejm Rzeczypospolitej.

Nowy pałac w Birżach zbudował w latach 1638-1640 hetman Janusz Radziwiłł[1], a wyposażanie trwało po 1640 r., gdy zamek odziedziczył książę Bogusław Radziwiłł[2]. Stanowił on wariant palazzo in fortezza. Po śmierci Ludwiki Karoliny Radziwiłł w 1695, zamek przeszedł na własność jej córki księżniczki neuburskiej. 9 marca 1701 r. na zamku spotkali się król polski August II Mocny i car rosyjski Piotr I. W kolejnej wojnie ze Szwedami w 1704 został zniszczony razem z fortyfikacjami i został opuszczony. Dobra powróciły w posiadanie Radziwiłłów (z linii z Nieświeża) w poł. XVIII w. dzięki staraniom Hieronima Floriana. W 1811 Dominik Hieronim Radziwiłł utracił je, kiedy Rosja pod pretekstem niespłacenia kredytu zajęła mu majątki znajdujące się w zaborze rosyjskim i sprzedała tanio Tyszkiewiczom, którzy dzierżyli je do II wojny światowej, jednak sami mieszkali w nowym pałacu nie zajmując się zamkiem.

Zamek dotrwał do lat 70. XX w. jako ruina i następnie w latach 1978–1985 został zrekonstruowany przez komunistyczne władze litewskie z przeznaczeniem na muzeum.

Zamek otacza park o pow. ok. 8 ha, znajdujący się na zboczu opadającemu ku jezioru Szyrwena.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Polak, Zamki na Kresach, Andrzej Łotysz, Warszawa: Pagina, 1997, ISBN 83-86351-11-X, ISBN 83-907506-0-0, OCLC 750970753.
  • T. Wasilewski, Budowa zamku i rezydencji Radziwiłłów w Birżach w latach 1586-1654, [w:] Podług nieba i zwyczaju polskiego. Studia z historii architektury, sztuki i kultury ofiarowane Adamowi Miłobędzkiemu, Warszawa 1988, s. 263-272.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tadeusz Bernatowicz, Książęcy splendor w stolicy. Rezydencje i dobra Radziwiłłów w. Wilnie XVI–XVIII wieku, [w:] HISTORIA – KONSERWACJA – REWITALIZACJA. Funkcjonowanie rezydencji regionu łódzkiego w kontekście doświadczeń europejskich. Prace dedykowane pamięci Profesora Leszka Kajzera, Łódź 2016, s. 17-40.
  2. T. Wasilewski, Budowa zamku i rezydencji Radziwiłłów w Birżach w latach 1586-1654, [w:] Podług nieba i zwyczaju polskiego. Studia z historii architektury, sztuki i kultury ofiarowane Adamowi Miłobędzkiemu, Warszawa 1988, s. 263-272.